Semua Bab ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Bab 311 - Bab 320

“เอาแบบนี้แล้วกัน ข้าจะให้หมีเหิงไปช่วยงาน ท่านก็คุมเสบียงไปที่แนวหน้า จะได้ถือโอกาสหยุดงานสักสองสามวันด้วย ยิงหัดนัดเดียวได้นกสองตัว!”ตู้หยวนจีตะลึงงันในทันใดคุยมาตั้งนาน ที่แท้ฉู่หนิงก็หมายตาตำแหน่งของเขานี่เองเมื่อคิดได้ดังนี้ สีหน้าของตู้หยวนจีก็เปลี่ยนไป “ท่านอ๋อง ข้าเป็นเจ้าเมืองที่ได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนักโดยตรง หากละเลยหน้าที่ จะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก”รอยยิ้มบนใบหน้าฉู่หนิงหายไป จ้องตู้หยวนจีและพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “จะบอกว่าการช่วยข้าลำเลียงเสบียงคือการละเลยหน้าที่หรือ?”“ข้า…ข้ามิได้หมายความเช่นนี้”“ท่านหมายความแบบนี้นั่นแหละ!”แววตาฉู่หนิงเย็นยะเยียบและเจือด้วยจิตสังหาร “ข้าให้ท่านรวบรวมเสบียง เกณฑ์กำลังผล ท่านก็เอาแต่บ่ายเบี่ยง!”“พอตอนนี้ให้ลำเลียงเสบียงไปแนวหน้า ท่านก็ทำเป็นไปสนใจอีก กระไร คิดว่าข้าทำอะไรท่านไม่ได้หรือ?”“ผู้ใดก็ได้ คนผู้นี้ดูแคลนข้าครั้งแล้วครั้งเล่า มีความผิดมหันต์ ลากออกไปตัดหัว!”สิ้นเสียงคำสั่ง ทหารสวมชุดเกราะสี่นายก็เข้ามาจากข้างนอก จับกุมตู้จีหยวนโดยไม่รอให้เขาได้ทันตั้งตัว“ปล่อยข้า ปล่อย!”ตู้หยวนจีดิ้นรนไปพลาง ตะโกนไปพลาง “ฉู่ห

เมื่อมองฝูงชนเบื้องหน้า คนเหล่านี้มาเพราะเชื่อมั่นในตัวเขา!เขาสูดหายใจเข้าลุก ๆ ก่อนจะยกมือสั่งเสียงทุ้ม “ทหาร เปิดประตูเมือง!”สีหน้าของหลิวโส่วพลันเปลี่ยนไป “ท่านอ๋อง ท่าน…ท่านจะทำอันใด?”“ข้าจะออกไปปลอบโยนทุกคน!”“ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ คนเหล่านี้เป็นคนอดอยาก หากประสงค์ร้ายขึ้นมา…”“พอแล้ว ข้ารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร หากความกล้าแค่นี้ก็ยังไม่มี ข้าก็ไม่เหมาะสมที่จะเป็นองค์ชาย!”ฉู่หนิงมีท่าทีแน่วแน่ ว่าจบก็ลงจากกำแพงเมืองไม่นาน ประตูเมืองก็เปิดออก ฉู่หนิงควบม้านำทหารกลุ่มหนึ่งออกไปช้า ๆหลิวโส่วเริ่นตะโกนเสียงดัง “เผิงไหลจวิ้นอ๋องเสด็จ เหตุใดยังไม่คำนับอีก?”ทุกคนรีบโค้งตัวประสานมือ “คารวะท่านอ๋อง!”ฉู่หนิงกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทั้งสองกลุ่มอยู่ใกล้กันมาก ทำให้เขาเห็นสภาพของทุกคนชัดเจนราษฎรส่วนใหญ่สวมเสื้อผ้าชุดบาง ร่างกายผ่ายผอม สีหน้ามีความตื่นตระหนกฉู่หนิงถอนหายใจยาว ๆ แล้วพูดเสียงทุ้ม “ข้าทราบถึงจุดประสงค์ที่ทุกคนมาที่นี่ แต่ข้าต้องการผู้ที่มีร่างกายแข็งแรงกำยำ พวกเจ้ามีสภาพเช่นนี้ ต่อให้ส่งเข้าสนามรบไปก็เปล่าประโยชน์”แม้จะฟังดูใจร้าย แต่มันก็เป็นความจริงคนแบบนี้เข้าส

เหล่าขุนนางไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับพวกเขาในตอนนี้ พากันหลีกทางให้หลังจากทักทายไม่นาน ทุกคนก็มายืนเรียงแถวเป็นสองฝั่งที่ตำหนักอิงอู่“กระหม่อม/ลูก ถวายพระพรฝ่าบาท!”ฮ่องเต้แย้มพระโอษฐ์ “ไม่ต้องมากพิธี ครั้งนี้ฉู่หนิงคว้าชัยชนะที่แนวหน้า พวกเจ้าก็มาฟังรายละเอียดด้วยกัน”จ้าวหมิงที่อยู่ด้านข้างนำรายงานชัยชนะออกมาอ่าน “กราบทูลเสด็จพ่อ ลูกใช้ขบวนลำเลียงเสบียงเป็นเหยื่อล่อให้ทัพศัตรูออกมาโจมตี แต่แท้จริงคือแอบซ่อนกำลังทหารไว้ในขบวนอยู่ก่อนแล้ว ทำลายกองโจมตีและกองซุ่มของศัตรูในคราเดียว”“จากนั้นเปิดประตูเมืองเพื่อล่อศัตรูมายังกำแพงเมืองฝั่งใต้ เมืองค่ายใหญ่ของศัตรูว่างเปล่าก็ส่งทหารที่จัดเตรียมไว้ก่อนแล้วเข้าไปเผาค่ายศัตรู พร้อมทั้งบุกเข้าไปยังกองบัญชาการ สังหารมู่หรงจู๋!”“ศึกครั้งนี้กำจัดทัพศัตรูไปสองแสนนาย อีกแสนนายที่เหลือได้เข้ายึดเมืองทั้งสี่ ลูกได้สั่งให้ไปตียึดคืนแล้ว”“กระนั้น ครั้งนี้กองทัพฝ่ายเราก็เสียกำลังพลไปเกินครึ่ง บัดนี้เหลือเพียงหกหมื่นนาย หวังว่าเสด็จพ่อจะส่งอนุญาตให้รับสมัครเพิ่ม พร้อมทั้งจัดหาเสบียงมาสนับสนุน อีกไม่นานก็จะตีคืนเมืองทั้งสี่จากศัตรูได้สำเร็จ”เมื่อรายง

คำพูดนี้ทำให้องค์รัชทายาทและบรรดาองค์ชายถอนหายใจโล่งอกแม้ว่าเฝิงอันกั๋วจะไม่ได้ปฏิเสธ แต่เขาก็ไม่ได้ตอบตกลงเช่นกัน ไม่ได้ให้เหตุผลที่ฮ่องเต้จะตัดสินได้โดยตรงฮ่องเต้ขมวดคิ้ว นึกไม่ถึงว่าเฝิงอันกั๋วจะมีมุมที่เจ้าเล่ห์แบบนี้ด้วยแต่ที่เขาพูดก็มีเหตุผล อย่างไรสมญานามฉู่อ๋องก็เคยถูกใช้โดยฮ่องเต้ผู้ก่อตั้งราชวงศ์มาก่อน หากลูกหลานจะใช้ก็ต้องถามสำนักราชวงศ์ฮ่องเต้พยักหน้าเล็กน้อย “ใต้เท้าเฝิงพูดได้มีเหตุผล”จากนั้นหันไปมองชายชราผมขาวที่ถือไม้เท้าอยู่ในแถว “เสด็จอา ท่านคิดเห็นอย่างไร?”ชายชราผู้นี้มีนามว่าฉู่อวี๋ เป็นอาแท้ ๆ ของฮ่องเต้ ได้รับแต่งตั้งเป็นฉินอ๋อง ดูแลสำนักราชวงศ์ฉู่อวี๋ถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะค้ำไม่เท้าก้าวออกมา พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่เคยมีในราชวงศ์มาก่อน”ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ค่อยพอใจแต่ฉู่อวี๋กลับเสริมเพิ่มว่า “แต่ในกฎของราชวงศ์ก่อน ๆ เหมือนจะไม่ได้มีข้อห้ามว่าห้ามใช้พระนามของฮ่องเต้ผู้บุกเบิกราชวงศ์ กระหม่อมตัดสินเรื่องนี้ไม่ได้ พระองค์ทรงตัดสินพระทัยได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”ความหมายชัดเจนมาก ไม่มีกฎห้ามไม่ให้ใช้ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่เคยมีผู้ใดใช้มาก่อ

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงมีพระบัญชา เผิงไหลจวิ้นอ๋องมีความดีความชอบด้านการรบ กำจัดทหารแคว้นจ้าวไปสองแสนนาย มีคุณูปการล้ำเลิศแก่แผ่นดิน อวยพระยศเป็นชินอ๋อง ฉายามนามฉู่อ๋อง พร้อมมอบปิงโจวให้เป็นที่ดินศักดินา พระราชทานชุดชินอ๋องหนึ่งชุด!”“พร้อมกันนั้น ครั้งนี้ฉู่หนิงสร้างชื่อเสียงก้องใต้หล้า บัดนี้ก้าวสู่วัยผู้หญิง หลังจากกลับราชสำนักให้เข้าพิธีแต่งงานกับเสิ่นหว่านอิ๋ง!”“ลูกน้อมรับบัญชาด้วยความสำนึกในพระกรุณาธิคุณ!” ฉู่หนิงขมวดคิ้วพลางยื่นมือไปรับราชโองการในราชโองการไม่มีการพูดถึงเสบียง ดูแล้วฮ่องเต้คงไม่อยากจัดสรรเสบียงให้กับเขาขณะที่กำลังคิด ขันทีที่เป็นคนอ่านราชโองการก็ยิ้มว่า “ขอแสดงความยินดีกับฉู่อ๋องที่สร้างความดีความชอบหาใดเปรียบ ฝ่าบาทตรัสว่า ราชสำนักไม่มีเสบียงมากพอ หากท่านต้องการเสบียงก็ให้ใช้จากของที่ยึดมาจากกองทัพแคว้นจ้าว”ฉู่หนิงหรี่ตา “เสด็จพ่อจะให้ข้าจัดการของที่ยึดจากศัตรูด้วยตัวข้าเองหรือ?”“ท่านอ๋องจะเข้าใจแบบนั้นก็ได้พ่ะย่ะค่ะ” ขันทียิ้มแห้ง ๆ ไม่กล้าสบตาฉู่หนิง ผู้ใดก็รู้ทั้งนั้นว่าฉู่อ๋องเป็นพวกเจ้าคิดเจ้าแค้น หากไม่พอใจขึ้นมา ตัวเขาอาจจะเดือดร้อน ทาง