All Chapters of ข้ามภพมาเป็นเมียหลวงยืนหนึ่ง: Chapter 31 - Chapter 40

“จินเอ๋อไม่ว่าจะในกลุ่มคนใด หากมีคนไม่เคารพกฎเกณฑ์ก็มิควรปล่อยให้ผู้นั้นสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น ผู้มีอำนาจก็ต้องรู้จักใช้อำนาจที่มีหากตักเตือนมิเชื่อฟังก็ต้องลงโทษหากลงโทษไม่เชื่อฟังก็ต้องขับไล่ออกจากกลุ่ม เจ้าว่าใช่หรือไม่” นางมีอาวุโสสูงกว่าพวกเขาถึงสองชั้น หากจะก้าวก่ายเรื่องในเรือนของหลานชายตรงๆ ก็คงไม่เหมาะสม แต่หากจะมิตักเตือนเสียเลยก็สงสารหลานสะใภ้คนบ้านเดียวกันผู้นี้ยิ่งนัก“หลานก็คิดเช่นนั้นเพคะ” ทรงหมายถึงเรื่องใดกันหนอ สตรีมิยุ่งราชกิจมิใช่หรือ“แม้ว่าเจ้าจะมาทีหลังแต่เจ้าเป็นใหญ่ที่สุด หากเกิดสิ่งใดขึ้นให้จำไว้ว่าเจ้าคือ “เมียหลวง” เอาล่ะเจ้ากลับได้แล้ว ข้าจะรอพบเจ้าในวันงาน” พูดจบก็หันหลังเข้าห้องบรรทมทันทีไม่รอให้ตู้จินจินซักถามสิ่งใดอีก หากนางโดดเด่นจนทำให้เทพธิดาพยากรณ์ให้ความสำคัญ นางคงเข้าใจได้เอง‘คงหมายถึงเรื่องในเรือนหลังสินะ หรือว่าจะเกี่ยวกับผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น กลับไปคงต้องสืบเสียหน่อยว่าใครเป็นคนดูแลเสื้อผ้าของท่านพี่’ หลังจากย่อกายคารวะไทเฮาแล้วตู้จินจินจึงกลับไปขึ้นรถม้าซึ่งต้าจินหลงรออยู่ข้างตัวรถ แม้ว่าเขาจะพยายามพูดคุยซักถามจนถึงขั้นหยอกล้อนางเช่นใดนาง

การจัดเลี้ยงอาหารแบบบุฟเฟ่ต์1 เป็นสิ่งที่มิมีผู้ใดในแคว้นต้าจินเคยพบเห็นมาก่อน เมื่อวันงานเฉลิมพระชนมพรรษาของไทเฮามาถึง ตู้จินจินเก็บข้าวของไปยังวังหลวงตั้งแต่เช้าตรู่ บริเวณที่ใช้จัดงานได้รับการจัดเตรียมตั้งแต่วันก่อน ทั้งยกพื้นเวทีการแสดง พลับพลาประทับสำหรับไทเฮา ฮ่องเต้ ฮองเฮาตั้งอยู่ด้านขวาของเวที ส่วนของพระสนมตั้งอยู่ตรงข้ามก็คือด้านซ้ายของเวที ในส่วนของข้าราชบริพารและแขกที่ได้รับเชิญจากไทเฮาอีกจำนวนหนึ่งมีโต๊ะและเสื่อปูรองนั่งหันหน้าเข้าหาเวทีซึ่งยกพื้นสูงจากพื้นเพียงหนึ่งฉื่อ2ทางด้านอาหารที่ตู้จินจินรับผิดชอบนั้น ผักต่างๆ ที่เพิ่งเก็บสดๆ จากหมู่บ้านกำลังลำเลียงส่งเข้ามายังโรงครัวหลวง รวมถึงเนื้อสัตว์ต่างๆ ที่เพิ่งชำแหละเมื่อเช้าเช่นกัน นางให้พ่อครัวและผู้ช่วยทั้งหลายช่วยเพียงล้างผักให้สะอาดและเตรียมผักแบบหยาบ เช่นผักกาดขาวนั้นเพียงตัดรากและตัดให้แยกออกจากกอจากนั้นจึงล้างกาบใบให้สะอาด ส่วนเนื้อสัตว์นั้นให้หั่นเป็นชิ้นบางๆ ขนาดพอดีคำ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อปลา เนื้อไก่ เนื้อหมู เนื้อแพะ แม้แต่ไข่ไก่ก็เพียงใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดให้ทั่วแล้วเช็ดด้วยผ้าแห้งผักถูกกองรวมกันตามชนิด มีทั้งผ

“ส่วนคนสุดท้าย ผู้ดูแลอาหารและการจัดเลี้ยงรูปแบบใหม่ที่ข้าไม่เคยเห็นที่ใดมาก่อน หลานสะใภ้คนแรกของข้า ตู้จินจิน” ตู้จินจินจำต้องเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าไทเฮาตามเสียงเรียกจากพระนาง สิ่งที่ไทเฮายื่นมาตรงหน้ากลับเป็นป้ายหยกแผ่นหนึ่งซึ่งบรรจุอยู่ในกล่องไม้ขนาดใหญ่ บนตัวป้ายสลักอักษร ‘ชมเมฆา’ ด้านล่างเหมือนจะรองไว้ด้วยกระดาษหรือแผ่นหนัง ซึ่งนางคิดว่าคงจะเก็บไว้ถามเมื่อมีโอกาสเป็นการส่วนตัวเมื่อตู้จินจินถอยออกมานางคิดว่าไทเฮาจะกล่าวปิดงาน แต่พระนางกลับเรียกหาองค์ชายทั้งห้าในราชวงศ์มาเพื่อรับสิ่งที่พระนางกล่าวว่าเป็นมรดกจากองค์หญิงใหญ่หรือเสด็จป้าใหญ่ซึ่งเสียชีวิตไปสิบกว่าปี โดยมิได้แจกแจงว่าแต่ละองค์ได้สิ่งใดกันไปบ้างในระหว่างที่เหล่าองค์ชายเข้าไปรับของจากไทเฮาก็มีเสียงซุบซิบพูดคุย ไม่ว่าจะกล่าวถึงสตรีทั้งสามที่สองนางเป็นที่กล่าวถึงในเมืองหลวงมาได้สักพัก รวมไปถึงคาดคะเนถึงมรดกจากองค์หญิงใหญ่ที่ไม่มีใครกล่าวถึงมาสิบกว่าปี เสียงปรบมือดังขึ้นสองสามครั้ง ทุกคนหันไปมองหาต้นเสียง บัดนี้ไทเฮาทรงยืนตระหง่านอยู่บนเวทีที่เคยใช้ทำการแสดง“วันนี้ข้ามีอายุหกสิบปีแล้ว องค์ฮ่องเต้สามารถบริหารราชกิจได้อย่างร

“เมื่อคืนงานเลี้ยงสนุกไหมเจ้าคะ พวกท่านช่วยไทเฮาจัดงาน ทรงประทานของรางวัลอันใดให้พวกท่านเพคะ” กงซุนเสี่ยวเม่ยอนุในนามขององค์ชายรองรีบกล่าวเพื่อเปลี่ยนเรื่อง“ไม่ต้องเลย เจ้าจะไม่กินข้าวให้ดีๆ แล้วแล่นมากินแต่ขนมที่นี่ไม่ได้ เจ้าตัวตะกละ” จินไม่พูดเปล่ามือคว้าเข้าที่ใบหู“โอ๊ยยยยยยยยย พี่ตั่วเอ๋อช่วยอาเม่ยด้วย” แม้ว่าจะไม่เจ็บเท่าไรก็ต้องแหกปากให้ดังไว้ก่อน มิฉะนั้นพี่อาจินอาจจะเพิ่มแรงบิดจนหูนางเจ็บขึ้นมาจริงๆ“สมน้ำหน้า ข้าเคยสอนเจ้าแล้วนี่ว่าการทานอาหารนั้นต้องทานให้สมดุลทุกหมวดหมู่ มิฉะนั้นร่างกายก็จะขาดสารอาหารและเจ็บป่วยได้” ในเมื่อน้องทำผิดฮัวตั่วเอ๋อก็ไม่สามารถช่วยได้แถมยังตอกย้ำในสิ่งที่นางเคยสอนไปแล้วอีกด้วย“เจ้าไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ต่อไปลู่หลิงกับลู่หลานต้องผลัดกันมารับสำรับที่เรือนข้าและดูแลนายเจ้าให้รับสำรับให้ได้ปริมาณตามสมควร และข้าให้เจ้ารับขนมได้แค่มื้อของว่างยามสายและยามบ่ายเท่านั้น” พี่อาจินของอาเม่ยจำต้องกำหนดกฎเกณฑ์ในการรับอาหารให้น้องสาว เพราะนางอยู่ในช่วงวัยเจริญเติบโตสมควรได้รับสารอาหารที่ครบถ้วนและจำกัดแป้งและน้ำตาล“เพคะพระชายา” สองพี่น้องลู่หลิงลู่หลานรีบร

สิ่งที่อยู่บนหนังสัตว์แผ่นนั้นคล้ายแผนผังสถานที่แห่งใดสักแห่ง โดยสิ่งที่น่าสนใจที่สุดคือหอแปดเหลี่ยมสูงแปดชั้นหลังหนึ่ง โดยมีป้ายกำกับอาคารหลังนั้นว่า ‘หอชมเมฆา’ รายรอบหอแปดเหลี่ยมนั้นยังมีสิ่งปลูกสร้างอีกหลายหลัง ทั้งทางเดินจากประตูใหญ่ สะพานข้ามลำธาร และป่าไผ่สระบัวและที่ดินที่ดูคล้ายแปลงนาเมื่ออาเม่ยน้อยจอมซนผู้ดูแผนผังอย่างมิค่อยเข้าใจเริ่มเบื่อจึงมุดลงไปใต้แผ่นหนังนั้น แต่นางก็ต้องแปลกใจเพราะพบว่ามีการจารึกไว้บนแผ่นหนังอีกด้านด้วยเช่นกัน“พวกท่านลองดูสิเจ้าคะ ด้านนี้ก็มีตัวอักษรด้วยเช่นกัน” เพราะพวกพี่ๆ ยังมุงกันอยู่ด้านบน แสงด้านล่างจึงน้อย ด้วยความอยากรู้จึงได้บอกกล่าวพวกเขาเพื่อจะได้กลับอีกด้านของหนังขึ้นมาดูเสียด้วยกัน แล้วพี่ชายหลงของนางก็มิทำให้ผิดหวัง เขากลับแผ่นหนังด้านนั้นขึ้นมาและเงยหน้ามองทุกคนครั้งหนึ่ง สายตาทั้งสามคู่สบกันไปมาสักพักแล้วก็รีบก้มลงดูแผ่นหนังนั้นราวเป็นดวงตาคู่เดียวกัน“นี่คือเอกสารสิทธิของจวนองค์หญิงใหญ่ ซึ่งมีที่ดินขนาดหนึ่งร้อยหมู่1เจ้ารวยแล้วชายารัก” เมื่อเขาเข้าใจในอักษรที่จารึกบนแผ่นหนังด้านนั้นเขาก็เริ่มหยอกเย้าพระชายาทันที นี่มันมูลค่าน้อยเสียเ