Semua Bab BAD GUYS ผู้หญิงของมาเฟีย SM: Bab 31 - Bab 40

เมื่อมาถึงบ้านใหญ่ในช่วงสายๆ ทั้งสองก็จูงมือกันเดินเข้าบ้านเพื่อบอกข่าวดีกับทั้งสองครอบครัว"อ้าวมาทำไมไม่บอกแม่ก่อนล่ะ" เพรียวร่าที่แต่งตัวเพื่อจะออกไปหาลูกชายตัวเองพอดี แต่บังเอิญทั้งสองมาถึงก่อน"สวัสดีค่ะ มุกต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้แวะมาเยี่ยมเลย" หญิงสาวพูดอย่างเกรงใจ"ไม่เป็นไรลูก มาเถอะไปทานอะไรก่อนดีกว่า" หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาโอบเอวเธอเดินเข้าบ้านโดยลืมลูกชายตัวเองที่มาด้วย"แม่!! สนใจแต่ลูกสะใภ้ตัวเองอยู่นั่นแหละ" มาเฟียหนุ่มเผลอทำเสียงราวกับน้อยใจมารดาเสียอย่างนั้น"ห้ะ ลูกพูดใหม่อีกทีแม่ไม่ได้ยิน" มารดาหยุดชะงักเมื่อได้ยินน้ำเสียงงอแงที่คุ้นเคยเมื่อหลายสิบปีก่อนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมขอตัว" จู่ๆ อาการเย็นชาก็กลับมากระทันหันจนหญิงสาวแอบอมยิ้มเมื่อเห็นว่าพ่อของลูกหลุดนิสัยเก่าๆออกมา"วันนี้มณีนุชจะมาทานข้าวกับเรานะ พี่นนท์ก็มาด้วยนะลูก" ประโยคแรกพูดกับลูกชายเสียงเรียบนิ่งแต่ประโยคหลังพูดกับว่าที่ลูกสะใภ้อย่างอ่อนโยนราวกับคนละคน จนผู้เป็นลูกชายที่จะหมั่นใส้ผู้เป็นมารดาไม่ได้"นี่ไม่ต้องมามองแม่แบบนั้น ก็แก่ก่อนนั่นแหละที่ทำนิสัยเย็นชาใส่ฉัน!" เพรียวร่าห

นนทกุลที่รู้ว่าเด็กสาวตรงหน้าไม่พูดมันออกมาแน่ๆก็เพียงแต่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เป็นเดือนเป็นร้อนใจอะไร มีเพียงความที่รู้สึกไม่พอใจเพราะไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้เท่านั้นแต่เขาจะไม่จบแค่นี้แน่!!แต่แล้วความคิดก็ไม่เป็นดั่งหวังเมื่อเด็กสาวพูดความจริงตาอหน้าทุกคนรวมถึงแมาของเขาด้วย"คุณนนท์บอกให้หนูทำแบบนี้เพื่อกำจัดคุณมุกดาเพราะเขารู้ว่าหนูแอบรักเจ้านายตัวเอง ค่ะ" เด็กสาวก้มหน้าพูดความจริงทั้งน้ำตา"แพทลูก!" แม่บ้านวัยสี่สิบกว่าๆ ร้องเรียกชื่อลูกสาวเสียงดังเมื่อได้ยินเรื่องทุกอย่างจากสาวใช้คนอื่นๆเล่ามา"แม่ ฮรึก หนูกลัว" เด็กสาวคลานไปหาผู้เป็นมารดาจนทั้งสองต้องยกมือไหว้อ้อนวอนขอร้องให้อองเดรลดปืนลงด้วยความสั่นเทา"ขอร้องล่ะค่ะคุณอองเดรยกโทษให้ลูกสาวดิฉันด้วย มันยังเด็กมันคงไม่รู้ความ" นางร้องไห้อ้อนวอนปกป้องลูกสาวคนเดียว"มุกขอนะคะ เห็นแก่ลูกของเราที่จะเกิดมาเถอะนะคะ" แม้จะตกใจกับเรื่องนี้เด็กสาวสารภาพอยู่ แต่ด้วยความสงสารและเห็นใจหากว่าเธอกับมารดาเจอสถานการณ์แบบนั้นก็คงต้องขอร้องเช่นนี้เหมือนกันได้ยินเสียงของแม่ของลูกเขาจึงยอมลดปืนลงพร้อมถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะโอบกอดเธอแน่นและห

อีกด้าน"ฮรึก ฮือ" หญิงสาวสะอื้นไห้หลังจากที่ธามพาทุกคนกลับมาที่บ้านพักส่วนตัวนอกเมือง ป่านนี้พ่อของลูกเธอจะเแ็นยังไงบ้างไม่รู้ปัง ปัง ปัง กรี๊ด เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากด้านหลังบ้าน ทุกคนเดินออกไปดูปรากฏว่าธามกำลังยิงต่อสู้กับลูกน้องของนนทกุลอยู่อีกสองสามคนแกร๊ก!! เธอรู้สึกเหมือนว่ามีวัตถุบางอย่างกำลังจ่อศีรษะของเธออยู่"อึก พี่นนท์" ใบหน้าสวยค่อยๆ หันกลับมากก่อนจะสะดุ้งตกใจกลัวเพราะว่าตอนนี้นนทกุลกำลังใช้ปืนจ่อศีรษะเธออยู่"อย่าตุกติกยอมไปกับฉันดีๆซะ!""นนท์อย่าทำแบบนี้แม่ขอร้อง" มณีนุชร่ำไห้เพราะลูกชายเพียงคนเดียวกำลังจะฆ่าคน"เอาตัวแม่กูกลับบ้าน!" ชายหนุ่มหันมาสั่งลูกน้องที่เหลือของตัวเอง"นนท์ลูกแม่ขอร้อง กลับบ้านกันเถอะนะลูก อย่าทำร้ายใครอีกเลย!" นางร่ำไห้อ้อนวอนให้ลูกชายสำนึกเพราะเธอไม่คิดเลยว่าลูกชายที่เลี้ยงมากับมือจะจิตใจเหี้ยมโหดขนาดนี้"ปล่อยลูกสาวฉันนะ" อรพรรณกำลังจะเข้ามายื้อแย่งลูกสาวแต่นนทกุลใช้ปืนตบหน้าของเธอจนล้มลงกับพื้นพร้อมสามีที่จะเข้ามาช่วยลูกสาวแต่โดนลูกน้องของนนทกุลซ้อมไปเสียก่อน"มาดามหยุด ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็ถอยไปซะ!" ชายหนุ่มตะหวาดลั่นเมื่อเห็นว่าเพรียวร

นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วที่หญิงสาวคนรักหลับไหลไปส่วนมาเฟียหนุ่มหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาเมื่อวานก็เอาแต่โทษตัวเองนั่งเฝ้าคนรักไม่ห่างข้าวปลาก็ไม่ยอมทานซึ่งแผลของเขาก็ดีขึ้นบ้างแล้วแต่ก็ต้องล้างแผลประจำเพราะแผลยังไม่แห้งอาจจะติดเชื้อและก็ยังทำอะไรที่หนักๆ ไม่ได้เหมือนอย่างเคยตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นมณีนุชก็จัดการเคลียร์ทุกอย่างที่สามีกับลูกชายทำและคืนบริษัทให้กับดำรงค์และรับผิดชอบเรื่องทุกอย่างโดยให้ทางการตรวจสอบธุรกิจและเป็นไปตามคาดมีเพียงธุรกิจการบินเท่านั้นที่ถูกกฏหมายและตอนนี้เธอก็หยุดเรื่องธุรกิจไปเพียงเพราะว่าตรอมใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและยังป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเพราะสามีกับลูกชายได้ตายไปแพรวาก็ยังคงกายภาพบำบัดและยังดูแลมารดาของตนรักเธอพร้อมกับช่วยดูแลธุรกิจต่อจากนนทกุลเพราะทุกคนเพิ่งรู้ว่าเธอกับนนทกุลจดทะเบียนสมรสกันแล้ว และเมื่อไม่นานมานี้เธอก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ลูกของชายคนรักแพรวาเคลียร์เรื่องทุกอย่างกับมาเฟียหนุ่มและขออโหสิกรรมกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นแม้จะดีใจที่ตัวเองตั้งครรภ์แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่นนทกุลทำลายชีวิตเด็กที่จะเกิดมาเธอก็รู้สึกผิด"แพรมาขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดข

หญิงสาวตัดพ้อทั้งน้ำตาจนอีกคนที่นั่งปลอบเสียใจไม่แพ้กัน"นอนซะคนดี อย่าร้องไห้เลยนะมุกยังมีพี่อยู่ไงครับ" มือหนาลูบศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบาพร้อมกดจูบหน้าผากมนอย่างรักใคร่00:45 PMหญิงสาวที่ตอนนี้ใบหน้าโศกเศร้าเลื่อนลอยมองดูภาพความทรงจําที่เธอถ่ายไว้ในตอนที่ยังมีลูกน้องในครรภ์พร้อมน้ำตาที่รินไหล ก่อนจะตัดสินใจลุกออกจากเตียงด้วยสายตาที่ว่างเปล่าราวกับไม่มีความรู้สึก"ฮรึก เราจะได้เจอกันแล้วนะคนดีของมี๊"ร่างเล็กเดินลงมาที่ชั้นสองของบ้านพร้อมเชือกในมือที่เธอหามาได้จากห้องเก็บของ และภายในห้องนี้ก็มีรูปภาพต่างๆ รวมไปถึง...ของใช้เด็กอ่อนครืด ครืด เสียงเก้าอี้ไม้ที่เธอลากออกมากลางห้องเก็บของก่อนจะลุกขึ้นยืนและใช้แรงทั้งหมดปีนปายหาที่มัดเชือกเพื่อนปลิดชีวิตตัวเองตามลูกในครรภ์ไปจนลืมนึกถึงจิตใจอีกคน"ฮรึกก มุกขอโทษนะคะ" ร่างเล็กสะอื้นไห้ออกมาและกล่าวขอโทษชายคนรักที่วันนี้เธอไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้อีกอีกด้าน "มึงได้ยินเสียงอะไรในห้องเก็บของมั้ยวะ" หนึ่งในลูกน้องที่สับเปลี่ยนกันเฝ้าเวรยามรอบๆบ้าน เอ่ยทักท้วงถึงสิ่งผิดปกติจากชั้นสองเพราะบ้านหลังนี้มีสามชั้น"มึงก็ได้ยินเหมือนกันใช่มั้ย จะเป็นใค