Lahat ng Kabanata ng ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Kabanata 251 - Kabanata 260

ทัพอาชาคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เรียนท่านแม่ทัพ ฝ่ายตรงข้ามมีกองกำลังหน่วยหนึ่งปรากฏตัวขึ้น สกัดเส้นทางของกองทัพเราไว้ แม้แต่ท่านแม่ทัพฮูเหยียนก็ถูกอีกฝ่ายสังหารไปแล้วขอรับ!”ทั่วป๋าฮ่าวโกรธจัด “สมควรตายนัก หน่วยองครักษ์ ตามข้าไปบุกทะลวงด้วยตนเอง!”เมื่อสิ้นเสียงคำสั่ง ทั่วป๋าฮ่าวก็ไม่ฟังคำทัดทานใด ๆ นำหน่วยองครักษ์บุกทะลวงเข้าไปด้วยตนเองแต่ในขณะนั้นเอง เสียงโห่ร้องฆ่าฟันก็พลันดังขึ้นจากทั้งสองด้านด้านหนึ่งคือพลธนูที่ยิงสกัดทัพอาชาอย่างต่อเนื่อง สังหารเหล่าทัพอาชาอีกด้านหนึ่งคือกองกำลังคุ้มกันที่นำโดยเฝิงมู่หลาน บุกทะลวงเข้าใส่กระบวนทัพของทัพอาชาประดุจลูกศรที่แหลมคม ทั้งสองฝ่ายล้วนเป็นทัพอาชา ชั่วขณะหนึ่งจึงต่อสู้กันอย่างดุเดือดชนิดที่ว่าไม่มีใครยอมใครแต่เฝิงมู่หลานถือกระบี่หนักไว้ในมือ ทุกครั้งที่นางตวัดกระบี่จะสามารถสังหารทัพอาชาได้สี่ถึงห้าคน ทำให้การโจมตีทางฝั่งนี้รุนแรงอย่างยิ่งในตอนนี้ การบุกของทัพอาชาแห่งต้าจ้าวต้องหยุดชะงักลง เมื่อถูกโจมตีจากทั้งปีกซ้ายและขวา รูปการณ์โดยรวมที่เคยเป็นฝ่ายบุกกลับต้องเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายตั้งรับในทันทีเ

ลูกศรที่ยิงออกมาอย่างไม่ขาดสายจากพลหน้าไม้ ทำให้ทัพอาชาถูกยิงสังหารอย่างต่อเนื่องตลอดเส้นทาง เต็มไปด้วยซากศพของทัพอาชาแห่งต้าจ้าว!ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงจำต้องยิงธนูสัญญาณขอความช่วยเหลือขึ้นไปสามดอกกองกำลังของต้าจ้าวที่กำลังแสร้งโจมตีกำแพงเมืองอีกสามด้านอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นก็ตกใจเป็นอย่างยิ่งแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทางฝั่งนั้น แต่การที่ทัพอาชาถึงกับต้องยิงธนูสัญญาณขอความช่วยเหลือออกมา ย่อมหมายความว่าการบุกโจมตีต้องประสบปัญหาอย่างแน่นอน!พวกเขาจึงตัดสินใจทันที ส่งกองกำลังสำรองออกไปสนับสนุนบนกำแพงเมือง ฉางหงป๋อสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของกองกำลังนอกเมือง สายตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจ“แปลกจริง เหตุใดกองทัพศัตรูถึงได้ผ่อนการโจมตีลงกะทันหัน แถมยังดูเหมือนจะโยกย้ายกำลังคนออกไปบางส่วนด้วย?”ฉางเจิ้งหยางที่อยู่ข้าง ๆ แค่นหัวเราะเยาะ “ท่านพ่อมิต้องกังวล ต้องเป็นทัพอาชาแห่งต้าจ้าวที่ยึดค่ายใหญ่ของเผิงไหลจวิ้นอ๋องได้แล้วเป็นแน่ พวกเขากำลังจะไปขนย้ายเสบียงอาหาร!หากตอนนี้กองทัพของเราฉวยโอกาสบุกออกจากประตูทิศใต้ จะต้องโจมตีพวกมันจนไม่ทันตั้งตัวได้อย่างแน่นอน”ตั๊กแตนจะจับจักจั่น นกขมิ

ในขณะที่สถานการณ์ของทั้งสองฝ่ายกำลังตึงเครียดและพร้อมจะปะทะกันได้ทุกเมื่อ หลิวโส่วเริ่นก็รีบวิ่งออกมาจากในค่าย พลางวิ่งพลางตะโกนเสียงดัง “ท่านอ๋อง แม่ทัพฉาง จะลงมือไม่ได้เด็ดขาด!”ฉางเจิ้งหยางเหลือบมองหลิวโส่วเริ่นอย่างเย็นชา “หึ ใต้เท้าหลิวอยู่ในค่ายของท่านอ๋องไม่กี่วัน ก็อ้วนท้วนขึ้นไม่น้อยเลยนะ อย่างไรเล่า ท่านก็คิดจะเกลี้ยกล่อมให้ข้าถอยทัพกลับเข้าเมืองด้วยหรือ?”หลิวโส่วเริ่นยิ้มอย่างขมขื่น “แม่ทัพฉาง ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้ามาเพื่อเกลี้ยกล่อมท่านอ๋องให้ปล่อยท่านไปต่างหาก”“โอ้?” ฉางเจิ้งหยางเก็บกระบี่กลับเข้าฝัก หัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ยขึ้น “เช่นนั้นข้าต้องขอดูหน่อยแล้วว่าท่านจะเกลี้ยกล่อมอย่างไร”หลิวโส่วเริ่นหันไปมองฉู่หนิง ยิ้มเจื่อน ๆ พลางเอ่ยขึ้น “ท่านอ๋อง บัดนี้กองทัพศัตรูหนีไปไกลมากแล้ว ทัพอาชาฝ่ายเรามีน้อย เกรงว่าจะไล่ตามได้ยาก สู้ปล่อยให้แม่ทัพฉางนำทัพอาชาไล่ตามไปไม่ดีกว่าหรือพ่ะย่ะค่ะกว่ากองทัพเราจะได้ชัยชนะอันยิ่งใหญ่มา ก็ควรจะพยายามขยายผลแห่งชัยชนะสิพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่หนิงที่เดิมทีมีท่าทีโกรธเกรี้ยว เมื่อได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วขึ้น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพยักหน้าเบ

ฉางเจิ้งหยางได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนของทหารข้างกายดังขึ้นไม่หยุด ใบหน้าของเขาก็พลันซีดเผือดตนเองติดกับเข้าแล้ว!ฉู่หนิงต้องรู้แน่ ๆ ว่าที่นี่มีกองกำลังของฝ่ายตรงข้ามอยู่ ถึงได้จงใจปล่อยให้ตนเองมาที่นี่“ฉู่หนิง ข้ากับเจ้าไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้!”ฉางเจิ้งหยางคำรามลั่น เขากวัดแกว่งกระบี่คู่กายในมือปัดป้องลูกธนูที่ยิงเข้ามาอย่างต่อเนื่องขณะที่ป้องกัน เขาก็ยังคงควบม้าบุกไปข้างหน้า หมายจะบุกฝ่าเข้าไปให้ได้ก่อนใครแต่ว่า ลูกธนูที่หนาแน่นนั้นมีจำนวนมากเกินไป ในที่สุดหัวไหล่ของเขาก็ถูกธนูปักเข้าหนึ่งดอกโชคดีที่ในตอนนี้ เขาได้ควบม้าบุกมาถึงหน้ากระบวนทัพของอีกฝ่ายแล้ว“ฆ่า!”ฉางเจิ้งหยางมีใบหน้าที่ดุร้ายน่ากลัว เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงบนหลังอาชาศึกที่ทั่วร่างเต็มไปด้วยลูกธนู ร่างกายทะยานขึ้นสูง เมื่อร่วงหล่นลงมา ก็ฟันกระบี่ลงไปอย่างรุนแรง“อ๊าก!”ในชั่วพริบตา ทหารสองนายถูกฟันจนกระเด็น ฉางเจิ้งหยางจึงฉวยโอกาสนั้นบุกเข้าไปแต่เมื่อทัพอาชาที่อยู่ด้านหลังพยายามจะบุกตามเข้ามา กลับถูกห่าธนูเป็นระลอกขวางทางพวกเขาไว้“รีบไปช่วยท่านแม่ทัพ!”“อย่าให้ท่านแม่ทัพเป็นอะไรไป!”เหล่าทัพอาชารู้ด

ฉางหงป๋อเพลิดเพลินกับคำเยินยอของทุกคน พลางกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ลูกชายข้าก็แค่สร้างผลงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง”แม้จะพูดเช่นนี้ แต่สีหน้าภาคภูมิใจกลับปรากฏชัดเจนบนใบหน้าของเขาศึกครั้งนี้ ไม่ว่าบุตรชายของตนจะสังหารคนได้มากเท่าไร ผลงานของฉู่หนิงก็จะต้องถูกนับเป็นของบุตรชายของตน เมื่อนึกถึงใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวจนควบคุมไม่อยู่ของฉู่หนิงหลังจากได้ทราบข่าว มุมปากของฉางหงป๋อก็ปรากฏรอยยิ้มเย็นชาขึ้นแต่ในขณะนั้นเอง ทัพอาชาก็วิ่งเข้ามารายงาน “เรียนท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพฉางเขา...”“เขาเป็นอะไรไป? หรือว่านำทัพบุกเดี่ยวลึกเข้าไป ไล่ตามศัตรูจนไกลเกินไปแล้ว?”ฉางหงป๋อเห็นทัพอาชาท่าทางอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ก็แสร้งทำเป็นไม่พอใจ “หึ ข้าบอกเขาตั้งนานแล้วว่า การนำทัพสู้รบจะเอาแต่บุกตะลุยโจมตีอย่างเดียวไม่ได้ รอเขากลับมา ข้าจะต้องสั่งสอนเขาให้ดี!”แม่ทัพโดยรอบต่างยิ้มพลางช่วยพูดไกล่เกลี่ย “ท่านแม่ทัพฉางยังหนุ่ม ย่อมอยากสร้างผลงานเป็นธรรมดา”“ใช่แล้ว คนหนุ่มสาว ก็ย่อมใจร้อนเป็นธรรมดา”“ก็ต้องไล่ล่าอย่างไม่ลดละเช่นนี้ ถึงจะสามารถขยายผลแห่งชัยชนะได้ ท่านแม่ทัพอย่าได้ตำหนิท่านแม่ทัพฉางเลย