Semua Bab My Ninong’s Secret Desire: Bab 61 - Bab 70

Maagang nagising si Elira kinabukasan. Ang sinag ng araw ay sumilip sa puting kurtina ng kwarto, at ang lamig ng hangin mula sa aircon ay tila paalala na may isa na naman siyang mahabang araw sa harap ng kamera. Pagmulat pa lang niya, tumunog na ang cellphone, notification mula sa production team.[Call time: 7:30 A.M. / Pick-up: 6:00 A.M.]Napabuntong-hininga siya, saka marahang bumangon. Isang tingin sa salamin, isang pilit na ngiti. “Good morning, Elira,” mahina niyang sabi sa sarili, at naalala ang sinabi ni Gavin sa kanya kagabi, bago naglakad papunta sa banyo.Pagkaligo at bihis, bumaba siya ng bahay bitbit ang shoulder bag at isang tumbler ng kape. Sa kusina, naabutan pa niya si Josephine, na nag-aayos ng almusal.“Ang aga mo, anak,” bati ng ina, may bahid ng pag-aalala sa tono. “Kahapon pa kita hindi halos nakausap. Puro trabaho ka na lang.”Ngumiti si Elira, lumapit at hinalikan sa pisngi ang ina. “Pasensya na, Ma. Medyo sunod-sunod lang talaga ang schedule ngayon. Pero ayos

Buong gabi, hindi mapakali si Elira. Pagkatapos ng nangyari sa restobar sa Antipolo, parang paulit-ulit lang na bumabalik sa isip niya ang bawat eksena, ang halik ni Marco, ang biglang pagdating ni Gavin, at ang malamig pero sugatang tingin nito bago siya umalis.Tahimik lang sila ni Marco sa biyahe pauwi. Walang nagsalita. Ang tanging maririnig ay ang mahinang ugong ng makina at ang ugong ng hangin sa labas ng kotse. Gusto sana niyang magsalita, ipaliwanag man lang kay Marco na hindi niya ginusto ang nangyari, at gusto niyang ipagtanggol si Gavin laban sa mga iniisip nito, pero tila natuyo ang lalamunan niya.Pagdating sa bahay, marahang binuksan ni Marco ang pinto ng kotse para sa kanya.“Salamat sa paghatid,” mahina niyang sabi.“Good night,” sagot ni Marco, pero walang gaanong emosyon sa boses. Parang pareho silang pagod, hindi lang sa gabi, kundi sa mga emosyong hindi nila alam kung saan ilalagay.Pagpasok ni Elira sa bahay, sinalubong siya ng malamig na hangin mula sa aircon. Ta

Kinaumagahan, maagang nagising si Elira. Pero ang totoo, hindi siya halos nakatulog buong gabi. Paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga nangyari kahapon, ang malamig na tingin ng ina, ang mga salitang binitiwan nito na parang mga kutsilyong tumatarak sa dibdib niya. Kahit anong pilit niyang ipikit ang mga mata, naririnig pa rin niya ang boses ni Josephine, matalim at puno ng hinanakit.Pagbangon niya, pakiramdam niya ay mabigat ang buong katawan. Pero mas mabigat pa rin ang loob. Pagkatapos niyang maghilamos at mag-ayos ng sarili, lumabas siya ng kwarto. Tahimik ang buong bahay. Wala man lang ingay ng radyo o kalansing ng plato, iyong mga tunog na dati ay nagbibigay-buhay sa umaga nila.Ngayon, tila bawat sulok ng bahay ay may dala ring lamig na parang kasabay ng distansya sa pagitan nilang mag-ina.Napalingon si Elira nang marinig ang mahinang kaluskos mula sa kusina. Dahan-dahan siyang naglakad papunta roon, at doon niya nakita si Josephine, nakatalikod, tahimik na naghahalo n

Nabasa niya rin ang kasunod na text mula kay Gavin kung saan siya nag-aantay. Hindi na siya nakasagot. Sa halip, tumayo siya mula sa kama at marahang binuksan ang aparador. Isinuot niya ang itim na hoodie, itim na pantalon, cap, at sunglasses. Nilagay niya sa bulsa ang cellphone at susi ng bahay. Tumitig siya sandali sa salamin. Parang ibang tao ang nakikita niya, hindi na ang dating Elira na inosente at may takot sa lahat ng ginagawa niya. Marahan niyang binuksan ang pinto ng kwarto. Tahimik ang hallway. Naroon pa rin sa kusina ang mahinang kalansing ng mga kutsara,si Josephine, gising pa pala. Huminga siya nang malalim, kinapkap ang doorknob, at marahang bumaba ng hagdan, dahan-dahan, parang anino.Sa sala, nakasalampak si Klarise, tulog sa sofa habang bukas pa ang TV na mahina ang volume. Dumaan si Elira sa likod, tinakpan ang bibig para hindi marinig ang mga yapak niya sa sahig. Pagkalabas niya sa pintuan, agad niyang isinara iyon nang walang ingay. Sa sandaling iyon, parang bum

Tahimik pa rin ang paligid nang dahan-dahang idilat ni Gavin ang mga mata. Madilim pa sa labas, wala pang bakas ng liwanag, tanging mahina lang na sinag ng buwan ang pumapasok sa bintana. Sa tabi niya, mahimbing pa rin si Elira, nakayakap sa braso niya, ang hinga nito ay mabagal at kalmado.Sandali siyang nanatiling nakatingin. Sa katahimikan ng silid, narinig niya ang mahinang tiktak ng orasan, ang malalim na paghinga ni Elira, at ang mahinang pagaspas ng kurtinang hinahaplos ng hangin. Para kay Gavin, iyon ang uri ng katahimikang hindi niya madalas maranasan, ang tahimik na may kasama, hindi mag-isa.Pero alam niyang hindi iyon magtatagal.Marahang hinaplos niya ang buhok ni Elira, saka mahina niyang binulong, “It’s time to go.”Bahagyang gumalaw si Elira, dumilat nang dahan-dahan, parang ayaw pang bumangon. “Anong oras na?” paos niyang tanong, halos pabulong.“Past one,” sagot ni Gavin, mababa ang tinig. “Dapat makaalis na tayo bago mag-umaga.”Tumango si Elira, marahang tumayo, hi