Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 141 - Bab 150

“Sir… hindi po namin kilala ang sinasabi niyo…Dark? Dark ba ‘yun o Dilaw? Baka ilaw lang po ‘yan ng flashlight!” nanginginig na sabi ni Drick habang nakaluhod sa harap ng mga tauhan ni Benjie.“Wala po kaming kilala! Diba Gerald, diba?!” bulong-sigaw pa niya, sabay siko sa kasama.“A-ako? Ah oo! Tama! Wala kaming kilala… pero kung meron man, siguro pinsan lang ni Batman!” mabilis na sagot ni Gerald na halatang pawis na pawis.Napailing ang isa sa mga tauhan ni Benjie.“Ano ba ‘tong mga taong ‘to, comedy bar ba ‘to o interrogation?!”Sabay biglang lumuhod si Drick ulit.“Sir, kahit i-Google niyo pa pangalan namin, promise, wala talagang lalabas na Dark… baka lang lumabas si Dark Chocolate!”“Wag niyo nga kaming pinagluluko! Baka gusto niyong mawalan agad ng trabaho!” mariing boses ng isa sa mga tauhan ni Benjie.“Sir.. naman!” halos maglupasay na si Drick, “wala naman po kaming kilalang Dark eeh! Galing pa kami sa malayong probinsya… probinsya ng mga tahimik at walang kuryente!”“TUMAH

“Tok, tok, tok…” sunod-sunod na katok ang gumambala sa mahimbing na pamamahinga ni Ama Clinthon. Bahagyang napatigil siya sa paghinga, wari’y hindi agad makapaniwala na may mangangahas na istorbohin siya sa ganitong oras ng gabi. “Wala bang bantay sa aking silid ngayong gabi?!” mariin niyang bulong habang napapailing. “Bakit kailangan pang may kumatok? At nasaan ba si Benjie?!” Dahan-dahan siyang tumayo, ramdam ang bigat ng katahimikan sa paligid. Paglapit niya sa pinto, isang kunot-noo at matalim na titig ang agad niyang isinukli sa kawalan. “Sinong pangahas na magtrip sa akin sa ganitong dis-oras ng gabi—” Ngunit hindi na niya natapos ang sinasabi. Naputol ang kanyang tinig nang mapansin ang isang piraso ng papel na maingat na nakalapag sa sahig, eksaktong nasa harapan ng kanyang pintuan. “Anong pakulo ito!!!” galit na sambit ni Ama Clinthon sabay pasok sa loob ng silid, mahigpit na hawak ang kapirasong papel. Agad niya itong binuksan at halos manlaki ang kanyang mga mata sa

Habang ang ilan ay palihim na nagtatawanan sa lantad na kaignorantihan ni Roxane, ang iba nama’y hindi maitago ang pagkasuklam at pagkadismaya, wari’y unti-unting nawawalan ng tiwala kay Ama Clinthon. “Yan ba?!” mariing bulong ni Ismeralda Rechenora, halos punitin ng pang-uuyam ang bawat pantig. “Yan bah! Yan ba ang ipapalit kay Master Ama?!” Tumirik ang kanyang mga mata na para bang kinikilabutan sa kahihiyan. “Hindi man lang marunong magdala ng sarili—parang inahon lang mula sa kalsada! Siya na raw ba ang hahawak sa buong Clinthon Crown? Diyos ko! Hindi siya nababagay sa angkan ng CC! Para lang tayong pinagtatawanan ng buong lipi kung siya ang ilalagay sa trono.” Bawat salita ni Ismeralda ay tila kutsilyong paulit-ulit na inuukit sa dangal ni Roxane—mapanlait, mapanlibak, at punong-puno ng pangmamaliit. Ang malamig niyang tinig ay may halong nakakasulasok na yabang, na para bang siya mismo ang tunay na dapat umupo sa tabi ni Ama Clinthon. Si Ismeralda Rechenora—ang pangalawa s

“Hindi mo alam ang sinasabi mo, Carolina! Aayusin ko kaagad ang divorce papers niyo ni Dark! Hindi kayo maaaring magsama ayon sa kagustuhan niyo!” mariing tinig ni Ama Clinthon, kasabay ng matalim na titig na tila tumatagos sa kaluluwa. “Ipaliwanag niyo sa akin, Lolo!” sagot ni Carolina, nanginginig ang boses ngunit matatag ang paninindigan. “Pero hindi na iyon aabot! Uunahin niyo pa ba ang galit niyo sa pamilya Villamonte kaysa sa kagustuhan ninyong maisalba ang matagal niyo nang minimithi?!” Bahagyang namutla si Ama Clinthon, lalo na nang marinig ang kasunod na mga salita ng apo. “Ganun din ba ang ginawa niyo kay Ma’am Vanessa… kaya siya nabal—” “Wala kang karapatang sabihin ’yan!” singhal ng matanda, halos umalingawngaw ang boses sa buong bulwagan. Ngunit hindi na umatras si Carolina. Tumayo siya nang mas matapang, halos mabasag ang bawat salita. “May karapatan ako, Lolo! Kung tunay na apo niyo ako, makikinig kayo sa akin. Dahil ito lang ang mabilis na paraan… para maka

SA LUMANG GUSALI “Sir Dark… balita ko babalik na ngayon dito ang kambal.” saad ng isang tauhan ni Dark na kapapasok lang sa lumang gusali kung saan sila palihim na nagkikita. Biglang nanlaki ang mga mata ni Dark. Mabilis siyang napalingon, ramdam ang biglang bilis ng pintig ng puso niya. “Ta…-talaga? Babalik na sila rito?” Hindi maitago ang pag-angat ng tono ng boses niya, tila isang batang sabik na muling makita ang pinakaiingatan niyang yaman. Napahawak siya sa gilid ng mesa, halos mapangiti sa tuwa. Ngunit hindi pa doon natapos ang sinabi ng tauhan. “At may good news pa po ako, Sir… Succesful pong naipasok ni Guard Drick sina Roque at Lyka sa New Zealand bilang tagapag-alaga ng kambal niyo. Kaya… wag na po kayong mag-alala sa kaligtasan nila.” Parang gumaan ang dibdib ni Dark. Napaluhod siya sa upuan at napatingala, parang gusto niyang sumigaw ng pasasalamat, pero napigilan niya. Isang impit na ngiti ang kumawala sa labi niya. “Salamat… Dyos ko, salamat!” bulong niya sa saril