All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 21 - Chapter 30

“อะไรนะ หมั้นหมาย?”ภายในจวนเสิ่น เมื่อเสิ่นหว่านอิ๋งรู้ข่าว สีหน้าของนางก็พลันหม่นหมองลงเล็กน้อยพยายามสารพัดวิธี สุดท้ายกลับไม่ใช่การถอนหมั้น!เพื่อเรื่องนี้ นางถึงกับยอมจ่ายเสบียงห้าล้านต้าน! ดวงตาของเฝิงมู่หลานที่อยู่ด้านข้างฉายแววอาฆาต ใบหน้างามเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ“ข้าบอกแล้ว ไว้ใจฉู่หนิงไม่ได้ แต่เจ้าก็ยังจะเชื่อเขา!”เฝิงมู่หลานโมโหจนชักกระบี่ พลางกล่าวอย่างเดือดดาล “ข้าจะไปหาเขาเดี๋ยวนี้ ไม่ถอนหมั้นก็ให้มันรู้ไป!”เสิ่นหว่านอิ๋งถอนหายใจ “นี่ถือว่าฝ่าบาทยอมประนีประนอมแล้ว หากถอนหมั้นโดยตรง จะกระทบต่อพระเกียรติของราชวงศ์ไปแนวหน้าครั้งนี้ ฉู่หนิงไม่รอดแน่นอน พวกเรารออีกสักหน่อยก็ไม่เป็นอะไร?”นี่เป็นเพียงการหมั้นหมาย ตราบใดที่ยังไม่แต่งงาน นางยังคงสามารถรักษาความบริสุทธิ์ของตนเองไว้ได้ รอฉู่หนิงตายในสนามรบแนวหน้า นางก็จะหาสามีดีๆ สักคนแต่งออกไป!แม้เฝิงมู่หลานหุนหันพลันแล่น แต่ก็รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงราชวงศ์ หาใช่เรื่องที่นางสามารถทำตามอำเภอใจ“เจ้าหมอนี่น่ารังเกียจนัก รีบไปตายที่แนวหน้าเร็วๆ เสียทีเถิด!”เฝิงมู่หลานจับมือเสิ่นหว่านอิ๋งปลอบใจ “เจ้าก็อย่าได้กัง

ภายในลานฝึกทหารนายหนึ่งจูงม้าศึกสีขาวบริสุทธิ์เข้ามาในสายตาทุกคนม้าตัวนี้สูงประมาณหนึ่งเมตรหก ขนสีขาวบริสุทธิ์ทำให้มันดูสูงศักดิ์ยิ่งนักดวงตาเฝิงมู่หลานที่ชื่นชอบม้าศึกมาโดยตลอดลุกวาว “นี่คือม้าศึกของแคว้นเยว่จือ ว่ากันว่าจะสูงกว่าม้าศึกทั่วไปเล็กน้อย และสามารถวิ่งได้ร้อยลี้ต่อวัน!”เหอชิงอวิ๋นกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “มู่หลานพูดถูกแล้ว นี่เป็นม้าศึกที่ข้าต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะได้มา วันนี้รู้ว่าเจ้าจะมา ข้าจึงเอาออกมาให้เจ้าชมโดยเฉพาะ”พวกขี้ประจบ!ฉู่หนิงมองบนทีหนึ่ง อย่างไรเขาก็เป็นถึงบุตรชายของเสนาบดีกรมโยธาธิการ กลับทำตัวเหมือนไม่เคยเห็นผู้หญิงพวกสุนัขติดหญิง ต่อให้เลียแข้งเลียขาจนตาย สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรอยู่ดีขณะที่จมอยู่ในความคิด เฝิงมู่หลานได้มาถึงตรงหน้าม้าศึกแล้วหลังจากดูตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาของนางฉายแววเร่าร้อน อยากลองปีนขึ้นหลังม้าเสียเดี๋ยวนี้เลยแต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าฉู่หนิงยังอยู่ เฝิงมู่หลานกลอกตาหนึ่งรอบแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเหอ ให้เจ้าสาธิตดีกว่า”หัวใจเหอชิงอวิ๋นพลันสะท้าน รู้ว่าเฝิงมู่หลานยังโกรธฉู่หนิงอยู่วันนี้ ข้าขอเป็นคนช่วยเจ้าระบายค

เหอชิงอวิ๋นโมโหมาก!เขาอยากใช้ดาบฟันฉู่หนิงที่นอนอยู่บนพื้นให้ตายเสียเดี๋ยวนี้เจ้าบัดซบนี่คิดจะส่งเขาไปตายที่แนวหน้า!ตนแค่ใช้ธนูขู่ให้เขาตกใจ ไม่ได้ลงมือสักหน่อยแต่เจ้าหมอนี่กลับนอนอยู่บนพื้นไม่ยอมขยับ และยังจะเรียกหมอหลวงเพื่อทำให้เรื่องราวบานปลายแต่ที่น่าโมโหกว่านั้นคือ ทั้งที่เขารู้ว่าฉู่หนิงจะขูดรีดตนเอง แต่กลับไม่กล้าพูดออกมาหากเรื่องนี้บานปลายขึ้นมาจริงๆ ฉู่หนิงจะต้องยืนกรานไม่ไปแนวหน้าเพราะบาดเจ็บ และให้เขาไปแทนแน่นอนตอนนี้เขาทำได้เพียงเกลี้ยกล่อม และพยายามตอบสนองความต้องการของฉู่หนิงเหอชิงอวิ๋นสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง“องค์ชาย!”เหอชิงอวิ๋นกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เรื่องที่ท่านต้องออกรบ เป็นการตัดสินพระทัยของฝ่าบาท ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโดยพลการ อีกทั้งกระหม่อมเป็นเพียงผู้บังคับการ จะนำทัพหนึ่งแสนนายได้อย่างไร?”ฉู่หนิงจับเอว พลางกล่าวอย่างหมดหนทาง “ข้าย่อมรู้เรื่องเหล่านี้ แต่ตอนนี้ข้าได้รับบาดเจ็บ ไปแนวหน้าไม่ได้แล้ว”สีหน้าของเสิ่นหว่านอิ๋งที่อยู่ด้านข้างเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากฉู่หนิงไม่ไปแนวหน้า หลังจากหมั้นหมาย ก็มีโอกาสต้องอยู่ร่วมเรื

คำพูดฉู่หนิงทำเอาพวกเสิ่นหว่านอิ๋งตะลึงงันเดิมทีคิดว่าเมื่อฉู่หนิงได้ผลประโยชน์จากเหอชิงอวิ๋น เรื่องนี้ก็จะจบใครจะรู้ว่าฉู่หนิงยังจะขอพบเสนาบดีกรมโยธาธิการเหอเผิง!เห็นได้ชัดว่าขูดรีดคนเป็นลูกเสร็จ จะไปขูดรีดคนเป็นพ่อต่อแม้แต่เสิ่นหว่านอิ๋งก็อดเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจไม่ได้ เวลานี้ นางจึงจะตระหนักว่าตนเองดูถูกความต่ำช้าและไร้ยางอายของฉู่หนิงเกินไปแม้แต่เสิ่นหว่านอิ๋งก็ตกใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหอชิงอวิ๋นกับเฝิงมู่หลานแล้ว ทั้งสองตะลึงจนยืนนิ่งไปแล้วฉู่หนิงเผยอมุมปากเบาๆ หันไปส่งสัญญาณให้จ้าวอวี๋ประคองเขาขึ้นม้าด้วยสายตารอพวกเขาตั้งสติได้ ฉู่หนิงก็ควบม้าไปถึงหน้าประตูลานภายใต้การช่วยเหลือของจ้าวอวี๋แล้วก่อนไป ฉู่หนิงยังได้หันกลับไปมองเหอชิงอวิ๋น และกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ผู้บังคับการเหอ จำไว้ว่าจะต้องเชิญใต้เท้าเหอมาจวนอ๋องให้ได้ ไม่เช่นนั้นหากอาการบาดเจ็บของข้ากำเริบขึ้นมา เช่นนั้นก็ต้องไปหาหมอหลวงที่พระราชวังแล้ว!”กล่าวจบจ้าวอวี๋ก็พลันตบหลังม้า ม้าศึกพาฉู่หนิงเดินจากไปเมื่อเห็นฉู่หนิงจากไป เหอชิงอวิ๋นก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตวาดลั่น “รังแกกันเกินไปแล้ว รังแกกันเกิ

พระราชวัง ตำหนักอิงอู่พระพักตร์ฮ่องเต้ทรงปราศจากอารมณ์ ขณะทรงสดับรายงานเหตุการณ์ในลานฝึกจากองครักษ์เงายิ่งทรงสดับ สีพระพักตร์หม่นหมองลงทุกขณะกระทั่งองครักษ์เงากล่าวจบ ดวงพระเนตรฮ่องเต้หรี่ลง แววพระเนตรฉายประกายสังหารออกมาวูบหนึ่ง“ฮึ่ม บังอาจนัก ถึงขั้นยิงธนูใส่ฉู่หนิง ช่างไม่รู้จะตายเสียจริง!”ฮ่องเต้ตรัสถามด้วยสีพระพักตร์เย็นเยียบ “แล้วเรื่องนี้จบลงอย่างไร?”มุมปากองครักษ์เงาก็พลันกระตุก เล่าฉากที่ฉู่หนิงแสดงละครราวกับเป็นนักแสดงยอดเยี่ยมออกมาสีพระพักตร์ที่เย็นเยียบในตอนแรกของฮ่องเต้ตะลึงงันทันที เล่น…เล่นบทไร้ยางอาย?หรือนี่ก็คือวิธีเอาตัวรอดที่ฉู่หนิงได้มาจากสามัญชน?ใช่แล้ว โตมาในสภาพแวดล้อมของสามัญชน ต้องติดนิสัยที่ไม่ดีของสามัญชนมาแน่ๆแต่ว่า เจ้าหนูนี่ทำดีมาก!ขูดรีดเหอชิงอวิ๋นน่ะถูกต้องแล้วเมื่อนึกถึงสีหน้าตะลึงงันจนพูดไม่ออกของเหอชิงอวิ๋นในตอนนั้น ฮ่องเต้ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมพระหัตถ์ลูบเคราที่ปลายคาง พลางแย้มสรวลอย่างพึงพระทัย“แม้วิธีการต่ำช้าไปบ้าง แต่รู้จักพลิกวิกฤตเป็นโอกาส ก็ถือว่าไม่เสียเปรียบ!”ตราบใดที่บุตรชายของเราไม่เสียเปรียบก็พอฮ่องเต้ทรงกลั