ตอนที่๒๑(จบตอน)

ดวงตาของคู่พ่อลูกสกุลสวียังนิ่งเรียบ แต่ในอกกลับ ‘โล่งใจ’ ที่สามารถปกป้องหลานสาวโดยไร้คำตำหนิ ถึงจะแลเห็นแววไม่พึงใจกับกลิ่นอายโทสะจากผู้เยาว์แต่สูงศักดิ์ก็ตาม

“น้ำใจขององค์ชายสาม กระหม่อมขอจดจำไว้ในใจเมื่อหลานสาวหายดี กระหม่อมจะเชิญองค์ชายสามมาเสวยอาหารด้วยกันที่จวนเป็นการตอบแทนแน่นอน”

รอยยิ้มระหว่างบุรุษสามคนต่างฝ่าย แต่ละคนล้วนซ่อนดาบแหลมคมทั้งสิ้น บรรยากาศสงบแต่ตรึงแน่นราวจะหายใจไม่ออก ไป๋อี้เฉินยังคงส่งยิ้มถ่อมตนออกมาไม่คลาย

“ยินดียิ่ง ขอบใจท่านโหวและท่านโหวผู้เฒ่า”

เสียงของเขาอบอุ่นราวแดดยามเฉิน แต่สีหน้าขณะจิบชาชุดสุดท้ายนั้น…ไร้แววอ่อนโยนเหลืออยู่

ไม่มีใครเอ่ยถ้อยคำเกินจำเป็น บรรยากาศในโถงรับรองนี้จมอยู่ในสงบเกินจำเป็น

เสียงชาไหลลงถ้วย เหมือนดาบที่วางขวางกลางห้องใต้คำพูดสุภาพ ทุกสายตาต่างระวัง ไม่ล้ำเส้นใครก่อน

เมื่อเวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม หลังพูดคุยอย่างเหมาะสม ไป๋อี้เฉินลุกขึ้นอย่างมั่นคง ประสานมือน้อมลาสองพ่อลูกสวี ขุนนางที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังไว้หน้า

“วันนี้ข้ามารบกวนท่านโหว ท่านโหวผู้เฒ่านานแล้ว ข้าคงต้องลากลับก่อน ไว้หลัวเอ๋อดีขึ้น ข้าจะมาเยี่ยมอีกครั้ง”

สองเจ้าบ้านลุกขึ้น