All Chapters of ข้ามภพมาเป็นเมียหลวงยืนหนึ่ง: Chapter 81 - Chapter 90

“น้องสะใภ้ กระบอกนี่คืออันใดหรือ” พี่ชายใหญ่คว้าเอากระบอกโลหะท่อนหนึ่งขึ้นมาพิจารณา “นั่นเรียกว่าไฟฉายเจ้าค่ะ มันใช้เพื่อให้แสงสว่างแต่มิมีความร้อน ทั้งยังเปิดปิดง่ายกว่าตะเกียงเจ้าค่ะ” จากนั้นตู้จินจินก็สาธิตการใช้ไฟฉายจนทุกคนตื่นตาตื่นใจที่มันมีแสงไฟแต่มิมีความร้อน“ช่างน่าสนใจยิ่งนัก น้องสะใภ้เจ้า เอ่อ หิวข้าวรึยัง” เพราะสิ่งของที่ตู้จินจินนำมาใช้ในครั้งนี้แปลกใหม่ น่าสนใจและมีประโยชน์จนต้าสุ่ยหลงเกือบหลุดปากถามถึงที่มา แต่ก็นึกขึ้นได้ว่านางได้บอกไว้แต่แรกแล้วว่าอย่าได้ถามถึงที่มาของสิ่งของเหล่านี้จนต้องเปลี่ยนคำพูดกลางประโยคหลังจากรับมื้อเย็นทุกคนก็แยกย้ายกันเข้านอนตามเปลที่เลือกทำเลผูกไว้ตั้งแต่ช่วงเย็นโดยตู้จินจินไม่ลืมย้ำให้ทุกคนทายากันยุงและแมลง เมื่อตื่นนอนก่อนฟ้าสว่างทุกคนก็ชื่นชมถุงนอนยิ่งนักเพราะให้ความอบอุ่นและสะดวกสบาย หากใครร้อนก็เอาแป้งเย็นที่ตู้จินจินให้มาทาตัวได้ด้วย เพราะช่วงนี้ยังห่างจากแคว้นสู่อีกไกลพอควรอากาศจึงมิได้เย็นตลอดทั้งวัน สิ่งที่เรียกว่าแป้งเย็นช่วยให้ทุกคนสดชื่นได้แม้ไม่ได้อาบน้ำ ช่วงเช้าทุกคนจึงเลือกที่จะทาแป้งเย็นและฉีดยาปราบเต่าก่อนรับมื้อเช้าและ

หลังอาหารค่ำ ทุกคนล้อมวงปรึกษาถึงแผนการของวันพรุ่ง เนื่องจากทั้งสองฝ่ายมีความมั่นใจในความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นที่ดีขึ้นหลังการอภิเษกของตู้จินจิน “พี่ว่าพวกเราควรจะหาทางเข้าไปสอดแนมเผ่าปาสู่ให้เร็วที่สุด เพราะจะได้รีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ชาวบ้านตาดำๆ จะได้นอนหลับได้เต็มตาเสียที” พี่ใหญ่เอ่ยขึ้นด้วยความร้อนใจเพราะสงสารราษฎรแถบชายแดนที่ต้องอพยพเข้าเมืองหลวงเพื่อลี้ภัย ทั้งความแห้งแล้งและการถูกปล้นสะดมจากกองโจรที่แต่งกายคล้ายทหารแคว้นสู่ แต่เมื่อส่งคนไปสอบถามคราใด คำตอบที่ได้กลับทำให้พบว่ากลุ่มคนเหล่านั้น ‘น่าจะ’ เป็นคนของเผ่าปาสู่เสียมากกว่า ทั้งจากการแต่งกายที่มีเพียงเสื้อผ้าสีคล้ายและตราประทับที่บั้นท้ายม้า มีข่าวจากฝั่งแคว้นสู่ว่าถูกปล้นม้าศึกอยู่บ่อยครั้งแม้จะมีทั้งสำเร็จและไม่สำเร็จปะปนกันไปเมื่อคำนวณแล้วก็ยังเสียม้าศึกไปร่วมหนึ่งร้อยม้า “พี่ใหญ่เจ้าคะ เชื่อน้องสะใภ้สักครั้งได้หรือไม่ แม้ว่าสตรีมิควรยุ่งเกี่ยวกับการนี้แต่ข้ามีความคิดจะเสนอขอเพียงพวกท่านสงบใจสักนิด พาข้ากลับไปเยี่ยมบ้านฝั่งมารดาเสียก่อน ข้าคิดว่าข้าจะช่วยให้พวกท่านทำการสำเร็จได้โดยง่าย” ตู้จ

หลังจากคณะละครแต่งหน้าเป็นตัวแทนทุกคน คณะเดินทางก็แต่งหน้าแต่งตัวเป็นคณะละครตามแผนของตู้จินจินเช่นกัน ยามฟ้าสางคณะละครเดินทางออกจากวังหลวงโดยมีคณะกายกรรมเข้ามาเตรียมตัวแสดงต้อนรับองค์หญิงใหญ่และพระสวามีกลับแคว้นแทน ทั้งคืนพรุ่งนี้ยังจะมีคณะขับร้องเพลงพื้นบ้านเป็นรายการต่อไป ในเมืองหลวงทุกตรอกซอกซอยล้วนเต็มไปด้วยการออกร้านสินค้าพื้นเมืองรวมถึงการละเล่นปาหี่1และแสดงวรยุทธ์ข้างทางงานนี้ราษฎรจะมิต้องให้รางวัลนักแสดงก็ได้เพราะทางการได้จ้างมาเพื่อเฉลิมฉลองโดยเฉพาะ นักแสดงจึงมิต้องกังวลเรื่องปากเรื่องท้องการแสดงและลูกล่อลูกชนต่างๆ จึงถูกแสดงออกมาเต็มที่จนทุกคนที่ได้ชมล้วนเพิ่มรางวัลรวมถึงคณะนักแสดงที่เพิ่งออกมาจากวังหลวงที่กำลังจับกลุ่มดูปาหี่อย่างสนอกสนใจด้วยเช่นกัน“เจ้าห้า อย่าทำอะไรเกินฐานะ” เสียงพี่ใหญ่ดึงสติน้องห้าที่กำลังจะโยนเงินตำลึงทั้งก้อนลงในถาดรับรางวัลที่วางไว้ที่พื้นตรงหน้านักแสดง“ขอรับพี่ใหญ่” น้องห้ารับคำแล้วรีบเปลี่ยนเป็นเศษเงินก้อนเล็กที่สุดที่มีก่อนโยนลงบนถาด“ไปกันเถอะเดี๋ยวจะเสียการเสียงาน ไว้อยากดูนานๆ ค่อยจ้างไปเล่นที่บ้านเรา” พี่รองเอ่ยกับทุกคนก่อนออกเดิน

หลังจากห้าสาวได้ร่วมปรึกษาหารือแนวทางการจัดทัพร่วมกันในระหว่างที่เสด็จออกท้องพระโรงเพื่อว่าราชกิจในยามเช้าตามปกติ ก็ได้ข้อเสนอร่วมกันหลายข้อที่พร้อมทูลเกล้าเสนอในที่ประชุมต่อไป “พระชายาตู้มีกระแสรับสั่งให้นำแม่นางทั้ง 4 เข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” กงกงน้อยที่มีหน้าที่เฝ้าประตูท้องพระโรงวิ่งตุ๊บตั๊บมาร้องประกาศหน้าศาลาแปดเหลี่ยมที่ทุกคนนั่งปรึกษาหารือกันอยู่“ขอบพระทัยพระชายาตู้ ขอบคุณแม่นางทั้งสี่ขอรับ” กงกงน้อยขอบพระทัยพระชายาและสหายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนแก้มแทบแตก เพราะนอกจากจะได้รางวัลเป็นเมล็ดถั่วที่ทำจากทองคำซึ่งบรรดาคุณหนูและฮูหยินมักพกติดตัวไว้เป็นสินน้ำใจแก่บ่าวไพร่และกงกงน้อยยามเข้าวัง ทั้งห้าสาวยังได้มอบขนมของว่างทั้งหมดที่พวกนางไม่ได้แตะต้องให้เขาเพียงผู้เดียวโดยการยกมาส่งให้เขาถึงมือ เพราะหากมิได้รับจากมือ กงกงน้อยเช่นพวกเขาย่อมต้องรอให้พี่สาวนางกำนัลแบ่งปันมาให้ตามแต่อารมณ์ของพวกนางว่าจะดีร้ายเพียงไร ดูจากรูปร่างอันตุ้ยนุ้ยของกงกงน้อยท่านนี้ท่าทางจะเป็นที่รักของใครต่อใครอยู่มาก ความเป็นอยู่จึงค่อนไปในทางดีอย่างยิ่ง“ถวายพระพรเพคะ” เสียงใสของสตรีวัยสาวทั้ง 5 นางเอ่ยถวายพระพรพร้อมกัน

“ท้องแข็ง ปากมดลูกเปิด และมีเลือดออก นี่คือภาวะผิดปกติระหว่างตั้งครรภ์ ซีผิงเจ้าจดทันหรือไม่” ในระหว่างที่ฮัวตั่วเอ๋อตรวจอาการของผู้ป่วยทุกคน นางจะให้ฉูซีผิงคอยตามติดทั้งจดบันทึกอาการผู้ป่วยและฟังการวินิจฉัย แม้ว่าฉูซีผิงจะสงสัยว่าเหตุใดท่านอาจารย์จึงไม่ปล่อยตนไปทำหน้าที่ผู้ช่วยแพทย์หญิงดังเช่นเพื่อนๆ ในรุ่นเดียวกันที่ศึกษาจบหลักสูตรแล้ว ซึ่งตอนนี้ฮัวตั่วเอ๋อได้เปลี่ยนการเรียกซื่อหลักสูตรและตำแหน่งนี้เสียใหม่ว่าผู้บริบาล¹ ถึงแม้นางจะได้รับค่าแรงรายเดือนเท่าสหาย แต่หน้าที่การงานส่วนใหญ่ของนางคือติดตามท่านอาจารย์หญิงท่านนี้ เรียกว่าตัวติดกับอาจารย์มากกว่าเสี่ยวมี่สาวใช้ของอาจารย์เสียอีก “ทันเจ้าค่ะ อาการเช่นนี้พบได้บ่อยหรือไม่ แล้วมีแนวทางแก้ไขหรือไม่เจ้าคะ” ฉูซีผิงไม่ได้ยินอาจารย์อธิบายต่อในเรื่องรายละเอียดต่างๆ ดังที่เคยกล่าวในคนไข้คนอื่นๆ ที่ผ่านมา จึงได้ซักไซ้ด้วยความใคร่รู้ “ส่วนมากมักเกิดในครรภ์แฝด แต่ครรภ์ไม่แฝดก็มีบ้างพบไม่บ่อยนักดอก ส่วนการรักษานั้นต้องให้ผู้ป่วยนอนราบนอนเตียงแล้วทำกิจกรรมต่างๆ บนเตียงเท่านั้น ทั้งยังต้องนอนนิ่งให้มากที่สุด” ที่ฮัวต