All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 121 - Chapter 130

“จบ?” นัยน์ตาคู่นั้นของฉู่หนิงฉายประกายโหดเหี้ยม ขึงจ้องหมีเหิงตาเขม็ง “เงินที่องค์หญิงเฟยเยี่ยนมอบให้ก็เพื่อจบเรื่องของนางกับข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้าไม่ทราบ?” “เจ้าดูแคลนท่านหญิงก่อน ต่อมาก็ทำให้ฮูหยินเสิ่นโกรธจนสลบไป บัดนี้ยังต้องมาพ่ายแพ้ให้ข้า คนโอหังอวดดีเช่นนี้ หากข้าไม่จัดการ จะไม่ถูกคนทั้งใต้หล้าหัวเราะเยาะเอาหรือ?” “ใครก็ได้ จับมันโบยลงโทษสามสิบไม้ตรงนี้เดี๋ยวนี้” คำพูดที่เอ่ยออกไปแล้ว ย่อมมิอาจเอากลับคืน ในเมื่อสั่งให้ลงโทษอย่างรุนแรงก็ต้องลงโทษอย่างรุนแรง กวนอวิ๋นและจ้าวอวี่เมื่อได้ยินคำสั่งก็ก้าวเท้าออกมาด้านหน้าอย่างไม่รอช้า สองคนจับหมีเหิงไว้ และกดลงกับพื้นทันที จากนั้น บ่าวรับใช้สองคนก็หยิบไม้กระบองเดินเข้ามาทุบตีทั้งซ้ายขวา “ปึก! ปึก!” “อ๊ากกก” ท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวนของหมีเหิง บ่าวรับใช้ในจวนอ๋องรีดแรงทั้งหมดทุบตีลงไปอย่างสุดแรงเกิด จ้าวเฟยเยี่ยนแววตาสะท้อนประกายไหววูบ ถึงแม้จะอยากเข้าไปห้ามปราม แต่นางทราบดี ณ ขณะนี้นางไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะไรได้ทั้งสิ้น มิเช่นนั้นก็มีแต่จะลากตนเองเข้าไปพัวพันด้วย หานผิงที่อยู่ด้านข้างทนมองต่อไปไม่ไหว ก็ถามด้วยเสี

ความโหดเหี้ยมเลือดเย็นของจ้าวเฟยเยี่ยนเกินความคาดหมายของทุกคน แม้ว่าวันนี้หมีเหิงจะดูหมิ่นฉู่หนิงจริง อีกทั้งยังแสดงความโอหังพูดจาอวดดีต่อหน้าทุกคนตรงนี้ แต่เขาก็ถูกฉู่หนิงลงโทษไปแล้ว หากยังประหารหมีเหิงตรงนี้อีก ก็นับว่าเกินกว่าเหตุจริง ๆ ทว่าฉู่หนิงได้ยินดังนั้นนัยน์ตากลับฉายประกายสว่างวาบออกมา คล้ายมีความคิดบางอย่าง “คำพูดนี้ขององค์หญิงเฟยเยี่ยนดูจะมีเหตุผลทีเดียว!” ฉู่หนิงเอ่ยพลาง มองไปทางหมีเหิงที่บัดนี้ถูกโบยจนหนังเปิดเนื้อแตกพลาง ก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก “คนผู้นี้กร่างกล้าเพียงนี้ ยังถึงขั้นอาฆาตอยากแก้แค้นในภายหลัง คนแบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้เด็ดขาด!” “ใครก็ได้ จับตัวมันไปตัดศีรษะ!” สิ้นคำสั่งนี้ ทั้งจ้าวอวี่และกวนอวิ๋นรีบรุดเข้ามาลากตัวหมีเหิงออกไปข้างนอกทันใด หมีเหิงนิ่งชะงักไปก่อน จากนั้นความเจ็บปวดที่แล่นทั่วร่างกายทำให้เขาเข้าใจกระจ่างว่า ขืนยังไม่คิดหาหนทางอีก วันนี้ได้สิ้นใจตายอยู่ที่นี่จริง ๆ แน่ “จวิ้นอ๋องได้โปรดให้อภัย ได้โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ทั้งหมดล้วนเป็นคำสั่งของจ้าวเฟยเยี่ยนทั้งสิ้น นางเชิญข้ามาที่นี่ก็เพื่อจงใจสร้างความปั่นป่วน และทำให้ท่านขุ่น

“ฉู่หนิง เจ้าเก็บคนอย่างหมีเหิงไว้มีเจตนาใดหรือ?” ฮ่องเต้ไม่ปิดบังความกังวลใจของตนเองแม้แต่น้อย เลิกคิ้วขึ้นพลางตรัสถาม ฉู่หนิงยิ้มเล็กน้อย “เสด็จพ่อโปรดวางพระทัย ลูกไม่ประหารคนผู้นี้ เพียงเพราะเขาเข้ามาก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นในที่แห่งนี้หรอกพ่ะย่ะค่ะ ลูกแค่อยากให้บทเรียนเขาสักเล็กน้อยก็เท่านั้น” ได้ยินว่าฉู่หนิงจะไม่ประหารหมีเหิง จิตใจที่สั่นคลอนของฮ่องเต้ก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย ตราบใดที่ไม่เอาชีวิตหมีเหิงไป จะเรื่องอะไรก็เจรจากันได้ทั้งสิ้น “เจ้าเข้าใจสถานการณ์ก็ดีแล้ว!” ฮ่องเต้พูดจบก็หยัดกายขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มขึ้นมา “บัดนี้สมควรแก่เวลาแล้ว เราและฮองเฮาต้องขอตัวกลับพระราชวังก่อน” “ลูกน้อมส่งเสด็จพ่อ และพระนางฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ!” ฉู่หนิงประสานมือค้อมตัวคำนับ เหล่าขุนนางโดยรอบต่างก็ทยอยกันแสดงความเคารพน้อมส่งเสด็จเช่นกัน ฮองเฮาที่อยู่ด้านข้างแย้มพระสรวลบาง ๆ ก่อนจะประคองพระหัตถ์ฮ่องเต้ไว้และเสด็จออกไป ทว่า ในยามที่เสด็จออกมาถึงหน้าประตูจวน ฮ่องเต้คล้ายกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก็หมุนศีรษะมองฉู่หนิง พร้อมกับกำชับว่า “วันนี้ฮูหยินเสิ่นคงตกใจเสียขวัญ คืนนี้ให้พำนักท

จวนอ๋องภายใต้ความมืดมิดยามค่ำคืน สรรพเสียงล้วนเงียบสงัด โคมไฟแดงที่แขวนอยู่ไหวตามสายลม ยิ่งเพิ่มบรรยากาศแปลกประหลาดเข้าไปอีก ภายในห้องเก็บฟืนของจวนอ๋อง คนผู้หนึ่งซึ่งถูกโบยจนหนังเปิดเนื้อแตกกำลังร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เสียงนั้นแทรกผ่านความมืดมิดยามราตรีลอยเข้าไปในเรือนซึ่งอยู่ด้านนอก ผู้คุ้มกันจวนอ๋องร่างสูงใหญ่สองนายที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูกลับแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ในแววตายังสะท้อนประกายดูแคลนออกมาชัดเจน หมีเหิงเจ้าคนผู้นี้ช่างกล้าเข้ามาก่อเรื่องวุ่นวายในจวนอ๋อง ท่านอ๋องไม่จัดการสั่งประหารคนผู้นี้ยังถือว่าใจดีเกินไปด้วยซ้ำ บัดนี้ยังมีหน้ามาส่งเสียงโอดครวญน่ารำคาญอยู่ตรงนี้อีก ช่างหน้าไม่อายเสียจริง ในตอนนั้นเอง เสียงฝีเท้าดังขึ้นขัดห้วงความคิดของพวกเขาสองคนลงกะทันหัน เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นว่าเป็นฉู่หนิงที่เดินมือไพล่หลังเข้ามา ด้านหลังยังมีจ้าวอวี่และกวนอวิ๋นเดินตามมาติด ๆ “คารวะท่านอ๋อง!” ผู้คุ้มกันสองคนรีบประสานมือขึ้นทำความเคารพอย่างไม่รอช้า ฉู่หนิงพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะถามขึ้นว่า “สถานการณ์ของหมีเหิงเป็นอย่างไรบ้าง?” ผู้คุ้มกันตอบกลับด้วยเสียงเคร่งขรึม “คนผู้นี้

“ท่านอ๋อง เหตุให้ท่านจึงให้ข้าน้อยร่วมมือกับท่านขู่ขวัญหมีเหิงผู้นี้ขอรับ?” ครั้นออกมาจากห้องเก็บฟืน กวนอวิ๋นก็ถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ฉู่หนิงเดินไปยังเรือนของตนเอง พลางตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า “หมีเหิงผู้นี้ฐานะไม่ธรรมดา ไว้ชีวิตเขาย่อมเป็นประโยชน์กับข้ามากกว่าเอาชีวิตเขา” “ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้จ้าวเฟยเยี่ยนได้ทอดทิ้งคนผู้นี้ไปแล้ว ได้โอกาสเหมาะจะใช้ประโยชน์จากคนผู้นี้เล่นงานจ้าวเฟยเยี่ยน และพร้อมรับมือกับการเจรจาสงบศึกที่จะถึงนี้ด้วย” กวนอวิ๋นเข้าใจกระจ่างแจ้งทันใด “ที่แท้ท่านอ๋องก็คิดจะให้พวกเขากัดกันเอง!” ฉู่หนิงหัวเราะเสียงดัง ไม่พูดถึงเรื่องนี้ต่อ แต่เปลี่ยนไปถามว่า “อาวุธทหารที่สั่งทำกับร้านตีเหล็กทางนั้นคืบหน้าถึงไหนแล้ว?” กวนอวิ๋นสีหน้าเคร่งขรึม ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เรียนท่านอ๋อง มีดยาวและทวนยาวทั้งหมดตอนนี้ตีเสร็จเรียบร้อยแล้วขอรับ แม้แต่หน้าไม้ก็ประกอบเสร็จไปหนึ่งร้อยชุดแล้ว บัดนี้กำลังอยู่ในระยะทดสอบการใช้งานจริง ดูว่ามีส่วนไหนจำเป็นต้องปรับปรุงแก้ไขอีกหรือไม่ขอรับ” ความคืบหน้านี้ทำให้ฉู่หนิงพึงพอใจอย่างมาก อย่างไรเสียก็มีช่างฝีมือจากกรมโยธาธิการออกแรงช