Semua Bab ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Bab 411 - Bab 420

Pagkatapos ng Lover’s Harmony Challenge, hindi pa tapos ang kasiyahan. Halos nanginginig pa sa adrenaline si Marvey at Jasmine habang bumabalik sana sa kanilang mesa, pero biglang may sumigaw mula sa audience—malakas, sabay-sabay, parang may pinagplanuhan: “ISA PAAAAA! GAME PA! GAME PAAAAA!” Napakunot-noo ang MC pero halatang natuwa. Tumango-tango siya, sabay lapit sa gitna ng stage na parang host ng talent show finale. “Okay, okay! Since ang saya n’yo at mukhang in love na in love ang Couple #3…” Lumingon siya kina Jasmine at Marvey. “…Pahabol na game: KISS THE BRIDE CHALLENGE!” Parang nag-pause ang mundo. Si Jasmine? Nanlaki ang mata. Si Marvey? Parang naubos ang dugo sa katawan. At ang audience? NAGWAWALA. Parang basketball finals ang reaction. “Mukhang gusto talaga ng crowd,” sabi ng MC, tumatawa. “Simple lang ang mechanics! Lahat ng couples sa stage ay magbibigay ng SWEET, GENTLE, at PG-13 na kissing moment sa partner nila. Forehead? Cheek? Nose? Lips? Kayo bahala! Pero d

Lumapit si Marvey sa bintana, pilit hinahanap ang kalmadong hangin na makapagpapabawas sa init ng damdamin. Ramdam niya ang tibok ng puso niya, mas mabilis kaysa sa pagtakbo ng oras. “Ano ba talaga ang gusto ko?” tanong niya sa sarili. Ngunit kahit gaano niya subukang umiwas, bawat halik, bawat haplos ni Elsa ay nakaukit sa kanyang alaala. Ang mukha ni Jasmine, ang ngiti niya sa altar, ay bigla ring sumulpot sa isip. Napabuntong-hininga siya, sabay haplos sa mukha ni Elsa, tila pilit nagbabantay sa sarili mula sa pagkalunod sa damdaming ayaw niyang tanggapin. “Bakit, honey? May problema ba? Bakit parang umiiwas ka? Hindi mo ba ako na-miss?!” nagtatampo at bahagyang nanginginig ang tinig ni Elsa, habang sanay siyang nakayakap sa likod ni Marvey. “Uhmmm… Elsa, may sasabihin ako sa’yo.” Pilit huminga si Marvey, sabay hawak sa kamay ni Elsa, marahang inalis ito, at humarap sa kanya. “Ano yon, honey?!” muling nagtaas ng boses si Elsa, halatang galit at nasasaktan. “Gusto ko sanang tapu

Kinabukasan, tahimik ang Alvarez Mansion. Si Elsa ay nanatili sa sasakyan, nakaupo sa tabi ng bintana, ang mga daliri’y nakapadyak sa dashboard habang sinusubukang kalugin ang kaba. Alam niyang hindi madali ang harapin ang loob ng mansyon—lalong-lalo na si Jasmine, at ang buong Alvarez na handa nang masundan ang bawat galaw ng kanyang minamahal. Ngunit pinilit niyang magpakatatag. Sa loob, si Marvey ang totoong sentro ng eksena. Ang dibdib niya ay puno ng kaba, ngunit mas malaki ang determinasyon. Alam niyang wala nang atrasan—ang katotohanan ay kailangan na niyang harapin. Habang unti-unting naglalakad papasok, nakikita niya si Marco, ang impostor, na tahimik na nakatayo sa sulok, may maliit na ngiti sa labi, alam ang kanyang papel ngunit walang ideya kung paano lalabas sa laban na ito nang hindi nabubunyag. Nang tumigil sa gitna ng sala, tinutok ni Marvey ang mga mata sa bawat miyembro ng pamilya. “Magandang umaga po,” boses niya’y mahinang nanginginig sa umpisa, pero pilit pina

Pagdating ni Marco sa Talyer, agad siyang sinalubong ng kanyang boss na si Ginoo Ramirez, na may nakataas na kilay at halatang galit. “Bumalik ka pa talaga! Sana hindi ka na lang bumalik… Marami na akong tauhan dito kaya puwede ka nang hindi pumasok. Kunin mo na rin lahat ng gamit mo at huwag ka nang bumalik dito!” galit na sambit ni Ginoo Ramirez, pinipigilan ang sariling pagtaas ng boses sa harap ng ibang empleyado. “Pero… Sir… kailangan ko po talaga ang trabahong ito. Sir, magpapaliwanag po ako, please,” madamdaming sabi ni Marco, habang pinipilit niyang mapanatili ang kontrol sa kanyang boses. “Hindi na kailangan umalis ka na!” putol na tugon ni Ramirez. “Paulit-ulit na kitang pinaalalahanan noon, Marco. Hindi ko na alam kung paano pa ipapaliwanag sa’yo. Hindi ito para sa’yo.” Ngunit hindi sumuko si Marco. Lumapit siya ng kaunti, pinipilit panatilihin ang kanyang tingin sa mata ng boss, na puno ng determinasyon at kaunting pangamba. “Sir, alam kong galit po kayo sa akin…

Ang araw ay sumisilip sa silangan, at ang mga alon ay dahan-dahang humahampas sa puting buhangin. Nakaupo si Marco sa gilid ng maliit na bangka, ang mga kamay nakayakap sa sarili habang pinagmamasdan ang malawak na dagat. Ramdam niya ang bigat sa dibdib—ang kawalan ng trabaho, ang pangungulila sa babaeng mahal niya, at ang pangarap na tila unti-unting naglalaho. Ngunit sa ilalim ng bigat na iyon, may munting pag-asa, isang tinig sa puso niya na sinasabi: “Hindi pa tapos ang lahat. May pagkakataon pa.” Narinig niya ang mga hakbang sa buhangin. Tumango siya sa simoy ng hangin, at doon niya nakita—si Jasmine. Ang buhok niya ay tinatangay ng hangin, ang mata ay kumikislap sa liwanag ng umaga, at sa unang tingin, parang tumigil ang oras. Para bang ang lahat ng lungkot, pangungulila, at hiwalay ay naglaho sa isang iglap. “Marco…” bulong niya, ang tinig mahina ngunit puno ng damdamin, halong lungkot at pag-asa. Lumapit si Marco, dahan-dahan ngunit tiyak. Ang bawat hakbang niya sa buhan