All Chapters of ย้อนอดีตมาพลิกชะตา (ยุค 70): Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 บ้านสามเห็นแก่ตัวเมื่อมาถึงบ้านรองมู่ ทุกคนต่างก็เข้าบ้าน ปล่อยให้มู่อันเหมยยืนคุยกับเฉินหยางคุนต่อ“เดินกลับดี ๆ นะพี่ใหญ่เฉิน มืดค่ำแล้ว แต่เดี๋ยวฉันเข้าไปเอาตะเกียงให้พี่ดีกว่า”มู่อันเหมยเอ่ยขึ้นเมื่อคิดว่าเขาต้องเดินกลับมืด ๆ อีกทั้งเขายังไม่ถือตะเกียงมาด้วย เธอเลยคิดว่าควรจะเข้าไปเอาตะเกียงมาให้เขายืม“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง ผมเดินออกจะบ่อย ไม่มีอันตรายอะไรหรอก แต่…” เขาไม่ต้องการให้เธอเรียกเขาว่าพี่ใหญ่เฉิน เขาอยากให้เธอเรียกเขาว่าพี่หยางคุน เพราะมันดูไม่ห่างเหินทว่าเมื่อเฉินหยางคุนคล้ายกับพูดไม่จบประโยค มู่อันเหมยได้แต่มองตาแป๋ว เพราะตั้งใจจะฟังประโยคถัดไปแต่กลับไม่มีอาการและท่าทางของเธอดูน่าเอ็นดูในสายตาของเฉินหยางคุนยิ่งนัก เขาอยากคว้าตัวเธอมากอดเสียเหลือเกิน“อ้าว…ทำไมไม่พูดต่อล่ะพี่ใหญ่เฉิน ฉันหรืออุตส่าห์ตั้งใจฟัง”“เรียกพี่หยางคุนได้ไหม เรียกพี่ใหญ่เฉินมันไม่ดี”“แล้วมันไม่ดีตรงไหนล่ะพี่ ใครเขาก็เรียกพี่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ” มู่อันเหมยคล้ายกับไม่เข้าใจในสิ่งที่เฉินหยางคุนกล่าวมาคนหนึ่งพูดน้อย อีกคนไม่เข้าใจ วันนี้จะคุยกับจบหรือไม่ นี่คือสิ่งที่คนแอบดูอย่างมู่เฟยหยว

บทที่ 13 เอาคืนอย่างสาสาม“ไม่ใช่เพราะหล่อนเหรอที่ไม่ยอมมอบตำแหน่งงานในโรงงานยาสูบให้ เลยให้คนมาทำร้ายอาจ้ง มะรืนนี้จะได้ไปทำงานไม่ได้”ไม่รู้เพราะโมโห หรือสมองคิดช้า สะใภ้สามมู่เลยพูดในสิ่งที่บ้านสามกำลังจะช่วงชิงไปจากบ้านรองออกมา นี่จึงยิ่งทำให้ชาวบ้านไม่พอใจและดูจะรังเกียจการกระทำของบ้านสามมู่ยิ่งนักย่ามู่คล้ายกับยังมีสติ เธอจึงถลึงตาให้ลูกสะใภ้อย่างเหลืออด ไม่รู้ว่าเธอเลือกสะใภ้ที่แสนโง่เง่าคนนี้มาได้อย่างไรกัน“แต่ผมคิดว่าเรื่องนี้ควรจะให้เจ้าหน้าที่ตัดสินนะครับ หากบ้านรองมู่ได้กระทำอย่างที่คุณกล่าวหาจริง ๆ ผมยินดีจะชดใช้ค่าเสียหายให้เองตามที่บ้านสามมู่เรียกร้องแต่หากสืบสาวราวเรื่องแล้วไม่จริงดั่งคำกล่าวหา บ้านสามมู่ย่อมต้องชดใช้ค่าเสียหายและค่าทำลายชื่อเสียงของว่าที่สะใภ้บ้านเฉินอย่างมู่อันเหมย ตกลงหรือไม่”เฉินหยางคุนเดินออกมาจากบ้านเพื่อมาดูเหตุการณ์เช่นกัน และคิดว่าเรื่องนี้คงเป็นคำสั่งของเขาเองที่ได้สั่งลูกน้องไปก่อนหน้านี้ไม่นาน ไม่คิดว่าเรื่องจะรวดเร็วเช่นนี้ นี่แสดงว่าทั้งสองเจอจื่อจ้งตรงนี้แน่เลยเล่นงานทันทีมู่อันเหมยมองไปยังว่าที่คู่หมั้น เมื่อเห็นแววตาที่อ่อนโยนแตกต

บทที่ 15 ของหมั้นที่น่าตกใจ“อ้าว อาคุน ทำไมกลับมาบ้านตอนนี้ล่ะลูก หรือว่าจะเข้าเมือง” นางอี่หนิงเอ่ยถามบุตรชายเมื่อเห็นเขากลับมาบ้านเวลานี้“ส่วนหนึ่งครับแม่ พอดีเถ้าแก่ที่ผมช่วยงานเขาต้องการให้ผมไปดูงานที่โกดัง เถ้าแก่โทร. เข้ามาที่คอมมูน”“ลางานบ่อยแบบนี้ หัวหน้าไม่ว่าเอาเหรอ”แม้ว่าต้านหม่าเจินจะเคยเป็นสหายร่วมกองทัพกับบุตรชาย แต่ทว่าเวลานี้ทั้งสองฐานะต่างกัน คนหนึ่งเป็นหัวหน้าคอมมูน อีกคนเป็นเพียงชาวบ้านที่ทำงานแลกแต้ม เธอกลัวว่าชาวบ้านคนอื่นจะมองไม่ดี“ไม่หรอกครับแม่ ครั้งนี้หม่าเจินให้ผมไปเอาปุ๋ยด้วย จริงสิครับ ผมอยากให้แม่หาแม่สื่อไปสู่ขอหมั้นหมายเหมยเหมยให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”ท่าทางของเฉินหยางคุนไม่ค่อยปกตินัก จนนางอี่หนิงต้องยิ้มออกมา“ได้สิ แต่ว่าอันเหมยจะยอมไหม ก็ไหนบอกตกลงกันหนึ่งปีไม่ใช่เหรอ”“ต้องยอมครับ อีกอย่างเวลาเหมยเหมยไปทำงาน ผมอยากจะไปส่งเอง หากหมั้นหมายกันแล้วชาวบ้านจะได้ไม่ครหาด้วย”“อืม แม่จะจัดการให้ แต่ว่าของหมั้นเราจะเตรียมทันหรือไม่”“ทันครับแม่ ของหมั้นและเงินสินสอดผมมีแล้ว แม่ก็น่าจะรู้”เฉินหยางคุนกล่าว ทุกครั้งที่เข้าเมืองแม่จะรู้ว่าเขาแอบเข้าไปทำงาน โด

บทที่ 17 ทำงานวันแรก“เที่ยงนี้พี่จะเอาอาหารมาให้นะ”เมื่อมาถึงประตูโรงงาน เฉินหยางคุนจึงเอ่ยขึ้นกับคนรัก“ไม่เป็นไรหรอกพี่หยางคุน พี่จะเสียเวลาเปล่า ๆ หัวหน้าคอมมูนจะหักแต้มพี่น่ะสิ ฉันกินอาหารในโรงงานได้”“ไม่เป็นไร พี่อยากเอามาให้ พี่เชื่อว่าอาหารที่พี่ทำอร่อยกว่าในโรงอาหารครับ” เฉินหยางคุนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เขาเชื่อว่าอาหารที่เขาทำนั้นอร่อยกว่าโรงอาหารแน่นอน“อันเหมย”เสียงเรียกสดใสดังขึ้น ทำให้มู่อันเหมยหันกลับไปมอง เมื่อเห็นว่าสหายเดินตรงมาทางนี้เธอจึงโบกมือให้“เช่นนั้นพี่กลับก่อนนะ เที่ยงพี่จะเอาอาหารมาส่ง และเย็นพี่จะมารับครับ”เฉินหยางคุนหันกลับไปมอง เมื่อเห็นสหายของคนรักเดินมาทางนี้เขาจึงขอตัวกลับทันที“นั่นใครเหรอ” เสี่ยวฟางเอ่ยถามสหายขณะที่เดินเข้าโรงงาน“พี่หยางคุน คู่หมั้นและคนรักฉันเอง” มู่อันเหมยตอบกลับอย่างเอียงอายเล็กน้อย ก่อนจะคล้องแขนสหายเพื่อกลบความเขินตนเองทั้งสองเดินเข้ามาในโรงงานก่อนจะเดินไปรายงานตัวยังฝ่ายการผลิตของตนเองการทำงานทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น มู่อันเหมยมีเสี่ยวฟางที่ได้ทำงานแผนกเดียวกัน พร้อมกับมีสหายใหม่อีกสองสามคนที่เพิ่งเข้างานด้วยกัน ดีหน่อย

บทที่ 19 คนรักของเสี่ยวฟาง เฉินหยางคุนพอใกล้จะถึงเวลาคนรักเลิกงาน เขาจึงรีบออกมารับเธอ ไม่กลัวว่าแต้มการทำงานจะลดลงหรือไม่ เพราะอะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับมู่อันเหมยของเขาทว่าเมื่อมาถึงกลับพบคนรักยืนคุยกับใครบางคน พอเห็นหน้าเขารู้ได้ทันทีว่าชายคนนี้ชื่อว่านปี่หมิง!“ถอยไปค่ะ เราสองคนไม่รู้จักกันมาก่อน อีกทั้งฉันเองก็มีคู่หมั้นและคนรักแล้ว การที่จะยืนคุยกับชายแปลกหน้าย่อมไม่ดี และต่อไปไม่ต้องมาคุยหรือเสวนากับฉันอีก เพราะฉันไม่ต้องการ!”มู่อันเหมยปิดการสนทนาทุกด้านและเดินจากไป พอเห็นว่ามีใครบางคนยืนรออยู่ที่ป้อมยาม เธอจึงส่งเสียงเรียกอย่างดีใจ“พี่หยางคุน”หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปหาคนรัก พร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างดีใจ แต่พอคิดว่าเขาน่าจะเห็นเธอคุยกับชายอื่นจึงรีบเอ่ยอธิบายเพราะกลัวเขาเข้าใจผิด“มานานหรือยังคะ หากพี่มาช้ากว่านี้ฉันคงอกแตกตายหรือไม่ก็คงโดนไล่ออกจากงานเพราะชกหน้าคน”เฉินหยางคุนแทบจะหลุดขำกับอาการแมวตัวน้อยแสดงท่าทางขู่ฝ่ายตรงข้าม เขาตอบคนรักพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย“หึ ๆ เพิ่งมาถึง เหมยเหมยจะชกหน้าใคร?”“ก็ตาบ้านั่นน่ะสิ คนรู้จักก็ไม่ใช่ ถือว่าตนเองเป็นรุ่นพี่แล้วมาแนะนำตัว แถมยังแทนต