All Chapters of BAD GUYS ผู้หญิงของมาเฟีย SM: Chapter 11 - Chapter 20

"ก็ดี ถ้าเธอคิดจะไปจากฉันเมื่อไหร่ เธอรู้ใช่มั้ยว่าจะโดนมากกว่านี้!" คำขู่ของเขาทำให้เธอใจกระตุกวูบแค่นี้เธอก็จะตายแล้วนะ"เย็นนี้ค่อยไปแล้วกัน" เขาและสายตาที่มองใบหน้าเร็วเล็กหันกลับมาสนใจงานในไอแพดต่อ"ขอบคุณนะคะ" เธอเอ่ยขอบคุณกอดเอวพร้อมซบใบหน้าลงแผงอกแกร่งจนเขาเอ็นดู"แล้ว... เรื่องมหาลัยมุกจะได้กลับไปเรียนตอนไหนคะ" เธอตัดสินใจถามอีกครั้ง"...""เพื่อนมุกไลน์มาถามทุกวัน งานค้างอีก นะคะให้มุกไปนะ" เธอช้อนตามองเขาอย่างมีหวัง"อืม" เขาตอบออกมาสั้นๆ "จริงหรอคะ มุกดีใจที่สุดเลย" ใบหน้าหวานแสดงความดีใจออกมาจนเขาหงุดหงิด"ดีใจที่ได้ไปเรียนหรือจะได้ไปเจอไอ้เด็กเวรนั่น!!" เสียงดุดันเอ่ยขึ้นจนเธอชะงัก"เปล่าค่ะ มุกอยากเรียนคุณก็รู้ว่ามุกอยากเป็นแพทย์" เธอจ้องตาเขาโดยไม่หลบสายตาเพื่อให้เขารับรู้ถึงความจริงใจในดวงตาคู่สวย"อย่าให้เห็นว่าคุยกับมันอีกไม่มันก็เธอต้องตาย!!" คำขู่ของเขามันเหมือนหนามแหลมคมที่ทิ่มแทงดวงใจของเธอจนแทบอยากจะร้องไห้'คะ คุณจะฆ่ามุกเลยหรอคะ" เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวล"อ๊ะ โอ้ย" เธอทำหน้าเหยเกเมื่อเขากระชากผมให้เธอเงยหน้ามาสบตา"เธอก็รู้ว่าฉันเป็นใค

หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นในช่วงเช้าด้วยความเจ็บปวดเพราะเมื่อคืนเขามีอะไรกับเธอแทบทั้งคืนไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมาเพราะเธอรู้สึกว่าอารมณ์เขารุนแรงมากกว่าปกติเพราะเนื้อตัวเขียวช้ำไปหมด "เฮ้อ ไปมหาลัยไม่ได้เหมือนเดิม" เธอถอนหายใจอย่างปลงๆ ร่องรอยตามร่างกายเธอปิดยังไงก็ไม่มิด"ตื่นแล้วหรอ ไปอาบน้ำได้แล้วจะพาไปทานข้าวบ้านแม่" เขา พูดจบก็เดินออกไปสูบบุหรี่ตรงระเบียงเพื่อคลายความเครียดที่สะสมมาหลายวัน"คุณไม่กลัวคุณป้าท่านจะเห็น.." เธอไม่กล้าพูดจบเพราะเกรงว่าเขาจะอาละวาดออกมา"ฉันสั่งก็แค่ทำตามมันยากตรงไหน?" เขาเริ่มทำเสียงดุๆ จนเธอหายใจไม่สะดวก"ค่ะ มุกขอเวลาสักพัก" พูดจบก็ลุกออกจากเตียงด้วยความยากลำบากกว่าจะเดินถึงห้องน้ำคงเลยเวลาไปหลายนาที"จิ๊ส์" เขาจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดกับท่าทางของอีกคนที่เดินเหินไม่สะดวก"อ๊ะ จะทำอะไรคะ" เธอตกใจรีบใช้แขนคล้องคอเขาเมื่อโดนอุ้มขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิง"ชักช้า" "เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้แล้ว มาเอาไปใส่สิ" เขาจ้องมองร่างเล็กที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวพันหน้าอกอวบด้วยสายตาที่หื่นกระหายอย่างเก็บไม่มิดเมื่อเขาพูดจบเธอก็ถอนหายใจเบาๆ เธอไม่เคยจะได้ทำตามใจตัวเองเลย

"คืนนี้คุณจะกลับบ้านมั้ยคะ" หญิงสาวเอ่ยถามในขณะที่เขากำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตหลังจากที่มีอะไรกันกับเธอ"นอนไปก่อนเลยคืนนี้ฉันไม่กลับ" เขาเดินมากดจูบบริเวณหน้าผากมนของเธอเบาๆ "พรุ่งนี้อยากไปไหนหรือเปล่า" มือหนาลูบใบหน้าเรียวเล็กของเธอเบาๆ"ให้ไปได้หรอคะ" "แล้วอยากไปมั้ยล่ะ" เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ"อยากค่ะ มุกอยากไป" เธอยิ้มอย่างดีใจลุกขึ้นกดจูบปลายคางของเขาหนักๆ หนึ่งครั้ง"ฉันให้อิสระเธอหนึ่งวันอยากไปไหนก็ไป" เขาพูดขึ้นเพราะเห็นว่าเธออยู่แต่ในห้องมาหลายวันหลังจากที่กลับมาจากทานข้าวบ้านแม่วันนั้นเขาก็บังคับเธอเกือบเช้าจนเธอป่วย"ขอบคุณนะคะ" เธอจับมือเขาแนบไว้บนแก้มนวล"แล้วมุกขอแวะไปหาเพื่อนที่มหาลัยได้มั้ย" เธอขออย่างมีหวังและมือหนาค่อยๆ ลูบไล้ศรีษะเล็กเบาๆ ก่อนจะใช้มือจิกดึงผมเธออย่างไม่แรงนักจนเธอเงยหน้าขึ้นมาจ้องตาเขา"ฉันหวังว่าเธอจะจำได้ว่าฉันไม่ชอบอะไร และการที่ฉันให้ไปไหนได้ไม่ได้หมายความว่าเธอต้องไปคนเดียว""....""ฉันจะให้การ์ดตามไปสองคน และอย่าทำอะไรที่ฉันไม่ชอบ เข้าใจใช่มั้ย" เขาเลิกคิ้วสูงรอคำตอบจากเธอ"ค่ะ มุกเข้าใจแล้ว" เธอไม่อยากต่อต้านเขาเพราะวันนั้นที่กลับมาจากทา

ย้อนกลับไปสมัยเรียนมหาลัยปีแรกนับตั้งแต่วันที่เขาเสียผู้เป็นพ่อไปจากเด็กที่ร่าเริงอ่อนโยนกลายเป็นเด็กเก็บตัวเงียบไม่สุงสิงกับใครจากที่เป็นเด็กที่ไม่กลัวใครวันนี้กลับอ่อนแอโดนรังแกตลอดทุกครั้ง จากจิตใจที่เศร้าหมองดำมืดก็เริ่มสว่างสดใสเมื่อมีเด็กผู้หญิงที่เป็นแทบทุกอย่างในชีวิตเธอเป็นทุกอย่างในชีวิตเขาอองเดรมีเพื่อนแค่สองคนคือออสตินและแพรวาทั้งสามเป็นเพื่อนกันมาได้ 4-5 ปี และเมื่อขึ้นปีสองเขาและแพรวาตบกันเขาให้เธอได้ทุกอย่างเขาไม่เคยให้เธอลำบากด้วยซ้ำเธออยากได้อะไรเขาหามาให้ทุกอย่าง เขาไว้ใจเธออย่างไม่เคยไว้ใจใครมาก่อนเขารักเธอมากมากกว่าชีวิตตัวเองเขาให้อิสระเธอทุกอย่างไม่เคยตามหึงหวงเวลาเธอไปเที่ยวเขาเชื่อใจเธอมากเพราะเธอเป็นเพียงเเสงสว่างเดียวในชีวิต เธอปกป้องเขาทุกครั้งเวลาเขาโดยรังแกเขาไม่เคยทุบตีทำร้ายร่างกายหรือทำให้เธอเสียใจสักครั้งจนวันหนึ่งเธอกลับทำลายความไว้ใจที่เขามีให้เธอจนหมดสิ้นและก็ไม่ใช่ใครที่ไหนวันนั้นเธอเดินมาบอกเขาว่าเธอเจอคนที่เธอรักจริงๆ แล้ว และนั่นก็คือออสตินเพื่อนสนิทที่เหมือนร่วมสาบานมากับเขาเขาขอร้องอ้อนวอนเธอทั้งน้ำตาขอร้องเธอแทบตายแต่ก็ได้กลับมาเพียงควา

"อื้อ~'" หญิงสาวรู้สึกตัวในช่วงเช้าก่อนจะเอี่ยวตัวเข้าไปสวมกอดคนข้างๆ เพื่อหาความอบอุ่นใบหน้าสวยนอนซบอกแกร่งอย่างรักใคร่"ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว" ปากพูดแต่ก็โอบกอดคนตัวเล็กที่ยังหลับตาแน่นเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เธอ"ไปไหนคะ ไม่ไปได้มั้ย" เธอถามเสียงอู้อี้อย่างเอาแต่ใจ"ไม่ไปเยี่ยมพ่อเธอหรอ หื้ม" ในยามนี้มาเฟียหนุ่มคงไม่รู้ตัวเองกำลังแสดงท่าทีทำตัวอ่อนโยนอย่างเมื่อห้าปีก่อนเขากลับมาเป็นผู้ชายที่น่ารักเช่นเคย"หื้ม ไปค่ะ ไป" เมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้กลับไปเยี่ยมบ้านก็เกิดอาการดีใจอย่างเก็บอาการไม่อยู่"อืม เธอไปอาบน้ำเถอะ" เขาผละออกจากเธอและเลี้ยงเดินเข้าไปทางห้องทำงานเพื่อจะดูว่าช่วงเช้ามีเอกสารอะไรต้องเซ็นบ้างเพราะวันนี้เขาอาจจะไม่ว่างทั้งวัน"ค่ะ งั้นขอเวลาสักพักนะคะ" เธอยิ้มรับและเดินหยิบผ้าเช็ดตัวเดิมเข้าห้องน้ำไป"เดี๋ยว!" "คะ?" เธอเอี่ยวจัวกลับมามองอย่างสงสัยเพราะจู่ๆ เขาก็เรียกเธอไว้กระทันหัน"เดี๋ยวฉันจะเข้าไปอาบด้วย" นั่นแหละเมื่อสิ้นคำพูดใบหน้าสวยก็แดงเถือกอย่างกับลูกตำลึงสุกเพราะเขินอายกับคำพูดกำกวมของเขาหญิงสาวยืนอาบน้ำอุ่นตรงฝักบัวใบหน้าสวยหวานแม้อาบน้ำก็ยังคงความสวยไม่เปลี่ยนแป