Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 121 - Bab 130

“Grabe ka, gurl! Ikaw na! Ikaw na talaga ang swerte sa buhay.” Napapanguso pang sabi ni Lyka habang nakasunod kay Roxane, sabay sulyap sa mga pagkaing nakahain sa mahabang mesa para sa selebrasyon ng pagbubuntis nito. Kumukutitap ang mga ilaw sa paligid, ramdam ang kasiyahan ng lahat, ngunit tila may mabigat na iniisip si Roxane. “Ui, Best!” dagdag pa ni Lyka, magsalita ka naman jan,” sabay tapik sa braso ng kaibigan. “Anong problema? Bakit parang malungkot ka? Diba dapat masaya ka na kambal agad ang baby niyo? Uhmmm’ Eh kung ayaw mo, bigay mo na lang kaya sa akin yung isa.” Sabay pikit-pikit pa ito ng mata na halatang nagbibiro. “Uhmmmm…”tikhim lang ni Roxane. Sandaling tumigil si Roxane sa paglalakad, saka marahang humarap sa kaibigan. Kita sa mukha niya ang ngiti ngunit may halong pangungulila ang kanyang mga mata. “Alam mo, bestfriend, masayang-masaya ako kasi kambal ang magiging anak namin.” Bahagya siyang napabuntong-hininga. “Ahmmm…pero, ang hindi ko lang nagustuh

Ang ipinaamoy kay Roxane ay panandaliang antok lang, segundo o minuto lang ang bisa nun. “Waaaahhhh! Saklolo! Saklolo! Tulungan niyo akoooo! Papata***n nila ako!” sigaw ni Roxane na halos mabali ang upuan sa bilis ng kanyang pagbangon. Nanginginig pa ang kamay niya habang nakatingin sa dalawang naka-itim na maskara na nag-uusap sa harap niya. “Wooooow! Pak! Ang galing umarte ng lukang itoooo! Hoy gurl, tumigil ka na d’yan!” malakas na sagot ng isa sa mga nakamaskara, sabay tawa at sadyang arte. “Ha?! Ano—” naputol ang salita ni Roxane nang alisin nito ang takip sa mukha. Bumungad ang pamilyar na ngiti. “ROQUEEEE?!” halos mabingi ang buong paligid sa sigaw ni Roxane. Napatakip pa siya sa kanyang tiyan sa sobrang gulat. “Wag kang magulat, best! Surprise!” arte at pa-sway sway pang bati ni Roque, na para bang nasa entablado. Si Roque—matagal na nilang kaibigan ni Lyka. Ang pagkakaalam ni Roxane, nasa Spain pa ito. Isang gwapong lalaki, pero pusong babae. At ngayon ay nasa harap na

“Itigil mo ang sasakyan Gerald!” mariing utos ni Roxane, nanginginig ang tinig bago pa nila malampasan ang kumpol ng mga taong nagtitipon sa lawa. “Huh? Bakit po Ma’am, may problema po ba?” agad na tanong ni Guard Gerald, halatang nagulat sa biglaan nitong utos. “Gu… gusto ko lang bumaba sandali,” mahina at alanganing wika ni Roxane, tila may kung anong kaba at pagkabalisa sa kanyang mga mata. Nagkatinginan sina Roque at Lyka, kapwa litong-lito sa ikinikilos ni Roxane. “Oii gurl! Saan ka ba pupunta?” halos pigil ni Lyka ang tinig, may halong kaba. “Gusto ko lang makita kung ano yung pinagkakaguluhan nila sa lawa…” sagot ni Roxane, halos mahulog ang tinig sa sobrang pagkabalisa. “Okay… samahan ka na namin,” mabilis na tugon ni Roque, ramdam ang malamig na hangin ng kaba sa paligid. Habang dahan-dahang lumalapit si Roxane, hindi niya maiwasang itaas ang kanyang paningin, tila natatakot ngunit nag-uusisang malaman kung ano nga ba ang nangyayari. Bawat hakbang niya ay parang h

“Anong kailangan mo?!” singhal ng ama, mariing hinahampas ang pinto para isara ang pagitan nila. Kita ang pamumuo ng pawis sa noo nito habang minamadaling itali ang sinturon ng robe na halatang bagong suot. “Hindi mo ba nakikita? Pinipigilan ka na ng mga tao ko! Abala ako, may ginagawa ako sa loob—at wala akong oras sa mga kaguluhan mo!” Mariing ngumiti ang anak, pilit pinapakalma ang tinig ngunit nanginginig na sa galit at takot. “Papa, hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa… Nasa panganib ang mag-iina ko! Kailangan ko kayo para mahanap ang ina ng asawa ko. Nakikiusap ako—Papa, tulungan niyo ako!” Napahalakhak ang ama, malamig, mapanlait. “Ano bang ginagawa mo? Luluhod ka pa sa harap ko, parang pulubi? Dahil lang sa kagustuhan mong hanapin ang isang babae na ni hindi ko alam kung buhay o patay?” Napatigil ang anak, lumuluha ngunit mahigpit ang pagkakakuyom ng kamao. “Papa… wala ba kayong konsensya? Hindi ba kayo nasasaktan? Nasa bingit ng kamatayan ang mag-iina ko! Asawa ko siya,

“Dakpin ang pangahas na lalaking ‘yan at ilagay sa bartolina ngayon din!” Dagundong ng tinig ni Ama Clinthon, singtindi ng kulog na dumadagundong sa loob ng maluwang na bulwagan. Tumalilis ang mga tauhan niya, agad sumugod at mahigpit na dinakma si Dark, para bang wala itong karapatang huminga sa lugar na iyon. “Sa-sandali lang po!” Halos pasigaw na pakiusap ni Dark, nanginginig ang tinig habang pilit niyang pinipigilan ang mga kamay na pumipiga sa kanyang mga braso. “Hindi po ako naparito para manggulo… ni para bastusin ang inyong tahanan! Nandito po ako dahil meron akong hinahanap na tao—isang taong napakahalaga sa akin!” Ngunit lalo lamang humigpit ang hawak ng mga tauhan, tila ba bawat salitang namutawi sa labi ni Dark ay apoy na lalo lang nagpapasiklab sa galit ni Clinthon. “Ahmmmm!” Mariing singhal ni Ama Clinthon, namumula ang mukha at nagngangalit ang mga ugat sa kanyang sentido. “Hindi kita kilala! Sino ka ba para sumugod dito at gambalain ang aking katahimikan? Anong