All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 211 - Chapter 220

วันรุ่งขึ้น ตำหนักบูรพาเสิ่นหว่านอิ๋งเดินทางมาขอเข้าพบหลิงเฟยเยียนอย่างเร่งรีบ“กระไรนะ ร้านข้าวสารของตระกูลเสิ่นถูกโจมตี ทั้งยังเป็นฝีมือของฉู่หนิง?”หลิงเฟยเยียนมองสัญญากู้ยืมในมือที่ฉู่หนิงจงใจทิ้งไว้ ใบหน้าแสดงถึงความเดือดดาลนางคิดว่าแผนการของตัวเองสมบูรณ์แบบมากแล้ว และฮ่องเต้ก็มีพระบัญชาให้ฉู่หนิงเดินทางไปยังแนวหน้าในอีกสี่วัน ทว่าฉู่หนิงกลับทำแบบนี้ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด“องครักษ์ตระกูลเสิ่นทำงานประสาอะไร เหตุใดจึงปล่อยให้เขาเอาเสบียงไปง่ายๆ แบบนี้!”หลิงเฟยเยียนจ้องเสิ่นหว่านอิ๋งอย่างโกรธจัด ซักถามว่า “เจ้าจงใจให้เขาปล้นเสบียงพวกนี้ไปใช่หรือไม่?”แม้จะคิดไม่ออกว่าเสิ่นหว่านอิ๋งจะทำเช่นนี้เพื่ออะไร แต่นี่เป็นเหตุผลเดียวนางคิดออกในตอนนี้เสิ่นหว่านอิ๋งส่ายหน้าตอบอย่างจนใจ “เสบียงจำนวนมากขนาดนี้ หากตระกูลเสิ่นเก็บไว้จะขายได้เงินเยอะมาก จะจงใจให้ท่านอ๋องปล้นเอาไปได้อย่างไร?”“ฉู่หนิงผู้นี้เจ้าเล่ห์เพทุบายมาก ทำให้ไม่ทันตั้งตัว อีกทั้งผู้ใดจะคิดกันว่าเขาจะทำเช่นนี้”หลิงเฟยเยียนมองสัญญากู้ยืมเงียบๆฟังแล้วก็ดูสมกับเป็นเรื่องไร้ยางอายที่ฉู่หนิงจะทำ!แต่นึกถึงเสบียงที่ฉ

“กระไรนะ ฉู่หนิงบอกว่าขนเสบียงออกจากเมืองแล้วอย่างนั้นหรือ?”ภายในตำหนักอิงอู่ฮ่องเต้เรียกบรรดาขุนนางมาหารือเรื่องฉู่หนิง นึกไม่ถึงว่าจ้าวหมิงจะกลับมาพร้อมกับข่าวที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุดตอนแรกคิดว่าแค่ฉู่หนิงส่งเสบียงคืนมา ปัญหาทั้งหมดก็จะจบ ด้วยเหตุนี้จึงเรียกบรรดาขุนนางมาหารือล่วงหน้าไม่คิดเลยจริงๆ ว่าฉู่หนิงจะทำแบบนี้มุมปากฮ่องเต้กระตุก ภายในใจเย็นวาบเขารู้ พวกขุนนางที่อยู่ในตำหนักจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปแน่นอนแล้วก็เป็นไปดังคาด บรรดาขุนนางฟังแล้วมีอาการตกใจ แต่ละคนหันไปสบตากันแล้วเริ่มหารือกัน“เผิงไหลจวิ้นอ๋องไม่เคารพกฎหมาย ฝ่าบาทต้องลงโทษสถานหนักนะพ่ะย่ะค่ะ!”“ที่นี่คือเมืองหลวง แต่เขาก็ยังกล้าปล้นชิงเสบียง หากปล่อยให้มีตัวอย่างเช่นนี้ ต่อไปจะต้องมีคนวิพากษ์วิจารณ์ หากไม่ลงโทษอย่างเด็ดขาด แล้วกฎหมายของต้าฉู่จะมีไว้เพื่ออันใด!”“ฝ่าบาท โปรดทรงลงโทษเผิงไหลจวิ้นอ๋อง ป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ หากปล่อยให้เผิงไหลจวิ้นอ๋องทำตามใจต่อไป มันจะเป็นการเสื่อมเสียแก่ราชวงศ์”บรรดาขุนนางพากันกราบทูลอย่างเดือดดาล ประหนึ่งจะฉีกฉู่หนิงให้เป็นชิ้นๆพวกเขา

ห่างจากเมืองหลวงออกไปห้าสิบหลี่มีป่าทึบอยู่หนึ่งแห่ง มีเพียงเส้นทางหลวงเพียงสายเดียวที่จะผ่านได้สองวันต่อมา กองทัพกองหนึ่งค่อยๆ เคลื่อนพลมาที่นี่ ผู้ที่เป็นหัวหน้าสวมชุดเกราะสีดำ ในมือถือดาบยาวหน้าตาประหลาด ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย แผ่ไอเย็นยะเยียบที่ทำให้ไม่กล้าสบตาออกมาชายคนนี้ไม่ใช่ผู้ใด แต่เป็นกวนอวิ๋นซึ่งรับหน้าที่คุ้มกันกองทัพส่งเสบียงนั่นเอง!เมื่อสองวันก่อน เขาได้รับคำสั่งให้พาองครักษ์ของฉู่หนิงและแรงงานห้าพันคนในการขนส่งเสบียง แต่เนื่องจากเสบียงมีปริมาณเยอะมาก ทำให้พวกเขาเคลื่อนตัวได้ช้าเดินทางมาสองวันเต็มๆ แต่กลับมาไกลได้แค่ห้าสิบหลี่ ถ้าผู้ใดรู้เข้าคงได้หัวเราะ!แต่กวนอวิ๋นไม่ได้รีบร้อน ยังคงให้ทุกคนเคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าเช่นเดิมยามนี้ ม่านราตรีเข้าปกคลุม ทั่วทั้งป่าตกอยู่ในความมืด บนถนนที่มืดสลัว มีเพียงขบวนที่จุดคบเพลิงที่กำลังเคลื่อนที่ช้าๆกวนอวิ๋นอาศัยแสงสลัวจากคบเพลิงในการสังเกตสภาพแวดล้อมรอบด้านเป็นระยะๆ แต่ตอนนี้เป็นเวลาค่ำคืน ภายในป่าเงียบสงัด ไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆแต่แล้วในตอนนี้เอง จู่ๆ กวนอวิ๋นก็โบกมือพูดเสียงดัง “ถ่ายทอดคำสั่งลงไป พักผ่อนท

“ท่านอ๋อง แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ คนของพวกเราถูกลอบโจมตีที่นอกเมือง!”เช้ามืด ฉู่หนิงที่กำลังหลับสนิทถูกปลุกให้ตื่นจากความฝันฉู่หนิงได้ยินแบบนี้ก็โมโห “ผู้ใดกันที่กล้าแตะต้องเสบียงของข้า พวกเขามีกันกี่คน?”องครักษ์ส่ายหน้า “ท้องฟ้ามืดเกินไป พวกข้ามองไม่เห็นว่าฝ่ายตรงข้ามมีกันกี่คน แต่ฟังจากเสียงแล้วน่าจะมีหลายพันคน ตอนนี้แรงงานหนีกระจัดกระจาย ผู้บังคับการกวนกำลังนำกำลังคนไปต้านการโจมตีของศัตรู”หลายพันคนหรือ?ฉู่หนิงยิ้มเยาะ “มีแค่ไม่กี่พันคนก็คิดจะปล้นเสบียงของข้า เด็กๆ เรียกให้ทุกคนในจวนไปช่วยเดี๋ยวนี้!”“อีกเรื่อง แจ้งคุณหนูเฝิงด้วย บอกให้นางพานักโทษหนึ่งหมื่นคนตามไป”ภายในจวนอ๋องวุ่นวายทันที คนห้าสิบคนที่อยู่คุ้มกันฉู่หนิงที่จวนทำให้ควบม้าตามเขาออกจากเมืองโดยพลันหร่านหมิงที่ไม่มีห้องเป็นของตัวเองกับจ้าวอวี่ที่คอยคุ้มกันฉู่หนิงอย่างใกล้ชิดก็ติดตามมาด้วยคนทั้งห้าสิบกว่าคนควบม้าออกจากเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าสู่ที่เกิดเหตุภายใต้ม่านราตรี เสียงกีบเท้าม้าดังสนั่น ฝุ่นตลบอบอวล คนทั้งห้าสิบคนพุ่งออกไปเหมือนกระบี่ปลายแหลมหร่านหมิงตามอยู่ด้านหลังฉู่หนิง สีหน้าเต็มไปด้วยจิตสังห

จ้าวเฟยเยี่ยนตายแล้วตายอย่างน่าอนาถ แม้แต่สภาพศพก็ไม่สมบูรณ์ทหารต้าจ้าวมองศีรษะของจ้าวเฟยเยี่ยนที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความตกใจและโมโหตกใจที่องค์หญิงถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาและโมโหที่ตอนนี้หร่านหมิงชูศีรษะขององค์หญิงโอ้อวดไม่หยุด“ฆ่าเขา!”“ล้างแค้นให้องค์หญิง!”“ตายซะเถอะ เจ้าคนสารเลว!”ท่ามกลางเสียงตะโกนด้วยความโมโห ทหารต้าจ้าวที่เหลือกรูกันเข้าใส่หร่านหมิง คิดจะใช้กำลังคนเพื่อล้อมฆ่าหร่านหมิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เข้ามาเลย คืนนี้ข้าจะฆ่าให้สาแก่ใจ!”ง้าวในมือหมุนควง พละกำลังมหาศาลทำให้ง้าวกลายเป็นเงาที่หมุนไปรอบๆ ทหารต้าจ้าวถูกกวาดกระเด็นทันทีท่ามกลางเสียงร้องโหยหวน ทหารต้าจ้าวสิบกว่าคนถูกง้าวฟันตาย ร่างกระเด็นกระแทกเพื่อนด้านหลังตายไปอีกสามคนพละกำลังอันน่ากลัวนี้ทำให้ทหารต้าจ้าวตกใจขวัญเสีย ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปสู้ต่อตอนนี้ องครักษ์ห้าสิบนายของฉู่หมิงได้มาถึงแล้ว!แม้จะมีกันแค่ห้าสิบคน แต่กลับมีสามสิบคนที่ถือคันธนูหน้าตาประหลาด คันธนูนี้สามารถยิงธนูห้าดอกในคราเดียว!ธนูระลอกหนึ่งมีทั้งหมดหนึ่งร้อยห้าสิบดอก ร่วงโปรยลงมาเหมือนเทพธิดาโปรยบุปผาถึงทหารต้าจ้าวจะสวมชุดเก