All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 221 - Chapter 230

“ส่วนจ้าวอวี่ เจ้าจงนำคนกลับไปในเมืองและนำข่าวนี้กลับไปแจ้งที่นั่นด้วย บอกว่าข้ากำลังเตรียมล้อมปราบหมู่บ้านแห่งนั้น หากมีใครถามรายละเอียดของเรื่องพวกนี้และอยากพบข้า เจ้าจงพามาหาข้าทันที”“จริงสิ เรื่องนี้ต้องส่งคนไปทูลแจ้งต่อเสด็จพ่อด้วย ส่งร่างไร้ศีรษะของจ้าวเฟยเยี่ยนกลับไป และเก็บศีรษะให้ดี ข้ายังมีความจำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากมันอีกมาก” “ตอนนี้ข้าจะนั่งรอฟังข่าวดีอยู่ที่นี่ แต่ละท่านไปทำหน้าที่ของตนเองเถิด!” ภายใต้การจัดการของฉู่หนิงทุกคนแยกย้ายลงมือตามหน้าที่ทันที แม้ว่าจะสังหารจ้าวเฟยเยี่ยนตายไปแล้ว ทว่าตัวตนของคนสวมหน้ากากกลุ่มนี้จำเป็นต้องสืบให้รู้ชัดเจน เป็นใครกันแน่ที่สมคบกับจ้าวเฟยเยี่ยนครั้งนี้ เขาไม่ปล่อยไปแน่ หางจิ้งจอกโผล่มาเมื่อใด ต้องฟาดให้เต็มแรง! ไม่นานนัก จ้าวอวี่ห้ออาชานำทัพทหารกลุ่มหนึ่งคุ้มกันศพไร้ศีรษะของจ้าวเฟยเยี่ยนย้อนกลับไปที่เมืองหลวง ภายในระยะเวลาเพียงครึ่งชั่วยามสั้น ๆ ข่าวก็แพร่ไปทั่วเมืองหลวงแล้ว ฮ่องเต้ทรงรีบมีพระบัญชาเรียกรวมตัวขุนนางเพื่อร่วมหารือถึงแผนรับมือทันทีจ้าวเฟยเยี่ยนในฐานะองค์หญิงแห่งต้าจ้าว บัดนี้สิ้นชีพในแคว้นต้าฉู่ เรื่องน

เพื่อให้ฉู่หนิงยอมตกลง มีแต่ต้องกัดฟันยื่นผลประโยชน์ให้ มิเช่นนั้นด้วยนิสัยของฉู่หนิงแล้วไม่มีทางยอมรับตกปากรับคำให้ข้ารับผิดชอบเรื่องนี้แน่ ๆ เรื่องนี้เกี่ยวพันกันอย่างใหญ่หลวง จ่ายราคาออกไปบ้างก็เป็นเรื่องสมควร! ยิ่งไปกว่านั้นเสบียงทหารและหญ้าม้าหนึ่งแสนหาบก็มิใช่หนักหนาอะไรสำหรับตนเอง อีกอย่างเสบียงทหารและหญ้าม้าหนึ่งแสนหาบนี้ก็มิได้มอบให้ฉู่หนิงคนเดียว แต่ส่งไปเพื่อสนับสนุนแนวหน้าต่างหาก ต่อให้ข่าวจะแพร่ออกไป ข้าเองก็ได้ชื่อเสียงด้านดีเพิ่มขึ้น ฉู่หนิงรักเงินถึงเพียงนี้ จะต้องตอบรับแน่ จริงดังคาด ฉู่หนิงนัยน์ตาพลันสะท้อนประกายสว่างวาบ ฉายแววยินดีออกมา “ท่านพี่รัชทายาทพูดจริงหรือ?” รัชทายาทเหยียดยิ้มในใจ สมแล้วที่เป็นคนที่ไม่เคยเห็นโลกกว่า แค่เจียดผลประโยชน์เท่าหัวแมลงวันให้ไปนิดหน่อยก็ตื่นเต้นดีใจไม่สิ้นสุดเสียแล้ว “คำพูดของข้ามีหนึ่งไม่มีสองมาตลอด หากน้องสิบแปดไม่วางใจ ข้าจะให้คนไปนำเสบียงทหารและหญ้ามาเดี๋ยวนี้!” รัชทายาทโบกมือหนึ่งที “ทหาร ถ่ายทอดคำสั่งของข้า แจ้งให้พระชายารัชทายาท…” “ช้าก่อน!” ฉู่หนิงไม่รอให้รัชทายาททันพูดจบประโยคก็ชิงตัดบทขึ้นก่อน “ท่านพี่รั

และสกุลเสิ่นก็เป็นร้านข้าวสารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง หากรัชทายาทมีความประสงค์จะซื้อเสบียงอาหารธัญพืชก็หนีไม่พ้นต้องซื้อกับสกุลเสิ่น ส่วนคนจากหมู่บ้านบนเขา ต่อให้จับตัวได้แต่พวกมันมาได้ก็ไม่มีทางสารภาพออกมาเด็ดขาดว่าเป็นฝีมือของรัชทายาท เก็บไว้ในมือก็ไร้ประโยชน์ มิสู้เอามาใช้ข่มขู่รัชทายาท พยายามให้ได้มาซึ่งผลประโยชน์ที่มากขึ้นดีกว่า ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนอยู่ในกำมือทั้งหมด! มุมปากของฉู่หนิงกระตุกขึ้นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ครั้งนี้รัชทายาทต้องถูกต้มจนเปื่อยแน่! ขณะที่กำลังจมดิ่งในห้วงความคิด ก็มีเสียงฝีเท้ามาพลันแว่วดังขึ้นมา ครั้นเงยหน้ามอง ปรากฏว่ากวนอวิ๋นพาคนกลับมาแล้ว “ท่านอ๋อง บัดนี้ข้าน้อยตามพวกกรรมกรชาวบ้านกลับมาได้ทั้งหมดแล้วขอรับ!” กวนอวิ๋นลงจากอาชา ก่อนจะประสานมือคารวะและกล่าวรายงานทันที ฉู่หนิงพยักหน้าพลางเอ่ยยิ้ม ๆ “ดีมาก จัดหาที่พักบริเวณนี้ให้คนพวกนี้ได้เข้าไปพักก่อนเถิด พวกเขาเองก็ตกใจเสียขวัญ จำเป็นต้องพักผ่อนให้เต็มที่สักสองวัน แล้วพรุ่งนี้ค่ำพวกเราค่อยออกเดินทางกันต่อ!” “ขอรับ!” กวนอวิ๋นขานรับเสียงหนึ่ง จากนั้นก็ไปจัดการเรื่องกรรมกรชาวบ้านตามที่

“น้องสิบแปด เสบียงหนึ่งล้านหาบอยู่ด้านนอกแล้ว เจ้าลองไปตรวจสอบดู” ฉู่หนิงโบกมือปฏิเสธ “ข้าเชื่อใจท่านพี่รัชทายาท เรื่องตรวจสอบคงไม่จำเป็น” ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นเสบียงที่เสิ่นหว่านอิ๋งส่งมอบให้รัชทายาท จะผิดพลาดได้อย่างไร! รัชทายาทถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก โชคดีที่เจ้าบ้าฉู่หนิงไม่หาเรื่องกลั่นแกล้งอะไรข้าอีก มิเช่นนั้นข้าคงทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หนึ่งมือส่งเสบียงให้เจ้า ส่วนเจ้าก็หนึ่งมือส่งคนมาให้ข้า!” รัชทายาทพุ่งเข้าประเด็นทันที ฉู่หนิงหัวเราะเสียงดัง “ใครก็ได้ ส่งมอบคนที่จับตัวมาได้จากหมู่บ้านบนเขาให้องครักษ์ตำหนักบูรพา!” สิ้นเสียงสั่งการ คนกลุ่มหนึ่งถูกคุมตัวออกมา รัชทายาทปรายสายตามองคนกลุ่มนั้นปราดหนึ่ง ก็หันไปสั่งการองครักษ์ของตนเองในยามนี้เอง “ส่งมอบเสบียง!” การแลกเปลี่ยนของสองฝ่ายเป็นไปอย่างราบรื่น แต่เพราะปริมาณมีจำนวนมหาศาล ต้องใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยามเต็มกระบวนการถึงจะเสร็จสิ้นสมบูรณ์ รัชทายาทเห็นว่าทุกคนถูกส่งมอบเรียบร้อย หัวใจที่หนักอึ้งด้วยความกังวลพลันเบาลงอย่างถึงที่สุดในตอนนี้เอง “สมควรแก่เวลาแล้ว ข้ายังต้องนำคนกลุ่มนี้ไปสอบสวนต่อ เช

นี่เป็นเรื่องที่ฮ่องเต้ทรงกังวลมากที่สุด ดังนั้นก่อนออกเดินทาง เขาจึงสั่งให้จ้าวหมิงนำราชโองการหนึ่งฉบับไปให้ฉู่หนิงอย่างลับ ๆ ก็เพียงเพื่อให้ฉู่หนิงได้ยึดครองอำนาจทหารที่แนวหน้าได้อย่างราบรื่น บัดนี้ต้องรอดูว่าฉางหงป๋อคนนั้นจะยอมส่งมอบอำนาจทหารให้แต่โดยดีหรือไม่ หากไม่เป็นเช่นนั้น ฉู่หนิงและบุคคลผู้นี้จะต้องปะทะกันอย่างแน่นอน ในขณะที่ฮ่องเต้กำลังครุ่นคิด ฝ่ายฉู่หนิงซึ่งอยู่ระหว่างการเดินทางก็กำลังฟังข่าวที่เฝิงอันกั๋วให้เฝิงมู่หลานมาแจ้งแก่ตนเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเช่นกัน “แม่ทัพทหารม้าท่านนี้มีชาติกำเนิดจากตระกูลขุนนางเก่าแก่ เป็นลูกหลานในตระกูลขุนนางมีชื่อเสียง การเลื่อนขั้นย่อมไม่เป็นปัญหา อีกทั้งบุคคลผู้นี้ก็พอมีฝีมืออยู่บ้าง สมัยหนุ่มเคยสร้างคุณูปการยิ่งใหญ่ไว้ที่แนวหน้า!” เฝิงมู่หลานถ่ายทอดคำกล่าวตามบิดาของตนให้ฟังอีกครั้งหนึ่ง “ศึกใหญ่ระหว่างราชสำนักเราและแคว้นต้าจ้าวคราวนี้ เดิมทีก็ควรเป็นแม่ทัพใหญ่นำทัพบุกโจมตี ทว่าในตอนสุดท้ายคนผู้นี้กลับหาเหตุผลมาโต้แย้ง จนทำให้บุคคลผู้นี้ได้กลายเป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดไป” “และไม่เพียงเท่านี้ คนในกองทัพจำนวนมากก็เป็นคนของสกุลฉาง