All Chapters of ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงแสนร้ายกาจ: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจ้าวเฟยเฟยก็เดินไปหานายอำเภอทันที นางหยิบเงินตำลึงที่เหล่าบัณฑิตจ่ายให้ส่งให้กับฮั่วเทียนฉีถึงยี่สิบตำลึง ชายชรามองหน้าสตรีที่ยื่นเงินในมือให้เขาต่อหน้าชาวบ้านจึงชะงักก่อนจะเอ่ย"แม่นางเจ้าเอาเงินมาให้ข้าหมายความว่าอย่างไร"จ้าวเฟยเฟยยิ้มให้กับขุนนางตรงหน้าแล้วเอ่ยขึ้น"ใต้เท้าทางการเริ่มเก็บภาษีแล้ว เนื่องจากมีสงครามที่ชายแดน สามีของข้าจะไปกองทัพอีกสองเดือนข้างหน้าเงินนี่ข้าน้อยจ่ายภาษีให้กับทางการเจ้าค่ะ"ฮั่วเทียนฉีมองหน้านาง ภาษีครัวเรียนคนละหนึ่งตำลึงไม่นับเด็ก บ้านางมีผู้ใหญ่แค่สองคนเท่านั้นแต่นางกลับให้มาถึงยี่สิบตำลึง เขาจึงเอ่ยถาม"เจ้าให้มากไปหรือไม่""ใต้เท้าฮั่ว อำเภอเหอหยวนของเราที่ผ่านมาเก็บภาษีได้น้อย ข้าเพิ่งได้ที่ดินมาเก้าสิบหมู่ภาษีที่ดินนั้นสิ้นปีย่อมต้องจ่ายอยู่แล้วเจ้าค่ะ"ฮั่วเทียนฉีมองหน้านางอย่างอดชื่นชมในใจไม่ได้ ในขณะที่คนอื่นพยายามหลีกเลี่ยงทั้งที่การค้าหรือค่าเช่าที่นานั้นได้ผลดี แต่คนตรงหน้าที่มีเงินเพียงน้อยนิดกลับยอมจ่ายภาษีให้ทางการ ฮั่วเทียนฉีเอ่ยแก่นางอย่างขอบคุณ"เจ้ามีน้ำใจแล้ว""ใต้เท้า อีกสองเดือนสามีของข้าน้อ

ถึงปากทางเข้าหมู่บ้านก็เจอคนที่ไม่ควรเจอ ท่านย่าของเขานั่นเอง แม่เฒ่าเฉินยืนรอเพื่อจะเอาเรื่องที่จ้าวเฟยเฟยทำบุตรชายถูกไล่ออก ชาวบ้านได้ยินว่าเฉินหยวนลาออกเพราะเฉินมู่หยางไปใส่ร้ายที่สำนักศึกษาก็มารอดูเรื่องสนุกเอี๊ยดอ๊าดๆเสียงล้อเกวียนบดกับถนนดินดังมา แม่เฒ่าเฉินยืนเท้าเอวสายตาอาฆาตทั้งสองยิ่งนัก ใครจะรู้ว่าไอ้เด็กแซ่หลินนั่นจะเก่งกาจ พอรู้ว่าเฉินมู่หยางไม่อยู่ก็จะไปแย่งเสบียงที่เด็กๆ แต่ไอ้เด็กแซ่หลินนั่นร้ายกาจกว่านางอสรพิษเจ้าเฟยเฟยเสียอีก แตะเบาๆบุตรชายกับสามีนางก็กระอักเลือดออกมา เมื่อเช้าก็เสียเปรียบ ตอนสายๆก็ถูกทำร้ายจนกระอักชักเลือด มายามนี้นางต้องเอาคืนให้ได้ เมื่อเห็นข้าวของบนเกวียนใจที่ละโมบก็แทบจะทนไม่ไหว เมื่อเกวียนมาถึงแม่เฒ่าเฉินก็นั่งลงขวางทางเกวียนก่อนจะทุบหน้าขาตนเองร่ำไห้ออกมา"ฮือๆๆ สวรรค์อกตัญญูเหลือเกิน หลานชายใส่ร้ายอาสามของตนเองจนเขาทนไม่ได้จำต้องลาออกเพื่อรักษาชื่อเสียงวงศ์ตระกูล ฮือๆๆๆ"ชาวบ้านมองหน้าแม่เฒ่าพร้อมกับหันไปมองเฉินมู่หยาง ตกลงมันอย่างไรกันแน่ เฉินมู่หยางเอ่ยกับหญิงชราตรงหน้า"ท่านย่า เราแยกบ้านกันแล้วเหตุใดท่านยังไม่เลิก

จ้าวเฟยเฟยไปแล้วเฉินมู่หยางกับหลินเฉินอี้ไปเลื่อยไม้ไผ่เพื่อสร้างหลังคาให้เต็มแพ นางบอกว่าฝนจะตกทั้งที่วันนี้แดดเปรี้ยงทั้งวันเขาไม่ค่อยเชื่อ แต่นางบอกว่าเชื่อเมียแล้วจะเจริญเช่นนั้นไม่เชื่อคงไม่ได้ "อาอี้พวกเราไปกันเถอะ""ขอรับพี่ใหญ่เฉิน"ทุกคนแยกย้ายเรียบร้อย จ้าวเฟยเฟยมาถึงบริเวณป่าสนนางก็เจอเข้ากับเห็ดสนกลุ่มใหญ่กระจายทั่วไปหมด เมื่อวานซืนนี้ฝนเพิ่งจะตกผ่านมาสองวันเห็ดเหล่านี้เติบโตมากนัก ร่างบางนั่งลงเก็บลูกสนใส่ตะกร้าก่อนจะบ่นเบาๆ"มีเยอะขนาดนี้หากมีตู้เย็นหรือห้องใต้ดินให้เก็บก็คงจะดี เห็ดสนในยุคที่เจ๊จากมาราคาแพงมากนักเชียว เสียดายยุคนี้คนไม่รู้จักหากินพอไหว ถ้าจะค้าขายคงต้องปรับเปลี่ยน"จ้าวเฟยเฟยเก็บลูกสนไปจนเกือบเต็มตะกร้า อยู่ๆนางถูกหนามเกี่ยวข้อมือจนถลอกเลือดไหลออกมา นางไม่ได้ใส่ใจเดี๋ยวค่อยเอาน้ำที่แช่จี้หยกมาล้างแผล เลือดเข้มข้นไหลไปยังบริเวณที่นางสวมสร้อยข้อมือที่ผูกติดกับจี้อยู่ เมื่อหยกสัมผัสโลหิตเข้มข้นที่ไม่ได้เจือจางเหมือนครั้งแรกแสงที่เปล่งออกมาก็สว่างกว่าเดิมจนจ้าวเฟยเฟยต้องหลับตา เมื่อลืมตาขึ้นมานางก็มายืนอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง นางตกใจที่ไหนนี

จ้าวเฟยเฟยเล่าเรื่องเด็กเลี้ยงแกะให้ฟังไม่นานเด็กก็หลับไป จ้าวเฟยเฟยเห็นว่าเฉินมู่หยางยังไม่กลับจึงขอเข้าไปสำรวจมิติสักหน่อย"ไปบ้านคุณตา"เมื่อเอ่ยจบนางก็มาอยู่หน้าบ้าน ไก่ในเล้าหลับสนิท รวมถึงหมูด้วย ที่นี่ไม่เหมือนมิตินิยายที่เคยอ่านที่ไม่มีกลางคืนมีแต่แสงสว่าง ที่นี่มีกลางคืนด้วย ดวงดาวส่องสกาวเต็มท้องฟ้าแต่ไร้เมฆบัง มีสายลมเอื่อยๆบางเบา จ้าวเฟยเฟยเดินเข้าไปในบ้านหยิบกาแฟมาดื่มจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ "เฮ้อ สดชื่นได้สระผมแล้วฉัน สำรวจอีกหน่อยว่าว่าทำอะไรได้บ้าง"จ้าวเฟยเฟยสำรวจจนทั่วกระทั่งมาที่ห้องคุณตาเธอเดินเข้าไป ข้าวของทุกอย่างยังอยู่ครบเหมือนสมัยที่คุณตายังอยู่ ร่างบางเดินไปที่ผนังตู้เพราะคุณตาจะสร้างช่องลับเสมอตามนิสัยช่างไม้เก่าเมื่อคลำไปที่ด้านหลังก็เจอกลไกเปิดประตู เธอเดินลงมาตามทางเดินที่ทอดยาว ไม่เคยรู้ว่าที่บ้านคุณตามาห้องใต้ดิน กระทั่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบานใหญ่ จ้าวเฟยเฟยตัดสินใจผลักประตูออก เมื่อบานประตูเปิดกว้างภาพเบื้องหน้าคือห้องหนังสือ มีหีบไม้หลายหีบ ภาพวาดโบราณ ม้วนผ้าหลายร้อยม้วน เดินไปจนถึงกล่องไม้ธรรมดากล่องหนึ่งแต่กลับเ

จ้าวเฟยเฟยที่จัดการสามคนนั้นเสร็จก็กลับมานอนสบายใจ แม้ว่ามิตินี้จะมีทุกอย่างไม่ว่าจะอาหารเครื่องนุ่งห่ม แต่ทุกอย่างก็เป็นของที่ไม่ได้สมัยใหม่หรืออนาคตจ๋า ไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าเช่นตู้เย็น หม้อหุงข้าว แอร์ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่นิยายทะลุมิติมี ปกติเขาต้องมีสูตรโกงบ้านคุณตาดีที่ไม่ร้อน ไม่หนาว นอนสบาย เสบียงเต็มห้องครัว ข้าวสาร แป้ง เครื่องเทศ อาหารสารพัดมีทุกอย่าง แต่ของที่มีเข้ากับยุคสมัยเหลือเกิน บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่มี ยังดีที่มีกาแฟให้ เครื่องบดกาแฟก็อัตโนมือ หมุนแทบตายกว่าจะได้สักแก้ว และมีไก่สองร้อยตัว หมูสามสิบตัวที่อยู่กันเป็นระเบียบ ในคู่มือของมิติที่เพิ่งพบเจอเขียนบอกว่า เสบียงหากนางนำออกไปใช้แล้วจะมีการเพิ่มมาใหม่ในทุกครึ่งเดือน แปลว่าถ้าใช้หมดต้องรออีกครึ่งเดือนอยู่ดีส่วนพื้นที่สามารถปลูกผักได้ หากผักที่ใช้เวลาสามเดือน ปลูกในนี้ใช้เวลาหนึ่งเดือนเท่านั้น อันนี้แหละสูตรโกงอย่างเดียวที่มีให้ มิติลำเค็ญก็ยังอุตส่าห์ให้มาเนาะบรรพบุรุษเจ๊นี่ขี้เหนียวใช้ได้เลย ดีที่หลบแดดหลบฝนหลบภัยได้ นอกนั้นมีก็เหมือนไม่มี แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไร เสียงไก่ในหมู่บ