جميع فصول : الفصل -الفصل 410

Araw ng kasal. Mula sa sandaling idilat niya ang mga mata, ramdam na agad ni Marco ang bigat ng okasyong hindi naman para sa kanya. Kahit malamig ang hangin ng umagang iyon, mainit ang dibdib niya—hindi dahil sa takot na mahuli, kundi dahil sa bigat ng responsibilidad na isinuksok sa kanya. Nakahanda na ang suit sa kama. Malinis. Maputi. Niyuyupi ng ilaw ang tela na para bang hindi dapat natatapunan kahit ng anino. Huminga siya nang malalim bago ito sinuot, mabagal ang bawat galaw, sinisigurong maayos ang bawat tahi tulad ng itinuro sa kanya—diretso ang likod, kontrolado ang paghinga, at walang pag-aalinlangan sa bawat pag-angat ng kamay. Nang buksan niya ang pinto ng silid, sinalubong siya ng marahang pagyuko ng mga staff ng mansyon. “Good morning, sir.” Hindi siya sanay tawagin nang ganoon, pero tumango lang siya, hindi nagpahalata ng kahit anong pag-aatubili. Iyon ang unang leksyon: huwag magpakita ng alinlangan. Pagbaba niya sa grand staircase, nandoon na ang mga bisit

Nanahimik ang buong villa, tanging tunog ng pelikula at mahinang paghinga ni Janice ang naririnig. Dahan-dahang tumagilid si Marco para silipin ang mukha niya—relaxed, bahagyang naka-ngiti, parang kampante sa balikat niya. At doon siya tuluyang natamaan. “Pucha… bakit parang ang dali mong mahalin?” bulong niya sa sarili, halos hindi umabot sa hangin. Bahagyang gumalaw si Jasmine, akmang babangon, pero imbes na umalis… mas lalo pang idinikit ang ulo sa kanya. “Ayan na,” buntong-hininga ni Marco. “Game over.” Pero ngumiti siya, maliit pero totoo. “Kung pag-arte ’to… sana huwag na matapos agad.” KNOCK! KNOCK! KNOCK! “Good evening po, sir, ma’am. Nandito na po ang mga twalya at pabango!” masiglang tawag ng staff mula sa labas. Nanlaki ang mata ni Jasmine. Nanigas si Marco. “Teka… wag mong buksan,” bulong ni Jasmine habang kumakapit sa braso ni Marco. “Hindi ’yan staff! Narito na lahat ng kailangan natin—imposibleng magpadala pa sila. Malamang tauhan ’yan ni Mama!” “Ta

Pagkalabas ni Jasmine sa pinto ng banyo, naiwan si Marco na parang tinamaan ng kidlat. Hindi siya makagalaw. Hindi makaisip. Hindi makahinga nang maayos. “Hindi ako mahirap mahalin… at hindi rin ako madaling ma-inlove.” PAK. Para siyang sinampal pero kinilig. Umupo siya sa gilid ng kama, hawak pa rin ang hanger na kanina pa niya dapat ginagamit. “Patay…” bulong niya ulit, mas malakas ngayon. “Super patay.” Habang lumilipas ang ilang segundo, unti-unti niyang narinig ang lagaslas ng shower. Kasabay no’n ang tibok ng puso niyang parang drumline. “Tigil, Marco… hindi pwede… hindi pwede…” bulong niya sa sarili, pero halatang hindi siya kumbinsido. Hanggang sa bumukas nang kaunti ang pinto ng banyo. Lumabas ang kamay ni Jasmine—may hawak na tuwalya. “Marco,” tawag niya, hindi pa lumalabas ang mukha pero ramdam ang ngiti sa boses. “Pakikuha nga ‘yung dress ko sa closet. Yung white.” Napahigpit ang kapit ni Marco sa hanger. White dress. Jasmine. Shower-fresh. Kail

Nanlaki ang mata ni Jasmine. Hindi takot ang nakita ko—kundi kalkulasyon. Parang ilang segundo lang ay nagproseso na agad ang utak niya ng limampung posibleng senaryo. Hinila niya ako palayo sa hallway, papunta sa isang mas madilim na corridor kung saan walang makakakita sa amin. Doon lang siya huminto, hinawakan ang magkabila kong pisngi para ipirmi ang tingin ko sa kanya. “Marco. Look at me.” Tumigil ang mundo ko sa tono niya—mababa, matatag, pero may halong pagkabigla. “What exactly did you see?” “Jas… ako talaga. Same height. Same hair. Same face. Pero mas… matalim ‘yung tingin.” Napalunok ako, ramdam ko ang pananakit ng sikmura ko sa kaba. “Kung siya si Marvey… bakit siya nandito? Bakit siya nagtatago?” Hindi sumagot si Jasmine agad. Tumingin siya sa paligid—maingat, sanay, parang trained. Pagbalik ng tingin niya sa akin, mas seryoso na. “Kung totoo ‘yon, then we have a big problem,” mahina niyang sabi. “Hindi puwedeng makita niyang magkasama tayo. Hindi puw

“Congrats! Jasmine, buti naman at natuloy na rin ang kasal mo…” bati ni Rain sabay abot ng maliit na regalo. Tahimik ang boses niya, pero may kung anong bigat sa tono—para bang bawat salita ay dahan-dahang lumalabas, ingat na ingat. Napahinto si Jasmine. Saglit siyang natawa, pero halatang pilit. “Ikaw naman… kung makapag-biro ka, wagas,” sagot niya habang marahang humahawak sa balikat ni Marco, na nakatayo lang sa tabi at nakangiti, parang hindi sigurado kung dapat bang makisali o umiwas muna. Si Rain, hindi man lang gumanti ng tawa. “Hindi ako nagbibiro,” malamig pero mahinahong sagot niya. “Alam mo namang palagi akong nakakatanggap ng invitation letter galing sa ’yo. Pero palagi rin ’yong may kasunod na cancellation.” Tinitigan niya si Jasmine, diretso, walang umiwas—kahit pa pinipilit niyang gawing magaan ang tono. “Uy, grabe ka. Hindi naman sinasadya ’yon. Alam mo namang… komplikado noon,” sagot ni Jasmine, hinihila-hila ang sarili para gawing mas masaya ang usapan. Pero nang