All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 201 - Chapter 210

เมื่อนึกถึงใบหน้าอันงดงามของเสิ่นหว่านอิ๋ง ในใจของฉู่หนิงก็พลันตื่นเต้นขึ้นมาหากสามารถพิชิตใจเสิ่นหว่านอิ๋งได้ ในอนาคตไม่เพียงแต่จะมีหญิงงามอยู่เคียงข้าง แต่ยังได้รับการสนับสนุนเสบียงอาหารจากตระกูลเสิ่นอีกด้วยฉู่หนิงกลอกตา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “กลับไปบอกคุณหนูของเจ้า บอกว่าข้าเข้าใจในความรู้สึกของนางแล้ว ให้นางรอคอยการกลับมาอย่างผู้ชนะของข้าอยู่ที่เรือนได้เลย!”สาวใช้ตระกูลเสิ่นไม่กล้าพูดอะไรมาก รับคำแล้วก็หันหลังจากไปฉู่หนิงยกยิ้มมุมปาก โยนทวนในมือกลับไปบนชั้นวางอาวุธ แล้วหัวเราะเสียงดัง “เตรียมน้ำร้อน ข้าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า!”บัดนี้ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามแผนที่วางไว้ ต่อไปก็แค่รอวันพรุ่งนี้ เพื่อพาเฝิงมู่หลานไปฝึกนักโทษหนึ่งหมื่นคนนั่นเพียงแค่ฝึกฝนสักสิบกว่าวัน ก็สามารถออกเดินทางไปยังแนวหน้าได้แล้ว!ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นองค์รัชทายาท หลิงเฟยเยียน หรือองค์ชายคนอื่น ๆ ก็ไม่มีทางลงมือเด็ดขาดทุกสิ่งทุกอย่าง กำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดีการเตรียมการทั้งหมดในช่วงแรกเสร็จสิ้นแล้ว เหลือเพียงรอให้คนหนึ่งหมื่นคนนี้ฝึกฝนเรียบร้อยแล้ว ก็จะสามารถมุ่งหน้าไปยังแนวหน้าด

สีหน้าของเฝิงอันกั๋วเปลี่ยนไปทันที เขารีบพลิกตัวกลางอากาศอย่างรวดเร็ว เพื่อใช้แรงปะทะสลายพลังที่จู่โจมเข้ามาแต่ถึงกระนั้น หลังจากลงสู่พื้นแล้ว เขาก็ยังไถลไปไกลถึงสามเมตร!“นี่...”เฝิงอันกั๋วจ้องมองหร่านหมิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในแววตาเผยให้เห็นความตื่นตระหนกแม้ว่าเขาจะไม่ได้ลงสนามรบมาพักหนึ่งแล้ว แต่วรยุทธ์ของเขาก็ไม่ได้ถดถอยลงเลย แต่บัดนี้กลับมิอาจรับกระบวนท่าเดียวจากองครักษ์ข้างกายฉู่หนิงได้!ในชั่วขณะนี้ เฝิงอันกั๋วจึงได้ตระหนักถึงความน่ากลัวของฉู่หนิงอย่างแท้จริงมีคนเก่งกาจเช่นนี้อยู่ข้างกาย แต่กลับทำตัวเงียบ ๆ ไม่แสดงออกดูท่าว่าวันนี้การจะเอาตำราค่ายกลกลับไปคงเป็นไปไม่ได้แล้วแต่ว่า เฝิงมู่หลานต้องพากลับไปให้ได้!การปล่อยให้อยู่ข้างกายฉู่หนิงนั้นอันตรายเกินไป!ขณะที่กำลังครุ่นคิด มุมปากของหร่านหมิงก็ยกยิ้ม เตรียมจะฉวยโอกาสที่ได้เปรียบเข้าโจมตีซ้ำใครจะรู้ว่าฉู่หนิงกลับยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “พอแล้ว ใต้เท้าเฝิงแค่ออมมือให้เจ้าเท่านั้น”หร่านหมิงชะงักไปครู่หนึ่ง กำลังจะบอกว่าตนสามารถจัดการคนผู้นี้ได้สบายมาก แต่จ้าวอวี่ที่อยู่ข้างๆ กลับยื่นมือมาขวางเขาไว้ พลางส่งสายตาเป็นสั

ทว่าเพลงกระบี่ของเฝิงมู่หลานกลับแปลกประหลาดอย่างยิ่ง บางครั้งก็ตั้งรับ บางครั้งก็โจมตี ทำให้ป้องกันได้ยาก ทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือดอยู่ภายในค่ายทหาร ฝุ่นตลบอบอวล เสียงอาวุธกระทบกันดังขึ้นไม่ขาดสายทั้งสองฝ่ายได้ปะทะกันไปแล้วกว่าหนึ่งร้อยกระบวนท่าโดยไม่รู้ตัว!จนกระทั่งถึงตอนนั้นเอง การโจมตีของเฝิงอันกั๋วจึงค่อย ๆ ช้าลงจ้าวอวี่ส่ายหน้า “ใต้เท้าเฝิงเริ่มหมดแรงแล้ว คงจะทนได้อีกไม่นาน คุณหนูเฝิงกำลังจะโต้กลับแล้ว”ทันทีที่สิ้นเสียง ก็เห็นเฝิงมู่หลานตวาดเสียงแหลม “ท่านพ่อ วันนี้หากข้าเอาชนะท่านได้ ข้าก็สามารถไปที่แนวหน้ากับเผิงไหลจวิ้นอ๋องได้ ข้าจะลงมือแล้วนะ ระวังตัวด้วย!” หลังจากเตือนหนึ่งประโยค พลังทั่วร่างของเฝิงมู่หลานก็พลันเปลี่ยนไป ร่างกายหมุนขวับหนึ่งรอบ กระบี่คมในมือตวัดเป็นวงกลม อาศัยแรงเหวี่ยงฟาดฟันไปยังเฝิงอันกั๋วอย่างรุนแรงเฝิงอันกั๋วแค่นเสียงเย็น ยกดาบประจำกายในมือขึ้นสูง รับกระบี่นี้ไว้ตรง ๆ !“เคร้ง!”“อึก...”ท่ามกลางเสียงโลหะกระทบกัน และสายตาประหลาดใจของทุกคน เฝิงอันกั๋วกลับถูกแรงกระแทกซัดจนถอยหลังไปหลายก้าว ผลแพ้ชนะของทั้งสองถูกตัดสินแล้ว!มุมปากของเฝิงม

ฉู่หนิงเพียงยิ้มอย่างไม่แสดงความเห็นใด ๆ เป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าคนใต้บังคับบัญชาของเฝิงอันกั๋วนั้นเป็นยอดฝีมือ แต่กองกำลังทั้งสามหน่วยของเขาก็ไม่ได้เป็นพวกไร้ฝีมือเช่นกันแน่นอนว่า ตอนนี้ยังพูดออกไปไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างคงต้องรอให้เปิดเผยที่แนวหน้าเท่านั้น!“ก็ได้ ข้าจะรอดูว่าพวกเขาจะแสดงฝีมืออันยอดเยี่ยมที่แนวหน้าอย่างไร!”ฉู่หนิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แต่ก่อนหน้านั้น คงต้องรบกวนคุณหนูเฝิงเรื่องการฝึกนักโทษกลุ่มนี้แล้ว”คิ้วงามของเฝิงมู่หลานเลิกขึ้น ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงเข้าไปฝึกทหารทันทีฉู่หนิงมองดูอยู่ครู่หนึ่ง พบว่าอานุภาพของค่ายกลชุดนี้แข็งแกร่งกว่าที่เขาจินตนาการไว้มากนัก จึงค่อยกลับไปอย่างพึงพอใจในขณะเดียวกันนั้น เฝิงอันกั๋วก็ได้เดินทางมาถึงพระราชวังแล้ว!ภายในตำหนักอิงอู่ฮ่องเต้ประทับอยู่บนบัลลังก์ ด้านล่างคือเฝิงอันกั๋วที่คุกเข่าอยู่ เขาได้ทูลความคิดที่จะส่งบุตรสาวของตนไปยังแนวหน้าให้ทรงทราบ“ว่ากระไรนะ เจ้าจะส่งลูกสาวของตัวเองไปยังแนวหน้าอย่างนั้นหรือ?”ฮ่องเต้เบิกพระเนตรกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “ในฐานะรองเสนาบดีกรมกลาโหม เจ้าย่อมรู้สถานการณ์ที่แนว

เฝิงมู่หลานแค่นเสียงเย็น “อย่ามาประจบประแจงอยู่ที่นี่เลย ข้าจะบอกอะไรให้นะ ธุระก็จัดการเสร็จสิ้นแล้ว หว่านอิ๋งต้องกลับเดี๋ยวนี้”พูดจบ นางก็ดึงเสิ่นหว่านอิ๋งเดินออกไปนอกห้องโถงทันทีฉู่หนิงแสดงสีหน้าพูดไม่ออก “ข้ายังมีเรื่องจะคุยกับหว่านอิ๋งอีกสองสามประโยค”เสิ่นหว่านอิ๋งย่อมรู้ดีว่าที่ฉู่หนิงเรียกนางมาที่นี่ ไม่ใช่แค่เพราะเรื่องที่ได้ตกลงกันไว้แล้วเท่านั้น“มู่หลาน เจ้ารอข้าอยู่ข้างนอก ข้าขอคุยกับท่านอ๋องตามลำพังสักสองสามประโยคแล้วจะออกไป”“ตกลงตามนี้ ข้ารอแค่เดี๋ยวเดียวเท่านั้นนะ แล้วก็ เจ้าอย่าให้คนผู้นี้ฉวยโอกาสได้ล่ะ!”เฝิงมู่หลานไม่ฟังคำพูดของใคร แต่กับคำพูดของเสิ่นหว่านอิ๋งนางกลับเชื่อฟังทุกคำนางถลึงตาใส่ฉู่หนิง เป็นการเตือนไม่ให้เขาทำอะไรไม่เข้าเรื่อง จากนั้นจึงหันหลังเดินออกจากห้องโถงไปภายในโถงรับรองอันเงียบสงบ แสงเทียนสั่นไหว สะท้อนบนใบหน้าของคนทั้งสอง บรรยากาศที่เงียบงันทำให้ทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบไปชั่วขณะครู่ต่อมา ฉู่หนิงเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อนด้วยรอยยิ้ม “เจ้าไม่กลัวว่าข้าไปแล้วจะไม่ได้กลับมาหรือ?”เสิ่นหว่านอิ๋งกล่าวอย่างใจเย็น “ในเมื่อตัดสินใจเดิม