All Chapters of ข้ามภพมาเป็นเมียหลวงยืนหนึ่ง: Chapter 11 - Chapter 20

“มิเป็นไรเพคะ พระองค์ทรงงานยุ่งมากพอแล้ว หม่อมฉันมิอาจรบกวนเวลาอันมีค่าของพระองค์เพิ่มได้” ตู้จินจินตอบด้วยน้ำเสียงปกติมิได้แสดงอารมณ์ใด เพราะนางมิได้ต้องการให้เขาเข้ามาวุ่นวายกับกิจของนางเท่าใดนัก“พระชายาเพคะ ได้โปรดลงโทษบ่าวด้วยเพคะ เนื่องจากวันนี้บ่าวมัวแต่ห่วงเรื่องการขนย้ายวัตถุดิบสำหรับครัวเล็กของเรือนริมบึง จากนั้นเสี่ยวอิงก็พานายหน้ามาคุยเรื่องบ่าวที่จะซื้อเข้าจวนริมบึงให้พระชายา ทำให้บ่าวหลงลืมเรื่องการจัดเลี้ยงมื้อเย็นนี้ไปเสียสนิทเพคะ” แม้จะกล่าวยอมรับผิดแต่ในน้ำเสียงก็ฟังออกโดยง่ายว่ามิได้มีความสำนึกผิดสักเท่าใด“นางละเลยเจ้า สมควรลงโทษอย่าได้เกรงใจ” เสียงทุ้มขององค์ชายรองกล่าวสำทับ“ถึงนางจะยุ่งจนหลงลืม นางก็ยุ่งเรื่องของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะลงโทษนางได้เยี่ยงไรเล่าเพคะ” ตู้จินจินหันไปกล่าวตอบองค์ชายรองโดยตรง“ขอบพระ” อนุเจียวกำลังจะกล่าวขอบพระทัยแต่กลับได้ยินเสียงใสพูดต่อ“ภาระของนางคงจะมากจนตึงมือ ในเมื่อหม่อมฉันแข็งแรงขึ้นบ้างแล้วก็สมควรทำงานตามหน้าที่ได้แล้ว คงต้องเริ่มจากการจัดการเรื่องในจวน องค์ชายรองคิดเช่นไรเพคะ” แม้ตู้จินจินจะรู้ดีว่าอำนาจการจัดการเรือนหลังและธุรกิ

“ข้าละเบื่อยาขมเหล่านี้นัก เจ้ามียาที่มันอร่อยชวนกินบ้างหรือไม่ตั่วเอ๋อ” ด้วยความที่มาจากภพที่มีวิวัฒนาการเกี่ยวกับยาและผลิตภัณฑ์เสริมอาหารมากมายที่อออกมาแข่งขันกันในท้องตลาด แต่ละเจ้าจึงแข่งกันพัฒนาทั้งคุณภาพ รูปลักษณ์ และรสชาติจนแทบจะไม่มีรสชาติหรือกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์หลงเหลืออีกเลยตัวจินเองยังเคยแซวจุ๋ยเพื่อนสาวคนหนึ่งที่ทำงานเป็นนางพยาบาลว่าอย่าได้เผลอหยิบวิตามินให้ผู้ป่วยรับประทานแทนยาเป็นอันขาด“ข้าคิดมาเผื่อเจ้าแล้ว จริงๆ คือข้าเพิ่งพัฒนามันได้สำเร็จ สิ่งนี้เรียกว่า “ยาลูกกลอน” ข้าใช้น้ำผึ้งป่าเป็นตัวประสานช่วยให้ผงยาสามารถขึ้นรูปได้ ไม่ต้องมัวติดไฟต้มเคี่ยวให้เสียเวลา ซ้ำยังกลืนลงคอไปได้เลยทำให้ลดการขมติดคอ เพียงแต่ผู้ป่วยต้องมีสติและอาการต้องมิหนักหนา เพราะหากผู้ป่วยมิมีสติมิสามารถกลืนยาด้วยตนเอง หากฝืนป้อนลูกกลอนอาจติดคอจนหายใจไม่ออกได้” ฮัวตั่วเอ๋อภูมิใจนำเสนอยาลูกกลอนที่นางเพิ่งคิดค้นได้สำเร็จ เพราะก่อนหน้านี้หากตัวยามิเหลวจนไม่สามารถปั้นเป็นเม็ดได้ก็จะร่วนจนเป็นแตกผง มิอาจกลืนได้ในคราวเดียว หลังจากนางปรับปรุงสูตรและวิธีการอยู่พักใหญ่ก็ได้ตัวยาที่คงรูปจนไม่ละลายทันทีที่ใส

ขณะนี้จินข้ามภพมายังแคว้นต้าจินได้หนึ่งเดือนแล้วและสุขภาพของเธอก็ดีขึ้นมาก ความสัมพันธ์กับองค์ชายรองก็ก้าวหน้าไปมาก โดยองค์ชายรองได้มาร่วมรับประทานมื้อเย็นที่นางลงมือเองที่เรือนริมบึงมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ไม่ว่าอาหารที่นางปรุงจะแปลกใหม่สักเท่าใดเขาก็รับประทานทุกอย่างโดยไม่มีติดขัด ทั้งยังสอบถามวิธีปรุงอาหารเหล่านั้นด้วยความสนใจใคร่รู้ ทำให้นางมิได้รู้สึกห่างเหินกับเขาเหมือนที่ตู้จินจินได้รับ“อาจิน พรุ่งนี้พี่คงพาเจ้าไปไหว้ท่านเทพไฉ่ซิงเอี๊ยะตามที่สัญญาไว้มิได้แล้ว เพราะงานที่โรงย้อมมีปัญหา เจ้ารอพี่อีกสัก 6-7 วันได้หรือไม่” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกได้ถึงความสำนึกผิดที่มิอาจทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับนางได้“ท่านพี่มิต้องห่วง ข้ามิอาจกล่าวโทษท่านได้ ทั้งท่านเองก็มิได้เจตนาให้เป็นเช่นนี้ แต่ว่าพรุ่งนี้ตั่วเอ๋อจะมาตรวจร่างกายให้ข้า ข้าจะขอชวนนางออกไปเป็นเพื่อนเพื่อเปิดหูเปิดตาได้หรือไม่” ตู้จินจินมิได้มีท่าทีไม่พอใจอันใดทั้งยังเรียกเขาว่าท่านพี่ตามที่เขาต้องการ ทั้งนางยังส่งยิ้มเต็มดวงหน้าส่งมาให้เขาจนอดยิ้มตามมิได้“ได้สิแต่ให้องครักษ์หวังไปขับรถให้เล่า ที่เขามีเงินสำรองอยู่หนึ่งร้อยตำลึง หากมิ

“เชิญทุกท่านออกมารับติ้วได้เจ้าค่ะ” เสียงท่านป้าที่เมื่อสักครู่ช่วยดูแลจัดแถวอยู่กล่าวเชิญให้ทุกคนก้าวขึ้นไปด้านหน้าเพื่อเขย่าติ้วจากกระบอกที่มีลักษณะคล้ายเซียมซี เพียงแต่รูที่เปิดไว้ให้ติ้วหล่นลงมามีขนาดเล็กมาก มิใช่กระบอกที่เปิดโล่งเช่นเซียมซี เมื่อเดินผ่านทุกคนจะเขย่ากระบอกจนติ้วตกลงมาหนึ่งอัน เมื่อได้มาแล้วจึงถือติ้วเดินเข้าไปในศาลาพยากรณ์ในขณะที่ฮัวตั่วเอ๋อเดินนำหน้าอาจินเข้าไปหยิบติ้ว จากนั้นก็กระโดดโลดเต้นเข้าไปในศาลาฯ นางจะวิ่งตามไปก็ไม่ได้เพราะนางยังไม่ได้จับติ้ว ดีที่ท่านป้าที่ช่วยดูแลแถวนางกันคนด้านหลังไว้ให้และให้นางได้กลับมารับติ้วไป เมื่อได้ติ้วมาแล้วอาจินก็พลิกหาขีดสัญลักษณ์ทันที แต่กลับหาไม่เจอจนยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น หันไม้ติ้วที่จับได้ไปมา จนท่านป้าที่คอยดูแลแถวต้องเข้ามาช่วย เมื่ออาจินส่งติ้วให้ ท่านป้ากลับเอาด้านล่างของติ้วขึ้นมาให้ดู จึงได้เห็นรอยสลักรูปดอกบัวท่านป้าโค้งตัวลงคำนับพร้อมกล่าว “ยินดีด้วยเจ้าค่ะนายหญิง ท่านได้ติ้วเหลียนฮวา” แล้วส่งเสียง “เหลียนฮวา” ดังจนทุกสายตาหันมามองพร้อมตบมือให้อาจินเกรียวกราว จนตัวนางเองงุนงงหันรีหันขวางด้วยไม่เข้าใจสิ่งใดเลย“นายห

ด้านสุขภาพนางมีฮัวตั่วเอ๋อ ด้านความเป็นอยู่ห้องสุขาที่นางอยากได้ก็มิได้จำเป็นสักเท่าใด ช่วงนี้นางอาศัยหลบไปใช้ห้องน้ำที่บ้านในมิติของนาง แต่คงต้องจัดการห้องสุขาในเรือนในเร็วๆ นี้ จะให้นางหลบเข้ามิติทุกครั้งก็ไม่ง่ายนัก เพียงแต่นางยังมิมีเวลาเชิญอนุมู่มาสนทนาเป็นการส่วนตัว ด้านชีวิตคู่และด้านการงานก็เป็นหัวข้อที่กำลังสนทนาอยู่ ด้านการเงินเมื่อจัดการเรื่องงานได้คงมีเงินตามมาได้เอง นางมิห่วงเรื่องเงินทุนเท่าใดนักเพราะนางมีอาหารสำเร็จรูปและกึ่งสำเร็จรูปจากในมิติ เพียงแต่สถานที่นี่สิ หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ตู้จินจินก็คิดว่าควรถามเพิ่มเติมเรื่องสถานที่ที่นางจะใช้ในการดำเนินกิจการ“ข้าอยากรู้ว่ามีสถานที่ใดบ้างในต้าจินที่มีพื้นที่กว้างขวาง เหมาะสำหรับทำเป็นภัตตาคาร” ในน้ำเสียงมีความกระตือรือร้น คล้ายว่าคล้อยหลังจากนี้ไปนางก็พร้อมที่จะเริ่มกิจการได้ทันที“อีกมินานท่านจะได้รับหน้าที่ใหญ่ หากท่านทำได้ดีเรื่องสถานที่ท่านมิต้องกังวลอันใดเลย” กล่าวพลางสบตาทั้งยังส่งยิ้มให้กำลังใจ“หน้าที่อันใด แล้วข้าจะทำได้หรือ นอกจากทำอาหารข้ายังทำอันใดได้อีกเล่า” ในน้ำเสียงนั้นเจือความกังวลจนไป๋เหลียนฮวามิ