Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 131 - Bab 140

“Doc… si Roxane! Anong nangyayari sa kanya, bakit siya nagkakaganyan, bakit nanginginig ang katawan niya?!” halos sabay na sigaw nina Roque at Lyka. Nangingilid ang luha sa mga mata ni Lyka habang mahigpit niyang hinahawakan ang kamay ni Roxane, para bang doon siya kumukuha ng lakas. Si Roque naman ay halos mawalan ng kulay ang mukha, nanginginig ang mga labi at paulit-ulit na naglalakad paikot, hindi alam kung saan ibabaling ang kaba. “Dalhin siya sa Emergency Room!” mariing sigaw ng Doctor. Mabilis na gumalaw ang mga nars, inilipat si Roxane sa stretcher at nagmamadaling itinulak palabas ng silid. “Tawagan ang asawa niya! Ipaalam agad ang nangyayari—kailangan na siyang masalinan ng dugo sa lalong madaling panahon!” dagdag ng Doctor na halatang minamadali ang lahat. “Dyos ko, Roxane, huwag kang bibitaw…” bulong ni Lyka habang patuloy na humahagulgol. “Tawagan niyo na si Sir Dark! Please!” umiiyak na sigaw ni Lyka, halos boses niya’y nanginginig sa sobrang takot. Agad namang sumun

Lupaypay na dumating si Dark sa kanilang Mansyon, halos walang lakas at tila wala nang buhay ang kanyang mga mata. Parang pasan niya ang buong mundo—mabigat ang bawat hakbang, at hindi niya magawang magsalita kahit isang salita man lamang. Kahit naroon na sina Lyka at Roque na kararating lang galing sa Private Hospital, hindi niya nagawang lingunin ang mga ito. Para siyang nilamon ng kawalan, at ang katahimikan niya ay lalo lamang nagpatindi ng pangungulila ng lahat. “Hoy! Lalaki… saan mo dinala ang kaibigan namin?! At sino ang mga taong kumuha sa kanya?! SUMAGOT KA!” halos mabasag ang tinig ni Roque, nanginginig ang mga kamao habang pinipigilang sumuntok. Namumula ang mga mata niya, tanda ng walang tigil na pag-iyak at puyat sa pag-aalala. Si Lyka naman ay halos mabuwal sa bigat ng nararamdaman, hawak ang dibdib na para bang unti-unti itong binibiyak ng sakit. “Sabihin niyo sa amin kung nasaan si Roxane!” sigaw niya, ngunit nanginginig ang boses, puno ng paghihinagpis at desperas

Lumipas ang mga araw, linggo bago pa muling nagmulat ng mga mata si Roxane mula sa malalim na pagkakatulog. Ngunit ang paggising niyang iyon ay tila isang bangungot na nagbago ng lahat sa kanyang buhay. “Dark! Dark, nasaan ka?!” Halos pasigaw niyang tawag habang marahan siyang bumangon, pinipilit buhatin ang bigat ng kanyang tiyan na halos pitong buwan na ang dinadala. Pigil ang hininga niya, ramdam ang kaba at pananabik na makita ang asawa. Ngunit imbes na ang pamilyar na tinig ni Dark ang sumagot, isang tok! tok! tok! — tunog ng tungkod ang unti-unting lumapit sa kanyang direksyon. “Gising ka na pala, mahal kong apo.” Malumanay ngunit may bigat ng kapangyarihan ang tinig ni Ama Clinthon, habang ang mga matang tila may itinatagong sikreto ay nakatitig sa kanya. Napakunot ang noo ni Roxane, naguguluhan. “Sino ka?! Nasaan ako?! Nasaan ang asawa ko? Nasaan sina Inay at Itay?!” sunod-sunod niyang tanong, nanginginig ang boses habang mahigpit na hinahaplos ang kanyang malaking tiya

Kasalukuyan namang nasa operasyon si Roxane sa loob ng malamig at maliwanag na silid ng ospital. Ang puting ilaw mula sa kisame ay tila nakakasilaw, at ang bawat tunog ng makina’y nagdadagdag ng kaba sa paligid. Ngayon na ang araw na itinakda ng mga doktor para sa paglabas ng kanyang kambal. Nakasuot siya ng hospital gown, nakahiga sa malamig na operating table. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang mahigpit na nakahawak sa gilid ng higaan. Ramdam niya ang bigat sa kanyang tiyan, kasabay ng kaba at takot na bumabalot sa kanyang puso. Sa paligid niya, abala ang mga doktor at nars na pawang naka-all white. May ilan na inaayos ang mga instrumento—kumikinang ang matatalim na gunting at clamp sa ilalim ng ilaw—habang ang iba’y nakatutok sa monitor na nagtatala ng tibok ng puso niya at ng mga sanggol. “Relax lang, Mrs. Clinthon,” sabi ng isang doktor na may malamig ngunit kalmadong tinig. “Ngayong araw, makikita mo na ang iyong mga anak.” Napapikit si Roxane, bumagsak ang luha s

“Nasa akin pa rin ang huling halakhak! WHAHAHAHAHAHAHA!” malakas at malutong ang tawa ni Rowen Clifford, umaalingawngaw sa apat na sulok ng kanilang maluwang na sala. Halos nanginginig ang balikat niya sa sobrang tuwa, tila ba may mabigat na tinik na nabunot sa dibdib. “Mukhang masaya ka, Honey? May maganda bang nangyari?” malambing ngunit puno ng pagtataka ang tanong ng kanyang pangalawang asawa, habang nakatitig sa kanya na para bang gusto niyang unawain ang biglang pagbuhos ng saya sa mukha ng kanyang asawa. “True, Honey! May magandang nangyari ngayong araw na ito…” sagot ni Rowen, mahigpit ang kapit sa braso ng silya, at kumikislap ang kanyang mga mata na wari’y may bagong pag-asa. “Alam mo bang… nahanap ko na ang nawawala kong anak!” Napakurap ang babae, halos hindi makapaniwala. Ngunit nang makita niyang seryoso si Rowen, bigla na rin siyang napangiti. “Mukhang masaya nga yan, Honey! Hahahaha! Let’s celebrate!” sagot niya na may halong tuwa at pananabik. Agad niyang inab