ปกป้องนาง

เฉินมู่หยางหน้าดำเป็นก้นหม้อ นางชอบคนฉลาดหรือเขาก็ไม่ได้โง่นี่ อีกอย่างพูดเฉยๆก็ได้จำเป็นต้องลูบคลำกันด้วยหรือ เขาอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว แต่หลินเฉินอี้อายุสิบสองกำลังโตเป็นหนุ่มรูปงาม

แต่เขากลับอายุเยอะขึ้นเมียเพิ่งจะสิบหกเท่านั้น ไม่ได้ไอ้เด็กนี่ให้อยู่บ้านเขาไม่ได้ ส่วนจ้าวเฟยเฟยเดินไปหาเฉินโม่หวายก่อนจะเอ่ย

"เอากระดูกไก่กับก้างปลาใส่ใบบัวให้หมด เดี๋ยวพอข้าเรียกเจ้าก็ถือออกไปตกลงไหม"

เด็กน้อยไม่เข้าใจนางหมายถึงอะไรแต่ก็พยักหน้า เฉินมู่หยางเดินนำหน้าออกไปก่อน สภาพบ้านของเขาคือเละเทะจนไม่เหมือนกับไม่เคยมีบ้านบ้านตรงนั้นมาก่อน

มือหนากำแน่นนี่หรือคนที่เขากับพ่อแม่ช่วยกันหาเงินมากตัญญูเลี้ยงดู ใครกันแน่ที่เนรคุณ เฉินมู่หยางข้ามสะพานไม้ไป เฉินกั่วต้งเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นเขา

"เสี่ยวหยาง...ข้ามาไม่ทันขอโทษเจ้าด้วย"

"มิใช่ความผิดของท่านหรอกขอรับท่านปู่กั่วต้ง ท่านย่า ลุงใหญ่ ท่านปู่ พวกท่านต้องการทำลายพวกเราขนาดนี้เชียวหรือ"

เฉินมู่หยางเอ่ยนอบน้อมกับเฉินกั่วต้งก่อนจะหันไปเสียงเข้มกับคนบ้านใหญ่ แม่เฒ่าเฉินตวาดเสียงดังทันทีที่เห็นหน้าเขา

"เหอะโผล่หัวออกมาสักทีไอ้หมาป่าตาขา