Lahat ng Kabanata ng ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Kabanata 271 - Kabanata 280

ท่ามกลางพายุทรายสีเหลืองที่บดบังสายตา จ้าวอวี่ในชุดเกราะสีเงินกำลังเฆี่ยนม้าให้วิ่งห้อออกไป เห็นทหารแบกร่างขาดสองท่อนของฉางหงป๋อเคลื่อนผ่านไป ใบหน้าของจ้าวอวี่พลันปรากฏเจตนาสังหารออกมา แม้ฉางหงป๋อจะไม่ยอมมอบอำนาจทหารให้แต่โดยดี แต่กระนั้นบุคคลผู้นี้ก็เป็นแม่ทัพที่มีชื่อเสียงของต้าฉู่ ยามนี้ถูกฝ่ายศัตรูสังหารฟันร่างขาดสองท่อน ในฐานะชาวฉู่คนหนึ่ง จ้าวอวี่ยิ่งโกรธเคืองเป็นเท่าทวี เผชิญหน้ากับการท้าทายโดยระบุชื่อแซ่ชัดเจนของทั่วป๋าเหยียน เขาจึงห้อม้าตะบึงออกไปเอง! “ท่านอ๋องโปรดวางใจ ศึกครั้งนี้ข้าน้อยจะตัดศีรษะศัตรูมาถวายท่าน!” จ้าวอวี่ประสานมือคารวะฉู่หนิง จากนั้นก็พุ่งออกไปทันที ทั่วป๋าเหยียนจ้องจ้าวอวี่ตาเขม็ง เจตนาสังหารในแววตาคล้ายแปรเปลี่ยนเป็นของจริงขึ้นมา หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ จ้าวอวี่คงถูกฆ่าตายไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว “มันผู้นี้คือคนที่สังหารหลานชายของข้า แม่ทัพท่านใดยินดีออกไปตัดศีรษะของมันผู้นี้มาให้ข้าบ้าง?” “ข้าน้อยยินดีออกรบ!” “ข้าน้อยเองก็ยินดีออกรบเช่นกันขอรับ!” แม่ทัพหลายนายต่างขออาสาด้วยความยินดี ทั่วป๋าเหยียนกวาดสายตามองทุกคนปราดหนึ่ง ท้ายที่

ทั่วป๋าเหยียนเดือดดาลยิ่งนัก! เขาคิดไม่ถึงเลยว่าอวี่เหวินเฉิงคนที่ตนเองให้ความสำคัญมากที่สุดจะถูกสังหารได้ การประลองศึกครานี้ แม้สังหารฉางหงป๋อแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นต้าฉู่ได้สำเร็จ แต่ฝ่ายของตนเองก็เสียแม่ทัพสำคัญไปถึงสามนาย แบบนี้ได้ไม่คุ้มเสีย! หากไม่คิดหาหนทางสังหารฉู่หนิง ทั้งขวัญและกำลังใจของเหล่าทหารแม่ทัพใต้บังคับบัญชาจะต้องลดฮวบลงอย่างสาหัสแน่ ฉู่หนิงเห็นทั่วป๋าเหยียนที่โกรธจัดจนใบหน้าเป็นสีม่วงคล้ำแบบนั้น ใบหน้าของเขาพลันฉายแววครุ่นคิดออกมา “หากข้ายอมแพ้เล่า?” เมื่อประโยคนี้ถูกเอ่ยออกมา ทั่วทั้งสนามรบก็เงียบกริบทันใดยังไม่ทันต่อสู้ก็ขอยอมแพ้แล้วหรือ? น่าขายหน้าเกินไปแล้ว!เฝิงมู่หลานตั้งสติกลับมาได้ก่อนใคร ก็ถลึงตาจ้องฉู่หนิงอย่างโหดเหี้ยม “จะยอมแพ้ได้อย่างไรกันเล่า บัดนี้พวกเรามีพลังใจฮึกเหิม จะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด !”ทั่วป๋าเหยียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ตั้งสติกลับมาได้ในเวลานี้เช่นกัน เขาขึงตาจ้องฉู่หนิง “ในฐานะองค์ชายแห่งแคว้นต้าฉู่ ไหนเลยจะยอมแพ้ได้โดยไม่ต่อสู้? เจ้าไม่กลัวว่าหากเรื่องนี้แพร่ออกไปแล้วจะทำให้ชื่อเสียงเกียรติยศต้องหมองมัวหรือ?” หากฉู่หนิงยอมแพ้ ข้

มู่หรงจู๋ชะงักกองกำลังของต้าจ้าวเองก็ชะงักแม้แต่เหล่าแม่ทัพและทหารแห่งแคว้นต้าฉู่ก็ยังนิ่งงันฉู่หนิงจะทำอะไร?เอาศพกลับไปด้วย จะทำพิธีกรรมอะไรงั้นหรือ?“เผิงไหลจวิ้นอ๋องหมายความว่าอย่างไร?”มู่หรงจู๋หน้าบึ้งตึง กล่าวเสียงเยือกเย็น “หรือว่าเจ้าไม่อยากให้พวกข้าพนำศพของแม่ทัพใหญ่กลับไปแบบนี้?”ฉู่หนิงยักไหล่ เก็บเกาทัณฑ์แขนเสื้อ พลางกล่าวอย่างเรียบนิ่ง “แน่นอนอยู่แล้ว ศพของทั่วป๋าเหยียนคือรางวัลที่ได้มาจากชัยชนะสงคราม แล้วจะให้พวกเจ้าเอากลับไปแบบนี้ได้อย่างไร?”ทันทีที่คำพูดนี้กล่าวออกมา แม่ทัพจ้าวก็เดือดดาล“แม่ทัพ ให้ข้าบุกเข้าไปแย่งชิงศพแม่ทัพใหญ่กลับมาเถอะ!”“นั่นสิแม่ทัพ จะให้ศพของแม่ทัพใหญ่ตกอยู่ในมือของพวกเขาไม่ได้”“พวกต้าฉู่สมควรตาย ข้าจะสู้กับพวกเจ้า!”“ใช่ สู้กับพวกเขา!”วินาทีนี้ เหล่าขุนพลต่างคับแค้น แต่ละคนต่างตะโกนกู่ก้องต้องการเข่นฆ่าเพื่อชิงศพกลับมามู่หรงจู๋หรี่ตาลง จดจ้องฉู่หนิงพลางแสยะยิ้ม “เห็นหรือยัง หากเจ้าไม่ให้พวกข้าเอาศพกลับไปด้วย จะทำให้เจ้ากลายเป็นผุยผงในชั่ววินาที!”“งั้นหรือ?”มุมปากของฉู่หนิงยกขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เล็งทวนยาวในมือใส่ศ

ยามราตรี ในเมืองติ้งเซียงประดับประดาอย่างสวยงาม ทั่วบริเวณมีแต่เสียงเฉลิมฉลองของประชาชนและทหารสงครามในครั้งนี้สังหารแม่ทัพคนสำคัญของกองทัพแคว้นจ้าวได้สามนาย แม้แต่แม่ทัพใหญ่ของกองทัพแคว้นจ้าวยังตายคามือฉู่หนิง แรงฮึกเหิมของทหารกองทัพแคว้นจ้าวลดฮวบ เรียกได้ว่าได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์แน่นอนว่า เรื่องที่ทำให้พวกเขาดีใจที่สุดคือการที่เผิงไหลจวิ้นอ๋องมีคำสั่งให้แจกจ่ายเสบียงอาหารและเบี้ยหวัดทำให้ผู้คนที่ไม่ได้กินแบบอิ่มหนำสำราญมานานดีใจอย่างยิ่ง!สู้ศึกชนะ แถมยังได้กินอิ่มท้อง ยังมีเบี้ยหวัดอีก!ทุกอย่างนี้ ล้วนเป็นสิ่งที่เผิงไหลจวิ้นอ๋องมอบให้ในวินาทีนี้ พวกเขารู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณขององค์ชายหน้าใหม่ผู้นี้อย่างมากส่วนพ่อลูกตระกูลฉาง บังอาจมาขัดขวางการกุมอำนาจของเผิงไหลจวิ้นอ๋อง ตายไปก็สมควรแล้วไม่มีใครเศร้าเสียใจเรื่องพ่อลูกตระกูลฉาง พวกเขารู้สึกดีใจกับฉู่หนิงที่ได้รับชัยชนะอย่างเดียวขณะเดียวกันภายในจวนเจ้าเมือง งานเลี้ยงย้ายจากในห้องโถงมาที่ลานบ้าน แม่ทัพและขุนนางทั้งหมดต่างมาร่วมงานกันพร้อมหน้าทุกคนชนแก้วสลับกันยกดื่ม สนุกครึกครื้น บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงเพลงบรรเลง อารมณ

ภายในค่ายใหญ่ในกองทัพแคว้นจ้าว ไฟลุกโชติช่วง ส่องสว่างไปทั่วทั้งค่ายบนที่นั่งหลักซึ่งเดิมทีควรจะเป็นของแม่ทัพใหญ่ แต่ในเวลานี้กลับเป็นรองแม่ทัพมู่หรงจู๋นั่งอยู่“แม่ทัพทั้งหลาย เหตุการณ์ในวันนี้พวกท่านก็ได้เห็นกันแล้ว เดิมทีข้าคิดจะฉวยโอกาสตอนที่ทหารข้าศึกจัดงานเลี้ยงฉลองชัยเพื่อเข้าโจมตีเมือง แต่คาดไม่ถึงว่าทหารข้าศึกจะมีการเตรียมความพร้อมไว้ล่วงหน้า”มู่หรงจู๋กล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “บัดนี้กองทัพของเราได้สูญเสียกำลังพลไปจำนวนมาก แม้แต่แม่ทัพใหญ่ก็ได้เสียชีวิตในสนามรบ ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพทั้งหลายมีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้าง?”ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างสบตากัน และแต่ละคนก้มก็หน้าลงอย่างสิ้นหวังศึกครั้งนี้ดำเนินมาจนถึงบัดนี้แล้ว พลังภายในใจของพวกเขาก็ได้ถูกฉู่หนิงทำลายจนหมดสิ้นแล้วทหารม้ามือฉกาจหมื่นนายได้ถูกกวาดล้างจนสิ้น กองทัพแนวหน้าถูกฆ่าตาย อีกทั้งยังถูกเรียกเก็บเงินชดเชยอีก ยิ่งไปกว่านั้นแม้แต่แม่ทัพใหญ่ก็ยังถูกสังหาร!เหตุการณ์ทั้งหลายทั้งปวงนี้ล้วนทำให้พวกเขาเสียเกียรติโดยสิ้นเชิง ไหนเลยจะยังมีพลังใจฮึกเหิมไปบุกโจมตีเมืองได้อีกแม่ทัพทุกคนลังเลอยู่นาน ในที่สุดก็มีแม