บทที่ 43 หลังม่านน้ำตก [1]

ซินอ้ายเหลือบมองคนตรงหน้าเป็นพัก ๆ นี่เป็นมื้ออาหารที่เรียบง่ายที่สุดสำหรับเสวียนอ๋อง กระนั้นดูเหมือนว่าผู้สูงศักดิ์เช่นเขาคงจะกล้ำกลืนฝืนทนไม่น้อย เอาแต่กินหมั่นโถวแต่กลับไม่ยอมตักน้ำแกงปลาสักคำ

“กินไม่ลงก็ไม่ต้องกินเพคะ” การที่ต้องทนมองคนรังเกียจอาหารฝีมือตนเองเช่นนี้ใครมันจะไปทนไหว หญิงสาวดึงถ้วยน้ำแกงกลับคืน ก่อนจะเทลงถ้วยของตนเองทั้งหมด ปล่อยให้อีกฝ่ายกินแต่หมั่นโถวจืดชืดเช่นนั้นไปคนเดียวน่ะดีแล้ว

“ข้ากินได้ ๆ อ้ายเอ๋อร์เจ้าก็ป้อนข้าหน่อยสิ” ตั้งแต่โตมายังไม่เคยเอาใจใครขนาดนี้มาก่อน นางเป็นคนแรกที่เขายอมให้ ทว่ากลิ่นคาวปลามันช่างแรงเสียจนกลืนไม่ลง แต่ถ้าหากไม่กินนางก็คงโกรธเป็นแน่

ใบหน้าที่เฝ้ารอคอยให้ป้อนทำให้ซินอ้ายใจอ่อน นางจึงตักน้ำแกงเต็มช้อนแต่กลับไม่ยอมป้อนถึงปาก รอให้อีกฝ่ายหยิบช้อนจากมือไปกินเอง แต่ไม่ว่าจะยื่นรออย่างไรเจ้าตัวกลับไม่ยอมรับไป สุดท้ายนางจึงยอมป้อนตามที่เสวียนอ๋องต้องการ

คราแรกคิดว่าตนเองไหวแต่กลิ่นปลากลับตีฟุ้งขึ้นจมูก กลายเป็นว่าต้องรีบวิ่งออกไปโก่งคออาเจียนอย่างหมดท่า ซินอ้ายวิ่งตามออกไปคอยลูบหลังให้ด้วยความเป็นห่วง เมื่อครู่ยังทำเป็นพูดดีอยู่เลยแต่เหตุไ