Semua Bab ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Bab 41 - Bab 50

เหอเผิงมองตามเกี้ยวที่จากไปของฉู่หนิง บนใบหน้าพลันปรากฏแววเคียดแค้นจะฉวยโอกาสตอนที่ฉู่หนิงไม่อยู่ แย่งม้าศึกร้อยตัวเหล่านี้เลยหรือไม่?ราวกับกวนอวิ๋นก็สัมผัสได้ถึงความลังเลของเหอเผิง ทันใดนั้นสายตาก็เย็นลง เขาชูดาบในมือขึ้น พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม“ปกป้องม้าศึก!”องครักษ์จวนจวิ้นอ๋องปิดล้อมม้าศึกทันทีบนชายคา เฝิงมู่หลานพลันยิ้มร่า “เจ้าโง่ฉู่หนิงจากไปในเวลาเช่นนี้ เขาไม่กลัวเหอเผิงเอาม้าศึกเหล่านี้ไปเลยหรือ?” เสิ่นหว่านอิ๋งส่ายศีรษะเบาๆ พลางกล่าวเสียงเรียบ “เหอเผิงไม่กล้าเอาม้าศึกเหล่านี้ไป”“เพราะเหตุใด?”ดวงตาอันสุกใสของเฝิงมู่หลานเผยแววข้องใจออกมาเล็กน้อย “เหอเผิงพาคนมามากมายเช่นนี้ เขายังจะกลัวองครักษ์แค่นี้ของจวนจวิ้นอ๋องหรือ?”ได้เปรียบด้านจำนวนคน และฉู่หนิงก็ตอบตกลงคืนม้าศึกแล้ว เหตุใดเหอเผิงไม่กล้าลงมือ?เขาเป็นถึงคนสนิทขององค์รัชทายาท คนที่พามาด้วยก็เป็นองครักษ์ตำหนักบูรพา ไม่ว่าจะด้านจำนวนหรือคุณภาพล้วนเหนือกว่าองครักษ์จวนจวิ้นอ๋องทั้งสิ้นแต่เสิ่นหว่านอิ๋งกลับเพียงแค่ยิ้มเรียบๆ “หากเหอเผิงลงมือ ยังไม่ต้องพูดถึงว่าสามารถเอาชนะองครักษ์จวนจวิ้นอ๋องหรือไม่ ต

หน้าประตูตำหนักบูรพา ฉู่หนิงมองดูกองหนามที่อยู่ตรงหน้า พลางยิ้มเย้ยหยันในใจองค์รัชทายาทเตรียมของเหล่านี้ไว้รอตนนานแล้วแต่ในเมื่อตนกล้ามา มีหรือที่จะไม่เตรียมตัวใดๆ มาเลย?เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลัง ใบหน้าของฉู่หนิงก็ปรากฏรอยยิ้มประหลาดคนที่ตนรอ…มาถึงแล้ว!ต่อจากนี้ ถึงตาที่ตนแกล้ง…ไม่ใช่ ต้องบอกว่าเปิดฉากโจมตีต่างหาก ฉู่หนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วแกล้งทำหน้าหวาดกลัว พลางกล่าวเสียงสั่น “โปรดให้อภัย ข้าไม่เข้าใจความผิดที่ท่านพี่องค์รัชทายาทพูดถึงรองเสนาบดีเฝิงเป็นต้นเหตุของเรื่องกรมกลาโหม อีกทั้งให้คนของใต้เท้าเฝิงมาเป็นองครักษ์ของข้า เป็นพระบัญชาของเสด็จพ่อส่วนเรื่องของใต้เท้าเฝิงยิ่งไม่ต้องพูดถึงแล้ว ข้าไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปทูลเสด็จพ่อเลย ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้าเลยหากท่านพี่จะยัดเยียดความผิดสองเรื่องนี้ให้ข้า…ฉู่หนิงกล่าวยังไม่ทันจบ องค์รัชทายาทก็แค่นเสียงเย็น ‘ฮึ่ม’ ขัดจังหวะ “หุบปาก อยู่ต่อหน้าข้ายังกล้าเถียงอีก ใครให้ความกล้าแก่เจ้า?”ฮึ่ม เฉพาะเรื่องที่เจ้าเถียงข้า ก็เพียงพอที่จะให้เจ้าคุกเข่ารับโทษแล้ว” ดูเหมือนฉู่หนิงจะไม่ยอมรับโทษแต่โดยดี คงต้องแ

องค์รัชทายาทตะลึงงันไปเสด็จพ่อไม่เพียงลงโทษข้า ยังจะลงโทษเหอเผิงด้วย?เหอเผิงในฐานะเสนาบดีกรมโยธาธิการ เป็นคนสนิทของข้า หากฉู่หนิงจะปลดเหอเผิงออกจากตำแหน่ง ข้าจะสูญเสียกำลังอย่างหนัก!เมื่อนึกถึงตรงนี้ สีหน้าองค์รัชทายาทเปลี่ยนไปฉับพลัน เขารีบหันไปมองฉู่หนิงด้วยสายตาอ้อนวอนจะเสียตำแหน่งเสนาบดีกรมโยธาธิการไม่ได้!ฮ่องเต้ทรงสัมผัสได้ถึงสายตาขององค์รัชทายาท สีพระพักตร์กลับเย็นลงทันที ตอนนี้รู้จักขอร้องผู้อื่นแล้ว?ท่าทางทึ่ข่มเหงรังแกคนเมื่อครู่ของเจ้าล่ะ เหตุใดไม่เอาออกมา?ฮึ่ม ครั้งนี้เราจะให้เจ้าลิ้มลองรสชาติของการถูกบีบบังคับบ้างเพียงแต่ไม่รู้ว่าฉู่หนิงจะเลือกอย่างไร!ฮ่องเต้หันไปมองฉู่หนิง พลางตรัสเสียงเรียบ “เหอเผิงเป็นเพียงขุนนางผู้น้อย กลับไร้มารยาทต่อเจ้าเช่นนี้ เจ้าจะละเว้นเขาง่ายๆ ไม่ได้นะ”ฉู่หนิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วประสานมือกล่าว “เสด็จพ่อ เสนาบดีเหอไม่ได้ทำความผิดร้ายแรงอะไร ลงโทษสถานเบาก็พอพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อโปรดมอบเรื่องนี้ให้กระหม่อมไปจัดการเถิด”เสนาบดีกรมโยธาธิการยังมีประโยชน์ เก็บเอาไว้ก่อน!แม้ฮ่องเต้ไม่รู้ว่าฉู่หนิงคิดจะทำอะไร แต่เข้าใจว่าฉู่หนิงไม่

หน้าจวนอ๋อง เหอเผิงเบิกตาโพลง จ้องหยกแขวนในมือฉู่หนิงไม่ละสายตานี่คือหยกแขวนที่ฝ่าบาทพกติดประจำกาย เห็นหยกแขวนชิ้นนี้จึงเหมือนฮ่องเต้เสด็จมาด้วยองค์เองแต่ว่า เหตุใดฝ่าบาทจึงทรงมอบหยกแขวนชิ้นนี้ให้กับฉู่หนิง?หรือว่าฝ่าบาทจะเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ พร้อมทั้งให้ฉู่หนิงมีอำนาจจัดการเต็มที่?หากเป็นแบบนั้นจริง เช่นนั้นเขาควรจัดการอย่างไร?ช่วงเวลานี้ เหอเผิงยอมรับว่าตัวเองลนลาน สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีเล็กน้อยฉู่หนิงหัวเราะเบาๆ “ใต้เท้าเหอคงไม่พูดว่า มองไม่ออกว่าหยกแขวนนี้เป็นของจริงหรือปลอมเพราะยืนอยู่ไกลกระมัง?”ฉู่หนิงว่าจบก็เดินไปที่เบื้องหน้าเหอเผิง เป็นฝ่ายยัดหยกแขวนใส่มือเหอเผิงด้วยสายตาของเหอเผิงแล้ว ย่อมมองออกว่าหยกแขวนเป็นของจริงหรือปลอมตั้งแต่ปราดแรก เมื่อเห็นฉู่หนิงยัดใส่มือก็ตกใจจนคุกเข่ากับพื้น สองมือประคองหยกแขวน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก“กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท!”องครักษ์ตำหนักบูรพาที่อยู่รอบข้างพากันคุกเข่าเช่นกันภาพนี้ทำให้เฝิงมู่หลานที่เตรียมดูเรื่องสนุกอยู่บนชายคาต้องอ้าปากกว้างเมื่อครู่นี้นางอยากพูดว่าหยกแขวนเป็นของปลอม แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยออกไป

เสิ่นหว่านอิ๋งกับเฝิงมู่หลานอยู่บนชายคา ฉู่หนิงมีหรือจะไม่สังเกตเห็น?หลังจากเหตุการณ์นี้ เขาเชื่อว่าเสิ่นหว่านอิ๋งจะเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเขา และเขาก็ต้องการให้อีกฝ่ายช่วยเรื่องหนึ่งพอดีเฝิงมู่หลานที่อยู่บนชายคาแค่นเสียงเย็น ดึงมือเสิ่นหว่านอิ๋งให้กระโดดลงมาฉู่หนิงเลิกคิ้วขึ้นหญิงสาวนางนี้มีวิชาตัวเบาด้วย!“เจ้ามีธุระอะไรกับหว่านอิ๋งของพวกข้า!” เฝิงมู่หลานยืนขวางระหว่างฉู่หนิงกับเสิ่นหว่านอิ๋ง ถามด้วยสีหน้าระแวดระวังฉู่หนิงหัวเราะเบาๆ “ท่านหญิงเสิ่นกับข้ามีสัญญาหมั้นต่อกัน ข้าจะคุยเรื่องการหมั้นหมายกับนาง”เฝิงมู่หลานขมวดคิ้ว จังหวะที่กำลังจะพูด เสิ่นหว่านอิ๋งกลับก้าวออกมายืนเบื้องหน้าฉู่หนิง เอ่ยด้วยสีหน้าราบเรียบ “ข้าเองก็มีเรื่องอยากขอคำชี้แนะจากจวิ้นอ๋องเช่นกัน”ฉู่หนิงหัวเราะก่อนจะผายมือ “เชิญด้านใน!”เสิ่นหว่านอิ๋งมองเฝิงมู่หลานด้วยความขอโทษ “มู่หลาน เจ้ารอข้าที่ลานบ้านก่อนนะ”“ชิ ข้าก็ไม่อยากคุยกับเขาหรอก!”แม้เฝิงมู่หลานจะมีนิสัยตรงไปตรงมาแต่ก็ไม่ได้โง่ รู้ว่าเสิ่นหว่านอิ๋งมีเรื่องอยากคุยกับฉู่หนิงเป็นการส่วนตัวฉู่หนิงไม่ได้ปฏิบัติต่อนางไม่ดีเช่นกัน สั่งให้จ้าว