All Chapters of ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ: Chapter 21 - Chapter 30

เขานับว่าพึ่งพาได้อย่างน้อยก็รู้จักปกป้องคนของตนเอง นางคิดในใจก่อนจะเห็นคนสามคนที่มาใหม่มาแล้วแต่คนบ้านเฉินไม่เห็นส่วนชาวบ้านก็มัวแต่ดูงิ้วเลยไม่ใส่ใจว่ามีคนแปลกหน้ามาจากความทรงจำร่างเดิม วันนี้เป็นวันที่ทางการจะนำหนังสือแนะนำตัวมาส่งให้กับคนที่ได้ถูกคัดเลือกไปเป็นทหาร เด็กร้องไห้ถึงมีลูกอมกิน ผู้ชมทั้งหลายเจ๊เฟยมาแล้ว จ้าวเฟยเฟยร้องไห้อย่างน่าสงสารทันที"ฮือๆๆๆ ..สวรรค์ท่านช่วยเปิดตาดูเถิด ข้าถูกขับไล่มาแล้ว บ้านอยู่ไม่ได้ เหตุใดๆ ยังตามมาทุบทำลายอีก ฮือๆๆ""นางแพศยาเจ้เสแสร้งอันใด ข้าทุบแล้วเจ้าจะอย่างไรนางตัวดี"แม่เฒ่าเฉินขี้หน้าด่าทอ จ้าวเฟยเฟยเกาะแขนเฉินมู่หยางปาดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง คนตัวโตถึงกับงงว่านางจะทำอะไร จ้าวเฟยเฟยยกมือบางขึ้นลูบใบหน้าที่มีหนวดยาวเฟิ้มก่อนจะทำท่าสะอื้น"ท่านพี่...วันนี้ท่านยังอยู่พวกเขายังรังแกพวกเราเพียงนี้ อีกสองเดือนท่านต้องไปรับใช้บ้านเมือง ข้ากับลูกจะเป็นเช่นไร เพียงแค่เงินขายหมูที่จะเอามาซ่อมแซมบ้านตอนนี้พวกเขายังจะเอา บ้านก็ถูกทำลาย หากท่านไปทัพแม้แต่กระดูกข้ากับลูกก็คงไม่เหลือ ฮือๆๆๆๆ"จ้าวเฟยเฟยปิดหน้าร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เฉินม

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วทุกคนก็บอกลากัน ส่วนคนสกุลเฉินนั้นไม่ได้อะไรติดมือกลับไปก็ให้โมโหยิ่งนัก จ้าวเฟยเฟยวันนี้ต้องเข้าเมืองไปกับเฉินมู่หยางจึงรีบพาเด็กๆเข้าแพ ส่วนเฉินมู่หยางเขามีเรื่องที่ต้องทำ สองเท้าก้าวไปด้านหน้าของเฉินกั่วต้งก่อนจะเอ่ยนอบน้อม"ท่านปู่กั่วต้งขอรับ ข้ามีเรื่องอยากขอให้ท่านช่วยสักหน่อย""ว่ามาเถอะมู่หยางเจ้ามีเรื่องอันใด ข้าพร้อมช่วยเจ้าเสมอ วันนี้มาไม่ทันทำครอบครัวเจ้าเดือดร้อนข้ายังรู้สึกผิดอยู่เลย"เฉินมู่หยางเอ่ยแก่ชายชราพร้อมกลับชี้มือไปยังหลินเฉินอี้"ท่านปู่ ท่านยังจำแม่หม้ายกับบุตรชายที่มาอาศัยหมู่บ้านเราที่้ชายป่าเมื่อครึ่งก่อนได้ไหมขอรับ""อ้อ เด็กคนนี้นี่เอง จำได้สิว่าแต่มีเรื่องอันใดหรือ""คือว่าเมื่อคืนนี้กระท่อมของพวกเขาถูกพายุพัดจนพังมิสามารถอยู่อาศัยได้ เสี่ยวเฟยพาพวกเขามาอยู่ที่บ้านข้าชั่วคราวเมื่อเช้านี้ แต่ว่าท่านปู่ใหญ่ มารดาของเขานางเป็นแม่หม้ายส่วนข้าเป็นบุรุษ อยู่ชายคาเดียวกันแม้ว่าพวกเราจะไม่มีอะไรแต่คนอาจนินทาว่าร้ายพวกนางแม่ลูกได้ บ้านที่ข้าจ่ายมัดจำท่านไปวันก่อนจึงอยากเช่าต่อให้สองแม่ลูกนี้ เงินนั่นท่านไม่ต้องคืนห

เสียงนั้นลอยมาตามลมแผ่วเบา จ้าวเฟยเฟยยิ้มให้กับสายลม ทุกอย่างอยู่ในสายตาเฉินมู่หยางทั้งหมด นางมีเรื่องอันใดมากมายที่เขาต้องค้นหากันนะ เกวียนขับมาเรื่อยๆ บรรยากาศสองข้างทางเป็นสิ่งตื่นตาตื่นใจมากสำหรับจ้าวเฟยเฟย ชาติก่อนชอบตอนกลับไปหาคุณยายที่ชนบทที่สุด กระทั่งเห็นดอกเล็กๆสีเหลียงที่บานเต็มท้องทุ่งส่งกลิ่นหอมมากนัก จ้าวเฟยเฟยที่นั่งอยู่ก็หันไปหาเฉินมู่หยางก่อนจะเอ่ยกับเขา"ตาเฒ่า...ขากลับท่านแวะตรงนี้ให้ขาได้หรือไม่"".........""เฉินมู่หยางท่านหูหนวดหรือ""..........."เสียงล้อเกวียนบดกับถนนดินดังเอี๊ยดอ๊าดแต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนข้าง จ้าวเฟยเฟยนั่งกอดอกใบหน้างอง้ำไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด เหอะใครสนใจเจ้ากันตาทึ่ม กระทั่งเสียงล้อเกวียนเงียบบไป เฉินมู่หยางนำเกวียนเข้าข้างทางใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะใช้มือรวบเอวบางยกนางมานั่งที่ตักตนเอง จ้าวเฟยเฟยตกใจมือบางดันหน้าอกเขาเอาไว้ก่อนจะเอ่ย"ท่านทำอะไร นี่มันทางเข้าตำบลนะ ใครไปใครมาเห็นเข้าจะมองเช่นไร ตาเฒ่าปล่อยข้าลง"เฉินมู่หยางสูดลมหายใจยาวๆก่อนจะเอ่ยกับคนบนตัก"ต่อไปเรียกข้าท่านพี่ หากเรียกตาเฒ่าอีกรับรองข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่""นี่

จ้าวเฟยเฟยเรียกคนที่มามุงดู หนึ่งในนั้นคือซุนเต๋อชิวน้องชายซุนเต๋อฉายจากสำนักศึกษาเต๋อถัง จ้าวเฟยเฟยล้วงอกเสื้อก่อนจะหยิบกระดาษออกมาคลี่ สองมือบางจับมุมกระดาษด้านบนสะบัดเบาๆราวกับกำลังสลัดผ้าเช็ดหน้าก่อนจะยื่นไปด้านหน้าแล้วกวาดแขนไปด้านซ้ายจากนั้นก็กลับมาด้านขวาช้าๆ น้ำเสียงกังวานของนางเอ่ยขึ้น"ทุกท่าน ได้อ่านแล้วใช่หรือไม่ ตอบข้าหน่อยเจ้าค่ะว่านี่เขียนสิ่งใด"ชาวบ้านคนหนึ่งแต่ตัวคล้ายบัณฑิตแต่เป็นอีกสำนักก้าวออกมาแล้วเอ่ยตอบนาง"เป็นสัญญากู้ยืมเงินจากคนที่ชื่อหลี่อี้ เขียนว่าข้าหลี่อี้ ขอยืมเงินจ้าวเฟยเฟยเป็นจำนวนยี่สิบตำลึง ภายในสองเดือนนับจากวันนี้จะคืนนางสามสิบตำลึงพร้อมดอกเบี้ย""ใช่ๆ ข้าก็อ่านได้เช่นนั้นเช่นกัน พ่อหนุ่มเจ้าชื่อหลี่อี้หรือเปล่า"หลี่อี้หน้าดำเป็นก้นหม้อ ก่อนจะขาวซีดราวกับกระดาษ เขาเขียนมันเอง นางเอากำไลกับปิ่นและจี้หยกไปจำนำเอาเงินให้เขา แต่ไอ้คนรับจำนำบอกว่าเงินทองควรชัดเจน เขากลัวนางจะเปลี่ยนใจจึงเขียนสัญญานั่นและลงนาม แต่นางนี่อ่านหนังสือไม่ออกเขาจึงไม่กังวล เหตุใดวันนี้นางกลับรู้จักเอาสัญญานี่ออกมา หลี่อี้ไม่ยอมเขาจึงเอ่ยกลับไป"เจ้ารู้ไหม

นางจางนั่งลงร้องไห้เงินเยอะเพียงนั้นจะเอามาจากที่ใดกัน กระทั่งจ้าวเฟยเฟยค่อยๆลุกขึ้น เฉินมู่หยางเข้ามาประคอง นางเดินไปหาจ้าวอี้หรูพร้อมกระซิบข้างหูเช่นกัน"ว่าที่สามีเจ้าต้องจ่ายเงินให้ข้า น้องหญิงเจ้าบอกว่าจะดูแลเขาอย่างดี ตอนนี้ได้เวลาแสดงความจริงใจของเจ้าแล้ว""จ้าวเฟยเฟยนางสตรีชั่วช้า คอยดูเถอะข้าไม่จบแน่ๆ หึสามีเฒ่าเจ้าไม่มาเจ้ากลับมาโอบกอดกับบุรุษนอกบ้าน ข้าจะทำให้เจ้าถูกใส่กรงถ่วงน้ำ""ไอ้โย่ว ข้ากลัวจัง ไม่ต้องห่วงยังมีอีกคนที่ข้ายื่นคำร้อง จ้าวคังบิดาแสนดีของเจ้าไง"นางจางทรุดลงปิดหน้าร่ำไห้ราวกับถูกใครเข่นฆ่า เงินจำนวนห้าสิบตำลึงหรือนางจะไปเอามาจากที่ใด บุตรชายกำลังรอหนังสือรับรองอยู่ แต่ใต้เท้าให้จ่ายวันนี้ ที่สำคัญไอ้ลูกเนรคุณนี่ไปยืมเงินนั่นมาตอนไหนกัน"อาอี้ เจ้าไปยืมเงินนางมาเมื่อไหร่กัน""ท่านแม่ ข้า ข้ายืมมาเมื่อสองเดือนก่อนขอรับ""แล้วที่นางแพศยานี่พูดหมายความว่าอย่างไร ข้าจะตายเจ้าไม่มีเงินมาซื้อโลงศพน่ะห๊ะ""คือว่า คือ โอ๊ย ท่านแม่ท่านทำอะไรน่ะ"นางจางลุกมาได้ก็ทุบตีบุตรชายไม่ยั้ง ปากก็ด่าเขาไม่หยุด"ไอ้สารเลว ไอ้คนอกตัญญู เจ้ากล้าแช่งข้