Semua Bab ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Bab 281 - Bab 290

ทันทีที่ฮ่องเต้เอ่ยปาก เหล่าขุนนางนิ่งเงียบถ้าหากบอกว่าแรกเริ่มพวกเขายังสงสัยในผลงานการรบของฉู่หนิง ทว่าแม้แต่สองพ่อลูกตระกูลฉางก็ตายในสนามรบ และแม่ทัพใหญ่ของต้าจ้าวถูกฆ่า ใครจะกล้าแต่งเรื่องเช่นนี้บ้าง? แม้ไม่ทราบรายละเอียดการสู้รบ แต่ใครจะกล้าแต่งเรื่องผลงานการรบอันน่าทึ่งนี้ แค่ตรวจสอบก็รู้สิ้นแล้วยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้ฉู่หนิงทำลายกองทัพฝ่ายศัตรูแค่หนึ่งหมื่นนาย ผลงานการรบที่แท้จริงคือการสังหารแม่ทัพต่างหากผลงานการรบที่ชนะด้วยกำลังที่น้อยกว่ามีน้อยมาก แต่การสังหารแม่ทัพก่อนเปิดศึกก็ใช่ว่าจะไม่เคยถูกบันทึกไว้ยิ่งกว่านั้น ด้วยนิสัยของฉู่หนิง ไม่แน่ว่าอาจใช้กลยุทธ์ยั่วยุอะไรจึงสังหารทั่วป๋าเหยียนได้ก็เป็นไปได้แต่ตอนนี้ปัญหาตามมาแล้ว ควรพระราชทานฉู่หนิงอย่างไรสังหารแม่ทัพใหญ่ของกองทัพศัตรู และยังทำลายทหารของอีกฝ่ายหนึ่งหมื่นนาย นี่นับเป็นผลงานอันยิ่งใหญ่หากแม่ทัพทั่วไปทำได้เช่นนี้ จะต้องเลื่อนยศเลื่อนตำแหน่งแน่นอนแต่ฉู่หนิงต่างออกไป!ฉู่หนิงเป็นองค์ชาย อีกทั้งยังเป็นจวิ้นอ๋อง หากเลื่อนขั้นบรรดาศักดิ์อีกก็เป็นชินอ๋อง[1]แล้ว พระราชทานตำแหน่งชินอ๋องตอนนี้ก็ใช่ว่าจะไม

ตำหนักอิงอู่คำพูดประโยคเดียวของเสิ่นหว่านอิ๋งทำเอาทุกคนตะลึงงันในฐานะคู่หมั้นของฉู่หนิง นางกลับเป็นฝ่ายมาทูลขอพระราชทานกับฮ่องเต้?องค์รัชทายาทมองเสิ่นหว่านอิ๋งตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าแวบหนึ่ง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ท่านหญิงเสิ่น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เสด็จพ่อกับกรมพิธีการจะตัดสินใจเอง”ต้องเป็นเจ้าฉู่หนิงเขียนจดหมายให้เสิ่นหว่านอิ๋งแน่ๆ!ฮึ่ม อยากได้พระราชทานงามๆ หรือ ฝันไปเถอะ!เวลานี้ฮ่องเต้ก็ขมวดพระขนงเช่นกัน สีพระพักตร์ไม่พอพระทัย “สตรีในราชวงศ์ของเราห้ามยุ่งเรื่องการเมือง การที่เจ้ามาที่นี่มันไม่เหมาะสม แต่ไม่ต้องห่วง เราจะไม่ปล่อยให้ฉู่หนิงถูกเอาเปรียบแน่นอน”แม้ไม่พอพระทัย แต่ต่อหน้าผู้คน ก็ยังต้องไว้หน้าเสิ่นหว่านอิ๋งอยู่บ้างเจ้าฉู่หนิงนี่ก็จริงๆ เลย อยากได้อะไรก็บอกเราโดยตรงสิ ให้เสิ่นหว่านอิ๋งมาทำอะไร? เวลานี้ ฮ่องเต้ ขุนนาง และองค์ชายทุกคนล้วนคิดว่าเสิ่นหว่านอิ๋งมาเพื่อขอความเป็นธรรมให้ฉู่หนิงแต่เสิ่นหว่านอิ๋งกลับส่ายศีรษะเบาๆ นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท วันนี้หม่อมฉันไม่ได้มาเพื่อขอพระราชทานงามๆ ให้ฉู่หนิงเพคะ”“ฮืม?”ฮ่องเต้ทรงประหลาดพระทัยเล็กน้อย

ผู้ส่งสารเร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนโดยไม่หยุดพัก ในที่สุดหลังจากนั้นไม่กี่วันก็มาถึงเมืองติ้งเซียง ฉู่หนิงที่ได้รับข่าวพาเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นและบู๊ไปรอต้อนรับที่หน้าประตูจวนเจ้าเมือง ผู้ส่งสารถือพระราชโองการไว้ในมือ พลางประกาศเสียงดัง “วันนี้ทราบข่าวว่าเผิงไหลจวิ้นอ๋องทำลายทัพอาชาชั้นยอดของกองทัพศัตรูในแนวหน้า และสังหารแม่ทัพใหญ่กับแม่ทัพรองของกองทัพศัตรู เรารู้สึกปลาบปลื้มยิ่งนักศึกนี้ได้ปัดเป่าความหม่นหมองในกองทัพจนสิ้น และเพิ่มขวัญกำลังใจให้เหล่าทหาร เพื่อยกย่องคุณความดีของเผิงไหลจวิ้นอ๋อง และเพื่อการโยกย้ายทหารในแนวหน้าได้ดียิ่งขึ้น จึงแต่งตั้งฉู่หนิงเป็นผู้ตรวจการปิงโจว มีอำนาจควบคุมกิจการทางทหารทั้งหมดในแนวหน้า!ส่วนขุนนางบุ๋นบู๊ทุกระดับ เลื่อนยศหนึ่งขั้น รอกลับมาพร้อมกับชัยชนะ จะตกรางวัลเพิ่มเติม!” “ลูก/พวกกระหม่อมรับราชโองการ!”ฉู่หนิงพาทุกคนประสานมือคารวะ หลังจากนั้นจึงรับพระราชโองการมาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “รบกวนผู้ส่งสารแล้ว เด็กๆ พาผู้ส่งสารไปพักผ่อน”หลังจากจัดที่พักให้ผู้ส่งสาร ฉู่หนิงมองพระราชโองการในมือแวบหนึ่งด้วยสีหน้าพึงพอใจทุกอย่างอยู่ในการควบคุม ตอนนี้ก็เ

วันรุ่งขึ้น ประตูเมืองติ้งเซียงเปิดออก หมีเหิงนำทหารกลุ่มหนึ่งออกจากเมืองอย่างเอิกเกริก แม้กำลังพลไม่มากนัก แต่เป็นทัพอาชาทั้งหมด อาชาศึกที่สีขาวล้วน ก็คือทัพอาชาขาวที่จ้าวอวี่บัญชาการนั่นเองหมีเหิงที่เพิ่งถูกแต่งตั้งเป็นขุนนาง สีหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขามาถึงหน้าค่ายใหญ่ของกองทัพแคว้นจ้าวภายใต้การคุ้มกันของเหล่าทหารมองดูป้ายสงบศึกที่ถูกแขวนไว้บนที่สูงของกองทัพแคว้นจ้าว บนใบหน้าหมีเหิงปรากฏแววเหยียดหยาม“ไปเรียกรองแม่ทัพมู่หรงจู๋ของพวกเจ้าออกมา!” หมีเหิงกล่าวด้วยท่าทีโอหังกองทัพแคว้นจ้าวหันไปมองหน้ากัน ไม่รู้จุดประสงค์การมาของอีกฝ่าย จึงได้แต่ส่งคนไปบอกเรื่องนี้กับมู่หรงจู๋ ภายในค่ายใหญ่ มู่หรงจู๋กำลังคิดแผนทำลายข้าศึกเวลานี้เอง เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่นอกกระโจม มีทหารตะโกนจากข้างนอก “เรียนท่านแม่ทัพ กองทัพศัตรูมาขอพบที่นอกค่ายขอรับ”มู่หรงจู๋ขมวดคิ้ว เลิกม่านมุดออกมา พลางถามเสียงเย็น “ผู้มาเป็นใคร?”“หมีเหิงขอรับ!”“เขาหรือ?”สีหน้ามู่หรงจู๋บึ้งตึงเล็กน้อยหมีเหิงผู้นี้มีชื่อเสียงเลื่องลือเรื่องวาจาเป็นเลิศ ประกอบกับความสัมพันธ์ของอาจารย์เขา ไม่มีใครอยากล่วงเกินคน

หลายวันหลังจากนั้น ภายในค่ายกองทัพแคว้นจ้าวมู่หรงจู๋เรียกแม่ทัพทุกคนมาร่วมหารือกัน“คำนับแม่ทัพใหญ่!”“แม่ทัพทุกท่านไม่ต้องมากพิธี!”มู่หรงจู๋กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ที่เรียกทุกท่านมาครั้งนี้ ก็เพื่อเรื่องเสบียงของกองทัพศัตรู ตามข่าวที่ข้าได้รับ กองทัพศัตรูมีเสบียงสามล้านต้านจะมาถึงเมืองติ้งเซียงในอีกสองวันให้หลัง”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหล่าแม่ทัพที่เก็บความคับแค้นไว้เต็มอกพากันขออาสา “ท่านแม่ทัพใหญ่ ให้ข้าน้อยนำทหารไปปล้นเสบียงเถิด!”“ข้าน้อยขอทหารเพียงหนึ่งหมื่นนาย ก็สามารถนำเสบียงสามล้านต้านนี้กลับมา!”“เสบียงมากมายเช่นนี้ หากสามารถปล้นได้ จะต้องสามารถแก้ปัญหาของกองทัพเราในตอนนี้ได้แน่นอน”“แม่ทัพใหญ่โปรดให้ทหารกับข้าน้อยแปดพันนาย ข้าน้อยสามารถชิงเสบียงรอบนี้ได้แน่นอน!”เสบียงมากมายเช่นนี้ หากปล้นสำเร็จ ต้องสามารถบั่นทอนขวัญกำลังใจของกองทัพแคว้าฉู่ได้แน่นอน ถึงเวลานั้น พวกเขาก็สามารถฉวยโอกาสบุกโจมตีเมืองรอมานานเช่นนี้ ไม่เคยมีโอกาสบุกโจมตีเมืองเลย อุตส่าห์มีโอกาสปล้นเสบียงทั้งที พวกเขาจะปล่อยผ่านได้อย่างไรแต่มู่หรงจู๋เผชิญหน้ากับการขออาสาของทุกคน กลับกล่าวเสียงเร