All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 301 - Chapter 310

เมื่อสิ้นเสียงคำสั่ง การต่อสู้เพื่อยึดเมืองก็ยิ่งดุเดือดขึ้น เมื่อกองทัพแคว้นจ้าวทุ่มกำลังทหารเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ประตูเมืองทั้งสามแห่งก็ตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายกระทั่งมีกองทัพแคว้นจ้าวบุกขึ้นไปบนกำแพงเมืองได้แล้ว และทหารทั้งสองฝ่ายก็เริ่มเปิดฉากต่อสู้กันบนกำแพงเมืองในขณะนี้ สงครามได้ดำเนินมาถึงขั้นดุเดือดจนถึงขีดสุด แทบจะทุกชั่วขณะล้วนมีทหารล้มตาย เลือดสีแดงสดย้อมกำแพงเมืองจนเป็นสีแดงฉาน สาดกระเซ็นไปทั่วแผ่นดิน!ทว่าท่ามกลางเสียงโห่ร้องฆ่าฟันที่ดังสนั่นหวั่นไหว ทัพอาชากองหนึ่งกลับเดินทางอ้อมอย่างเงียบเชียบเป็นเวลากว่าสิบชั่วยาม จนในที่สุดก็มาถึงค่ายทหารที่อยู่ด้านหลังกองกองทัพแคว้นจ้าว ผู้นำทัพไม่ใช่ใครอื่น เขาคือจ้าวอวี่!จ้าวอวี่ที่หายตัวไปกว่าสิบชั่วยามได้ปรากฏตัวขึ้นแล้วในตอนนี้ พวกเขาควบม้าถือคบเพลิง จัดการกวาดล้างทหารที่เหลือเฝ้าค่ายของกองทัพแคว้นจ้าวจนสิ้นซาก รอบๆ บริเวณยังกองสุมไปด้วยสิ่งที่ติดไฟง่าย“เรียนแม่ทัพจ้าว กองทัพศัตรูมีทหารเฝ้าค่ายเพียงสามพันนาย ถูกกองทัพเรากวาดล้างหมดแล้ว!”“ดีมาก จุดไฟเผาค่ายของพวกมัน จากนั้นบุกทะลวงไปยังทัพกลางของกองทัพศัตรูทันที!”

ความกดดันที่แบกรับมาเนิ่นนานได้ถูกปลดปล่อยออกมาในวินาทีนี้ น้ำตาของผู้เฒ่าก็พลันไหลพรากในฐานะเจ้าเมืองติ้งเซียง ไม่มีใครที่แบกรับความกดดันมากไปกว่าหลิวโส่วเริ่นอีกแล้ว ช่วงเวลาที่ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน เขา กินไม่ได้นอนไม่หลับตลอดทั้งคืน กังวลจนใจแทบสลายเพื่อปกป้องเมืองติ้งเซียงเอาไว้บัดนี้ เมืองติ้งเซียงกำลังจะกลับคืนสู่ความสงบสุข เขาจะไม่ตื่นเต้นดีใจได้อย่างไรฉู่หนิงเหลือบมองหลิวโส่วเริ่นแวบหนึ่ง ในใจคิดว่าคนผู้นี้ก็ทำหน้าที่ของตนได้ดีทีเดียวขณะที่กำลังครุ่นคิด ทหารข้างกายก็ตะโกนขึ้นมาทันที “ท่านอ๋อง ทัพอาชาขาวของแม่ทัพจ้าวอวี่มาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ฉู่หนิงได้สติ เงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกเมือง ก็พบว่ามีกลุ่มสีขาวราวหิมะกำลังถาโถมเข้ามาจากที่ไกล ๆ ในตอนนี้ ฟ้าเริ่มสว่างขึ้นมาแล้ว ทัพอาชาขาวนั้นโดดเด่นเป็นพิเศษ ย่อมมองเห็นได้ในทันที“ฆ่า!”ท่ามกลางเสียงคำรามกึกก้องของจ้าวอวี่ ทัพอาชาขาวก็บุกทะลวงเข้ามาจากปีกด้านข้างของกองทัพแคว้นจ้าว“รายงาน ท่านแม่ทัพ แย่แล้ว ทัพอาชาของข้าศึกบุกเข้ามาแล้ว!” ทหารสอดแนมของกองทัพแคว้นจ้าวรีบวิ่งไปรายงานตงฟางขวาง“ว่ากระไรนะ ข้าศึกยังมีทัพอาชาอีกหร

“ท่านแม่ทัพ แล้วเสบียงอาหารจะทำอย่างไร?”“จุดไฟเผามันทิ้งเสีย ต่อให้พวกเราต้องพ่ายแพ้ ก็จะทิ้งเสบียงไว้ให้พวกมันไม่ได้!”“ขอรับ!”กองทัพแคว้นจ้าวรีบจุดไฟในยุ้งฉางเสบียงอย่างรวดเร็ว เปลวไฟที่โหมกระหน่ำทำให้อุณหภูมิในบริเวณนั้นสูงขึ้นอย่างมาก เมื่อลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดมา ไฟก็ลุกลามอย่างรวดเร็วหร่านหมิงเห็นดังนั้นก็โกรธจัด “เจ้าพวกบัดซบนี่ยังกล้าจุดไฟอีกหรือ ทหาร รีบไปดับไฟ ส่วนพวกที่คอยสกัดทัพหลังนี้ ข้าจะเป็นคนจัดการเอง!”กองกำลังถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเข้าสังหารศัตรู อีกส่วนหนึ่งเข้าดับไฟหร่านหมิงเกลียดชังกองทัพแคว้นจ้าวที่จุดไฟเป็นอย่างมาก ทวนยาวในมือตวัดร่ายรำอย่างรวดเร็ว สังหารกองทัพแคว้นจ้าวจนร้องโหยหวนไม่หยุดผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็ม กองทัพแคว้นจ้าวที่คอยสกัดทัพหลังก็ถูกสังหารจนหมดสิ้น ส่วนไฟก็ถูกดับลงได้ในครึ่งชั่วยาม“สำรวจความเสียหายและนับจำนวนเสบียงอาหาร!”หร่านหมิงที่ร่างกายโชกเลือดราวกับปีศาจดุร้าย จ้องมองไปยังยุ้งฉางเสบียงที่ทอดยาวหลายลี้ด้วยดวงตาเป็นประกายเสบียงมากมายขนาดนี้ อย่างน้อย ๆ ก็ต้องมีหลายล้านหาบ เมื่อมีเสบียงเหล่านี้แล้ว กองกองทัพแคว้นฉู่ก็ไม่ต้

หลิวโส่วเริ่นยิ้มอย่างขมขื่น “ทหารที่เกณฑ์มาจากห้าเมืองนั้นสูญสิ้นไปเกือบทั้งหมด ส่วนทหารรักษาการณ์เดิมของที่นี่ก็สูญเสียไปกว่าครึ่ง”กวนอวิ๋นกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “กองกำลังดาบยาวสูญเสียไปสามส่วน หน่วยพลหน้าไม้สูญเสียไปหนึ่งส่วน”ส่วนจ้าวอวี่กลับมีสีหน้าปกติ “ทัพอาชาขาวสูญเสียไปสองส่วน”หร่านหมิงลูบศีรษะตนเอง กล่าวอย่างอับอายเล็กน้อย “ท่านอ๋อง พวกนักโทษเหล่านั้นสูญเสียไปกว่าครึ่งพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่หนิงพยักหน้าเล็กน้อย ในที่สุดสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่เฝิงมู่หลาน “คุณหนูเฝิง สถานการณ์ของกองกำลังคุ้มกันของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”เฝิงมู่หลานเชิดหน้าขึ้น กล่าวอย่างภาคภูมิใจ “องครักษ์ของข้าล้วนเป็นทหารผ่านศึกร้อยสมรภูมิ ศึกครั้งนี้สูญเสียไปเพียงหนึ่งส่วนเท่านั้น”กองกำลังของตนเองที่สูญเสียมากที่สุดคือกองกำลังดาบยาว!ฉู่หนิงส่ายหน้าในใจ รู้สึกจนปัญญาอยู่บ้างกองกำลังดาบยาวเพื่อที่จะสกัดกั้นกำลังเสริมของตงฟางขวาง จึงต้องปะทะกับอีกฝ่ายซึ่ง ๆ หน้ามาโดยตลอด ความสูญเสียจึงมากที่สุดส่วนหน่วยพลหน้าไม้เนื่องจากอยู่ด้านหลัง ความสูญเสียจึงไม่มากนักสำหรับองครักษ์หลายร้อยนายของเฝิงมู่หลานนั้น ล้วนเ

ตู้หยวนจีเหลือบมองฉู่หนิงแวบหนึ่ง แล้วประสานมืออย่างขอไปที ถือว่าเป็นการคารวะแล้วฉู่หนิงมีสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แต่กลับพิจารณาชายผู้นี้อย่างละเอียดหลิวโส่วเริ่นเคยบอกไว้ว่า คนผู้นี้เป็นคนของฝ่ายองค์รัชทายาทดูจากตอนนี้แล้ว คนผู้นี้มีความรู้สึกต่อต้านตนเองจริง ๆ ดูจากท่าทีแล้ว วันนี้เกรงว่าคงจะต้องก่อเรื่องขึ้นมาแน่!ขณะที่กำลังครุ่นคิด หลิวโส่วเริ่นก็ชี้ไปยังชายวัยกลางคนอีกสองคน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ส่วนสองท่านนี้คือใต้เท้าอวิ๋นเจี้ยนเย่ เจ้าเมืองแห่งเมืองอวิ๋นจง และใต้เท้าเวินไคเฉิง เจ้าเมืองแห่งเมืองซ่างตังพ่ะย่ะค่ะ”ทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นคนอายุเกินห้าสิบปี คนหนึ่งพุงพลุ้ย ดูท่าทางเหมือนคนร่ำรวย ส่วนอีกคนหนึ่งใบหน้าซีดขาว ไอออกมาเป็นครั้งคราวหลังจากที่หลิวโส่วเริ่นแนะนำ ทั้งสองคนต่างประสานมือคารวะฉู่หนิง ท่าทีถือว่าอยู่ในเกณฑ์ปกติฉู่หนิงเก็บกิริยาท่าทางของคนทั้งห้าไว้ในสายตา ในใจก็พอจะเข้าใจแล้วสี่คนที่เหลือยังพอพูดคุยได้ มีเพียงตู้หยวนจีที่เป็นคนขององค์รัชทายาท หากตนเองต้องการจะควบคุมปิงโจวอย่างสมบูรณ์ คนผู้นี้จะต้องเป็นก้างขวางคออย่างแน่นอนดวงตาหรี่ลง ในใจของฉู่หนิงก็มีแผน