ตอนที่110 แดนโลกันต์ : แหลกสลาย

ยามที่เห็นซ่งเหอเทียนจวินนั้นดูสบายๆ ไม่เจ็บปวด แต่สำหรับเหยาเหยาแล้วถูกความหนาวเหน็บบาดลึกถึงกระดูก หรือเพราะนางเป็นเพียงเซียนขั้นต่ำจึงไม่อาจทนรับในกวนอวิ๋นซื่อนี่ได้ หรือเพราะนางมีกลิ่นอายปิศาจติดกายทำให้ถูกตรวนด้วยโซ่เส้นใหญ่ แขนถูกไพล่ไปด้านหลัง ร่างเล็กนั่งไร้เรี่ยวแรงได้แต่เอนกายพิงลำต้นของต้นไม้ใหญ่

หญิงสาวนั่งนิ่งบนพื้นดินที่เย็นเยียบใต้เงาร่มไม้กลืนกินพลังปราณ ไม่รู้เหตุใด นางรู้สึกเหมือนเลือดจากบาดแผลไหลซึมออกมาตลอดเวลา ราวกับเลือดของนางนั้นหยดไปบนพื้นและทำให้รอบกายค่อยๆ ถูกย้อมด้วยสีแดงชาด ดวงตาของนางพล่าเลือนไปที่ละน้อย ไม่รู้วันคืนผ่านไปนานเพียงใด นางรู้ดีว่าการปรุงโอสถทิพย์นั้นใช้เวลามาก โดยเฉพาะโอสถของเทพเซียนไม่เหมือนของมนุษย์ธรรมดา

ภาพความทรงจำค่อยๆ ผุดขึ้นมาที่ละน้อย ตั้งแต่ที่นางลืมตาในร่างกายนี้ แววตาอ่อนโยนของเซียนสมุนไพรซ่งเหอเทียนจวิน

‘เหยาเหยา ต่อไปนี้นามของเจ้าคือเหยาเหยา’

‘เหยาเหยา’ ดอกบัวน้อยเรียกขานตามที่เซียนสมุนไพรเอ่ยขึ้น เขายิ้มพอใจแล้วลูบหนวดเคราสีขาวของตน ‘พบกันล้วนเป็นเรื่องของวาสนา เรียกข้าว่าอาจารย์ปู่ก็แล้วกัน’

‘อาจารย์ปู่’