All Chapters of ข้ามภพมาเป็นเมียหลวงยืนหนึ่ง: Chapter 61 - Chapter 70

เมื่อถึงวันจันทร์ อนุทั้งสิบหกนางก็พร้อมใจทยอยกันมาที่เรือนริมบึงในยามซื่อ¹ อนุทั้งสิบหกนางก็ทะทยอยกันมายังเรือนริมบึงที่ขณะนี้พระชายาได้ให้บ่าวชายมาช่วยกันจัดห้องปีกตะวันตกไว้เป็นห้องเรียนชั่วคราว ทั้งยังพร้อมพรั่งด้วยโต๊ะเก้าอี้อีกสิบแปดชุด เพราะปี้หรูและเสี่ยวมี่ถูกเกณฑ์ให้เข้าเรียนร่วมด้วย เมื่อเห็นว่ามากันครบแล้วตู้จินจินจึงให้ทุกคนมายืนเรียงแถวหน้ากระดานเพื่อจัดลำดับความสูงแล้วให้แบ่งเป็นสองแถว โดยให้คนที่สูงน้อยที่สุดไปจนถึงลำดับที่เก้านั่งแถวด้านหน้าและลำดับต่อมาไปนั่งแถวหลังตรงกับคนที่หนึ่งซึ่งก็คืออาเม่ยนั่นเอง ที่ต้องทำแบบนี้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้คนสูงมากกว่านั่งบังคนที่สูงน้อยกว่าทำให้ไม่สามารถมองเห็นกระดานดำ² ที่นางให้ช่างจากโรงไม่สกุลมู่ช่วยทำให้ โดยใช้ไม้กระดานแผ่นใหญ่ขัดมันแล้วลงยางไม้แล้วขัดด้วยผ้าจนขึ้นเงา เพราะไม่สามารถใช้กระดาษที่ในสมัยนี้ราคาสูงมากได้อย่างฟุ่มเฟือย นางเพียงให้ปี้หรูและเสี่ยวมี่ตัดกระดาษออกเป็นแผ่นประมาณสมุดมีเส้นในภพเดิมของนางแล้วให้ทั้งสองคนช่วยกันเย็บสันด้วยเชือกเส้นเล็กๆ ซึ่งก่อนเย็บต้องใช้เหล็กแหลมเจาะให้เป็นรูซึ่งก็ต้องให้โรงตีเหล็กตี

“พวกเราไปดูด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ” ตู้จินจินหันไปเอ่ยชวนเหล่าอนุให้ไปเรือนอนุเจียวด้วยกัน ทั้งยังไม่ลืมสั่งให้เสี่ยวมี่ไปครัวใหญ่เพื่อหาของดองของเปรี้ยวมาให้หลากหลายที่สุด เสี่ยวมี่ติดไฟที่เท้า วิ่งจนลืมกริยาด้วยกลัวว่าจะพลาดเหตุการณ์สำคัญเมื่อมาถึงเรือนชมนภาที่อนุเจียวอาศัยอยู่ และล่าสุดก็กลายเป็นที่คุมตัวนางเอง ร่างเหลืองซีด ผมเผ้าไม่เป็นทรง กำลังนั่งกอดกระโถนพร้อมเสียงโอ้กอ้ากอยู่ต่อเนื่อง แม้เท่าที่ฟังจะมีเพียงแต่ลมก็ตาม“ถวายพระพรพระชายาเพคะ / พ่ะย่ะค่ะ” เสียงบ่าวชายหญิงทักทายเมื่อพระชายาเดินมาถึง บ่าวหญิงร่างใหญ่คนหนึ่งรีบยกเก้าอี้มายังระเบียงบริเวณที่พ้นแสงแดด“ขอบใจ ปี้หรู” ตู้จินจินเอ่ยขอบใจ พร้อมส่งสัญญาณให้ปี้หรูให้รางวัล แม้ว่าพวกบ่าวในเรือนจะทำตามหน้าที่แต่หากมีน้ำใจให้สักเล็กน้อยพวกเขาก็ดีใจในความกรุณาของเจ้านาย ทั้งยังส่งผลให้เกิดใจคิดสวามิภักดิ์ได้ง่ายขึ้น อย่าว่าแต่คนเป็นๆ มิเช่นนั้นจะมีภาษิตที่ว่า “มีเงินก็ใช้ผีโม่แป้งได้” อย่างนั้นหรือ“พระชายาเมตตาด้วยๆ” โป๊กๆๆ เสียงหัวหน้าสารถีเฉินร้องขอความเมตตาพร้อมเสียงโขกศีรษะคำนับ“มีใครไปตามพ่อบ้านเฉินหรือยัง” ตู้จินจินไม่สน

“พระชายาของพวกเจ้างีบกลางวันยังไม่ตื่นรึ” ท่านหมอเสี่ยวฮัวลดเสียงลงถามเสี่ยวมี่ทันทีที่ลงจากรถม้าที่หวังซีฉวนซึ่งตอนนี้ควบตำแหน่งพ่อบ้านเรือนริมบึง องครักษ์ และสารถีประจำพระองค์พระชายาตู้ขับไปรับนางมาเพื่อตรวจอาการให้เจียวซู่ซิน“มาแล้วรึ ตั่วเอ๋อ” ดังมาจากในห้องบรรทมเพราะพวกนางเดินคุยกันมา“ไปล้างหน้าล้างตาก่อนก็ได้ ข้าจะกินขนมรอ” ฮัวตั่วเอ๋อรีบบอกสหายให้ทำธุระให้เรียบร้อยเสียก่อน ได้ยินเสียง อือ เสียงหนึ่งแล้วจึงเงียบไป“ได้ความว่าอย่างไร” ตู้จินจินเอ่ยถามสหายแบบไม่มีหัวไม่มีหางทันทีที่ออกมาจากห้องบรรทมหลังล้างหน้าและตรวจความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายแล้ว“สามเดือนแล้วละ ยังแข็งแรงดี แต่แม่ขาดสารอาหารไปช่วงหนึ่ง เร่งบำรุงสักหน่อยน่าจะยังทัน ข้าให้ยาบำรุงแบบลูกกลอนไว้กับเก้ยจือ เจ้าให้ครัวใหญ่จัดอาหารบำรุงด้วยเล่า” ด้วยความที่ตื่นเต้นกับเรื่องเรือนหลังของสหายทำเอาฮัวตั่วเอ๋อลืมเก็บอาการและสำเนียงภาษา แต่ตู้จินจินกลับฟังเข้าใจและไม่ทักท้วง“เฮ้อ น่าสงสาร ข้าก็ช่วยได้เท่านี้ล่ะ หากนางรู้ตัวแต่แรกแล้วมาบอกความจริงข้าก็จะจัดงานให้อย่างใหญ่โต แต่กลับทำแบบนี้ นางรับสารภาพเพิ่มเรื่องกำยานด้

ปัง ปัง ปัง และอีกหลายปังจากประทัดเส้นยาว วันนี้ชมเมฆาคึกคักตั้งแต่ช่วงสาย พระชายาตู้ถือเคล็ด 8.59 นาฬิกา ตามภพเดิม โดยอาศัยนาฬิกาพกที่หวงเฟิ่งให้มา นางบอกว่าได้มาจากชาวผมทอง คงเป็นพวกนักล่าอาณานิคมชาติใดสักชาติกระมัง จินดีใจจนลืมซักไซ้สหาย“เอาอาหารทุกอย่างที่มีมาอย่างละแปดจาน วันนี้ข้าเลี้ยงเอง” ชายชราท่านหนึ่งแต่งกายในชุดดำปักลายเหรียญทองกล่าวเสียงดัง ซึ่งนี่ก็คือท่านคหบดีมู่ ท่านตาขององค์ชายรองพระสวามีนางนั่นเองแม้ว่าพระชายามีความประสงค์จะเลี้ยงอาหารในวันเปิดร้านแต่พระสวามีอย่างองค์ชายรองกลับแนะนำธรรมเนียมเชิญเทพให้นาง ซึ่งก็คือเชิญแขกผู้มีฐานะให้เข้ามาอุดหนุนกิจการเป็นคนแรกเพื่อความเป็นสิริมงคลและทำมาค้าคล่องก็คงต้องเชื่อหน่อยกระมัง ‘เข้าเมืองตาหลิ่วจะมิหลิ่วตาตามได้อย่างไร’ 1 นางจึงยกหน้าที่เชิญเทพให้เขาเสียเลยเพื่อให้ช่วยเลือกแขกให้เหมาะสม และเขาก็เสนอท่านตาของเขาเองที่ทำการค้ามานาน อีกทั้งท่านตายังได้ช่วยส่งเทียบเชิญคู่ค้าอีกหลายคนมาร่วมงานเมื่อท่านเทพจำเป็นส่งเงินเก้าสิบเก้าตำลึงทองให้เป็นค่าอาหารทันทีที่สั่งอาหาร แขกเหรื่อที่เขาเชิญมา และอีกหลายคนที่ได้รับเทียบเชิญจากองค์

“คารวะพี่เฟิ่งเจ้าค่ะ” อาเม่ยเอ่ยทักทายสหายของพี่สะใภ้ทันที เพราะนางเพิ่งมีโอกาสได้เจอพี่เฟิ่ง ที่มาจัดเตรียมร้านค้าทั้งสองร้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง “มา มา ร้าน ‘กรุ่นกลิ่นชา’ ของข้ามีทั้งชาแบบดั้งเดิมและชาดอกไม้หลายหลายชนิด มีให้เลือกทั้งแบบร้อนแบบเย็น ทั้งยังมีแบบหวานที่เติมน้ำผึ้งแท้ๆ อีกด้วย” หวงเฟิ่งร่ายคำเชิญชวนที่ได้ยินพนักงานในร้านนางกล่าวกับลูกค้าทุกโต๊ะ“มีเม เอ่อใบรายการชาด้วย” ตู้จินจินเกือบหลุดคำว่าเมนูออกมา เพราะสิ่งที่นางเห็นตรงหน้าไม่ต่างจากเมนูเครื่องดื่มในภพเดิมสักนิด หากว่าจะเป็นภาพพิมพ์สี่สีละนะ แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าก็เป็นภาพวาดที่สวยงามคล้ายของจริงอย่างยิ่ง เมื่อสังเกตดูก็จะเห็นพนักงานในร้านมีผ้ากันเปื้อนทุกนาง ใช่แล้ว ‘ทุกนาง’ สำหรับร้านกรุ่นกลิ่นชาแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นพนักงานต้อนรับ, พนักงานบริการ, พนักงานชงชา หวงเฟิ่งล้วนใช้สตรีซึ่งมีหลากหลายช่วงวัย “พี่เฟิ่งเจ้าคะ ข้าอยากชิมชาเหมยกุ้ย1 แต่ในใบรายการนี้เขียนว่ามันมีฤทธิ์เป็นยาระบายอ่อนๆ คือว่า ‘ข้าท้องผูกมาหลายวันแล้ว หากต้องการใช้เป็นยาระบาย’ จะได้หรือไม่เจ้าคะ” อาเม่ยลดเสียงลงกลางประโยคเพราะคิดว่าเป็นเรื่อง