All Chapters of ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Chapter 131 - Chapter 140

กว่าอวิ๋นรุ่นจะกลับมาถึงจวนก็เป็นช่วงเย็นย่ำของอีกวันหนึ่ง เบื้องหลังมีบ่าวรับใช้ของจวนที่โดนตามตัวไปยังนอกเมืองภายหลังลากเกวียนขนาดใหญ่ที่มีกรงกักขังสัตว์ป่าคู่หนึ่งส่งเสียงขู่อย่างดุร้ายมาตลอดทางแม้จะมีการเอาผ้าคลุมกรงไว้มิให้แตกตื่นอาละวาด ข้างกันมีหีบไม้สองหีบ นอกเหนือจากนั้นก็มีกรงเล็กอีกกรงที่มีแพรไหมประดับพู่งามวิจิตรคลุมอยู่หานฉงหรงออกมารับอวิ๋นรุ่นด้วยตนเอง เมื่อเห็นชายหนุ่มลงจากหลังม้าก็เอ่ยเสียงนุ่ม “ท่านอ๋องเหน็ดเหนื่อยมาเสียหลายวัน หม่อมฉันเตรียมเครื่องดื่มและของว่างไว้ให้แล้ว เชิญเสด็จสักเล็กน้อยแล้วค่อยรับอาหารเย็นเถิดเพคะ” กล่าวจบก็หลบตาน้อยๆ เมื่อท่าทีรักใคร่อย่างไม่ปิดบังของอีกคน คล้ายกับขบวนสู่ขอในวันนี้ได้ปลดพันธนาการบางอย่างที่เคยฉุดรั้งความรู้สึกเอาไว้อวิ๋นรุ่นมีท่าทีตื่นเต้นยินดี เขาจับจูงมือของหานฉงหรงเอาไว้พลางกล่าว “เรื่องนั้นไว้ดูของที่ข้าหามาให้เจ้าก่อน แล้วข้าจะมากินกับเจ้าทีหลัง”หานฉงหรงได้ยินก็อมยิ้มพยักหน้าแล้วเดินตามไปยังลานฝึกจังหวะเดียวกับที่เหวินซิ่วกับหลีรั่วตามมาสมทบ อวิ๋นรุ่นพยักหน้าเล็กน้อยให้ทั้งสอง พวกเขาเข้าใจโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยรีบดึงผ้าท

ทั้งหมดรับคำตามคำสั่งก่อนแยกย้ายกันไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย คืนความสงบส่วนตัวให้กับชนชั้นสูงทั้งสาม นางกำนัลเด็กรินชาถ้วยใหม่ให้ทั้งสามก่อนที่ไทโฮ่วจะยิ้มแย้มมองหานฉงหรงกำลังใช้มือขาวเนียนปอกส้มบรรณาการสดใหม่แช่เย็นแล้วส่งกลีบส้มกลีบหนึ่งให้อวิ๋นรุ่น ซึ่งแทนที่อีกฝ่ายจะรับมาด้วยมือ กลับยื่นหน้าเข้ามารับด้วยปากเสียอย่างนั้น ทำเอาหมัวมัวที่ยืนอยู่ข้างไทโฮ่วถึงกับเบือนหน้าหลบมิกล้ามองให้เสียมารยาท ไทโฮ่วเองก็ยกมือแตะแขนเสื้อหมัวมัวพลางเอ่ย “เจ้าดู รุ่นเอ๋อร์ของข้ากาลก่อนจะปอกส้มให้ข้ารับประทานทุกครา ไม่ทันไรก็มีคนรู้ใจปอกส้มให้กินเสียแล้ว ยายแก่เช่นข้าคงต้องพึ่งสายตาฝ้าฟางของเจ้าปอกส้มให้ข้ากินเสียแล้วกระมัง”หมัวมัวรีบอมยิ้มประสมโรง “เพคะ ถึงแม้หม่อมฉันจะสายตาฝ้าฟาง แต่ก็จะถวายการรับใช้พระนางอย่างสุดความสามารถ”อวิ่นรุ่นเคี้ยวส้มอย่างสบายใจขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงนบนอบ “เสด็จแม่มีหลิวกูกูเป็นคนรู้ใจคอยดูแลเรื่องราวรอบพระองค์มาหลายสิบปี แต่ลูกเพิ่งมีหรงเอ๋อร์เป็นผู้รู้ใจไม่นาน จึงดีอกดีใจมากเกินไปสักหน่อย ท่านก็อย่าได้น้อยใจลูกนักเลยพ่ะย่ะค่ะ” ชายหนุ่มพูดจบก็เป็นจังหวะเดียวกับที่หานฉงหรงวา

และก็เป็นอย่างที่คาด หานเซี่ยงอวิ๋นขอเข้าเฝ้าไทโฮ่วเพื่อทูลขอถอนตัวจากการเป็นอาจารย์หลักขององค์ชายเก้าหย่งเยี่ยหลังจากที่หานฉงหรงเข้าวังมาเรียนรู้ธรรมเนียมปฏิบัติและเรื่องราวหลายอย่างเกี่ยวกับราชวงศ์ที่ตำหนักไท่หยาง เมื่อหลิวกูกูมารายงานไทโฮ่วเพียงให้หญิงสาวตามนางกำนัลน้อยไปที่ห้องหนังสือส่วนพระองค์ ตรัสให้นางท่องจำรายนามเชื้อพระวงศ์ที่พำนักในเมืองหลวงทั้งหมดให้ได้ หลังจากมื้อเย็นแล้วพระนางจะมาทดสอบด้วยพระองค์เอง คล้ายกับว่าจะกันนางออกจากบิดาของนางชั่วคราวจนหานฉงหรงอดกังวลมิได้หรือว่าพระนางจะล่วงรู้ถึงจุดประสงค์ที่ท่านพ่อมาที่นี่...แต่ว่าหานฉงหรงก็ไม่มีเวลาที่จะได้ปล่อยใจให้วิตกกังวลกับเรื่องที่ยังไม่รู้ข้อสรุป หลิวกูกูพร้อมกับนางกำนัลเด็กสองคนก็ช่วยกันหอบหิ้วม้วนหนังสือจำนวนหนึ่งเข้ามาก่อนเอ่ยด้วยท่าทีนอบน้อม “นี่คือบันทึกรายพระนามของเชื้อพระวงศ์ในรัชสมัยนี้ ส่วนนี้คือในส่วนของเชื้อพระวงศ์ที่พำนักอยู่ในวังหลวงที่พระนางไทโฮ่วต้องการให้ท่านจดจำ ฉงหรงจวินลองศึกษาและท่องจำให้ละเอียด ถ้ามีสิ่งใดที่ไม่เข้าใจสามารถสอบถามข้าน้อยได้ทุกเมื่อ”กล่าวจบนางก็กลับไปรับใช้ไทโฮ่วที่ตำหนักต่อ เห็นได

เวลาผ่านกระทั่งถึงช่วงเวลาอาหารเย็น หานฉงหรงผ่านการทดสอบของหวงไทโฮ่วไปอย่างราบรื่น กระนั้นนางก็ไม่กล้าเกียจคร้านละเลยอีกทั้งยังมีเรื่องที่ไทโฮ่วไหว้วานที่ยังต้องขบคิด ดังนั้นหลังจากปรนนิบัติไทโฮ่วเข้านอน เทียนที่ห้องของนางก็ยังคงส่องสว่าง หานฉงหรงยังคงทบทวนรายชื่อที่เหลือ โดยมีนางกำนัลน้อยที่หลิวกูกูทิ้งไว้ให้คอยรับใช้และปรนนิบัตินางดับเทียนก่อนนอนนามของเชื้อพระวงศ์ในราชวงศ์นี้ค่อนข้างจดจำได้ง่าย เนื่องจากพระนามเดิมของฮ่องเต้คืออวี่หาน ดังนั้นเมื่อฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์ ท่านอ๋องที่เป็นพี่น้องทั้งที่เกิดจากมารดาเดียวกันและที่เกิดกับบรรดาไท่เฟยในรัชกาลก่อนล้วนเปลี่ยนอักษรหน้าของตนเป็น อวิ๋น อย่างเป่ยหนานอ๋องอวิ๋นรุ่นที่เป็นอนุชาแท้ๆ ของฝ่าบาทนั่นก็ใช่ ซึ่งผู้ที่ใช่พระนามเช่นนี้มีไม่กี่คน รวมทั้งชายาเอกและชายารองก็นับด้วยนิ้วมือทั้งสิบได้ ส่วนอ๋องต่างแซ่นั้นในรัชสมัยนี้ยังมีไม่มาก ส่วนที่แต่งตั้งในรัชกาลก่อนยังพอจดจำได้ แต่ความชอบส่วนตัวหรือเอกลักษณ์พิเศษของคนเหล่านั้นนี่สิที่ออกจะจำยากเสียหน่อย ต่างคนต่างความชอบกัน บางคนชอบสิ่งเดียวกันแต่กลับต่างแหล่งที่มา จะรับรองอย่างไรมิให้เกิดเรื่องข

การร่วมมือกันจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ระหว่างพระญาติฝ่ายหญิงนั้นค่อนข้างราบรื่น อาจเป็นเพราะว่าในส่วนองค์ประกอบของงานเลี้ยงส่วนมากหานฉงหรงยอมปล่อยให้องค์หญิงเวินอี๋จัดการตามใจ ส่วนนางเพียงรับผิดชอบเรื่องลำดับอาหารและการแสดงและและรายละเอียดปลีกย่อยที่ไม่สลักสำคัญเพื่อเลี่ยงการปะทะ ด้านงบประมาณของงานเลี้ยงนั้นก็ต่างกับช่วงงานพระราชสมภพของฮ่องเต้เล็กน้อยตรงที่ครานี้นางเป็นผู้ออกทุนเองเกือบทั้งหมด มีเพียงภรรยาขุนนางระดับสูงไม่กี่คนที่ยังร่วมสมทบเงินเพราะต้องการประจบเอาใจพระธิดาคนโปรดของฮ่องเต้ ส่วนองค์หญิงผู้สูงศักดิ์นั้นท่าทีที่มีต่อนางนั้นก็เปลี่ยนไปพอสมควร โดยไม่มีสีหน้าปั้นปึ่งเป็นปฏิปักษ์ซึ่งหน้า แต่ก็มิได้โอภาปราศรัยอย่างเป็นมิตร ซึ่งแบบนั้นอาจจะเป็นการดีกับทั้งสองฝ่าย โดยเฉพาะหานฉงหรงที่มิต้องการปั้นรอยยิ้มสนทนากับอีกฝ่ายมากนักทว่าขณะที่หานฉงหรงกำลังดูแลการจัดเตรียมที่นั่งและการประดับตกแต่ง องค์หญิงเวินอี๋กับซีเยวี่ยคนสนิทก็เดินมาหานาง ท่าทีของนางในวันนี้ดูสงบสำรวมขึ้นไม่น้อยผิดกับท่าทีหยิ่งยโสยามที่เจอกันครั้งแรกที่จวนเป่ยหนานอ๋อง น้ำเสียงของนางที่เอื้อนเอ่ยก็ฟังชวนรื่นหู “หลายวันมานี