บทที่ 76

“รุ่นพี่ ไม่งั้น…”

เจิ้งซินหรานพูดยังไม่ทันจบ จี้อวิ๋นโจวโยนข้อมูลใส่มือของฉัน

จมูกแสบร้อนไปหมด ฉันกำกระดาษไว้แน่น รีบหันหลังอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะเผลอร้องไห้ออกมา

ถึงแม้ฉันจะพยายามกลั้นเอาไว้ แต่พอประตูห้องปิดลง ฉันก็ยังได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเอง

อาการไข้เป็นเหตุแน่ ๆ

แต่เสิ่นเสียนเยว่คนนี้ไม่ใช่คนอ่อนแอ อุปสรรคมากมายในคณะแพทยศาสตร์ฉันก็ผ่านมันมาหมดแล้ว กองเอกสารแค่นี้ จะทำอะไรฉันได้

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา หยิบข้อมูลนั่งลงหน้าโน้ตบุ๊ก

พอเริ่มทำงาน ก็ลากยาวมาถึงตีสาม

สิ่งที่ให้ฉันประหลาดใจคือ เนื้อหาคร่าว ๆ ของจี้อวิ๋นโจวประมาณเจ็ดถึงแปดหน้า พูดถึงเรื่อง “แนวทางการใช้ยาสลบรูปแบบใหม่ควรประยุกต์ใช้กับผู้ป่วยสูงอายุอย่างไร” ซึ่งเป็นหัวข้อที่ฉันเคยเขียนในวิทยานิพนธ์ปริญญาโท มองอีกแง่หนึ่งก็ช่วยไขข้อสงสัยของฉันในเรื่องการผสมผสานกันระหว่างสองแผนกนี้

เมื่อความเหนื่อยล้าถึงขีดกำจัด หลังจากบันทึกไฟล์เสร็จ หัวถึงหมอนฉันก็หลับไปทันที

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน ขณะที่กำลังสะลึมสะลือ ฉันเหมือนได้ยินเสียงโทรศัพท์ เมื่อลืมตา ก็เห็นว่ามีคนโทรเข้ามาจริง ๆ

เป็นเบอร์ของ