All Chapters of ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา: Chapter 551 - Chapter 560

อีกอย่าง มันก็ใช่ว่าเขาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนสักหน่อยช่างเถอะ ๆ ผู้ใดให้ข้าเป็นคนใจอ่อนกันเล่าฉู่หนิงปล่อยตัวหลิงเฟยเยียน มองเรือนร่างโค้งเว้าได้รูปของนางอย่างอาลัยอาวรณ์ แววตาเผยความเสียดายเล็กน้อยในภายนอกแล้ว ฉู่หนิงนั่งตัวตรงอย่างเรียบร้อย กล่าวอย่างจริงจังว่า “พี่สะใภ้ร้องไห้ทำอันใด ข้าไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”หลิงเฟยเยียนมองค้อนใส่ฉู่หนิง เดินออกจากโถงรับรองโดยไม่พูดไม่จาฉู่หนิงกลอกตาไปมาหากปล่อยให้นางกลับไปทั้งอย่างนี้ เกรงว่าจะตอบองค์รัชทายาทไม่ถูก มิสู้สื่อสารไปยังรัชทายาทผ่านทางนางดีกว่าฉู่หนิงตาลุกวาว โพล่งออกไปว่า “พี่สะใภ้มาสืบข่าวมิใช่หรือ ข้าบอกให้ได้นะ”หลิงเฟยเยียนที่เดินไปถึงประตูโถงรับรองแล้วต้องหยุดฝีเท้าทันทีแม้จะอยากผลักประตูออกไปมาก แต่อย่างไรนี่ก็เป็นเรื่องที่องค์รัชทายาทสั่ง หากทำไม่สำเร็จ องค์รัชทายาทอาจจะพาลไปลงที่ท่านพ่อของนางได้หลิงเฟยเยียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามบังคับให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ลงถึงอย่างไรก็ถูกฉู่หนิงลวนลามไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหาข่าวกลับไปให้ได้!“ว่ามาเถอะ!” หลิงเฟยเยียนเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาแต่ผู้ใดจะไปคิด เพิ่งจะสิ้นเสียง

ใบหน้าซึ่งเดิมทีก็เย็นชาอยู่แล้วเผยความเย้ยหยันออกมา “กระไร ท่านคิดว่าข้ายังจะคุยอะไรกับฉู่อ๋องอีกหรือ?”ใบหน้าขององค์รัชทายาทกระตุก จ้องมองนางตาเขม็ง ถามเสียงเย็นว่า “หากคุยกันเพียงเล็กน้อยคงไม่นานขนาดนี้หรอก!”หลิงเฟยเยียนยกยิ้ม มีสีหน้าเย้ยหยันชัดกว่าเดิม “ข้าจะคุยเรื่องอื่นกับฉู่อ๋องไม่ได้หรือเพคะ?”คุยเรื่องอื่น?ชายหญิงอยู่กันตามลำพัง จะมีอะไรให้ต้องคุยกัน?ความหึงหวงในใจองค์รัชทายาทพุ่งทะยานถึงขีดสูงสุด กัดฟันกล่าวอย่างดุดัน “พวกเจ้ายังคุยอะไรกันอีก?”แต่แล้วจู่ ๆ แววตาของหลิงเฟยเยียนกลับเย็นยะเยียบ “ข้าเหนื่อยแล้ว หากไม่มีธุระอะไรอีก ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว”หลิงเฟยเยียนพูดจบก็จะเดินจากไปสีหน้าขององค์รัชทายาทเปลี่ยนไปอย่างมาก สืบเท้าเร็ว ๆ ไปอยู่ตรงหน้านางและกางแขนขวางทาง เอ่ยเสียงเย็นว่า “พวกเจ้าคุยอะไรกันแน่?”“องค์รัชทายาทอยากทราบหรือ?”หลิงเฟยเยียนยกยิ้มเย็นชา “ท่านไปถามฉู่อ๋องเองจะดีกว่า”ว่าจบก็เดินอ้อมองค์รัชทายาทจากไปองค์รัชทายาทมองเงาหลังของหลิงเฟยเยียน สีหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวสลับขาวแม้จะอยากรู้มากว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองคนและคุยอะไรกัน แต่เขาเป็นคนให้

“ขอฝ่าบาททรงพิจารณาให้ถี่ถ้วน จะทำศึกสองด้านพร้อมกันไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”“บัดนี้ใกล้ถึงช่วงเพาะปลูก เสบียงอาหารของราชสำนักเราไม่ได้เฟื่องฟู ขอทรงโปรดอย่ายกทัพโดยพลการพ่ะย่ะค่ะ”“การใช้กำลังของราชสำนักเดียวไปต่อกรกับสองราชสำนัก ย่อมไม่เป็นผลดีต่อราชสำนักเราอย่างยิ่ง”บรรดาขุนนางพากันทัดทาน รู้สึกว่าไม่สมควรโจมตีต้าฉู่ในเวลานี้อย่างไรองค์หญิงเกาผิงก็ถูกไป่หลีซิงสังหาร ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับต้าฉู่ หากไปโจมตีต้าฉู่ด้วย เกรงว่าจะขาดความชอบธรรมยิ่งไปกว่านั้น เมื่อต้องต่อสู้กับศัตรูสองทาง ต้าโจวจะไม่มีหนทางให้ชนะได้เลยทว่า แม้จะเผชิญกับการทัดทานจากเหล่าขุนนาง ดวงตาหงส์เย็นชาของอู่จ้าวกลับไม่แม้แต่จะกะพริบ จิตสังหารบาง ๆ แพร่กระจายออกมาในขณะที่นางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนบรรดาขุนนางที่ตอนแรกกำลังโน้มน้าวเห็นฮ่องเต้หญิงลุกขึ้นก็สั่นสะท้าน พากันเงียบเสียงลงฮ่องเต้หญิงมองทุกคนอย่างเย็นเรียบ รับสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เกาผิงผู้เป็นธิดาของเราตายอยู่ที่เมืองหลวงต้าฉู่ แต่พวกเจ้ากลับบอกว่าต้าฉู่ไม่มีความผิดอย่างนั้นหรือ?”ทุกคนตื่นตระหนก ต่างคุกเข่าลงพื้น “ขอฝ่าบาทโปรดทรงอภัย!”ฮ่องเต้หญิงแค่นเสียงเย

แต่ความคิดนี้เพิ่งจะผุดขึ้นในหัว ที่นอกตำหนักก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นอีกครั้ง “ฝ่าบาท มีรายงานศึกจากชายแดน!”ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว “เหตุใดยังมีรายงานศึกอีก? รีบนำเข้ามา!”ทหารสวมชุดเกราะอีกนายเดินเข้ามากราบทูลเสียงทุ้ม “กราบทูลฝ่าบาท แม่ทัพอู่ซือแห่งต้าโจวนำทัพห้าหมื่นนายมุ่งตรงมายังเมืองตุนหวงของพวกเราพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้ตกพระทัย “กระไรนะ ฮ่องเต้หญิงต้าโจวส่งทหารมาโจมตีพวกเราด้วยอย่างนั้นหรือ?”และแล้วสิ่งที่กลัวก็มาถึงจริง ๆ!ฮ่องเต้หญิงต้าโจวใจกล้ายิ่งนัก ถึงกับลงมือกับสองแคว้นพร้อมกันเมื่อคิดได้ดังนี้ ฮ่องเต้ก็ตัดสินพระทัยทันที “เด็ก ๆ เรียกรวมตัวขุนนางทุกฝ่ายพร้อมด้วยเหล่าองค์ชายเดี๋ยวนี้”สิ้นเสียงคำสั่ง ขันทีและทหารจำนวนมากก็ถูกส่งออกจากวังบรรดาขุนนางระดับสี่ขึ้นไปในเมืองหลวงต่างได้รับแจ้งข่าว พวกเขาวางงานที่ทำอยู่และมุ่งหน้าเข้าสู่วังหลวงทันทีขุนนางที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นพากันจับกลุ่มพูดคุยเมื่อมาถึงวัง“ท่านอัครเสนาบดีรู้หรือไม่ว่าฝ่าบาททรงเรียกพบพวกเราด้วยเหตุอันใด?”“จะรู้ได้อย่างไร ข้าเองก็เพิ่งทราบข่าว”“ท่านมหาราชครู ท่านพอจะรู้หรือไม่?”“ข้าเองก็ไม่รู้เช่น

แม้ฮ่องเต้จะรู้เจตนาของพวกองค์รัชทายาท แต่ตอนนี้มันดูเหมือนจะไม่มีหนทางอื่นที่ดีกว่านี้อีกแล้วบางที การให้ฉู่หนิงมาอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดฮ่องเต้ทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แววตาหรี่ลงและทอประกายเด็ดขาด “เด็ก ๆ ไปตามตัวฉู่หนิงมาหารือ!”สิ้นเสียงคำสั่ง หัวหน้าขันทีก็เดินทางไปยังจวนฉู่อ๋องด้วยตัวเองราวครึ่งชั่วยามต่อมา ฉู่หนิงที่ได้รับแจ้งข่าวก็เดินทางมาถึงตำหนักอิงอู่เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าสู่ตำหนัก ฉู่หนิงก็รู้สึกได้ว่าสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ตนตัวเขาที่ยังไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรอดเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้ แววตาเผยความประหลาดใจเล็กน้อยประหลาดยิ่งนัก เสด็จพ่อไม่เคยเรียกเขามาร่วมประชุม แต่แล้วจู่ ๆ ครั้งนี้กลับเรียกทุกคนมา หรือว่าจะเกิดเรื่องใหญ่?ฉู่หนิงเดินเข้าไปทำความเคารพด้วยความสงสัย “ถวายพระพรเสด็จพ่อ!”ฮ่องเต้พยักหน้าเล็กน้อย ตรัสด้วยเสียงทุ้มว่า “ไม่ต้องมากพิธี องค์รัชทายาท เจ้าบอกฉู่หนิงถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเถอะ”องค์รัชทายาทที่ถูกเรียกชื่อยิ้มเยาะในใจ ก้าวออกไปยืนหน้าฉู่หนิงและบอกข่าวที่ได้รับทราบมาเมื่อครู่ด้วยเสียงราบเรียบฉู่หนิงฟังจบก็ขมวดคิ้วแน่น เผยความรู้สึกประหลาดใจ