All Chapters of ย้อนอดีตมาพลิกชะตา (ยุค 70): Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 มู่อันเหมยมู่อันเหมย ลูกสาวคนรองของบ้านรองมู่ เธอไม่ชอบความยากจนและไม่อยากทำงานในคอมมูน จึงตั้งใจเรียนจนจบมัธยมเพื่อสอบเข้าโรงงานยาสูบของรัฐในเมืองบ้านรองมู่นั้นอยู่ด้วยกันห้าชีวิต โดยมีมู่เสียนเป็นหัวหน้าครอบครัว มีนางจางหลานเป็นภรรยา ลูกชายคนโตชื่อมู่เฟยหยวน อายุยี่สิบห้าปี คนเล็กชื่อมู่กวนอี อายุสิบสามปี เรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น และมีมู่อันเหมยเป็นลูกคนรองและเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวแม้ว่าบ้านรองมู่จะยากจนสักเพียงใด ทว่าทุกคนกลับตามใจเธอทุกอย่าง ขอเพียงมู่อันเหมยเอ่ยปากมาเท่านั้นในวันที่มู่อันเหมยเรียนจบมัธยมปลาย เธอรีบวิ่งเข้ามาแจ้งแก่ครอบครัวด้วยความดีใจ“พ่อ แม่ ฉันเรียนจบแล้ว อีกสองวันโรงงานยาสูบจะเปิดรับพนักงานใหม่ ฉันขอไปลองสอบดูนะ”มู่อันเหมยเป็นหญิงสาวที่เอาแต่ใจตนเอง รักสวยรักงาม ยิ่งงานในคอมมูน ที่ทุกบ้านต้องเข้าไปทำงานแลกแต้มเธอยิ่งไม่เคยย่างกรายเข้าไปที่แห่งนั้น เพราะเธอกลัวผิวเสียซึ่งแตกต่างจากเด็กสาวบ้านอื่น เมื่อไหร่ที่ถึงวันหยุดหรือปิดภาคเรียน เด็กจากครอบครัวอื่นต่างก็วิ่งกรูกันเข้ามาเพื่อขอทำงานแลกแต้ม หวังว่าแรงกายอันน้อยนิดของพวกตนจะทำให้ครอบครัวมีอา

บทที่ 3 กลับมาอีกครั้งมู่อันเหมยคล้ายกับคนใจลอย จนมาถึงหน้าผาแห่งหนึ่ง ตลอดเวลาเธอกล่าวโทษตนเองที่ใจง่ายจนชีวิตต้องเป็นแบบนี้ ขอโทษพ่อแม่และครอบครัว รวมถึงว่าที่สามีที่เธอรังเกียจตั้งแต่ยังไม่แต่งงาน เธอไม่อยากให้ครอบครัวอับอายที่ลูกสาวทำตัวเช่นนี้การเป็นชู้กับสามีคนอื่นเป็นเรื่องต่ำช้าที่น่ารังเกียจ ทว่าเธอกลับท้องไม่มีพ่ออีก หญิงสาวคิดทบทวนสิ่งที่ผ่านมาจนน้ำตาที่ไหลออกมานั้นแทบจะเป็นสายเลือดสุดท้ายเพื่อไม่ให้ครอบครัวอับอายและตัดสินโทษให้ตนเอง จึงได้ตัดสินใจกระโดดหน้าผาเพื่อจบชีวิตของเธอพร้อมกับลูกที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมาดูโลกภายนอก“ชาตินี้ฉันทำตัวไม่ดี ทำให้ครอบครัวเสียใจ ทำให้ครอบครัวต้องอับอายที่หนีการแต่งงาน หากชาติหน้ามีจริงและถ้าเป็นไปได้ ฉันขอกลับมาแก้ไขอดีตตนเองอีกครั้ง ฉันจะไม่ทำผิดเรื่องเดิมอีก”มู่อันเหมยได้แต่คร่ำครวญขอโทษครอบครัว แม้กระทั่งบ้านเฉินที่เธอผิดสัญญาเรื่องการแต่งงาน“ลูกรัก ชาตินี้เราสองคนบุญน้อย หากชาติหน้ามีจริง เรากลับมาเป็นแม่ลูกกันอีกนะ”ทันทีที่อธิษฐานจบ หญิงสาวจึงกระโดดหน้าผาด้วยความรู้สึกผิด ทว่าภาพที่เธอเห็นก่อนที่ร่างจะกระแทกกับพื้น เธอกลับเห็นพี่ให

บทที่ 5 เฉินหยางคุน“อืม ร่างกายหายแล้วใช่ไหม เข้าอำเภอไหวหรือเปล่า” เฉินหยางคุนคล้ายกับคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงเอ่ยถาม“หายแล้วค่ะ ว่าแต่พี่จะเข้าอำเภอกับฉันเหรอ แล้วไปทำไม”“รออยู่ที่นี่นะเดี๋ยวมา ผมขอไปลางานที่คอมมูนและไปเอาจักรยานก่อน”หากรอเกวียนคงต้องรออีกสักพักใหญ่ เพราะเกวียนเที่ยวนี้เพิ่งออกไปได้ไม่นาน หากต้องเดินไปเขากลัวว่าร่างบอบบางของมู่อันเหมยจะไม่ไหวเอา เพิ่งจะหายป่วยด้วยดังนั้นปั่นจักรยานไปจึงดีที่สุดแล้ว ส่วนเรื่องชายหญิงที่ไม่ควรใกล้ชิดเพราะยังไม่แต่งงานเขาไม่สนใจ ในเมื่อเขาและมู่อันเหมยมีสัญญาหมั้นหมายกัน และเขาเชื่อว่าเจ้าหน้าที่ในเมืองคงไม่เรียกตรวจเอกสารกับเขา!เฉินหยางคุนเลือกที่จะไม่ตอบ แต่บอกให้เธอรออยู่ที่นี่แทน ส่วนเขาหมุนตัวเดินกลับไปยังคอมมูนทันที“เฮ้อ…ไม่คิดจะเอาคำตอบเลยใช่ไหม คนอะไรจะประหยัดคำพูดได้ขนาดนั้น ว่าแต่เข้าอำเภอเหรอ…ฉันต้องเปลี่ยนชุดไหม”มู่อันเหมยพึมพำกับตนเอง แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่ใส่ดูเก่าจนเกินกว่าจะไปในเมืองได้ เธอจึงเลือกที่จะกลับเข้าไปในห้องของตนเอง เพื่อเปลี่ยนชุดและแต่งหน้าเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าเขาจะพาเข้าอำเภอทำไม หากมอมแมมไปคงไม

บทที่ 7 ผู้ชายอบอุ่นระหว่างปั่นจักรยานมาตลาดมืด ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่ามีสายตาสองคู่กำลังมองด้วยความตกใจ“นายเห็นเหมือนฉันหรือเปล่าอาโจว”จื้อเฉียงสะกิดสหายด้วยความตกใจ พร้อมกับถามว่าเห็นเหมือนที่เขาเห็นไหม“ฉันไม่ได้ตาบอด นั่นมันเจ้านายของพวกเรา ว่าแต่คนที่นั่งซ้อนท้ายจักรยานใช่ว่าที่คู่หมั้นของเจ้านายหรือเปล่า” จงอี้ตอบกลับ เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตนเองเหมือนกันเจ้านายผู้แสนเย็นชาโหดเหี้ยมที่ไม่เคยก้มหัวให้ใครแม้แต่กลุ่มทหารแดงที่ชาวบ้านล้วนหวาดกลัว ทำไมวันนี้เจ้านายเขาช่างดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นแบบนั้นล่ะ ทั้งสองคล้ายจะมุ่งหน้าไปตลาดมืดใช่หรือไม่“ถ้าอย่างนั้นเราสองคนรีบกลับไปตลาดมืดกันก่อนดีไหม เผื่อเจ้านายเรียกหา”วันนี้เขามาจัดการธุระบางอย่างให้เฉินหยางคุน แต่ในเวลานี้ควรจะกลับไปยังตลาดมืดก่อนดีกว่าเผื่อว่าเจ้านายมีเรื่องด่วนและเรียกหาจากนั้นทั้งสองจึงขี่จักรยานกลับมายังตลาดมืดอีกครั้งด้วยความรวดเร็วในตลาดมืดแห่งนี้ดูไม่เหมือนกับชาติก่อน ในนี้คล้ายกับมีของมาขายมากขึ้นกว่าเดิม แต่พอคิดไปคิดมาที่นี่ไม่ใช่ที่เดียวกับที่เธอเคยมาซื้อของชาติที่แล้ว“ตลาดมืดแห่งนี้ดูเหมือนจะมีของเยอะเลยน

บทที่ 9 โดนตอกหน้าหงายสะใภ้บ้านสามมู่ยังคงเถียงคอเป็นเอ็น และแสดงท่าทางที่ดูเหนือกว่า หากแม่สามีเอ่ยปากขึ้นมา ไม่ว่าบ้านใหญ่หรือบ้านรองล้วนไม่อาจปฏิเสธ เพราะคำว่ากตัญญูมันค้ำคอใช่แล้ว ไม่ว่าปู่หรือย่าพูดสิ่งใด ลุงใหญ่และพ่อของเธอล้วนทำตาม เพราะคำว่ากตัญญู แม้ว่าทั้งสองบ้านจะแยกตัวออกมาแล้วก็ตาม มู่อันเหมยได้แต่กำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจแต่ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้เธอไม่มีทางยอมแน่ คงเป็นลูกชายคนรองของบ้านสามที่อยากได้งานของเธอ เพราะลูกชายคนโตนิสัยดีพอสมควร และไม่ชอบวุ่นวายกับใคร มักจะอยู่กับลูกกับเมียตนเองชาติก่อนเพราะเธอมอบของขวัญให้กับสหายของพ่อเสี่ยวฟาง เรื่องจึงไม่ลุกลาม เธออ้างเรื่องนี้ได้บวกกับเธอให้พ่อของเสี่ยวฟางออกหน้า ทว่าชาตินี้เธอจะอ้างอะไร ของขวัญก็ไม่ได้ให้ จะให้พ่อของเสี่ยวฟางออกหน้าก็ไม่ถูกต้อง นี่เป็นเรื่องระหว่างบ้านรองและบ้านสามตระกูลมู่“ฉันคงให้หล่อนยืมไม่ได้หรอกนะ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับว่าที่ลูกสะใภ้ฉันโดยตรง ฉันซึ่งเป็นว่าที่แม่สามี ไม่มีวันที่จะทำร้ายว่าที่ลูกสะใภ้ตนเอง หล่อนกลับไปเถอะเงินที่ต้องคืนฉันให้เวลาอีกสามวัน หากไม่นำมาคืน ฉันจะเอาสัญญาไปแจ้งเจ้าหน้าที่