All Chapters of ข้ามภพมาเป็นเมียหลวงยืนหนึ่ง: Chapter 41 - Chapter 50

“เจ้าจะเอาพื้นที่ไปทำอันใด จวนบิดาเจ้าออกใหญ่โต ไหนจะศาลาไร้ทุกข์นั่นอีก” ตู้จินจินรู้สึกประหลาดใจเมื่อรู้ว่าสหายก็ต้องการเช่าพื้นที่เช่นกัน“ข้ามีความคิดของข้าแล้วกัน ไว้เจ้ายินยอมให้เช่าแล้วข้าจะบอก” ฮัวตั่วเอ๋อแกล้งอมพะนำ“เฮ้อ ข้ายังตัดสินใจอันใดไม่ได้ดอก เพราะยังมิเห็นสถานที่จริงเลยสักครั้ง” แม้ว่านางจะเห็นแผนที่ในจวนองค์หญิงใหญ่แล้วแต่ก็ยังมิมั่นใจกับความสะอาดและมั่นคงแข็งแรงของสถานที่สักเท่าใดนัก เพราะองค์หญิงใหญ่ก็สิ้นพระชนม์ไปได้หลายปีแล้ว“เจ้ามิต้องกังวล พวกเราไม่กดดันเจ้า และข้ายังอยากให้เจ้าได้พบปะพูดคุยกับพวกนางเสียก่อนจะได้รู้จักนิสัยใจคอบางส่วน แต่โดยส่วนตัวแล้วข้าว่าพวกนางน่าคบหาและมีความคิดที่น่าสนใจ” ไป๋เหลียนฮวาเห็นสีหน้าของสหายจึงได้แต่กล่าวเพื่อคลี่คลายความกังวล“ข้าขอไปรู้จักพวกนางด้วยได้หรือไม่ เท่าที่เจ้าบอกว่าพวกนางมีความคิดน่าสนใจข้าก็อยากคบหาพวกนางด้วยเสียแล้ว” ฮัวตัวเอ๋อเสนอตัวเข้าเป็นสหายกับสตรีที่แม้แต่ชื่อนางก็ยังมิรู้จัก“จริงสิ องค์ชายใหญ่ทรงส่งเทียบเชิญผู้ที่ได้รับพระราชทานของรางวัลจากไทเฮาไปดื่มน้ำชา คาดว่าพวกเจ้าก็น่าจะได้รับเทียบเชิญเช่นกัน ข้าคิด

ก่อนอื่นพวกนางลงไปดูยังชั้นหนึ่ง ซึ่งเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างยิ่งแต่ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นชายฉกรรจ์ จึงทำได้เพียงชะเง้อดูจากด้านนอก ซึ่งพวกนางคิดว่าคนเหล่านั้นคงเป็นฝีพาย นอกจากนี้ยังสังเกตได้ว่ากึ่งหนึ่งของชั้นนี้ยังเป็นห้องอับเฉา¹ อีกด้วย จากนั้นพวกนางก็ย้อนมายังชั้นสองเพื่อชมด้านที่เป็นส่วนเตรียมน้ำชาและของว่าง เพียงยืนเมียงมองอยู่ครู่หนึ่งก็เวียนศีรษะกันทั้งหมด ช่างชุลมุนวุ่นวายเสียนี่กระไร “โอย คุณหนูเจ้าขา ป้าขอขึ้นไปชั้นสามก่อนนะเจ้าคะ ช่างเวียนหัวเสียจริง” ป้าอี้ซึ่งอาวุโสที่สุดในกลุ่มร้องขึ้นเป็นคนแรก พวกนางทั้งหมดจึงตัดสินใจขึ้นไปชมชั้นสามซึ่งก็เห็นผู้คนสองกลุ่มยืนคุยอยู่ในห้องรับรองซึ่งดูเหมือนดาดฟ้าเรือสำราญในภพเดิมของตู้จินจิน ซึ่งแบ่งเป็นส่วนเปิดกึ่งหนึ่งและมีหลังคาอีกกึ่งหนึ่ง เพียงแต่ในวันนี้แดดอ่อนลมมิแรงมาก หลังคาที่ใช้จึงเป็นผ้าโปร่งสี่ถึงห้าชั้นเพื่อให้แสงธรรมชาติได้ส่องลงมายังพื้นที่ที่จัดโต๊ะรับรองและเวทีการแสดงเอาไว้พวกนางยังมิเข้าไปทำการทักทายผู้ใดเพราะอาเม่ยยังอยากเดินดูให้ทั่วเสียก่อน เมื่อเดินไปรอบๆ จะเรียกว่าดาดฟ้านั้นไม่ผิดเลย อีกทั้งยังมีรั้วกั้นกันตก ต

“เอ่อ หม่อมฉันยังมิสามารถตัดสินใจอันใดได้ก่อนจะเห็นสถานที่ด้วยตนเองเพคะ แต่หากสามารถทำได้หม่อมฉันก็ยินดีเพคะ” โอ้ นี่อีกคนแล้วหรือที่จะขอใช้พื้นที่จวนองค์หญิงใหญ่ของนาง หากมันจะสร้างรายได้ให้นางได้นางก็มิรังเกียจดอก เพียงแต่นางยังมิมีโอกาสไปเยือนสถานที่จริงเพื่อดูความเป็นไปได้เลยน่ะสิ“เอาอย่างนี้ดีหรือไม่อาจิน อย่างไรเสียพวกเราก็ยังต้องล่องเรือไปขึ้นที่ท่าน้ำหลวง จากตรงนั้นไปยังจวนองค์หญิงใหญ่ในวันน้ำขึ้นเช่นนี้ใช้เวลามินาน เจ้าก็ให้ปี้หรูกลับจวนไปเอาป้ายหยกแสดงฐานะออกมาแล้วไปสมทบกับพวกเราที่นั่นก็น่าจะมิเสียเวลาเท่าใดนัก เพราะอย่างไรเสียพวกเราส่วนใหญ่ก็อยากจะเช่าพื้นที่ต่อจากเจ้าอยู่แล้ว แต่หากว่าได้ดูแล้วว่ามิเหมาะสมหรือว่าเจ้ามิต้องการแบ่งให้เช่าเจ้าก็มีสิทธิปฏิเสธได้เต็มที่ เพียงแต่ระหว่างนี้ขอให้เจ้าฟังความเห็นของแต่ละคนก่อนเจ้าว่าดีหรือไม่” ไป๋เหลียนฮวาเสนอความคิดที่เบ็ดเสร็จให้นางขนาดนี้จะมิเห็นด้วยได้อย่างไร“ข้าเห็นด้วยกับความคิดนี้ของเจ้า แต่มิต้องให้ใครกลับไปเอาป้ายนั่นที่จวนหรอก ข้านำมาด้วยแล้วเพราะคิดว่าหลังจากพบปะกับพวกท่านจะให้ท่านพี่พาไปที่นั่นอยู่พอดี” นางจะบอกไปได้อ

“ข้าว่าให้หอจุ้ยเซียงส่งอาหารกลางวันมาสักสองโต๊ะ และซาลาเปาสักสองร้อยลูกกับน้ำแกงให้คนเรือกับนักแสดงและคนอื่นๆ เถิดน่าจะสะดวกกว่า ให้พวกเขาส่งภาชนะและอุปกรณ์ที่ต้องใช้มาด้วยก็ดี” ไป๋เหลียนฮวาเสนอความคิดที่แก้ปัญหาทั้งหมดได้ในคราวเดียวเพราะไม่แน่ใจว่าที่ชมเมฆาจะมีไว้พร้อมใช้หรือไม่ คงจะไม่ดีถ้ามัวต้องมารอล้างจานชามเหล่านั้นจนกว่าจะพอใช้แล้วค่อยรับมื้อเที่ยง“กระหม่อมไปเองพ่ะย่ะค่ะ” หยางต้าซานซึ่งเดินตามกงซุนเสี่ยวเม่ยกลับมาจากหัวเรือ ด้วยเพราะนางเริ่มเบื่อที่จะชมทิวทัศน์เพราะอยู่ในเขตเมืองหลวงแล้ว“ไปเถิดต้าซาน อย่าลืมสั่งสุรามาสักสองสามกาเล่า เรียกพ่อบ้านซุนให้ตามไปชำระเงินด้วย” องค์ชายใหญ่เอ่ยอนุญาตทั้งยังมิลืมสำทับทั้งเรื่องเครื่องดื่มและเรื่องค่าใช้จ่าย เพราะวันนี้เขาตั้งใจเป็นเจ้าภาพตลอดรายการ“พ่ะย่ะค่ะ” เขารับคำสั้นๆ แล้วเดินจากไป“กลับมาแล้วรึอาเม่ย” ตู้จินจินออกปากถามเมื่อเห็นน้องสาวเดินกลับมา “เจ้าค่ะ แดดเริ่มแรงแล้วพี่ชายต้าซานบอกว่าเดี๋ยวจะเป็นไข้แดดให้รีบมาหลบก่อน และข้าก็เบื่อทิวทัศน์ในเมืองด้วยเจ้าค่ะ” อาเม่ยตอบไปตามความรู้สึก“แหม ออกไปเล่นด้วยกับแป๊บเดียวเจ้าก็มีพี่ชาย

“อาจิน เจ้าจะว่าอย่างไรหากข้าต้องการใช้พื้นที่เรือนสี่ประสานทั้งหมดนั่น” ฮัวตั่วเอ๋อถามขึ้นด้วยท่าทีไม่แน่ใจเพราะนั่นเป็นพื้นที่ใหญ่พอสมควร นางไม่แน่ใจว่าสหายต้องการจะใช้ทำสิ่งใดหรือไม่“รอฟังเฟิ่งเอ๋อกับอาหลิงก่อนเถิด หากมิมีใครต้องการเจ้าก็รับไปจัดการเถิด” ตู้จินจินกำลังปวดศีรษะกับเรือนใหญ่หลังนั้นอยู่พอดี ด้วยนางมั่นใจว่าพระสวามีคงมิยอมให้นางย้ายมาอยู่ที่นั่นอย่างแน่นอน“ข้าเหรอ ข้าอยากได้หอชมเมฆา เดี๋ยวๆ ข้าขอแค่ส่วนที่เจ้าไม่ใช้เท่านั้นแหละ ข้าจะทำหอสุราและร้านน้ำชา หากได้ชั้นบนๆ ที่บรรยากาศดีๆ สักหน่อยสักสองชั้นก็เพียงพอแล้ว” หวงเฟิ่งรีบแก้คำหลังจากเริ่มประโยคได้แบบชวนเข้าใจผิด หลังจากนางจบประโยคก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะอีกครั้งจนกระทั่งอาหลิงต้องบอกให้พวกเขาหยุดเสียทีเพราะเหลือนางเป็นคนสุดท้ายที่ยังไม่ได้พูด และนางก็กลัวว่าจะไม่เหลือที่สำหรับตนเอง“ข้าก็อยากใช้ชมเมฆาสักสองชั้นเพื่อทำร้านสรรพสินค้าเจ้าค่ะพี่สะใภ้” จินหลิงหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจเท่าใดนัก“ชมเมฆามีตั้งแปดชั้น เจ้าจะหวั่นใจไปทำไมอาหลิงพี่สะใภ้คงไม่สามารถใช้พื้นที่ทั้งหมดได้” ตู้จินจินรีบปลอบโยนน้องสะใภ้“ว่าแต