Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 21 - Bab 30

“Hoy, Maxine... ano na?! Sabihin mo na kung sino at paano mo nalaman ang salitang 'yon?! Dahil kahit ako—kahit ako na rin—walang alam sa bagay na ‘yon!” ("Habang si Carrissa nakikinig sa isang tabi na walang nakakakita.) Napakapit si Roxane sa baywang, nanginginig sa halong kaba at inis habang tinititigan si Maxine na parang gustong hukayin ang buong pagkatao nito. Pero ang hindi niya alam… may isang pares ng mata ang tahimik na nanonood mula sa likuran ng pinto. Si Dark. Tahimik niyang hinawakan ang doorknob. Bubuksan niya na sana ito kanina pa nang biglang umalingawngaw ang sigaw ni Roxane. Napatigil siya—hindi dahil sa takot o kaba—kundi dahil sa mga salitang lumabas sa bibig ni Maxine. "Hindi ba talaga maalala ni Miss Hermenez ang namagitan sa amin sa elevator nung gabing 'yon?" Parang tinamaan ng kuryente si Dark. Napapikit siya. Dahan-dahang bumalik sa kanya ang eksaktong eksena. FLASHBACK Isang gabi na puno ng tensyon, ang elevator ay tila naging mundo nila.

“Natapos ang meeting sa Vellamonte Corporation na wala ni isang bahid ng ngiti sa mukha ni Dark. Matigas ang panga, mariing nakakunot ang noo, at halatang nilamon ng tensyon ang buong katawan niya. Isa-isa nang nagsi-alisan ang mga board members—mga taong may takot at respeto sa pangalan ng Vellamonte—pero ngayo’y parang ayaw na niyang marinig kahit ang apelyidong iyon. Sa loob ng conference room, naiwan lang ang kanyang ama at si Carrissa Guerrero—nakaupo pa rin, kampanteng nakangiti na parang wala lang. Sa labas naman, naroon ang mga bodyguard at ilang katulong ng pamilya Vellamonte—kasama na ro’n si Roxane, na halatang nagpipigil ng tensyon habang palihim na sumisilip sa loob. “Ano bang nangyayari, Papa?!” mariing bulalas ni Dark, halos umalingawngaw ang boses niya sa tahimik na silid. Napailing siya sa inis, habang mahigpit ang pagkakakuyom ng kanyang kamao. “Anong kalokohan ’to?! May usapan kami ni Mama tungkol sa magiging kasal ko—plano pa lang ’yon! Bakit kailangan n’yong pa

“Humanda ka na, Best! Bukas, sigurado akong ikaw ang magiging sentro ng tsismisan sa buong mansyon—lalo na sa harap ng mga magulang ni Boss Dark Nathaniel!” mariing sabi ni Lyka mula sa kabilang linya, bago tuluyang ibinaba ang tawag. Napabuntong-hininga ako habang nakatitig sa kisame, para bang nagbabakasakaling may sagot doon sa lahat ng kaguluhan sa utak ko. "Haiszt... paano na 'to? Para akong gustong matunaw sa hiya! Ayoko nang pumasok bukas! Mas pipiliin ko pa yatang tumulong kay Inay sa paglalabada, kahit mabilad pa ako sa araw—kesa naman pagtsismisan ako sa Malaking Bahay na parang bida sa teleserye!" Napahawak ako sa sentido. Ang gulo-gulo na ng utak ko! Puso ko’y kumakabog—may kaba, takot, at konting kilig na hindi ko maintindihan. "Ano ba ‘tong pinasok ko?! Ano na lang ang sasabihin ko pag hinarap ko sila?!" “Magpapanggap na lang kaya akong may sakit bukas... baka sakaling...” Napahinto ako. Napakagat-labi. Hindi… hindi pwede! Kawawa na nga si Itay at si Bunso, m

Marahang bumukas ang pintong kawayan ni Roxane, kasabay ng banayad na kaluskos ng hangin mula sa labas. Napatuwid agad ng tayo si Dark, tila ba automatic ang reflex sa pag-aakalang si Roxane na ang lalabas. Ngunit gaya ng sampal ng malamig na tubig sa mukha, agad siyang nadismaya nang si Aling Beth lang pala ang lumabas ng silid. "Ah..." Napakurap siya, pilit na binabawi ang excitement sa mga mata niya habang sumilip pa sa likuran ng matanda, nagbabakasakaling may aninong susunod. Palinga-linga si Dark sa likod ni Aling Beth. "Wala pa rin?" mahina niyang bulong sa sarili. Wala talaga si Roxane. "Pasensiya ka na, hijo..." mahina ngunit may bigat sa tono ang sabi ni Aling Beth. "Masama raw ang pakiramdam ng anak ko." "What?!" Halos mapasigaw si Dark, agad na lumapit. "Dalhin na natin siya sa ospital, Mama!" may halong kaba at pagkabalisa ang tinig niya, parang hindi siya mapakali. Napaatras ng bahagya si Aling Beth, hawak ang laylayan ng kanyang duster. ‘Jusko, ano ba’ng magandang

Imbes na abutin ni Roxane ang kamay ni Dark, nagpatihunang naglakad ang dalaga—hindi alintana ang suot niyang kupas na daster na pantulog. Maluwag ito, gusot-gusot, at halatang pinaglumaan na ng ilang taon ng labada. Ngunit sa kabila ng itsura niya, dere-deretso ang lakad niya, taas-noo—tila ba hindi siya nahihiyang nasa publiko nang ganoon ang itsura. Napangiti si Dark habang nakasunod lang sa kanya. May kakaibang saya sa kanyang mga mata—parang tuwang-tuwa siyang makita ang babaeng ito sa kanyang pinakasimpleng anyo. Hindi gaya ng mga babaeng palaging naka-make-up o nakabihis ng mamahaling brand, si Roxane ay... totoo. Samantala, hindi namamalayan ni Roxane ang sunod-sunod na mapanuring tingin ng mga kababaihang nasa paligid. Yung iba’y yakap ang mga nobyo, pero pansamantalang nabaling ang atensyon sa lalaking sumusunod sa kanya—matangkad, gwapo, matikas—na para bang kakatapos lang mag-shoot ng perfume commercial. “Grabe! Kung ako lang siya, malamang hinding-hindi ako magpapakipo