All Chapters of ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Chapter 111 - Chapter 120

หานฉงหรงก้าวเร็วๆ เพื่อให้ถึงห้องส่วนตัวก่อนที่น้ำค้างที่เกาะตามกลีบดอกไม้จะระเหยเหิดจนสุราเสียรสชาติ นางวางดอกไม้ก่อนคว้ากรรไกรมาตัดกิ่งและริดกลีบเลี้ยงจนเหลือเพียงดอกสีเหลืองเกลี้ยงเกลา ซึ่งทุกอย่างต้องทำอย่างรวดเร็วเพื่อแข่งกับเวลา ทว่านางตัดไปได้เพียงครึ่งหนึ่งก็วางกรรไกรลงก่อนยกมือปิดหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำดั่งแต้มชาด จนเสี่ยวมี่ที่กำลังดับเทียนเมื่อเห็นว่าท้องฟ้าข้างนอกสว่างแล้วเอ่ยถาม “พี่สาว ท่านไม่สบายตรงไหนหรือเจ้าคะ หน้าของท่านแดงมากเลย”หญิงสาวเอาหลังมือแตะแก้มของตนเองก่อนยิ้มบาง “พี่สาวไปเก็บดอกไม้ตั้งแต่เช้ามืด คงต้องน้ำค้างกลับมาจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายเล็กน้อยเท่านั้น”“เช่นนั้นให้ข้าไปบอกท่านหมอฟู่ดีหรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยถึงหมอที่ประจำอยู่ที่จวนเป่ยหนานทำหน้าที่รักษาทุกคนในจวนโดยไม่แบ่งแยก“ไม่เป็นไร ประเดี๋ยวหมักเหล้าเบญจมาศนี้เสร็จก็ว่าจะนอนพักสักครู่ แล้วค่อยไปทำเกาลัดเชื่อมของโปรดของพวกเจ้า”เสี่ยวมี่พยักหน้า เช่นนั้นข้าช่วยท่านตัดดอกไม้นะเจ้าคะ” ว่าพลางจะหยิบกรรไกรที่บนโต๊ะมา ทว่าหานฉงหรงกลับจับมือนางไว้เอ่ยเสียงนุ่ม “เดี๋ยวทางนี้ข้าจัดการเอง เจ้าไปบอกพ่อบ้านให้

ที่แท้เป็นเวินหมัวมัว แม่นมของอวิ๋นรุ่นที่อยู่ในจวนมานาน นับว่าเป็นคนเก่าคนแก่ผู้หนึ่ง ใบหน้าของนางเรียบเฉยดุจรูปปั้นขณะที่เอ่ยด้วยวาจาสั้นกระชับ “พวกเจ้าเป็นเพียงบ่าวมีสิทธิ์อันใดนินทาเจ้านายกัน ไปหาพ่อบ้านรับโทษเฆี่ยนคนละสิบทีเสีย”“เจ้าค่ะ” ทั้งสองรับคำด้วยใบหน้าซีดเผือด ทำท่าจะผละออกไปอย่างนอบน้อม ทว่าสายตาคมกริบพลันตวัดไปยังนางกำนัลปากแดงนางนั้น “ส่วนฮวาหลัน เจ้ามานี่”นางกำนัลปากแดงนามฮวาหลันห่อไหล่ทำตามอย่างว่าง่าย ท่าทางหวาดผวาอย่างเห็นได้ชัด ไม่ทันที่จะกล่าวอันใด ฝ่ามือขาวเนียนของหมัวมัวผู้นั้นก็ตวัดใส่พวงแก้มใสทั้งซ้ายขวา การกระทำนั้นทั้งรวดเร็วทั้งดุดันจนไม่ทันตั้งตัว ไม่นานสองแก้มของนางกำนัลผู้นั้นก็แดงเถือก ซ้ำยังมีรอยเล็บจางๆ ที่เริ่มมีเลือดซึมออกมา พร้อมกับคำพูดของเวินหมัวมัวที่ยังเอ่ยด้วยวาจาเชือดเฉือน “ความเจ็บปวดตอนถูกโบยคราวที่แล้วมันมิได้ซึมลึกถึงนิสัยของเจ้าเลยใช่หรือไม่ บัดนี้จึงยังคงประทินโฉมฉูดฉาดอีกทั้งยังนินทาว่าร้ายผู้อื่น” นางว่าขณะเชยคางของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วใช้นิ้วถูเช็ดไปที่ริมฝีปากของหญิงสาวแรงๆ “สีแดงเช่นนี้มีแต่ผู้สูงศักดิ์ที่สามารถใช้ได้เท่านั้น ข้ารับ

หานลู่สนทนากับหานฉงหรงต่อจากนั้นอีกครู่หนึ่งก็ผละไปหาหย่งเยี่ยที่กำลังเล่นว่าวอยู่บริเวณลานกว้าง ท่าทีสนุกสนานร่วมไปกับเด็กชายช่างผิดกับท่าทีเมื่อครู่ราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ นางส่ายหน้า ก่อนกลับไปยังเรือนของตน หยิบเกาลัดกองใหญ่ที่ให้ข้ารับใช้เก็บมาสดๆ นำมาแกะเปลือกนอกต้มจนสุกแล้วค่อยแกะเยื่อเปลือกเพื่อทำเกาลัดเชื่อมเพิ่มเติมเกาลัดต้มสุกเปลือกนิ่มแกะได้ง่าย เพียงใช้มีดเล็กผ่าเล็กน้อยก็ได้เนื้อเกาลัดสีเหลืองอร่ามจำนวนหนึ่ง ขณะที่กำลังหยิบเกาลัดลูกใหม่มาปอก ก็เห็นมือข้างหนึ่งมาหยิบเกาลัดแกะเปลือกกินก่อนนั่งลงข้างๆ หานฉงหรงเอ่ยโดยไม่ได้หันมามอง “ท่านอ๋องเสวยเกาลัดเชื่อมมากขนาดนั้นแล้วยังมาเสวยเกาลัดนี้อีกหรือเพคะ”“ของในจวนข้า ข้าอยากกินเมื่อใดก็ย่อมได้” เขาว่าอย่างอวดดื้อถือดี และตอกย้ำความคิดนั้นด้วยการเอาเกาลัดเข้าปากอีกเม็ด นางทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ถ้าหานลู่ผู้นั้นมาเห็นท่าทีเยี่ยงอันธพาลน้อยของเขาในตอนนี้ยังจะชมชอบลงอีกหรือไม่ “องค์หญิงเสด็จกลับแล้วหรือเพคะ”อวิ๋นรุ่นพยักหน้า “กลับไปเสียได้ก็ดี”หานฉงหรงกลั้นขำอย่างสุดความสามารถ อึดใจหนึ่งจึงถามต่อ “วันนี้ลมอันใดหอบนางมาเล่

หลังจากนั้นในอีกหนึ่งสัปดาห์ ก็เป็นเทศกาลฉงหยางที่ทุกคนรอคอย คนในจวนเป่ยหนานนั้นต่างตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมตัวติดตามเสด็จหวงไทโฮ่วไปยังวัดอันกั๋วที่อยู่บนเทือกเขาสูงไม่ไกลจากเมืองหลวง ในจวนถ้วนทั่วบริเวณล้วนมีแต่ดอกจูอี๋ว์และดอกเบญจมาศเหลืองอร่ามบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอ่อนจางไปทั่วขณะที่อวิ๋นรุ่นกำลังให้ขันทีน้อยปรนนิบัติล้างหน้าเกล้าผมเมื่อเห็นเวินหมัวมัวนำขนมฉงหยางและเหล้าเบญจมาศร้อนเข้ามาก็เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถาม “เทศกาลฉงหยางเป็นเทศกาลของเหล่าผู้อาวุโส ไฉนจึงยกเข้ามาด้วยตนเองเล่า”เวินหมัวมัวคลี่ยิ้มขณะมองผู้เป็นนายยกจอกเหล้าที่ลอยดอกเบญจมาศเล็กจิ๋วยกขึ้นดื่ม “ท่านอ๋อง เทศกาลฉงหยางเป็นเทศกาลของเหล่าผู้อาวุโสก็จริง แต่ว่าก็เป็นเทศกาลของหญิงสาวด้วย วันนี้เหล่านางกำนัลที่เป็นสตรีแรกรุ่นจึงต่างมาขออนุญาตพ่อบ้านออกไปเที่ยวเล่นในตลาดกันหมดแล้ว ส่วนขนมกับสุราเหล่านี้พวกนางกำนัลในห้องเครื่องอุ่นให้ก่อนออกไป หม่อมฉันเพียงยกมาให้ท่านเท่านั้น”เขาพยักหน้ารับรู้ ก่อนหยิบขนมฉงหยางมากัดคำหนึ่ง นึกชมว่าว่าขนมจานนี้เน้นรสเปรี้ยวหวานของพุทราและรสกรอบมันของธัญพืช ถูกใจคนไม่ชอบกินหวานเช่นเขาย

หานฉงหรงมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่รับฟังขันทีน้อยรายงานจนจบ ขณะที่หวงไทโฮ่วมีสีหน้าไม่สบอารมณ์ ทั้งยังเอ่ยเสียงเบา “มารยาสาไถย”หญิงสาวทำเป็นไม่ได้ยินคำสบถนั้น นางลดม่านลง ก่อนรับขนมฉงหยางจากมือของหย่งเยี่ยมาถือไว้ไม่มีทีท่าจะเอาเข้าปาก ไทโฮ่วยิ่งเห็นท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของคนตรงหน้าก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ ขนาดนางที่คอยผลักดันทั้งคู่อยู่เบื้องหลังยังอดขัดใจไม่ได้ นางมิรู้สึกอันใดเลยหรือ?“หรงเอ๋อร์ ข้าขอถามเจ้าตามตรง เจ้ารู้สึกเช่นไรกับเป่ยหนานหวัง”หานฉงหรงได้ยินเช่นนั้นพลันเบิกตาก่อนตัดสินใจยกมือปิดหูทั้งสองข้างขององค์ชายน้อย “ไทโฮ่ว เรื่องนี้คุยกันต่อหน้าองค์ชายเกรงว่าไม่เหมาะสมเพคะ”หย่งเยี่ยแกะมือของนางออกพลางเอ่ย “พี่สาวรีบบอก หย่งเยี่ยก็อยากรู้เช่นกัน ตอนที่เสด็จอาบอกกับเสด็จย่าว่าชอบท่าน ข้าดีใจมาก พี่สาวเองก็คิดเช่นเดียวกับเสด็จอาใช่หรือไม่”เด็กสาวเบิกตา เมื่อเงยหน้ามองหวงไทโฮ่วพลางส่งสายตาเป็นเชิงถาม พระนางก็หัวเราะเบาๆ “รุ่นเอ๋อร์มิได้ตั้งใจจะบอกต่อหน้าหลาน เพียงแต่ตอนที่บอกความรู้สึกที่มีต่อเจ้ากับตัวข้า เจ้าเด็กแสบนี่มาได้ยินเข้าพอดี”ยิ่งได้ยินใบหน้าของอีกฝ่ายก็ยิ่งระบายสีชา