All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 391 - Chapter 400

ลมหนาวหวีดหวิว ธงโบกสะบัดณ ประตูเมือง พลังของสตรีสองนางที่กำลังจ้องมองกันไต่ขึ้นต่อเนื่องในสายตาของอีกฝ่ายมีเพียงคู่ต่อสู้ ไม่มีสิ่งอื่นใดอีก!ด้วยความที่เย่อหยิ่งเหมือนกัน ด้วยความเป็นวีรสตรีเหมือนกัน ทำให้ทั้งสองต้องต่อสู้กันสักครั้งฉู่หนิงมองดูภาพตรงหน้าด้วยความสนใจ ไม่มีท่าทีเป็นห่วงเฝิงมู่หลานสักนิดทว่าในขณะนั้นเอง จู่ ๆ กองทัพอาชาของต้าฉินด้านหลังหยิงหยิงโห่ร้องเสียง “สู้! สู้! สู้!”เสียงโห่ร้องดังสะเทือน ทำให้พลังในตัวหยิงหยิงทะยานขึ้นสูงอีกครั้ง รางๆ ว่าจะเหนือกว่าเฝิงมู่หลานฉู่หนิงเลิกคิ้วมีวิธีเช่นนี้ด้วยหรือ?“ดูท่าองค์หญิงชางผิงคงเตรียมการมาแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณหนูเฝิงต้องรับมือเต็มที่ ข้าและเหล่าทหารคอยสนับสนุนเจ้าอยู่!”เมื่อฉู่หนิงเอ่ยปาก จ้าวอวี่เข้าใจทันที จึงสูดหายใจเข้าลึกๆ เดินพลังภายในแล้วตะโกนเสียงดัง “สู้!”กองเกียรติยศตรงประตูเมือง รวมถึงทหารยามบนกำแพงเมืองร้องเสียงดังทันใด “สู้! สู้! สู้!”ท่ามกลางเสียงกึกก้อง เฝิงมู่หลานได้รับการปลุกใจ เส้นเลือดทั่วร่างพลุ่งพล่าน พลังปะทุขึ้นอีกครั้ง!พลังที่เดิมทีเกือบจะถูกหยิงหยิงกดข่ม กลับมาสูสีกัน

ฉู่หนิงเองก็จนใจเดิมทีนึกว่าสตรีทั้งสองต่อสู้กันมาขนาดนี้ ตัวเขาออกมาเป็นคนกลาง สองนางจะถือโอกาสตกลงนึกไม่ถึงว่าพวกนางไม่อยากเสมอกัน!คราวนี้ดีละ พวกเจ้าไม่อยากเสมอกัน ให้ข้าติดอยู่ตรงกลาง ช่างกระอักกระอ่วนเหลือเกินหากไม่สามารถทำให้ทั้งสองเสมอกัน วันนี้คนที่เป็นตัวตลกที่สุดคงต้องกลายเป็นข้าฉู่หนิงเลิกคิ้ว มองดูทั้งสองคนแวบหนึ่ง แล้วขมวดคิ้วเอ่ย “หากสู้กันต่อไป คงต้องตายกันไปข้าง!”“ตายกันไปข้างก็ตายไปสิ คิดว่าข้ากลัวนางอย่างนั้นหรือ!” เฝิงมู่หลานถลึงตา ไม่กลัวเลยสักนิดหยิงหยิงแค่นเสียงฮึดฮัด “เจ้ายังไม่กลัว แล้วข้ามีสิ่งใดต้องกลัว?”ทั้งสองล้วนเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่มีใครยอมใครทั้งนั้น ต่อให้เสมอกันก็ไม่ได้!เมื่อพูดไม่เข้าหู คำพูดของทั้งสองแฝงไปด้วยเจตนาต่อสู้อันแรงกล้าฉู่หนิงที่อยู่ตรงกลางรู้สึกถึงความเยือกเย็นสองสายคืบคลาน ร่างกายสั่นสะท้านอย่างอดไม่ได้หากไม่ใช่เพราะพวกนางสูญเสียพละกำลังไปมาก ข้าคงไม่กล้ายืนอยู่ตรงกลางระหว่างพวกนาง!ฉู่หนิงกระแอมครั้งหนึ่ง กลบเกลื่อนความกระอักกระอ่วนของตัวเอง แต่สีหน้ากลับขึงขัง“ทั้งสองคนล้วนไม่อยากยอมแพ้ แต่ถ้าพวกท่านสู้กันต

“นี่...นี่เป็นไปได้อย่างไร”หยิงหยิงยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ดวงตาสับสน ไม่สามารถยอมรับผลเช่นนี้วินาทีนี้สถานที่แห่งนี้เงียบสงัด ไม่มีใครคิดว่าหยิงหยิงที่เก่งกาจขนาดนี้ แม้แต่กระบวนท่าเดียวของฉู่หนิงก็รับไม่ได้ต่อให้เป็นเฝิงมู่หลาน วินาทีนี้ก็เบิกตาโต สีหน้าประหลาดใจยิ่งฉู่หนิงหัวเราะ เก็บทวนตั้งพื้น มือจับทวนยาวพร้อมทำหน้าหยอกล้อ“ความจริงอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ว่าองค์หยิงชางผิงไม่อยากยอมรับหรอกนะ?”สีหน้าหยิงหยิงเปลี่ยนทันใดหากตอนนี้ยอมรับ เท่ากับว่านางแพ้ให้กับเฝิงมู่หลานแต่หากไม่ยอมรับ ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ นางไม่เสียหน้าหมดหรือ?หยิงหยิงที่อย่างไรก็ลำบากใจได้แต่ทำหน้าบึ้งตึง จ้องเขม็งไปที่ฉู่หนิงนางรู้ดี ตัวนางตกหลุมพรางแล้ว!ทั้งที่เจ้าหมอนี่มีความสามารถเช่นนี้ เหตุใดยามปกติจึงไม่แสดงออกมา?ไม่ได้ จะยอมแพ้ทั้งอย่างนี้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นชื่อเสียงที่สั่งสมมาตลอดชีวิตคงต้องป่นปี้ในมือฉู่หนิงเมื่อคิดได้ดังนั้น หยิงหยิงหรี่ตาลง จู่ ๆ หันมองเฝิงมู่หลาน “ข้ารับกระบวนท่านี้ของท่านไม่ได้ แล้วเฝิงมู่หลานรับได้อย่างนั้นหรือ?”นางยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่าตัว

บนถนนภายในเมืองหยิงหยิงสีหน้าบึ้งตึงขี่ม้าอย่างเชื่องช้า สีหน้าย่ำแย่ที่สุดขณะนั้น ผู้บังคับการที่อยู่ข้างกันเอ่ยเสียงต่ำ “องค์หญิง เห็นได้ชัดว่าฉู่หนิงต้องการเปลี่ยนหัวข้อสนทนา หันเหความโกรธไปที่องค์หญิงเกาผิง หรือจะปล่อยให้เรื่องนี้จบเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ?”สำหรับศึกเมื่อครู่ ทางต้าฉินย่อมไม่ยอมให้เป็นเช่นนี้เทพสงครามหญิงในดวงใจแม้แต่กระบวนท่าเดียวของลูกนอกสมรสยังรับไม่ได้ เรื่องนี้พวกเขายากจะยอมรับทว่าเมื่อสิ้นเสียง หยิงหยิงกลับถลึงตาใส่เขาอย่างโมโห “ไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนี้จะทำอย่างไรได้? จะให้ข้าสู้ต่อไปอย่างนั้นหรือ?”“เรื่องนี้...”“ฮึ หรือเจ้าไม่เห็นว่านี่คือทางลงที่ฉู่หนิงมอบให้ข้าหรือ? หากไม่ลงไปตามทางของเขา เรื่องนี้วันนี้คงยากที่จะจบลง!”หยิงหยิงเอ่ยเสียงเย็น “หากสู้กันต่อไป ระหว่างข้ากับเฝิงมู่หลานก็ไม่รู้ผลแพ้ชนะ ยิ่งไปกว่านั้นกระทั่งกระบวนท่าเดียวของฉู่หนิงข้าก็รับไม่ได้ ถ้าข่าวแพร่ออกไปจะไม่อับอายหรือ?สู้กันต่อไปรังแต่จะเป็นผลเสียกับตัวข้า ไม่สู้เปลี่ยนหัวข้อสนทนา อีกอย่างองค์หญิงเกาผิงนั่นกล้าแย่งชิงสิ่งของของข้า หากไม่สั่งสอนนางเสียบ้าง นางจะรู้สึกว่าข้ากลัวนาง

ภายในห้องรับแขกของโรงเลี้ยงม้า หญิงทั้งสองสบตากันอีกคนแววตาเยือกเย็น พลังน่าเกรงขาม มาเพื่อเอาผิดอีกคนไม่ยอมแพ้ แววตาแฝงความเย้ยหยัน ไม่กลัวสักนิดฉู่หนิงที่อยู่ระหว่างกลางสตรีทั้งสองแอบหัวเราะทะเลาะกันเลย ทะเลาะกันยิ่งใหญ่โตยิ่งดี ทำให้ที่พอกหน้ามีชื่อเสียงข้าถึงจะหาเงินได้มากหน่อยแต่ว่า แสดงละครทั้งทีต้องแสดงให้จบฉู่หนิงแสร้งทำท่าทางเหมือนร้อนใจ ยืนอยู่กลางระหว่างทั้งสอง ยิ้มเจื่อน “ทั้งสองท่าน ไม่จำเป็นต้องหมางใจกันเพราะที่พอกหน้าเอาเช่นนี้ ข้ายังมีที่พอกหน้าอีกจำนวนหนึ่งจะมาถึงเมืองหลวงในวันแต่งงาน ถึงตอนนั้นข้าค่อยมอบให้องค์หญิงชางผิงห้าขวด เรื่องนี้เลิกแล้วต่อกันดีหรือไม่?”เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของสองนางไม่สู้ดีนักหยิงหยิงจ้องฉู่หนิงเขม็ง “ท่านเห็นข้าเป็นคนเช่นไร จำเป็นต้องได้รับส่วนบุญจากท่านหรือ? ในเมื่อสามขวดนั้นท่านมอบให้ข้า ถ้าอย่างนั้นก็ต้องนำมาคืน!”องค์หญิงเกาผิงกลับแค่นหัวเราะ “ท่านมีสิทธิ์อะไรมอบให้นางห้าขวด แต่ให้ข้าแค่สามขวด ดูถูกองค์หญิงอย่างข้าหรือ?”ฝีปากของสองนางทำให้ฉู่หนิงจ้องยอมแพ้“ในเมื่อทั้งสองท่านไม่อยากให้ข้าไกล่เกลี่ย พวกท่านจัดการก