บทที่ 167 : พี่จื่อเหยาไม่ทันไรท่านก็เห็นคนอื่นดีกว่าข้าแล้ว

บทที่ 167 : พี่จื่อเหยาไม่ทันไรท่านก็เห็นคนอื่นดีกว่าข้าแล้ว

        หลินลู่ฉีเปิดกล่องออกดูในทันที พบว่าด้านในเป็นปิ่นหยกขาวเนื้อดี แกะสลักเป็นรูปผีเสื้อเกาะกิ่งไม้ ลวดลายประณีตเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังเหมาะกับวัยปักปิ่นเช่นนางด้วย

        “ขอบคุณพี่อี้หาน” นางเอ่ยก่อนปิดกล่องไม้ลง

        เพราะเห็นนางพอใจกับของขวัญ ซุนอี้หานจึงเอ่ยต่อว่า “หยกนั่นข้าบังเอิญได้มาจากพ่อค้าต่างถิ่น เป็นฝีมือการแกะสลักของอาจารย์หลู่ ใช้เวลาทำนานถึงหนึ่งเดือนเต็ม”

        “อ้อ” นางยากเสียงยาวใส่ มองเขาแล้วยิ้มฝืน ๆ ออกไป

        คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าหลุดเอ่ยความจริงออกไป ถึงกับทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว “เอ่อ ไหน ๆ เจ้าก็มาแล้ว เช่นนั้นดูบัญชีเงินฝากของเดือนนี้เลยดีไหม”

        “ไม่เป็นไรข้าไว้ใจเถ้าแก่เหออยู่แล้ว หากไม่มี