All Chapters of ทาโร่ต์ ทำนายรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงกับภาพตรงหน้า จึงรีบหลุบตามองต่ำหัวใจเต้นแรง แล้วก็ทำใจกล้าเหลือบตามองไปยังที่แห่งนั้นอีกครั้ง ชายหนุ่มรูปงาม โอ้ว .. เขารูปงามมาก ๆ ฉันไม่อาจนึกได้เลยว่า เคยเห็นเค้าโครงหน้าและรูปร่างที่งดงามขนาดนี้มาบ้างหรือเปล่า อาจจะเคย .. แต่ก็เป็นเพียงในจินตนาการจากการอ่านนิยายของฉันเท่านั้น แต่นี้ .. มันอะไรกัน เขานั่งคุกเข่าข้างเดียวทำท่าทางเหมือนกำลังคุยปรึกษากับเดฟอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่ฉันจะปรากฏกาย ในขณะที่ฉันกำลังใจเต้นระส่ำ ชายคนนั้นก็ยืนขึ้น เขาเองก็จ้องฉันไม่วางตาเช่นกัน เขาคงตกใจและสงสัยแน่นอนว่าฉันเป็นใคร เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำทับด้วยกั๊กสูทสีเทาพอดีตัว และกางเกงขายาวสีดำ ดูเป็นทางการแต่ก็ลำลองในทีอยู่ด้วยเหมือนกัน มันเป็นสไตล์แบบไหนกัน ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องแฟชั่นเท่าไหร่นัก ถ้าเป็นลิลลี่เพื่อนรักล่ะก็เธอต้องรู้แน่ ฉันเหลือบมองตัวเองอยู่ครู่หนึ่งนึกขอบคุณตัวเองมากเหลือเกิน ที่วันนี้ฉันเลือกชุดนอนเป็นชุดกระโปรงสีครีมผ้าสองชั้น ชายกระโปรงยาวกรอมเท้า แขนเส

เมื่อฉันคลายข้อข้องใจลงแล้ว ฉันก็ลองถามคำถามตรงหน้าดูว่าไพ่ทั้งสามใบนั้นหมายถึงอะไร “ไพ่เด็กถือไม้ หมายถึง การริเริ่ม ริรักขอรับ ใบนี้คือ หนึ่งเหรียญ หมายถึงของมีค่า ของรักหรือการพบนางหรือชายในฝัน และใบนี้ใบสุดท้ายคือ สองดาบ หมายถึง ความวิตกกังวล คิดอะไรไม่ถูกมองอะไรไม่ออก สับสนลังเล ขอรับคุณผู้หญิง อยากให้ข้า เอ่ยคำพยากรณ์ออกมาหรือไม่ขอรับ” กระต่ายน้อยถามฉันด้วยอาการมีเลศนัย ฉันอึกอักบอกใบ้ว่าไม่ต้อง พร้อมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ฉันได้ยินเสียงกระถางต้นไม้หล่นลงพื้นบริเวณสวนหน้าบ้าน ท่านเอเดนออกไปทำอะไรเสียนานสองนาน นั่นเขาจะพังสวนของเขาหรือไงกันนะ ฉันคิดพลางลนลานเปลี่ยนเรื่องคุย แล้วฉันก็พุ่งเป้าไปที่เจ้าของคนเดิมของหนังสือเล่มนั้น ใช่สิ! .. คุณยายล่ะ “ขอถามอีกเรื่องได้มั้ยคะ” ฉันนึกเกรงใจเดฟขึ้นมานิดหน่อย คนรอบตัวฉันบางทีก็แสดงอาการระอาใจกับเรื่องความขี้สงสัย อยากรู้ไปเสียหมดของฉัน ฉันจึงขออนุญาตถามเขาอีกที “ได้เสมอขอรับ คุณผู้หญิง” เดฟสุภาพจนฉันชักจะเกรงใจเขาขึ้นมาจริง ๆ แล้ว ฉันจะถามแต่คำถ

สี่ไม้เท้า ห้าถ้วย และสามถ้วย ฉันจ้องมองหน้าไพ่ทาโร่ต์ที่ฉันสั่งมาทางออนไลน์ เพราะในที่สุดฉันก็แพ้ความปรารถนาของตัวเอง เช้านี้หลังจากตื่นมาอย่างสดชื่นแบบไม่มีเสียงนาฬิกาปลุก เพราะเป็นวันหยุดงานวันแรกของฉัน และพึ่งบอกปฏิเสธการไปทริปครอบครัวที่ญี่ปุ่นกับแม่ไปเรียบร้อย โดยบอกว่าฉันนัดกับลิลลี่เอาไว้ก่อนแล้ว แม่ไม่ตัดพ้อไม่ต่อว่า แม่แค่บอกว่าอยากให้ฉันออกไปท่องเที่ยวบ้าง และพอรู้ว่าฉันมีแผนอยู่แล้วแม่ก็โล่งใจ ตอนนี้ฉันยังไม่มีจิตใจจะไปท่องเที่ยวที่ไหน นอกจากที่นั่นอีกแล้ว .. น้ำเสียงแม่ก็ดูปกติดีบอกว่าคิดถึงฉัน ฉันเองก็คิดถึงท่านทั้งสอง ไว้ฉันจะไปชดเชยให้ทีหลัง จากนั้นฉันจึงนั่งลงทำใจให้สงบแล้วลองจับไพ่ดูบ้าง ฉันทดลองสับไพ่อย่างที่เคยเห็นผู้ทำนายแต่ละคนทำ ดูเหมือนง่ายดายแต่เอาเข้าจริงไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย ไพ่ร่วงกราวใบแล้วใบเล่า จนฉันต้องตั้งสติและค่อยเป็นค่อยไป เมื่อสับไพ่ได้จนพอใจแล้ว ฉันก็คลี่ไพ่บนโต๊ะทำงานของฉัน คลี่มันออกเป็นครึ่งวงกลมอย่างที่ฉันเคยเห็นเดฟทำประจำเลย

ฉันกลับมาก็สลบเหมือด และเช้าวันนี้เป็นวันสิ้นปีพอดีฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มนิ่มของตัวเอง ลุกออกมานั่งอยู่ตรงระเบียงนานเป็นชั่วโมงแล้ว ไม่รู้สึกหิวอะไรเลยแม้แต่น้อย เมื่อวานทั้งวันฉันดื่มแค่กาแฟใส่นมที่ชงเองตอนเช้า และชาแก้วนั้นที่เขาชงมาให้เท่านั้นเอง ฉันยิ้มขึ้นมาขณะนึกถึงโฉมงามของบุรุษหนุ่มผู้นั้น นี่มันเหลือเชื่อ เกินความฝัน เกินความหวังของฉันไปหรือเปล่า ทีแรกฉันหวังว่าฉันอยากพบรัก รักแท้ที่ฉันวาดไว้ว่าอยากจะแบ่งปันความสุขที่ฉันมีให้กับเขา มันก็ใช่ที่ฉันก็นึกวาดหวังเอาไว้ว่าจะได้พบชายในฝันแบบที่ฉันอ่านเจอมาในนิยายรักแสนโรแมนติก แต่นี่มันอะไร .. นี่มันมากเกินไป มันเกินจินตนาการของฉันไปไกลแล้ว ถามว่าจะปฏิเสธเหรอ ฉันตอบได้ตรงนี้อย่างหน้าไม่อายเลยว่า ไม่! และไม่อย่างเด็ดขาด แค่แบบว่า กังวลนิดหน่อยว่าฉันอาจจะไม่คู่ควรกับเขา มันก็เลยทำให้ฉันสับสนในหัวใจ แล้วคำของหญิงชราผู้ที่ฉันเคารพรักก็เด้งขึ้นมา คุณยายบอกฉันว่า สิ่งเดียวที่ฉันขาดไปคือความมั่นใจในตัวเอง เฮ้อ .. ตอนไม่มีก็อยากได้ พอได้แล้วก็ลังเล ทำไมมันถึงได้ยากเ

“สายันต์สวัสดิ์ ลิต้า” ชายรูปงาม นั่งไขว่ห้างอยู่ที่เก้าอี้หลังโต๊ะหนังสือตัวใหญ่ริมผนังของบ้าน เขากล่าวพลางขยับโยกตัวมาข้างหน้า เอาขาลงแล้วยืดตัวขึ้น ท่วงท่าสง่างามทั้งหมดเกิดขึ้นเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น เขาทำท่าอย่างนั้นได้อย่างไรกัน ฉันหลับตาเพราะฉันกำลังตกหลุมรักเขาอีกรอบแล้ว เขายิ้มใจละลายมาทางฉัน ดูไม่ตกใจกับการปรากฏกายของฉันเลย และฉันที่นั่งหายใจถี่ไม่ใช่เพราะเหนื่อยกับการเดินทาง แต่เป็นเพราะเขินอายอย่างหนักอยู่บนโซฟานวมตัวใหญ่ในบ้านของเอเดน ครั้งนี้ฉันเดินทางมาอย่างราบรื่นเชียวล่ะ ฉันเรียนรู้และปรับตัวได้เป็นอย่างดีไม่มีการเจ็บตัวอีกแล้ว ต้องยอมรับว่าฉันหน้าไม่อายเลย ที่นึกได้แต่โซฟาในบ้านของเขา แทนที่จะเป็นวิหารหินที่สงบเย็นแห่งนั้น แล้วฉันก็นึกได้ว่าเขาอ่านใจฉันออก ฉันจึงกระแอมไปด้วยเสียงอันดัง ฉันว่ามันฟังดูดังเกินกว่าเหตุไปเสียด้วยซ้ำ “เอ่อ .. สวัสดีค่ะ เอเดน แล้วเดฟล่ะคะ” ฉันนึกอะไรไม่ออกนอกจากถามถึงเดฟ “อ่อ .. เดฟพึ่งจากไปเมื่อครู่นี้เอง ท่านหญิง” เขาจงใจเ