All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 371 - Chapter 380

“Oh my God, Clarence… relax na,” natatawang sabi ni Gerald habang inilalayo ang isang kamay mula sa manibela para sumenyas ng steady lang. “Parang anytime mapapag-usapan natin kung gusto mo ba talagang kinakagat o hindi.” “Hoy!” mabilis na sagot ni Clarence, halos tumili. “Bakit mo inuulit?! Hindi ko naman sinasadya ’yon!” Napangiti si Gerald, ’yung tipong nang-aasar pero hindi bastos. “Hmm. Pero interesting ah. Hindi ko naman tinatanong, pero sinagot mo agad.” “Gerald!” halos sampal niya na ito sa braso kung hindi lang siya naka-seatbelt. “Huwag mo ko tuksuhin, hindi ako sanay sa ganyan.” “Ay,” sagot ni Gerald, kunwari shocked. “First time mo akong tuksuhin? Nakakahiya naman, special treatment pala ako.” “Hindi ikaw ang special!” sagot ni Clarence… pero masyadong mabilis. Kaya huminto sandali si Gerald, bahagyang lumingon, taas-kilay. “Ahh ganun? So may iba ka pang special?” “Wala! Ikaw… ikaw—ay, mali!” napahawak siya sa mukha, gusto nang bumaba ng kotse kahit umaan

Narinig ni Clarissa ang mahinang tawa ni Clarence, pero hindi iyon nakatulong para humupa ang kaba niya. Ramdam niya ang init sa pisngi, parang lalong lumalakas habang mas lalong tumititig ang kambal niya sa kanila. “Sus, hindi ko kayo ginagalaw,” aniya ni Clarence, pero halatang nag-eenjoy sa pang-aasar. “Grabe, kung makatingin kayo sa isa’t isa, parang may ginawa kayong kasalanan.” Parehong napatingala sina Gerald at Clarissa—sabay, biglaan, at sobrang awkward. Halos magtama pa ang noo nila. “A–AY!” sabay nilang sigaw bago mabilis na umatras ang dalawa. Natawa si Clarence. “Oh my gosh, kayo na talaga eh.” “Hindi nga!” sagot ni Clarissa, halos umusok na ang tenga sa pagkailang. Gerald, namumula pa rin, pilit ngumiti. “Wala talaga… I mean… hindi pa… ay—” Napabalik si Clarence. “AYAN OH! ‘Hindi pa’? Ano ibig sabihin ng ‘hindi pa’? Explain. NOW.” “Clarence!” sigaw ni Clarissa, sabay hampas sa braso nito. “Wala nga! Tigilan mo ’ko!” Pero kahit naglalaban ang inis at hiya niya, r

Hello, Mga Reader's! Kumusta kayo? 💕 Sana ay nasa mabuti kayong kalagayan habang binabasa n’yo ang journey nina Clarissa at Clarence. Gusto ko rin malaman—nagustuhan n’yo ba ang latest update? Kung oo… ready na ba kayo para sa susunod na pasabog? 🥰🔥 Marami pa silang secrets, tension, at forbidden feelings na unti-unti nang lumalabas… At siyempre, gusto kong kayo ang unang makaalam at makasaksi ng bawat twist! Stay tuned, Mga Reader's. Your support makes this story come alive. 💖✨

POV: Clarence Narinig ko agad ang tunog ng gate bago pa man bumukas ang pinto. At sa bawat segundo na papalapit si Clarissa, parang unti-unting humihigpit ang buhol sa dibdib ko. Normal lang. Dapat normal lang. ‘Yan ang paulit-ulit kong sinasabi sa sarili habang pinipilit maging maamo ang mukha, parang walang nangyari kanina—kahit ramdam ko pa sa balat ko ang init ng yakap ni Gerald. Bumukas ang pinto. Halos tumalon ang puso ko. “Hi, love!” bungad ni Clarissa, preskong pawisan mula sa bigat ng dala pero buhay na buhay ang ngiti. At diretso siya kay Gerald—walang pag-aalinlangan, walang pagdududa—yumakap at humalik sa pisngi ng taong katatapos ko lang yakapin kanina. Umangat ang mundo ko, pero hindi sa magandang paraan. Parang kinutkot ang isang sugat na hindi pa nga gumagaling. “Namiss mo ’ko, ha?” tukso ni Clarissa kay Gerald. Ngumiti rin si Gerald. Ang galing. Para bang sanay na sanay siyang magpalit ng mukha. Para bang hindi niya ako hinila papalapit kanina at hiniling

Lumipas ang mga araw. Linggo. Buwan. At ang dapat sana’y isang beses lang na pagkakamali… unti-unting naging nakasanayan. Sa bawat pagpunta ni Gerald, pareho silang sanay na: magmukhang normal sa sala, mag-usap nang casual sa harap ni Clarissa, at magtago ng tinginan na parang naglalaro sa apoy. At sa bawat pagkakataon na may excuse— magbibili raw ng yelo, mag-aabot ng gamit sa kotse, magpapahangin lang nang saglit— nagiging mas mapusok sila. Hindi man lantaran, pero ramdam ang apoy sa bawat hawak ng braso, bawat pagdikit ng balikat, bawat lihim na sandaling nagkakatitigan nang mas matagal sa dapat. Minsan, sa kotse, hinahawakan ni Gerald ang kamay ni Clarence habang umaandar ang makina. Minsan, sa kusina, dumadaan siya sa likod ni Clarence at sinasadyang magtagal ang kamay sa bewang. At minsan, sa patay-sinding ilaw ng hallway, halos magdikit na ang labi nila bago marinig ang boses ni Clarissa. Hindi sila nag-uusap tungkol sa ginagawa nila. Pero paulit-ulit nilang g