Semua Bab ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Bab 101 - Bab 110

เมื่อกลับมาถึงจวนเป่ยหนาน ก็พบว่าบรรดาขันทีและข้ารับใช้ในจวนต่างจัดเตรียมงานเลี้ยงเล็กๆ เอาไว้ โดยมีเสี่ยวมี่กับหย่งเยี่ยมาต้อนรับ “พี่สาว ยินดีด้วยที่ท่านได้เป็นฉงหรงจวิน”“พี่สาว เช่นนี้ท่านก็เป็นขุนนางแล้วใช่หรือไม่ แล้วนี่ท่านมีชุดประจำตำแหน่งเหมือนผู้อื่นหรือไม่ เสี่ยวมี่ขอดูหน่อย”หานฉงหรงยิ้มขำ “ตำแหน่งจวินมิได้ต้องเข้าวัง จึงไม่จำเป็นต้องมีชุดประจำตำแหน่ง มีเพียงป้ายประจำตำแหน่งที่ต้องห้อยติดตัวไว้ยามเข้าวังเท่านั้น” ว่าพลางหยิบป้ายหยกขาวประดับพู่ห้อยสีเขียวสดให้ดู เด็กทั้งสองทำตาโตชื่นชมอยู่ครู่หนึ่งจึงจูงมือนางเข้าไปในห้องรับประทานที่อยู่ส่วนใน“ท่านอ๋อง นี่คือ...”“คงเห็นว่ามีสิ่งของพระราชทานและพระราชโองการแต่งตั้งจากในวังมาที่จวน พวกเขาเลยอยากจัดงานเลี้ยงให้กับเจ้า” อวิ๋นรุ่นที่เดินตามหลังมาเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นสีหน้าของหานฉงหรง “นี่เป็นหลักฐานสิ่งยืนยันได้ว่าเจ้าเป็นที่รักของคนในจวนมากเพียงใด เจ้าเองก็รับน้ำใจของพวกเขาไว้แต่โดยดีเถิด”เด็กสาวเพียงพยักหน้ารับ ก่อนปล่อยให้เด็กน้อยสองคนจูงมือนางเดินนำทุกคนไปต่อ เมื่อไปถึงก็เห็นอาหารที่อยู่บนโต๊ะส่วนใหญ่เป็นอาหารที่ไม่เผ็ดห

ทันทีที่ลืมตาตื่นด้วยอาการปวดหัว แสบร้อนที่อก ลำคอแห้งผาก ซึ่งเป็นอาการของคนเมาค้างที่นางไม่พิสมัย สิ่งที่ต้อนรับหานฉงหรงอยู่คือหลีรั่วที่ถือถาดไม้และห่อผ้าห่อหนึ่งด้วยใบหน้ายิ้มแย้มผิดวิสัยที่ชอบทำหน้าเฉยชาอยู่เป็นนิจของนาง“คุณหนู ท่านตื่นแล้วหรือ ประเดี๋ยวดื่มน้ำแกงสร่างเมานี่สักหน่อย แล้วข้าน้อยจะช่วยเหลือท่านเกล้าผมแต่งตัว” นางว่าขณะมองหญิงสาวพยักหน้าหงึกหงักแล้วลุกเดินไปที่โต๊ะประทินโฉม ปล่อยให้อีกฝ่ายยื่นผ้าชุบน้ำร้อนบิดหมาดให้นางเช็ดหน้า จากนั้นจึงให้อีกฝ่ายเกล้าผมประทินโฉมและช่วยนางสวมใส่เสื้อผ้าจนเสร็จโดยที่หญิงสาวไม่อิดออดหรือแสดงท่าทีเกรงเกรงใจอีกเป็นเพราะหยิ่งผยองหรือ? มิใช่ ช่วงแรกนางก็ทำทุกอย่างที่กล่าวมา ทั้งกล่าววาจาอิดออด ทั้งแสดงท่าทีเกรงอกเกรงใจอย่างยิ่ง แต่อวิ๋นรุ่นไม่มีท่าทีคล้อยตาม ซ้ำยังให้หลีรั่วมาปรนนิบัตินางเช่นนี้ทุกเช้า สุดท้ายด้วยเพราะกลัวว่าถ้าปฏิเสธหลีรั่วจะถูกลงโทษ นางจึงจำใจยอมรับโดยดีน้ำแกงสร่างเมาตำรับของทางซื่อชวนรสชาติเปรี้ยวเผ็ดทำเอานางตาสว่าง อาการเมาค้างที่เคยเป็นจนถึงเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง พอสติเริ่มแจ่มชัด สายตาก็เห็นอะไรต่อมิอะไรได้มากขึ

ซีเยวี่ยรับคำก่อนเดินออกไปทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว พลางคิดว่าสิ่งเหล่านี้กระมังคือเคล็ดลับความโปรดปรานทั้งจากทางฮ่องเต้และหวงไทโฮ่ว นอกจากรูปโฉมที่งดงามชวนให้ผู้คนเอ็นดูตั้งแต่ยังเด็ก พอเริ่มรู้ความก็รู้จักการซื้อตัวและซื้อใจข้าราชบริพารที่รับใช้ใกล้ชิดฮ่องเต้ หวงไทโฮ่ว และพระสนมระดับสูงอย่างหานลี่ไท่เฟยจึงทำให้รับรู้เรื่องราวรวมไปถึงอารมณ์ความรู้สึกของคนผู้นั้นและเมื่อเข้าหาก็สามารถรับมือได้อย่างถูกต้องเหมาะสมบางทีนางอดคิดมิได้ว่าสนมนางในที่มิได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้บางนางสมควรจะต้องมาศึกษาเรียนรู้จากองค์หญิงผู้นี้ให้มากทีเดียวถึงแม้ฮ่องเต้จะมีราชกิจมากมายเพียงใด แต่ก็ยังเจียดเวลามาถวายบังคมหวงไทโฮ่วเพื่อไต่ถามสารทุกข์สุขดิบและแสดงความกตัญญู โดยในหนึ่งสัปดาห์จะมาที่ตำหนักไท่หยางในวันจันทร์และวันศุกร์ โดยวันหนึ่งเป็นวันที่ตรงกับวันพระราชสมภพ ส่วนอีกวันหนึ่งมีอักษรตรงกับพระนามเดิมของไทโฮ่วคือ จินหรง (วันศุกร์ ภาษาจีนคือ จินเย่า ใช้อักษร 金 ตัวเดียวกับชื่อของไทโฮ่ว) แต่ละครั้งที่มาจะอยู่สนทนากับไทโฮ่วและร่วมรับประทานอาหารเช้า ก่อนเสด็จออกว่าราชการในยามซื่อ (ประมาณเก้าโมงเช้า) ซึ่งฮ่

องค์หญิงเวินอี๋มาเยือนที่ห้องทรงพระอักษรตอนที่ฮ่องเต้กำลังผ่อนคลายอิริยาบถหลังจากเสร็จสิ้นการตรวจฎีกากองโต ฮ่องเต้เมื่อเห็นธิดาคนโปรดถวายบังคมอย่างนอบน้อมก็คลี่ยิ้มเอ่ย “เวินอี๋ มาหาเสด็จพ่อมีเรื่องอันใดหรือ”เวินอี๋ได้ยินเช่นก็เอ่ยเสียงเง้างอด “อันใดกันเพคะ ลูกไม่มีธุระก็แวะมาหาเสด็จพ่อมิได้แล้วหรือ”“แน่นอนว่าไม่” ฮ่องเต้ว่าพลางหันไปเห็นกล่องไม้ที่ซีเยวี่ยนางกำนัลของเวินอี๋ถือมา “แล้วนั่นอะไร ใส่เสียมิดชิด”เวินอี๋ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางเปิดกล่องไม้แล้วยกถ้วยขนมวางไว้บนโต๊ะเล็กที่วางอยู่บนตั่งยาว “ลูกทำขนมถั่วเขียวต้มไป่เหอเพคะ วันนี้อากาศร้อน ทานถั่วเขียวจะได้ขับร้อนรู้สึกสดชื่นเย็นสบาย จะได้ไม่ต้องตั้งน้ำแข็งเอาไว้ให้หมอหลวงดุพระองค์อีก” แม้ผ่านวันฉูฉู่ (วันสิ้นสุดฤดูร้อน) มาพักหนึ่งแล้วแต่ก็ยังมีบางวันที่จู่ๆ อากาศก็ร้อนอบอ้าว อากาศเช่นนี้ฮ่องเต้ที่เป็นคนขี้ร้อนจึงมักจะแอบฝ่าฝืนคำแนะนำของหมอหลวงตั้งถาดน้ำแข็งไว้กลางห้องทรงพระอักษร มีขันทีน้อยคอยโพกพัดให้อากาศภายในห้องเย็นสบาย แต่สำหรับฮ่องเต้ที่พระชนมายุเกินสี่สิบพรรษาแล้ว การที่อากาศประเดี๋ยวร้อนประเดี๋ยวหนาวกลับไปกลับมานั้นไม่ดีต่

ในวันนี้จวนของหานจงลู่เสนาบดีกรมพิธีการได้ต้อนรับอาคันตุกะผู้หนึ่ง คนผู้นั้นเป็นสตรีที่อยู่ในวัยยี่สิบปลายๆ เกล้ามวยทรงต่ำปักปิ่นระย้ารูปดอกชาขาวงามวิจิตรเฉกเช่นเดียวกับสตรีออกเรือนรับกับเสื้อตัวยาวลายดอกไห่ถัง ท่าทีงดงามสง่าผ่าเผยขณะที่รอให้สาวใช้ไปเรียนกับพ่อบ้านสกุลหานว่านางขอพบหานลู่ซึ่งเป็นธิดาคนโตของตระกูลนี้ไม่นานนักสตรีใบหน้าอ่อนเยาว์ที่สวมอาภรณ์สีชิงเหลียนก็เดินมาหาอาคันตุกะที่ว่าก่อนคารวะแช่มช้อย “หานลู่คารวะจวงหมิ่นกั๋วฟูเหรินเจ้าค่ะ”จวงหมิ่นกั๋วฟูเหรินได้ยินเช่นนั้นก็ให้อมยิ้มพลางเอ่ย “จวงหมิ่นกั๋วฟูเหรินอันใด เรียกเสียเต็มยศ เราเป็นน้าหลานกันแท้ๆ ต้องพิธีรีตองอะไรมากมาย”หานลู่ยิ้มตอบก่อนให้หรานหร่านสาวใช้คนสนิทนำขนมและน้ำชามารับรอง “วันนี้ลมอันใดหอบท่านน้ามาเยี่ยมหลานถึงที่นี่กัน”“จะอันใดเล่า วันก่อนท่านกั๋วกงสามีของข้ามาเล่าให้ฟังว่า ตอนนี้มีเรื่องเล่าลือในหมู่ขุนนางว่าเป่ยหนานหวังอวิ๋นรุ่นหมายปองสตรีแซ่หาน บรรดาเหล่าฟูเหรินก็ต่างพากันมารุมถามข้าว่าเป็นคนจากสกุลหานทางฝ่ายบิดาของข้าหรือไม่จนธรณีประตูจวนของข้าแทบสึก ช่างยุ่งวุ่นวายโดยแท้” นางเล่ารวดเดียวจนจบก่อนจิบชาชั