พวกท่านไม่ขายเราสามแม่ลูกได้หรือไม่

เขานับว่าพึ่งพาได้อย่างน้อยก็รู้จักปกป้องคนของตนเอง นางคิดในใจก่อนจะเห็นคนสามคนที่มาใหม่มาแล้วแต่คนบ้านเฉินไม่เห็นส่วนชาวบ้านก็มัวแต่ดูงิ้วเลยไม่ใส่ใจว่ามีคนแปลกหน้ามา

จากความทรงจำร่างเดิม วันนี้เป็นวันที่ทางการจะนำหนังสือแนะนำตัวมาส่งให้กับคนที่ได้ถูกคัดเลือกไปเป็นทหาร เด็กร้องไห้ถึงมีลูกอมกิน ผู้ชมทั้งหลายเจ๊เฟยมาแล้ว จ้าวเฟยเฟยร้องไห้อย่างน่าสงสารทันที

"ฮือๆๆๆ ..สวรรค์ท่านช่วยเปิดตาดูเถิด ข้าถูกขับไล่มาแล้ว บ้านอยู่ไม่ได้ เหตุใดๆ ยังตามมาทุบทำลายอีก ฮือๆๆ"

"นางแพศยาเจ้เสแสร้งอันใด ข้าทุบแล้วเจ้าจะอย่างไรนางตัวดี"

แม่เฒ่าเฉินขี้หน้าด่าทอ จ้าวเฟยเฟยเกาะแขนเฉินมู่หยางปาดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง คนตัวโตถึงกับงงว่านางจะทำอะไร จ้าวเฟยเฟยยกมือบางขึ้นลูบใบหน้าที่มีหนวดยาวเฟิ้มก่อนจะทำท่าสะอื้น

"ท่านพี่...วันนี้ท่านยังอยู่พวกเขายังรังแกพวกเราเพียงนี้ อีกสองเดือนท่านต้องไปรับใช้บ้านเมือง ข้ากับลูกจะเป็นเช่นไร เพียงแค่เงินขายหมูที่จะเอามาซ่อมแซมบ้านตอนนี้พวกเขายังจะเอา บ้านก็ถูกทำลาย หากท่านไปทัพแม้แต่กระดูกข้ากับลูกก็คงไม่เหลือ ฮือๆๆๆๆ"

จ้าวเฟยเฟยปิดหน้าร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เฉินม