บทที่ 48

เหอเผิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะฝืนยิ้ม “ความจริงแล้วเรื่องวันนี้เป็นการเข้าใจผิดทั้งหมด ขอให้จวิ้นอ๋องเห็นแก่ที่ข้าระดมช่างฝีมือมาช่วยท่าน ครั้งนี้ปล่อยข้าไปเถิด”

“ปล่อยท่าน?”

ฉู่หนิงหรี่ตา แสยะยิ้มว่า “ข้าจำได้ว่าตัวเองอยากให้ปัญหาใหญ่กลายเป็นปัญหาเล็กมาตั้งแต่ต้น เป็นท่านต่างหากที่เอาแต่ยกตนข่มท่าน!”

รัศมีกลุ่มหนึ่งแผ่ซ่านจากกายฉู่หนิง ถ้อยคำเย็นยะเยียบทำให้เหอเผิงสั่นสะเทิ้ม แผ่นหลังเย็นยะเยียบ

เป็นไปดังคาด ฉู่หนิงไม่ยอมปล่อยเขาไปโดยง่าย

เหอเผิงถอนหายใจยาวๆ สีหน้าท้อใจเหมือนยอมรับในโชคชะตา ก้มศีรษะลง “ในเมื่อฝ่าบาททรงมอบเรื่องนี้ให้ท่านจัดการ เช่นนั้นจะฆ่าจะแกงข้าก็แล้วแต่ท่านเถิด!”

เรื่องราวดำเนินมาถึงขั้นนี้ เหอเผิงหมดหนทางแล้ว

ผู้ใดจะคิดว่าฉู่หนิงจะยิ้มเยาะ “ฆ่าท่านหรือ? เหตุใดข้าต้องฆ่าท่านด้วย? บัดนี้แนวหน้ากำลังมีภัย ในฐานะที่ท่านเป็นเสนาบดีกรมโยธาธิการ ท่านควรจะลงแรงเพื่อแนวหน้าให้มากจึงจะถูก!”

เหอเผิงที่ยอมรับในชะตากรรมไปแล้วตะลึงงัน ค่อยๆ เงยหน้ามองฉู่หนิงด้วยความเหลือเชื่อ

โอกาสอันดีเช่นนี้ แต่กลับไม่ฆ่าเขาอย่างนั้นหรือ?

ฉู่หนิงคิดจะทำอะไรกันแน่?

และตอนนี้ ชาวบ