All Chapters of ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ: Chapter 91 - Chapter 98

หลังจากเรื่องราวเรียบร้อยจินเย่วก็นั่งใบหน้าเศร้า น้องสาวของนางไม่เคยเห็นพี่สาวเป็นเช่นนี้จึงถามไถ่ว่าเฉินเฉิงล่วงเกินนางไปหรือยัง"พี่ใหญ่ คนเลวนั่นล่วงเกินท่านหรือเปล่า เหตุใดท่านดูไม่สบายใจนัก""เปล่าหรอกคุณชายไป๋มาช่วยได้ทันน่ะ แต่ว่า"จินหมิงนั่งลงขอบเตียง มือหนาลูบศีรษะบุตรสาวเบาๆ เขาไร้ฮูหยินนางจากไปนานแล้วเลี้ยงบุตรสาวทั้งสามตามลำพัง ไม่มีเรื่องอันใดที่ไม่พูดคุยกัน จินหมิงถามบุตรสาว"ลูกไม่สบายใจอันใดบอกพ่อสิ""ท่านพ่อ แม้ว่าเขาจะมาช่วยข้าได้ทัน แต่ว่าเสื้อผ้าข้าถูกคนสารเลวนั่นกระชากจนฉีกขาด คุณชายไป๋ก็นับว่าเห็นเรือนร่างลูกหมดแล้ว"จินหมิงกับจินเหยามองหน้ากัน สกุลหลี่มาสู่ขอแต่เขาไม่ยกให้ หลี่หว่านใครๆก็รู้ว่ามีนิสัยเจ้าชู้เพียงใดเขาเอ่ยแก่บุตรสาว"ลูกกังวลสิ่งใดบอกพ่อมาเถอะ""ท่านพ่อ เขาช่วยข้าอีกทั้งยังเห็นเรือนร่างข้าแล้ว คงมีแต่แต่งกับเขาเท่านั้น แต่ข้าเกรงว่าเขาจะมีภรรยาอยู่แล้ว หากเป็นเช่นนั้นข้ามิอาจทำครอบครัวอื่นแตกแยกได้เจ้าค่ะ""พ่อเข้าใจความหมายของเจ้า เย่วเอ๋อร์เจ้านอนพักเถอะ คงตกใจไม่น้อย ทางด้านคุณชายไป๋พ่อจะไปคุยเอง""เจ้าค่ะ"จินหลินนั่

คนสนิทไปแล้ว แม้ว่าจะอยู่คนละห้องแต่ด้วยวรยุมธเฉินมู่หยางเขากลับได้ยินทั้งหมด ผู้ตรวจการพิเศษจากราชสำนักหรือ เหตุใดถึงมาเมืองที่แร้นแค้นเช่นอวี๋หยางเล่า หรือว่าที่นี่มีอะไรที่ทางราชสำนักต้องการ เฉินมู่หยางไม่คิดมากเพราะไม่ใช่เรื่องของตน ส่วนเรื่องไป๋เซิงกับคุณหนูใหญ่คนนั้นก็เป็นเรื่องของพวกเขา ตอนนี้คิดถึงร่างนุ่มนิ่มของเมียกับบุตรชายและบุตรสาวมากกว่า เฉินมู่หยางหลับไปแล้วรอเช้าก็จะจากไปไม่ยุ่งเกี่ยว แต่จำต้องตามหาอาสามกับอาเล็กของตนเรื่องนี้ไม่อาจบอกใครได้ ส่วนสหายอย่างฟางฉาย หลิวเยี่ยนฉางกับไป๋เซิงไม่จำเป็นต้องปิดบัง ยามเฉินทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องโถงด้านล่างเพื่อกินมื้อเช้า เฉินมู่หยางสั่งอาหารมาสามสี่อย่าง พวกท่านลุงในหมู่บ้านอุตส่าห์มาช่วยเขาทั้งทีจำต้องให้กินดีนอนอุ่นสักหน่อย หากลำพังพวกเขาสี่คนนอนในป่าก็ยังได้ จินหมิงลงมาจากด้านบนก็สั่งอาหารหลายอย่าง เขาสั่งเผื่อโต๊ะของเฉินมู่หยางด้วย เฉินมู่หยางได้แต่กล่าวคำขอบคุณ ไป๋เซิงมองหน้าจินเย่วแล้วยิ้มให้ หญิงสาวเขินอายจนหน้าแดง ส่วนดรุณีน้อยอย่างจินหลินมองหน้าพี่สาวสลับกับบุรุษที่ช่วยนางเมื่อวานก็ยิ้มมุมปากซ

เฉินมู่หยางมายืนอยู่หน้าบ้านหลังเดิมของบิดากับมารดา เข้าไปแค่ห้าวันบ้านเปลี่ยนไปมากกำแพงทำจากไม้ไผ่เหลาปลายจนแหลมปักเรียงกันเป้นแนว ปักสูงต่ำลดหลั่นดูสวยงาม หน้าบ้านเตียนโล่งไม่สกปรกเหมือนเมื่อก่อน เฉินเหว่ยเอ่ยเรียกคนด้านใน"โม่หวาย ผิงผิงอากลับมาแล้ว"สิ้นเสียงของเขาเท้าคู่เล็กๆก็พากันวิ่งออกมาก่อนจะกางแขนให้เขากับพี่ใหญ่อุ้ม"ท่านพ่อ ท่านอาพวกท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ""ท่านพ่อ ท่านอาเหนื่อยมากไหมขอรับ"เฉินมู่หยางอุ้มโม่หวายส่วนผิงผิงเฉินเหว่ยเป็นคนอุ้ม ก่อนจะเดินเข้าบ้าน หลินเหมยเซียงเห็นว่าเจ้าบ้านกลับมาแล้วก็ยิ้มให้ก่อนจะเดินไปตามจ้าวเฟยเฟยที่กำลังหมักหมูอยู่หลังบ้าน"น้องเฉินเจ้ามาแล้ว เดี๋ยวข้าไปตามเสี่ยวเฟยก่อนนะ""ไม่เป็นไรขอรับพี่เหมยเซียง ข้าไปหานางเอง"เฉินมู่หยางเดินไปหาจ้าวเฟยเฟยเป็นจังหวะเดียวกับที่นางเสร็จงานในมือจึงเดินกลับเข้าบ้าน เมื่อเห็นหน้าคนที่ไม่เจอมาสามวันก็ยิ้มให้ เฉินมู่หยางตรงเข้าไปกอดแล้วจูบนางอย่าโหยหา"อื้อ ปึกๆๆ"จ้าวเฟยเฟยทุบแผ่นหลังของเขาเพราะประท้วง นางหายใจไม่ออกเขาจูบนางชนิดที่เรียกว่าสูบวิญญาณของนางเลย เฉินมู่หยางปล่อยร่างระหงก่อนจะ

จวนเจ้าเมืองหลิวเยี่ยนฉางที่ตอนนี้ยังคงหลับอยู่ เมื่อคืนเขามีไข้จินเหยาจึงคอยดูแลทั้งคืน นางทั้งต้มยาและเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาเอง เขาถูกยิงเพราะเอาตัวมาบังลูกธนูให้กับนาง ไม่เช่นนั้นธนูดอกนั้นคงปักเข้ากลางอกนางพอดี และนางอาจไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ได้ร่างสูงที่นอนคว่ำหน้าอยู่ก็ตื่นขึ้นและรู้สึกตัว จินเหยาเห็นว่าเขาตื่นแล้วจึงลุกจากเก้าอี้เดินมาหา ใช้หลังมืออังที่หน้าผากและแตะที่บริเวณลำคอของเขาก่อนจะเอ่ย"คุณชายหลิว ไข้ท่านลดแล้ว ตอนนี้ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง""คุณหนูรอง...ข้าน้อยสบายดีขอรับ ขอบคุณท่านมากที่ช่วยรักษาข้า"จินเหยาค่อยๆ ลอกผ้าพันแผลออกก่อนจะเปลี่ยนผืนใหม่นางเอ่ยตอบกลับ"ข้าต่างหากที่ต้องเป็นคนกล่าวคำนั้น คุณชายหลิวขอบคุณท่านมาก หากไม่ใช่ท่านเข้ามาช่วยข้าคงสิ้นชื่อไปแล้ว เอาล่ะข้าเปลี่ยนผ้าให้ท่านแล้ว เดี๋ยวสักพักข้าจะยกข้าต้มมาให้ ท่านลองลุกนั่งก็ได้แต่ห้ามนอนหงายเด็ดขาด""ขอรับคุณหนูรอง"เมื่อจินเหยาออกไปแล้ว หลิวเยี่ยนฉางค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ทางด้านจินหมิงที่ตรวจงานแต่เช้าเพื่อรับช่วงงานต่อจากเจ้าเมืองคนเก่า ยามนี้เขาอยู่กับกุนซือเมื่อเรียบร้อยก็จะไปเยี่ยมหลิวเยี่ยนฉางที่ช่ว