All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 191 - Chapter 199

ฉู่หนิงไม่รู้เลยว่าหลิงเฟยเยียนยังจะก่อเรื่องอีก เมื่อเดินออกจากตำหนักบูรพาก็พบกับจ้าวอวี่ที่กำลังเฝ้าคุ้มกันอยู่ที่นี่พอเห็นฉู่หนิงออกมา สีหน้ากังวลใจของจ้าวอวี่ก็เลือนหายไปในพริบตา ก่อนจะรีบเข้ามาประสานมือคารวะ “คารวะท่านอ๋อง!”“ให้เจ้ารอนานแล้ว กลับจวนกันเถิด!”“เอ่อ...ท่านอ๋อง ทางฝั่งรัชทายาท...”“ไม่มีอะไรแล้ว”ฉู่หนิงพูดพลางเดินออกไปนอกวังหลวงแต่จ้าวอวี่ที่อยู่ด้านหลังกลับไล่ตามมาด้วยสีหน้าละอายใจ “ท่านอ๋อง ข้าน้อยเป็นห่วงว่าท่านจะเกิดเรื่อง เมื่อครู่นี้จึงส่งคนไปเรียกกวนอวิ๋นให้นำคนมา”ฉู่หนิงกลอกตา “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ไยต้องทำให้เรื่องใหญ่โตถึงเพียงนี้ด้วย พวกเขาเป็นไพ่ตายของข้า ห้ามเปิดเผยล่วงหน้าเป็นอันขาด”พอครุ่นคิดแล้ว ฉู่หนิงก็รีบเดินออกไปนอกวังหลวง “รีบออกจากวัง หากไม่เห็นข้า กวนอวิ๋นอาจจะนำคนไปก่อเรื่องได้”จ้าวอวี่ไม่กล้าชักช้า รีบตามไปทันทีไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงหน้าประตูวัง เมื่อเดินไปก็ได้ยินเสียงกีบม้าดังมาจากด้านนอกฉู่หนิงหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย “เจ้ารีบไปขวางพวกเขาไว้ อย่าให้พวกเขาเข้าใกล้วังหลวง!”นี่เป็นกองกำลังฝีมือที่ตนสร้างออกมาอย่างยากลำบาก จะ

“เจ้าพูดผิด หรือว่าเราฟังผิดกันแน่?”วังหลวง ภายในตำหนักอิงอู่ฮ่องเต้ที่ได้ยินข่าวนี้ก็ทำสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อคนหนึ่งหมื่นคนกลับถูกห้าร้อยคนตีแตกหรือนี่?พูดออกไปใครจะเชื่อกันเล่า!แต่องครักษ์เงากลับกล่าวด้วยสีหน้าแน่วแน่อย่างเต็มเปี่ยมว่า “กระหม่อมไม่กล้าหลอกลวงฝ่าบาท เรื่องนี้เป็นความจริงทุกประการพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หรี่ตา ฉายแววประหลาดใจแวบหนึ่ง “หรือว่าห้าร้อยคนนั้นจะเก่งกาจปานนี้จริง ๆ นี่คือผลจากการฝึกของฉู่หนิงตลอดเวลาที่ผ่านมานี้หรือ?” คำพูดนี้ทำให้องครักษ์เงาทำท่าทีอึกอัก“มีอะไรก็พูดมาตรง ๆ!” ฮ่องเต้สังเกตเห็นสีหน้าขององครักษ์เงาก็ขมวดคิ้วกล่าว องครักษ์เงาเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ฝ่าบาท อันที่จริงเรื่องนี้ก็เป็นเพราะโชคส่วนหนึ่งด้วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่าผลการรบนี้มีปัจจัยอยู่สามประการด้วยกัน!”ฮ่องเต้หรี่ตา “อ้อ? ว่ามาสิ!”องครักษ์เงาเป็นคนข้างกายที่ฮ่องเต้ไว้วางใจที่สุด และก็เคยไปสนามรบมาก่อน การจะมีมุมมองเฉพาะต่อเรื่องเช่นนี้จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเมื่อได้รับการอนุญาตจากฮ่องเต้ องครักษ์เงาจึงกล่าวว่า “ประการแรกคือทหารม้ามีความได้เปรียบในด้านประเภท

ห้องรับแขกของจวนสกุลเสิ่นกลิ่นชาอบอวลไปทั่วห้องรับแขก มีโฉมสะคราญสองนางกำลังนั่งอยู่บนที่นั่งตำแหน่งประธานคนที่อยู่ฝั่งซ้ายผู้นั้นสวมชุดชาววังสีม่วง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง เผยบุคลิกสูงศักดิ์ออกมาทั่วทั้งร่าง ปักปิ่นทองสองเล่มไว้บนศีรษะ ยิ่งขับเน้นให้บุคลิกเชื้อพระวงศ์ของนางดูโดดเด่นมากขึ้นรูปร่างโค้งเว้าได้สัดส่วน อีกทั้งยังมีทรวงอกที่เด่นสะดุดตา ชวนให้ผู้คนไม่อาจละสายตาไปได้แม้แต่แวบเดียวหากไม่ใช่หลิงเฟยเยียนแล้วจะเป็นใครได้อีก!ส่วนคนที่อยู่ฝั่งขวาผู้นั้นสวมชุดผ้าแพรสีฟ้า ดวงหน้าอ่อนโยนทำให้นางดูมีกลิ่นอายของปัญญาชนเล็กน้อย นางก็คือเสิ่นหว่านอิ๋งสตรีอันดับหนึ่งแห่งต้าฉู่นี่เอง“ไม่ทราบว่าพระชายารัชทายาทเสด็จมาวันนี้ ไม่ได้ออกไปต้อนรับ ขอทรงอภัยให้ด้วยเพคะ” เสิ่นหว่านอิ๋งเอ่ยปากกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อน “นี่เป็นชาต้าหงเผาต้นแม่ มีสรรพคุณบำรุงผิว หากพระชายารัชทายาทไม่ถือสา ลองชิมดูได้นะเพคะ”หลิงเฟยเยียนเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบเบา ๆ จากนั้นจึงผงกศีรษะเล็กน้อยแล้วเอ่ยออกมาสองคำอย่างเย็นชาว่า “พอใช้ได้”พอวางถ้วยชาลง หลิงเฟยเยียนก็เหลือบมองเสิ่นหว่

“อะไรนะ? เจ้าจะไม่จัดหาเสบียงส่วนที่เหลือแล้วหรือ?”เสียงอุทานดังออกมาจากในห้องรับแขกสกุลเสิ่นฉู่หนิงที่ได้รับเชิญให้มาเบิกตาโต จ้องมองเสิ่นหว่านอิ๋งที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงเปลี่ยนใจกะทันหันดวงหน้าอ่อนโยนของเสิ่นหว่านอิ๋งเผยความเย็นชา เหลือบตามองฉู่หนิงแวบหนึ่งแล้วค่อย ๆ เอ่ยว่า “เมื่อครู่พระชายารัชทายาทมาหาหม่อมฉัน เรื่องที่ท่านทำกับนาง หม่อมฉันรู้หมดแล้ว!”มุมปากของฉู่หนิงกระตุกขึ้นมาสตรีอย่างหลิงเฟยเยียนผู้นี้ไม่สนแม้กระทั่งเกียรติยศศักดิ์ศรีแล้วจริง ๆ เรื่องโดนลวนลามเช่นนี้ก็ยังกล้าพูดออกมาได้อีกหรือ? หลิงเฟยเยียนไม่สนใจเกียรติยศศักดิ์ศรี แล้วตระกูลหลิงของเจ้าก็ไม่สนใจเกียรติยศศักดิ์ศรีแล้วหรือไร? สตรีผู้นี้รู้ว่าแก้แค้นเขาซึ่งหน้าไม่ได้ ถึงกับลงมือกับทางเสิ่นหว่านอิ๋งแทนถึงอย่างไรเสิ่นหว่านอิ๋งก็เป็นคู่หมั้นในนามของเขา เมื่อได้ยินเรื่องพวกนั้น บอกว่าไม่หึงหวงย่อมเป็นเรื่องโกหกอย่างแน่นอนคราวนี้จัดการยากแล้วสิ!ฉู่หนิงเกาหัว เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกว่ามีเพียงสตรีกับคนถ่อยที่เลี้ยงดูยาก!ตอนนี้ตระกูลเสิ่นได

เฝิงมู่หลานถือกระบี่สองเล่มรีบร้อนพุ่งเข้ามาจากด้านนอก! วันนี้นางก็มาหาเสิ่นหว่านอิ๋งตามปกติ คิดไม่ถึงว่าพอมาถึงก็ได้ยินเสียงดังสนั่นมาจากสวนด้านหลัง นางเป็นห่วงว่าเสิ่นหว่านอิ๋งจะเกิดเรื่อง จึงถือกระบี่มาแต่พอเข้ามา นางก็เห็นหินกระจัดกระจายเต็มพื้น อีกทั้งยังมีชายร่างสูงใหญ่ผู้หนึ่งถือดาบบาวแปลกประหลาดเล่มหนึ่งไว้ในมือ เฝิงมู่หลานที่ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรก็จ้องมองกวนอวิ๋นด้วยสีหน้าระแวดระวัง จากนั้นรีบเดินมาหาเสิ่นหว่านอิ๋งแล้วเอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”“ไม่มีอะไร”เสิ่นหว่านอิ๋งส่ายหน้าแล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “เราไปที่ห้องรับแขกก่อนแล้วค่อยว่ากันเถิด”เมื่อพูดจบ นางก็สั่งสาวใช้ให้ไปปลอบโยนมารดาของตน จากนั้นจึงพาทุกคนมายังห้องรับแขกตั้งแต่เฝิงมู่หลานเห็นดาบเล่มนั้น ก็ไม่ละสายตาออกไปเลยในฐานะบุตรีของรองเสนาบดีกรมกลาโหม นางฝึกวรยุทธ์มาตั้งแต่เด็ก คุ้นเคยกับอาวุธต่าง ๆ แต่ไม่เคยเห็นอาวุธเช่นนี้มาก่อนเลยเมื่อมาถึงห้องรับแขก พอทุกคนนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เฝิงมู่หลานก็เดินมาหากวนอวิ๋น “นี่ นี่มันอาวุธอะไรกัน เหตุใดหข้าถึงไม่เคยเห็นมาก่อน?” กวนอวิ๋นทำหน้าหน้าเย็นชา ทำท่าทางเหมื