All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของกังฉินผู้เย็นชา: Chapter 11 - Chapter 20

ฝ่ายผู้เฒ่าเจียงกลับไม่คิดเช่นนั้นแม้จะไม่ได้เลี้ยงดูเจียงเหิงมาตั้งแต่เกิด แต่แปดปีที่ผ่านมาก็รู้แก่ใจว่าหลานชายคนโตหาใช่คนเหลวไหลไร้แก่นสารอย่างที่ผู้อื่นปรามาสถึงเขาจะไม่ได้หาเงินมาจุนเจือครอบครัว แต่ก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ผู้ใดเช่นกัน อีกอย่าง..บนร่างกายของเจียงเหิงมีกลิ่นอายของพลังอำนาจบางอย่างที่เขาไม่อาจอธิบายออกมาได้ชัดเจน มันคล้ายกับยามที่ตนเห็นท่านเจ้าเมืองเดินผ่านเมื่อหลายสิบปีก่อนอย่างไรอย่างนั้น!นั่นจึงทำให้ปู่เจียงยังคงมีความหวังเล็กๆ ในตัวของหลานชายว่าสักวันหนึ่ง เขาอาจจะสอบผ่านระดับจวี่เหรินและจะกลายเป็นขุนนางจริงๆ ได้“อาเหิงกล่าวไม่ผิด สกุลเจียงหาใช่ครอบครัวชาวนาที่ไร้เกียรติ จะปล่อยให้หลานสาวในสกุลถูกจับคู่กับคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าไม่ได้เป็นอันขาด ยกเรื่องออกเรือนของอาเหยียนให้อาเหิงจัดการไป หากผู้ใดถามเราก็ตอบตามความเป็นจริง มิมีสิ่งใดต้องอับอาย”หูซ่างซุนรีบจัดการเพิ่มข้อตกลงในการแยกเรือนลงไปบนสัญญาแล้วส่งให้ทั้งสองฝ่ายประทับลายมือจนสำเร็จ ซึ่งนั่นก็ทำให้หลี่ซื่อเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจแต่ไม่อาจสอดปาก แม้ริมฝีปากของนางจะแย้มยิ้มอ่อน แต่ดวงตากลับมืดหม่น

ของใช้ส่วนตัวประเภทเครื่องนอนและเครื่องนุ่งห่มของสองพี่น้องถูกจัดไว้ในห้องพักอย่างเป็นระเบียบ กู้ชิงเหอแอบห่อไหล่ลู่ลงเล็กน้อยเพราะนางพบว่าตัวเองมีเพียงเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ติดกายมาเท่านั้น“ท่านกับข้ามีขนาดตัวพอๆ กัน ใส่เสื้อผ้าของข้าก่อนก็ได้เจ้าค่ะ อีกหน่อยข้าจะขอให้พี่ชายซื้อให้ท่านใหม่สักชุด”“อีกสองสามวันข้าจะกลับไปที่สกุลกู้สักรอบ ข้ายังพอมีเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวเหลืออยู่ที่นั่นบ้าง ระยะนี้รบกวนเจ้าก่อนนะเหยียนเอ๋อร์”“บัดซบ!” เสียงสบถเบาๆ ของเจียงเหิงดังขึ้นสองสาวเดินออกจากห้อง เห็นว่าเจียงเหิงขนข้าวของจำพวกเสบียงอาหารมาวางไว้บนโต๊ะที่เพิ่งซ่อมแซมเสร็จหลายอย่าง“ข้าวฟ่างนี่ผสมแกลบและมีฝุ่นเต็มถุงเลย” ชายหนุ่มล้วงมือลงไปตักข้าวฟ่างขึ้นมาหนึ่งอุ้งมือเมล็ดข้าวฟ่างเม็ดกลมขนาดเล็กหล่นร่วงจากซอกนิ้ว ทว่าระหว่างเม็ดข้าวนั้นกลับมีสิ่งแปลกปลอมเจือปนอยู่นับไม่ถ้วน ฝุ่นผงละเอียด แกลบแตก เศษเปลือกไม้แข็ง ๆ สีคล้ำและแม้แต่เม็ดหินเล็ก ๆ ก็มิได้ถูกแยกทิ้งมือของเขานิ่งไม่ไหวติง หากสายตากลับจ้องมองสิ่งในมือนั้นอย่างเย็นชา“ตอนที่ท่านย่าตวงข้าวต่อหน้าหูซ่างซุนมันไม่ได้เป็นแบบนี้เสียหน่อยนี่

“ข้าจะเข้าไปในเมือง อาจจะกลับมาช้าหน่อย พวกเจ้าไม่ต้องห่วงนะ” เจียงเหิงหมุนตัวกลับเข้าไปในเรือนแล้วกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับสะพายห่อผ้าเล็กๆ ไว้บนบ่าชายหนุ่มหน้ามุ่ยลงเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างหงุดหงิดน้องสาวสองคนแค่พยักหน้าแสดงออกว่ารับรู้ แล้วพวกนางก็หันกลับไปยกก้อนหินกันต่อไม่สนใจตนเลยสักนิด!!“พี่สาวกู้ ท่านจะขยายบ่อน้ำตื้นเพิ่มขึ้นอีกหรือเจ้าคะ?” เจียงเหยียนเอียงคอถามนางกับกู้ชิงเหอช่วยกันขุดบ่อน้ำตื้นจนมีความลึกมากพอให้ใช้ถังไม้จ้วงลงไปตักน้ำได้โดยไม่ทำให้น้ำขุ่นสำเร็จแล้ว แต่พี่สาวร่างเล็กกลับยังไม่ยอมหยุดมือ นางยังคงเดินพลิกหินก้อนใหญ่ตามธารน้ำไม่หยุดคล้ายกำลังหาสิ่งใดอยู่“ข้าจะหาปลามาทำเป็นมื้อเย็นให้พวกเราได้กินกัน”“ปลา!! ยังจะมีปลาเหลืออยู่อีกหรือเจ้าคะ?”“ที่ใดมีน้ำ ที่นั่นย่อมมีปลา ยอมเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกนิดวันนี้เราจะได้กินเนื้อปลาแน่นอน!”“ข้ากลัวแต่ท่านจะเหนื่อยเปล่าน่ะสิ..พี่เสี่ยวเหวินชอบหาปลา เขาออกไปจับปลากับเด็กชายในหมู่บ้านทุกวัน จนเวลานี้แม้แต่ปลาตัวเล็กๆ ก็ไม่เหลือแล้ว”“เสี่ยวเหวินหาปลาในน้ำใช่หรือไม่ แต่ข้าจะหาปลาจากในดินให้เจ้าดูเอง” กู้ชิงเ

กู้ชิงเหอรอจนทุกคนกินอิ่ม นางถึงได้หยิบผักแว่นป่าสดๆ ที่เหลืออยู่สองสามใบออกมาให้เจียงเหิงดู“นี่เรียกว่าผักแว่นป่า ข้าใช้มันกำจัดกลิ่นคาวปลาและยังทำให้น้ำแกงมีรสชาติดีขึ้นอีกด้วยเจ้าค่ะ”เจียงเหิงหันขวับไปมองน้องสาวทันที“ข้าไม่เป็นอะไร พี่ใหญ่กินมากกว่าข้าด้วยซ้ำไม่ใช่หรือเจ้าคะ” เด็กสาวยิ้มกว้าง หันมาอธิบายกับกู้ชิงเหอ“หลายเดือนก่อนอาสะใภ้เก็บผักที่ไม่รู้จักชนิดหนึ่งมาทำเป็นอาหารให้ข้ากิน ครั้งนั้นข้าปวดท้องแทบแย่ ตั้งแต่นั้นพี่ใหญ่เลยระวังเป็นพิเศษเรื่องอาหารการกินของพวกเราน่ะเจ้าค่ะ”“เพราะเหตุนี้เจ้าจึงไม่ให้ข้าบอกเจียงเกอเกอก่อน ว่าข้าใส่ผักแว่นป่าไปในน้ำแกงปลา?”“ข้าไว้ใจพี่สาวเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่แน่ใจว่าพี่ใหญ่จะยอมกินหรือไม่ แต่ตอนนี้..” เจียงเหยียนหัวเราะออกมาอีกครั้งพลางขี้มือไปที่หม้อดินว่างเปล่ากู้ชิงเหอยิ้มเจื่อน เดิมทีนางคิดว่าน้ำแกงปลาจะกินได้สักสองมื้อ ที่ไหนได้สองพี่น้องคู่นี้ไม่ประหยัดเรื่องกินเลยสักนิด!"ข้าคิดว่าเป็นหญ้ามีพิษเสียอีก” ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่น หยิบใบผักแว่นป่าขึ้นมาพลิกดูกู้ชิงเหอยกยิ้ม “หากต้มหรือย่างโดยไม่รู้วิธี มันอาจระคายคอได้ แต่หากต้มข้ามน้ำเดือด

กู้ชิงเหอรีบกระซิบถามเจียงเหยียน ว่าคนกลุ่มนั้นคือใคร ซึ่งก็ได้คำตอบมาว่าบุรุษและสตรีที่ส่งเสียงทักทายออกมาเมื่อครู่เป็นสองสามีสกุลไห่ แต่อีกสองคนเจียงเหยียนไม่รู้จักกู้ชิงเหอยิ้มแป้น โอกาสดีของนางมาถึงแล้ว! สองสามีภรรยาสกุลไห่ นางไม่เคยเห็นหน้าพวกเขามาก่อน แต่เพียงได้ยินชื่อ นางก็ตาวาวด้วยความตื่นเต้น เพราะจำได้ชัดจากในนิยายว่าคนคู่นี้คือศัตรูคู่อาฆาตของหวางชุ่นฮวา ป้าสะใภ้ของนาง!ดูเหมือนว่าทั้งสองฝ่ายจะเริ่มต้นทะเลาะกันด้วยเรื่องป้าสะใภ้ของนางรุกล้ำเขตที่ดินเพาะปลูกของสกุลไห่เมื่อหลายปีก่อน หลังจากนั้นก็มีปัญหาไม่ลงรอยกันมาตลอดไม่ว่าจะเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก ชนิดที่ว่าหากเดินผ่านกันก็ต้องมีเสียงตะโกนด่าทอกันตลอดทุกครั้ง!นางรีบค้อมศีรษะทักทายอย่างนอบน้อม “ท่านลุง ท่านป้า”ชายคนนั้นโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ สตรีข้างกายที่ใบหน้าหงิกงอเมื่อครู่ หรี่ตามองนางกับกู้ชิงเหอและกู้ชิงฉี สองสามีภรรยาได้ไม่เกลียดชังพวกเขาเหมือนอย่างที่คิดกับกู้ต้าซุนกับหวางชุ่นฮวา อีกทั้งยังสงสารสองพี่น้องอยู่ไม่น้อย“แล้วเจ้าอยู่เรือนสกุลเจียง เป็นอย่างไรบ้างเล่า?” ไห่เทาถามกู้ชิงเหอก้มศีรษะต่ำ คล้ายไม่อยากให้ใครเห