Semua Bab ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Bab 231 - Bab 240

หลังจากนั้นครึ่งเดือนแนวหน้า เมืองติ้งเซียงสายลมฤดูใบไม้ร่วงพัดพาทรายเหลืองหมุนวนขึ้นฟ้า ปกคลุมไปทั่วท้องนภา เม็ดทรายที่ปลิวว่อนบดบังทัศนวิสัย มองออกไปสุดสายตาไม่เห็นปลายทางในฐานะเมืองหน้าด่านที่สำคัญของแนวหน้า เมืองติ้งเซียงเป็นหลักประกันแนวหลังของต้าฉู่มาโดยตลอด หากไปราชวงศ์ต้าจ้าว จำเป็นต้องผ่านเส้นทางนี้เมืองอันยิ่งใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางทะเลทรายสีเหลือง ด้านทิศตะวันออก ทิศตะวันตก และทิศเหนือถูกราชวงศ์ต้าเจ้าปิดล้อมไว้หมดแล้ว เหลือเพียงด้านทิศใต้ที่ยังคงอยู่ภายใต้การควบคุมของต้าฉู่เนื่องจากจ้าวเฟยเยี่ยนไปต้าฉู่ในฐานะทูต ช่วงนี้กองทัพต้าจ้าวจึงไม่ได้บุกโจมตี ทั้งสองฝ่ายจึงสงบศึกมานานกว่าหนึ่งเดือนแล้วแต่วันนี้กลับมีม้าศึกฝูงหนึ่งวิ่งฝ่าเข้ามาจากทางทิศใต้ของเมือง หลังจากตรวจสอบตัวตนแล้วก็ถูกปล่อยเข้าเมืองหลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม ระดับรองแม่ทัพและขุนนางขั้นหกขึ้นไปของทั้งเมืองติ้งเซียงไปรวมตัวกันที่จวนผู้ว่าราชการ“แม่ทัพหวัง ท่านรู้หรือไม่ว่าแม่ทัพทหารม้าเรียกพวกเรามาด้วยเรื่องอันใด?”“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน แต่ดูจากที่ขุนนางเกือบทั้งเมืองมากันหมด คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่

“ตั้งค่ายที่นอกเมือง?”ฉู่หนิงจ้องเขาพลางเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ทราบว่าแม่ทัพท่านนี้เป็นใคร?”เจ้าเมืองเมืองติ้งเซียงหลิวโส่วเริ่นรีบกล่าวแนะนำ “ท่านอ๋อง ท่านนี้คือบุตรชายของแม่ทัพทหารม้า หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ฉางเจิ้งหยางพ่ะย่ะค่ะ!” “หัวหน้าทหารรักษาพระองค์?”ฉู่หนิงหรี่ตาลงโดยพลัน สีหน้าก็เคร่งขรึมลงทันที “เป็นแค่หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ ก็กล้าไร้มารยาทต่อข้าเช่นนี้ ที่นี่เจ้ามีสิทธิ์พูดด้วยหรือ?เด็กๆ จับเจ้าคนที่ไม่เคารพข้าคนนี้ไปโบยสามสิบไม้!เมื่อได้รับคำสั่ง หร่านหมิงหัวเราะแฮ่ๆ ก็ควบม้าพุ่งเข้าไปทันทีสีหน้าฉางเจิ้งหยางเปลี่ยนฉับพลัน “เจ้า…เจ้ากล้าหรือ!”ฉู่หนิงมองดูภาพนี้อย่างเย็นชาบนหลังม้าเงียบๆหร่านหมิงไม่สนใจว่าฉางเจิ้งหยางเป็นใคร เขาฟังคำสั่งฉู่หนิงเพียงผู้เดียว พริบตาเดียว ม้าศึกก็พุ่งมาถึงตรงหน้าฉางเจิ้งหยางแล้วเมื่อฉางหงป๋อเห็นดังนี้ก็ขมวดคิ้ว สีหน้าดูไม่เข้าใจฉู่หนิงเป็นแค่บุตรนอกสมรสคนหนึ่ง ต่อให้ถูกแต่งตั้งเป็นจวิ้นอ๋อง ก็ไม่น่าจะกล้ามาท้าทายเขาที่นี่แต่คนผู้นี้มาถึงก็จะลงโทษลูกชายของตนเอง เห็นได้ชัดว่าอยากสร้างบารมีหากวันนี้เขายอม ต่อไปในเมืองติ้งเซี

“กระหม่อมไม่กล้าปิดบัง ในเมืองไม่สามารถจ่ายเบี้ยทหารนานแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หลิวโส่วเริ่นยิ้มอย่างขมขื่น “แม้แต่เสบียงก็ไปรวบรวมมาจากเขตอื่น เพราะเรื่องนี้ กระหม่อมยังเป็นหนี้บุญคุณคนหลายคนเลยพ่ะย่ะค่ะ”แนวหน้ารบมานานเช่นนี้ ทางราชสำนักก็ไม่สามารถจ่ายเสบียงกับเบี้ยทหารสักที เหล่าขุนนางจึงต้องไปรวบรวมเองคิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะเลวร้ายถึงเพียงนี้!ฉู่หนิงหรี่ตาลงโดยพลัน เผยให้เห็นสีหน้าที่เคร่งเครียด “ดูเหมือนสถานการณ์จะเลวร้ายกว่าที่ข้าคิดไปเยอะมาก”ฉู่หนิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เงยหน้ามองแม่ทัพทหารม้าที่เดินจากไปแวบหนึ่ง เขายิ้มที่มุมปากแล้วกล่าว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ในเมืองคงไม่ได้เพิ่มมื้ออาหารมานานแล้วสินะ”หลิวโส่วเริ่นตะลึงงัน ไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉู่หนิงพูด แต่ไม่นานหลิวโส่วเริ่นก็เข้าใจแล้ว เขาส่ายศีรษะอย่างจนปัญญา “ไม่มีเสบียงด้วยซ้ำ จะเพิ่มมื้ออาหารอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่หนิงแสยะยิ้ม “ดูเหมือนข้าตัดสินใจถูกแล้วที่ไม่เข้าเมือง ต่อให้เข้าไปแล้ว คิดว่าพวกเจ้าก็ไม่มีอาหารดีๆ ต้อนรับข้า”หลิวโส่วเริ่นยิ้มอย่างขมขื่น ไม่มีเสบียงด้วยซ้ำ จะไปเอาอาหารดีๆ มาจากไหนแต่เขาไม่กล้าพูด หากพูดจร

“อะไรนะ เผิงไหลจวิ้นอ๋องไม่อยากเข้าเมือง อีกทั้งยังให้พวกเจ้านำอาหารที่เขากินเหลือกลับมาด้วย?”บนกำแพงเมือง หลังจากฉางป๋อหงที่รอข่าวฟังแม่ทัพทั้งสองกล่าวจบ สีหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันทีไม่อยากเข้าเมือง แสดงว่าฉู่หนิงจะต่อต้านข้าจนถึงที่สุดส่วนส่งอาหารที่กินเหลือมา เขาอยากเยาะเย้ยข้าไม่มีจะกินดีมากเจ้าฉู่หนิง ในเมื่อเจ้ามองข้ามความหวังดีของข้า เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไร้น้ำใจ!“เด็กๆ เอาของพวกนี้ไปเททิ้ง!”ฉางหงป๋อแค่นเสียงเย็น ‘ฮึ่ม’ แสร้งทำเป็นใจกว้าง โบกมือสั่งให้เฉินอันที่อาหารทิ้ง แต่เมื่อเฉินอันได้ยินกลับสีหน้าเปลี่ยนฉับพลัน เขาลังเลครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ท่านแม่ทัพ…ยัง…ยังเหลือเนื้อตั้งเยอะเลยนะ”เฉินอันกล่าวจบ ก็โบกมือให้ทหารที่อยู่ข้างล่างยกอาหารขึ้นมาบนถาดมีไก่ย่างที่ถูกกินไปครึ่งตัว กับอาหารคาวที่ไม่ได้แตะต้องเลยสี่อย่าง มันดึงดูดสายตาของทุกคนทันทีทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนเป็นแม่ทัพที่เคยผ่านศึกมานับร้อย เมื่อไม่ได้กินเนื้อครึ่งปี แล้วจู่ๆ ก็มาเห็นอาหารเหล่านี้ จึงทำให้ความหิวโหยที่ถูกซ่อนอยู่ในกระเพาะตื่นขึ้นทันทีเวลานี้แม้แต่ทหารยามบนกำแพงเมืองก็ลืมหน้าที่ของตนเอง

นอกเมือง ท่ามกลางทะเลทรายภายในค่าย เมื่อฉู่หนิงฟังหลิวโส่วเริ่นรายงานจนจบ บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มหลังจากผู้ว่าราชการท่านนี้กินอาหารเที่ยงในค่ายทหาร ความคิดก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงไม่ว่าคนผู้นี้ทำเพื่อของกิน หรือกลัวฐานะของเขา แต่เอาเป็นว่าต่อจากนี้คนผู้นี้ก็คือคนของเขาแล้ว!แต่ว่าฉางหงป๋อผู้นี้ก็เป็นคนที่จัดการค่อนข้างยาก เขาจงใจสั่งให้คนโบยเฉินอันกับอู๋หลิน แต่กลับเอาอาหารเหลือของข้าไปภายใต้สถานการณ์ที่ขาดแคลนเสบียง ฉางหงป๋อไม่มีทางทิ้งอาหารเด็ดขาด เขาน่าจะนำไปให้ลูกชายที่ถูกโบยกินแล้ว“เหอะๆ แม่ทัพทหารม้าน่าสนใจจริงๆ ทั้งที่บอกว่าจะเทอาหารเหลือของข้าทิ้ง แต่ในความเป็นจริงกลับเอาไปกินเอง”ฉู่หนิงส่ายศีรษะพลางกล่าวเยาะเย้ย “คนผู้นี้เป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยม แต่ไม่เยอะ!”หลิวโส่วเริ่นยิ้มอย่างขมขื่นโดยไม่กล้าพูดอะไรแม้แสดงจุดยืนยอมฟังคำสั่งของฉู่หนิง แต่ไม่ได้หมายความว่าเขากล้าเป็นศัตรูกับฉางหงป๋อฉู่หนิงเยาะเย้ยฉางหงป๋อไม่มีปัญหา เพราะฐานะของเขาสูงศักดิ์ แต่เขาเป็นเพียงผู้ว่าราชการคนหนึ่ง จะกล้าวิพากษ์วิจารณ์แม่ทัพทหารม้าได้อย่างไรเพื่อนหลีกเลี่ยงไม่คุยเรื่องนี้ต่อ หลิวโส่วเริ