All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 381 - Chapter 390

Nanigas si Clarissa, nanginginig ang dibdib sa inis at takot. “Hindi kita kinatatakutan,” mariin niyang sagot, pero kahit si Gerald ramdam ang panginginig ng boses nito. Ngumiti si Viviane, bahagyang yumuko, parang nang-aawa. “Sure ka ba?” bulong niya. “Kasi mukha kang natataranta… at kakadarating ko pa lang.” “Natataranta? Ikaw?” balik ni Clarissa, pilit ang tawa pero halatang sumusabog. “Please. Hindi ako naaapektuhan sa… paandar mo.” “Paandar?” Umayos si Viviane ng tayo, parang modelang ipinanganak para sa komprontasyon. “Girl, nag-doorbell lang ako. Ikaw itong halos maiyak sa galit.” “Kasi mali ang timing mo!” “Mali? O convenient?” kindat ni Viviane. “Props ba ako sa engagement party mo? Para mas may drama?” “Hindi lahat tungkol sa’yo!” sigaw ni Clarissa. “Exactly,” sagot ni Viviane, mas kalmado. “Kaya relax. Hindi ako andito para sa fiancé mo. Hindi rin ako andito para humingi ng tawad.” Sumikip ang panga ni Clarissa. “’Yan ang problema—hindi ka marunong.”

Narinig ni Gerald ang sariling tibok ng puso—malakas, magulo, halos sumabog. Hindi niya alam kung saan titingin, kay Clarissa na puno ng galit, o kay Vivian/Viviane na parang kayang basahin ang kaluluwa niya. “Hindi ko… hindi ko ginusto ‘to,” halos pabulong niyang sabi. “Pero totoo,” sagot ni Viviane, diretsong nakatitig. “At mas lalo mong sinisira sila… kapag patuloy mong niloloko ang sarili mo.” Umigting ang panga ni Clarissa. “Gerald, sabihin mo sa kanya. Sabihin mong ako ang mahal mo.” “Oo Clarissa, ikaw ang mahal ko… at ikakasal na nga tayo, diba?” iyon ang malinaw—kahit pilit—na sagot ni Gerald, nakatingin kay Clarissa. Naningkit ang mata ni Viviane, pero hindi siya nagsalita. “Soooo… kung siya ang pinili mo,” dagdag ni Gerald, pilit na matatag ang boses, “’wag niyo akong pakialaman sa gusto kong gawin sa buhay ko at sa bahay na ’to. Dahil sa ating dalawa ang bahay na ito.” “Fine!” sagot ni Clarissa, halos nagmamadaling hawakan ang kamay ni Gerald at hilahin si

“Ge-gerald?!…” Mahinang pabulong pero nanginginig na tawag iyon ni Clarissa, halos bumasag sa katahimikan ng buong bahay. Mabigat ang talukap ng mata niya, nanlalabo pa ang paningin habang marahan siyang bumangon mula sa sofa na hindi niya maalalang inupuan kanina. Nangingilo ang sentido niya—parang may martilyong kumakatok sa loob ng bungo niya. Napapikit siya sandali, marahang minasahe ang sintido. Ano bang nangyari? Bakit ako— Tapos biglang sumiklab ang kaba sa dibdib niya. “Gerald…?” Tumayo siya, dahan-dahang naglakad, pinipilit maging maingat dahil parang umiikot ang sahig sa ilalim ng paa niya. Una niyang binuksan ang pinto ng guest room—walang tao. Sunod ang kuwarto nila ni Gerald—walang bakas ng kahit sino. Huminga siya nang malalim, pilit kinakalma ang sarili. Pero habang papalapit siya sa huling destinasyon, sa kusina, unti-unting lumalakas ang kabog ng puso niya. Hindi lang kaba—kundi isang uri ng kilabot na dumadaloy mula batok pababa sa gulugod niya. At pagdating n

POV – CLARISSA Hindi ko akalain na darating ako sa araw na ‘to. “Nak, ready ka na?” Boses ng mama ko mula sa likod ng pintuan, malamig pero punong-puno ng lambing. Huminga ako nang malalim bago sumagot. “Oo po, Ma… Sandali lang.” Nakangiti ako sa harap ng salamin—hindi dahil kailangan, kundi dahil totoo. Ang puting gown ko ay malambot, may bagsak na tila dumadaloy na tubig, may mga detalyeng perlas na kumikislap tuwing tinatamaan ng liwanag. Hindi siya masyadong mabigat. Hindi rin sobrang engrande. Pero sapat para iparamdam sa akin na… bride ako. At minamahal ako. Hinaplos ko ang sarili kong pisngi. Nakikita ko ang mga matang minsang lumuha nang sobra, pero ngayon ay kumikintab sa saya. Tumawa ako nang mahina. “Ay, Clarissa… look at you. Finally.” May kumatok ulit. “Love?” boses ni Ethan, kahit hindi niya dapat makita ang bride. “You okay?” Natawa ako. “Oo, Ethan. Last touch lang.” “Okay. I’ll be waiting sa altar… and I can’t wait to marry you.” May halong kaba at s

Kung may salitang hihigit pa sa “masaya,” hindi ko pa alam. Pero habang nakatingin ako sa dagat mula sa balcony ng resort namin sa Maldives, ramdam ko ang isang bagay na mas malalim: kapayapaan. Walang ingay. Walang away. Walang nakaraan. Walang sakit. Ako lang. Si Ethan. At ang bagong buhay na sinimulan namin. Nasa likod ko siya, yakap ako mula sa likod habang nakasandal ang baba niya sa balikat ko. “Love,” bulong niya, malamig ang boses pero puno ng init, “I still can’t believe kasal na tayo.” Napangiti ako, hinaplos ang kamay niyang nakaikot sa bewang ko. “Lima beses mo na ’yang sinabi kanina.” “Eh totoo kasi,” tumawa siya. “Baka kasi magising ako isang araw, panaginip lang—tapos hindi pala naging akin si Clarissa V. Tiu.” “Hay naku,” umikot ako paharap sa kanya. “Asawa mo na ako, Mr. Alcaraz. Wala ka nang kawala.” Hinila niya ako papalapit at hinalikan sa noo. “Thank God,” bulong niya. Naghoneymoon kami sa isang water villa—glass floor, infinity pool, at isang kama