Lahat ng Kabanata ng ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Kabanata 511 - Kabanata 520

ฉู่หนิงมองคนทั้งแปดที่ตื่นตระหนก ใบหน้ากลับเผยความเบิกบานใจคนทั้งแปดนี้ถูกสายลับจากราชวงศ์ต้าเยี่ยนหมายตา ย่อมผ่านการสืบข้อมูลมาพอสมควร หากไม่มีความสามารถจริง คนพวกนั้นไหนเลยจะมาสนใจพวกเขาตอนนี้คนกลุ่มนี้ตกมาเป็นของตนแล้ว ต้องนำมาใช้ประโยชน์ให้เต็มที่“พอแล้ว!”ฉู่หนิงปั้นหน้าเย็นชา จ้องช่างฝีมือทั้งแปดแล้วกล่าวหนักแน่นว่า “ไม่ว่าพวกเจ้าจะเจตนาหรือไม่ สำหรับราชวงศ์ต้าฉู่แล้ว การทำสิ่งนี้เท่ากับกระทำความผิดร้ายแรงต่อแผ่นดิน!”สิ้นประโยค ช่างฝีมือทั้งแปดก็เหงื่อเย็นไหลโทรม“ท่านอ๋องโปรดละเว้น ขอท่านอ๋องโปรดละเว้นพวกข้าด้วย!”“พวกข้ามิได้ตั้งใจช่วยคนเหล่านั้นทำหน้าไม้บรรจุดอกจริง ๆ แต่พวกมันเอาชีวิตของคนในครอบครัวเรามาข่มขู่พ่ะย่ะค่ะ!”“ท่านอ๋อง บ้านข้าน้อยยังมีทั้งคนแก่และลูกเล็ก หากข้าน้อยตายไป พวกเขาก็ไม่มีหนทางรอดชีวิตแล้ว!”“พวกข้าทำผิดโดยไร้เจตนา ขอท่านอ๋องโปรดอภัย!”ถ้อยคำของฉู่หนิงดุจกระบี่คมที่พรากชีวิตของพวกเขาไปได้ทุกเมื่อ ใครเล่าจะไม่สั่นกลัวชั่วขณะนี้ ความเป็นความตายของพวกเขาอยู่ในกำมือของฉู่หนิงทว่าฉู่หนิงกลับไม่ลงมือในทันที ราวกับว่าเกิดจิตเมตตาขึ้น นิ่งเงีย

“พี่องค์รัชทายาทและท่านพี่ทั้งหลายกลับมาพร้อมผลงานมากมาย ช่างน่ายินดีจริง ๆ!”เมื่อองค์รัชทายาทได้ยินเสียงฉู่หนิง ก็พลันเบิกตากว้าง จ้องฉู่หนิงที่ควบอาชามาไม่วางตา ใบหน้าเผยแววประหลาดใจ“น้องสิบแปด เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้?” องค์รัชทายาทเอ่ยเสียงเย็น “เจ้าถูกเสด็จพ่อกักบริเวณอยู่ในพระราชวังมิใช่หรือ?”เมื่อองค์รัชทายาทเอ่ย องค์ชายคนอื่นก็พากันกรูเข้ามาถาม “ใช่แล้ว มิได้รับพระบัญชาของเสด็จพ่อ น้องสิบแปด เจ้ากล้าลอบออกจากวังเชียวหรือ?”“ฮึ น้องสิบแปด หรือเจ้าอาศัยว่าเสด็จพ่อโปรดปรานเจ้า จึงลอบหนีออกมาจากวัง?”“น้องสิบแปด ข้าเตือนให้เจ้ากลับไปแต่โดยดี มิฉะนั้นหากเสด็จพ่อกริ้ว คงมิพ้นถูกลงโทษให้เจ็บตัว!”เหล่าองค์ชายทั้งหลายคิดว่าตนได้นำศพคนสวมชุดดำกลับมา ก็ถือว่ามีผลงานแล้ว จึงทำวางทางสั่งสอนต่อหน้าฉู่หนิงดูจากท่าทีของฉู่หนิง คงอยากจะพาคนออกนอกเมืองในเวลานี้ แต่น่าเสียดาย ศพคนชุดดำเหล่านี้ถูกพวกเขาขนกลับมาหมดแล้วฉู่หนิงคิดจะสร้างผลงาน?ไม่มีทางเสียหรอก!ฉู่หนิงมองเหล่าองค์ชายที่วางมาดเหมือนผู้ชนะ ใบหน้าคลี่ยิ้มหยอกล้อ “พี่ชายทั้งหลายเข้าใจผิดแล้ว ความจริงเสด็จพ่อเป็นคนปล่อยให

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรไป่หลีซิงด้วยความประหลาดใจว่า “เจ้าไม่กลัวตายหรือ?”ไป่หลีซิงหัวเราะเบา ๆ “กระหม่อมอายุปูนนี้แล้ว ถึงคราวรู้ชะตาฟ้า แทนที่จะต้องเดินทางไกลไปยังแคว้นต้าโจวอย่างเหนื่อยยาก ไม่สู้ตายที่นี่ให้จบ ๆ ไปยังจะสบายกว่า”“ยิ่งไปกว่านั้น เส้นทางยาวไกลนัก หากฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ของกระหม่อมทรงทราบข่าว ก็อาจส่งคนมาช่วยกระหม่อมได้”“การส่งกระหม่อมไปต้าโจวจึงมีความเสี่ยง ฮ่องเต้ต้าฉู่โปรดพินิจให้รอบคอบ”“นี่...”ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าทรงบ่งบอกถึงความลังเลต้องกล่าวว่า ไป่หลีซิงผู้นี้เป็นคนเจ้าเล่ห์จริง ๆ!แม้จะยังไม่ทราบเจตนาที่แท้จริงว่าทำไมเขาถึงอยากตายในน้ำมือเรา แต่ถ้อยคำนี้ก็มีเหตุผลการคุมตัวเขาไปต้าโจวมีความเสี่ยงสูง หากถูกชิงตัวไป ก็ยากแก่การชี้แจงต่อฮ่องเต้หญิงต้าโจวขณะที่ฮ่องเต้ครุ่นคิด องค์หญิงชางผิงพลันกระวนกระวาย“ฮ่องเต้แห่งต้าฉู่ คนผู้นี้จงใจกล่าวเช่นนี้เพียงเพื่อจะตายในน้ำมือของท่าน ทำให้ท่านไม่อาจชี้แจงต่อฮ่องเต้หญิงต้าโจวได้!”องค์หญิงชางผิงสีหน้าเคร่งขรึม “เขาต้องการจุดชนวนศึกระหว่างต้าฉู่กับต้าโจว ท่านอย่าได้หลงกล!”“ให้ข้าสังหารเขา ข้าจะยอมเขียนหนังส

เรื่องแบบนี้ แน่นอนว่าต้องคล้อยตามพระราชประสงค์ของเสด็จพ่อ!ขอแค่วันนี้ช่วยเสด็จพ่อจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย เสด็จพ่อก็จะไม่เอาเรื่องที่เมื่อคืนข้าถูกหลอกใช้องค์รัชทายาทลุกขึ้นทันที พูดเสียงดังว่า “เสด็จพ่อ ไป่หลีซิงบังอาจถึงเพียงนี้ กล้าสังหารองค์หญิงเกาผิงในเมืองหลวงของเรา ความผิดใหญ่หลวงเช่นนี้ ย่อมสมควรให้ฮ่องเต้หญิงแห่งต้าโจวลงโทษ!”ถ้อยคำนี้ทำให้องค์หญิงชางผิงสีหน้าเปลี่ยนไป เอ่ยเสียงเย็นชาว่า “องค์รัชทายาท คนผู้นี้คิดจะสังหารข้า แม้ยังไม่สำเร็จ แต่ก็มีความคิดเช่นนี้ ข้าจะยอมให้ผู้อื่นสำเร็จโทษเขาได้อย่างไร?”“ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องตายอยู่แล้ว แทนที่จะส่งเขาไปไกลถึงต้าโจว ไม่สู้ให้ข้าประหารเขาเสียตอนนี้เลย?”“เอ่อ...” องค์รัชทายาทสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักแม้คิดจะเอาใจเสด็จพ่อ แต่ก็ไม่กล้าขัดแย้งกับองค์หญิงชางผิง นางเป็นดาวอัปมงคล หากผูกแค้นแล้ว ต่อไปก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุขขณะที่องค์รัชทายาทครุ่นคิด องค์ชายรองกลับก้าวออกมา เอ่ยเสียงเรียบว่า “องค์หญิงชางผิง เรื่องนี้เป็นเรื่องของราชวงศ์ต้าฉู่ของเรา มิได้เกี่ยวกับเจ้า”องค์ชายสี่กลับขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงเย็นว่า “หรื

การล่วงเกินท่านผู้นี้หาใช่เรื่องชาญฉลาด หากนางโกรธแล้วไปฟ้องฮ่องเต้ เกรงว่าตำแหน่งนายกองของข้าคงไม่อาจรักษาไว้อย่างไรเสียก็แค่พูดไม่กี่คำ ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อันใดนายกองทหารรักษาพระองค์ยิ้มแหย ๆ กล่าวว่า “คนผู้นี้สำคัญนัก ข้าน้อยต้องระวังเป็นพิเศษ องค์หญิงชางผิงโปรดอภัย แต่พวกเรากำลังจะออกเดินทางแล้ว รบกวนองค์หญิงชางผิงอย่าใช้เวลานานนัก”กล่าวจบก็ยอมเปิดทางให้องค์หญิงชางผิงหัวเราะเสียงเย็น ก้าวตรงไปเบื้องหน้าไป่หลีซิงไป่หลีซิงในเวลานี้ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ไอค่อกแค่ก ไหนเลยจะมีราศีของอัครมหาเสนาบดีเหลืออยู่ แลดูคล้ายคนชราที่ใกล้โรยราเต็มที“ฮึ ไม่คิดเลยว่าเจ้าก็มีวันนี้!”องค์หญิงชางผิงกล่าวเย็นชา “ใคร ๆ ต่างว่าเจ้าเป็นจิ้งจอกเฒ่า แต่ครั้งนี้เจ้ากลับพลาดท่าในมือฉู่หนิง ไม่รู้ว่าหากเรื่องนี้แพร่ออกไป ผู้คนจะคิดอย่างไร”ไม่คิดว่าไป่หลีซิงกลับหัวเราะเบา ๆ ไม่โกรธในถ้อยคำขององค์หญิงชางผิงแม้แต่น้อย“เจ้าหัวเราะอะไร?”“ข้าหัวเราะที่องค์หญิงชางผิงมองการณ์ไม่ไกลพอ!”ไป่หลีซิงยิ้ม “ฉู่อ๋องยังหนุ่มและมีฝีมือ ศึกเดียวก็ทำลายกองทัพแคว้นจ้าวสองแสนนาย ชายชาตรีเช่นนี้ ข้าแพ้ต่อเขาก็